Indignatie redactie 
De belangrijkste boodschap van de neocons is dat de VS de militaire macht moet overheersen in elke regio van de wereld, en het hoofd moet bieden aan opkomende regionale machten die op een dag de wereldwijde of regionale dominantie van de VS kunnen uitdagen, met name Rusland en China.
De oorlog in Oekraïne is het hoogtepunt van een 30-jarig project van de Amerikaanse neoconservatieve beweging. De regering-Biden zit vol met dezelfde neocons die de Amerikaanse oorlogen van keuze in Servië (1999), Afghanistan (2001), Irak (2003), Syrië (2011), Libië (2011) verdedigden en die zoveel deden om de Russische regering te provoceren. invasie van Oekraïne. Het trackrecord van neocons is er een van regelrechte rampen, maar toch heeft Biden zijn team bemand met neocons. Als gevolg daarvan stuurt Biden Oekraïne, de VS en de Europese Unie naar weer een geopolitiek debacle. Als Europa enig inzicht heeft, zal het zich afscheiden van deze debacles van het Amerikaanse buitenlands beleid.
De neocon-visie is gebaseerd op een allesoverheersende valse premisse: dat de Amerikaanse militaire, financiële, technologische en economische superioriteit het mogelijk maakt om voorwaarden te dicteren in alle regio’s van de wereld.
De neocon-beweging ontstond in de jaren zeventig rond een groep publieke intellectuelen, van wie er verschillende werden beïnvloed door de politicoloog Leo Strauss van de University of Chicago en de classicus Donald Kagan van de Yale University. Neocon-leiders waren Norman Podhoretz, Irving Kristol, Paul Wolfowitz, Robert Kagan (zoon van Donald), Frederick Kagan (zoon van Donald), Victoria Nuland (vrouw van Robert), Elliott Cohen, Elliott Abrams en Kimberley Allen Kagan (vrouw van Frederick ).
De belangrijkste boodschap van de neocons is dat de VS de militaire macht moet overheersen in elke regio van de wereld, en het hoofd moet bieden aan opkomende regionale machten die op een dag de wereldwijde of regionale dominantie van de VS kunnen uitdagen, met name Rusland en China. Voor dit doel moet de Amerikaanse militaire macht vooraf worden gepositioneerd in honderden militaire bases over de hele wereld en moeten de VS bereid zijn om, indien nodig, oorlogen naar keuze te leiden. De Verenigde Naties mogen alleen door de VS worden gebruikt als ze nuttig zijn voor Amerikaanse doeleinden.
Deze aanpak werd voor het eerst uiteengezet door Paul Wolfowitz in zijn ontwerprichtlijn voor defensiebeleid (DPG), geschreven voor het ministerie van Defensie in 2002. Het ontwerp riep op tot uitbreiding van het door de VS geleide veiligheidsnetwerk naar Midden- en Oost-Europa, ondanks de expliciete belofte van de Duitse Minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher zei in 1990 dat de Duitse eenwording niet zou worden gevolgd door de uitbreiding van de NAVO naar het oosten. Wolfowitz pleitte ook voor Amerikaanse oorlogen naar keuze en verdedigde het recht van Amerika om onafhankelijk, zelfs alleen, op te treden in reactie op crises die de VS zorgen baren. Volgens generaal Wesley Clark maakte Wolfowitz Clark al in mei 1991 duidelijk dat de VS regime-change-operaties zouden leiden in Irak, Syrië en andere voormalige Sovjet-bondgenoten.
De neocons waren al voorstander van de uitbreiding van de NAVO met Oekraïne, zelfs voordat dat in 2008 het officiële Amerikaanse beleid werd onder George W. Bush Jr.. Ze beschouwden het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne als de sleutel tot regionale en mondiale dominantie van de VS. Robert Kagan beschreef de neocon-zaak voor de uitbreiding van de NAVO in april 2006:
[D]e Russen en Chinezen zien niets natuurlijks in [de ‘kleurenrevoluties’ van de voormalige Sovjet-Unie], alleen door het westen gesteunde staatsgrepen die zijn ontworpen om de westerse invloed in strategisch vitale delen van de wereld te bevorderen. Zijn ze zo fout? Zou de succesvolle liberalisering van Oekraïne, aangespoord en ondersteund door de westerse democratieën, niet slechts de opmaat kunnen zijn voor de opname van dat land in de NAVO en de Europese Unie – kortom, de uitbreiding van de westerse liberale hegemonie?
Kagan erkende de ernstige gevolgen van de uitbreiding van de NAVO. Hij citeert een expert die zegt: “Het Kremlin maakt zich in alle ernst klaar voor de ‘strijd om Oekraïne’.” De neocons zochten deze strijd. Na de val van de Sovjet-Unie hadden zowel de VS als Rusland een neutraal Oekraïne moeten zoeken, als een voorzichtige buffer en veiligheidsklep. In plaats daarvan wilden de neocons de Amerikaanse ‘hegemonie’, terwijl de Russen de strijd aangingen, deels ter verdediging en deels ook uit hun eigen imperiale pretenties. Tinten van de Krimoorlog (1853-6), toen Groot-Brittannië en Frankrijk Rusland probeerden te verzwakken in de Zwarte Zee na Russische druk op het Ottomaanse rijk.
Kagan schreef het artikel als particulier, terwijl zijn vrouw Victoria Nuland de Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO was onder George W. Bush Jr. Nuland was de neoconservatieve bij uitstek. Nuland was niet alleen de ambassadeur van Bush bij de NAVO, maar was in 2013-17 Barack Obama’s adjunct-staatssecretaris voor Europese en Euraziatische zaken, waar ze deelnam aan de omverwerping van de pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, en nu dient als Bidens ondersecretaris van Staat die het Amerikaanse beleid leidt ten aanzien van de oorlog in Oekraïne.
In de ‘strijd om Oekraïne’ waren de neocons klaar om een militaire confrontatie met Rusland uit te lokken door de NAVO uit te breiden over de heftige bezwaren van Rusland, omdat ze vurig geloven dat Rusland zal worden verslagen door financiële sancties van de VS en NAVO-wapens.
De neocon-visie is gebaseerd op een allesoverheersende valse premisse: dat de Amerikaanse militaire, financiële, technologische en economische superioriteit het mogelijk maakt om voorwaarden te dicteren in alle regio’s van de wereld. Het is een standpunt van zowel opmerkelijke overmoed als opmerkelijke minachting voor bewijs. Sinds de jaren vijftig zijn de VS gedwarsboomd of verslagen in bijna elk regionaal conflict waaraan het heeft deelgenomen. Maar in de ‘strijd om Oekraïne’ waren de neocons klaar om een militaire confrontatie met Rusland uit te lokken door de NAVO uit te breiden over de heftige bezwaren van Rusland, omdat ze vurig geloven dat Rusland zal worden verslagen door financiële sancties van de VS en NAVO-wapens.
Het Institute for the Study of War (ISW), een neoconservatieve denktank onder leiding van Kimberley Allen Kagan (en gesteund door een who’s who van defensie-aannemers zoals General Dynamics en Raytheon), blijft een Oekraïense overwinning beloven. Met betrekking tot de opmars van Rusland gaf de ISW een typisch commentaar: “Ongeacht aan welke kant de stad [Sievierodonetsk] in handen is, zal het Russische offensief op operationeel en strategisch niveau waarschijnlijk zijn hoogtepunt hebben bereikt, waardoor Oekraïne de kans krijgt om zijn operationele te herstarten. tegenoffensief om de Russische troepen terug te dringen.”
De feiten ter plaatse doen echter anders vermoeden. De economische sancties van het Westen hebben weinig nadelige gevolgen gehad voor Rusland, terwijl hun ‘boemerang’-effect op de rest van de wereld groot was. Bovendien wordt de capaciteit van de VS om Oekraïne te bevoorraden met munitie en wapens ernstig belemmerd door Amerika’s beperkte productiecapaciteit en gebroken toeleveringsketens. De industriële capaciteit van Rusland is natuurlijk kleiner dan die van Oekraïne. Het BBP van Rusland was ongeveer 10x dat van Oekraïne voor de oorlog, en Oekraïne heeft nu veel van zijn industriële capaciteit verloren in de oorlog.
De meest waarschijnlijke uitkomst van de huidige gevechten is dat Rusland een groot deel van Oekraïne zal veroveren, waardoor Oekraïne misschien bijna geheel door land wordt ingesloten. De frustratie in Europa en de VS zal toenemen door de militaire verliezen en de stagflatoire gevolgen van oorlog en sancties. De domino-effecten kunnen verwoestend zijn als een rechtse demagoog in de VS aan de macht komt (of in het geval van Trump, terugkeert naar de macht) en belooft de vergane militaire glorie van Amerika te herstellen door middel van gevaarlijke escalatie.
In plaats van deze ramp te riskeren, is de echte oplossing om een einde te maken aan de neocon-fantasieën van de afgelopen 30 jaar en dat Oekraïne en Rusland terugkeren naar de onderhandelingstafel, waarbij de NAVO zich ertoe verbindt een einde te maken aan haar inzet voor de uitbreiding naar het oosten met Oekraïne en Georgië in ruil voor een levensvatbare vrede die de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne respecteert en beschermt.
