Indignatie redactie 
Nou dat wordt dus aftreden, Rutte-III. Daarmee komt net vóór de verkiezingen een einde aan het kabinet dat in 2017 als een duveltje uit een doosje sprong. Electorale liefde voor dit kabinet, dat nooit iemand gewild had, was vanaf dag één al afwezig. Peilingen waarin de coalitie maar 60 zeteltjes scoorden, of zelfs nog minder, waren geen uitzondering. Toch is Rutte erin geslaagd om met samengeknepen billetjes en met dank aan de ‘constructieve oppositie’ heel regentesk en monistisch het ene na het andere megalomane besluit er doorheen te jassen (was ‘klimaat’ eigenlijk inzet van de verkiezingscampagne?).
De ‘we-hebben-toch-de-helft-plus-een-en-als-dat-niet-lukt-ga-ik-wel-naar-onze-vrienden-van-GroenLinks-of-de-PvdA’-methode heeft gefaald in een van de meest onverkwikkelijke schandalen van de recente vaderlandse politiek, de Toeslagenaffaire. Op alle fronten hebben onze instituties gefaald: de rechterlijke macht, het kabinet, de ambtenarij, en, in mijn optiek het allerergste, ons parlement dat op een handjevol parlementariërs na, totaal geen interesse heeft getoond voor burgers in het land die op weerzinwekkende wijze de modder in geduwd zijn. Een walgelijk staaltje machtsmisbruik. Het ergste is nog: HET IS NÓG STEEDS NIET OPGELOST voor de gedupeerden.
Wie de complete clusterfuck overziet, had verwacht dat Rutte-III allang zijn conclusies had getrokken en met het schaamrood op de kaken zijn ontslag had aangeboden. Maar zelfs in zijn stervensuur speelde Rutte-III het ‘we-hebben-toch-de-helft-plus-een-en-als-dat-niet-lukt-ga-ik-wel-naar-onze-vrienden-van-GroenLinks-of-de-PvdA’-gezelschapsspel. Het treedt dus niet af uit schaamte, uit een gevoel op alle fronten te kort geschoten te zijn, een onderdeel te zijn van een vermorzelend systeem, nee het treedt af omdat het zag dat ‘de helft plus één’ er deze keer even niet in zat. Alle mooie woorden van Rutte later vandaag ten spijt (iets met ‘respect voor de rechtsstaat’, ‘onvermijdelijke conclusie’, ‘recht doen aan de gedupeerden’, en meer van dat soort onoprecht gewauwel), is dát, en dat alleen de reden waarom het kabinet de eindstreep niet heeft gehaald.
De smoes is nu “dat een demissionair kabinet ‘missionair’ moet kunnen handelen bij de aanpak van de pandemie” en dat om die reden een ‘zachte landing’ in het verschiet ligt. De coalitiepartijen liggen immers niet met elkaar overhoop. Nee, nogal logisch, want met het oog op de volgende verkiezingen houden die partijen angstvallig elkaars handje vast, om straks na de uit te stellen verkiezingen (want dat gaat natuurlijk gebeuren) weer vrolijk te gaan kwartetten.
TREURIG!
