Oligarchie, het paard van Troje van de kapitalisten

Terwijl het westen onverbiddelijk blijft afglijden naar een dystopische economische en maatschappelijke afgrond, slagen de mensen er nog steeds niet in de ware vijand te herkennen, schrijft Eamon McKinney.

Het concept van de oligarchie is niet nieuw, het dateert uit de tijd van Aristoteles en daarvoor. De heerschappij van een rijke, rijke en machtige minderheid gaat terug tot de vroegst geregistreerde beschavingen. Deze verderfelijke en vaak verduisterde heersende klasse heeft lange tijd de macht uitgeoefend over de politieke en bestuurlijke instellingen, die in naam worden verondersteld de belangen van de meerderheid te vertegenwoordigen. Op grond van rijkdom of geboorte achtte deze minderheid zichzelf gerechtigd om over de meerderheid te heersen en elk overschot dat door hun minderen wordt geproduceerd te plunderen.

Voor de internationale kapitaalklasse is de oprichting van een oligarchische elite een essentieel onderdeel van elk plan om bestaande politieke instellingen te infiltreren en te corrumperen. De Europese bankelite zou in de jonge Verenigde Staten weinig grip kunnen krijgen. De grondleggers, in het bijzonder Thomas Jefferson en John Adams, hadden met hen te maken gehad toen ze probeerden geld in te zamelen voor hun Onafhankelijkheidsoorlog, ze begrepen het spel al snel. De onafhankelijkheidsverklaring was evenzeer een afwijzing van deze kapitaalklasse als van koning George en de monarchie. De machthebbers werden bedreigd door het slechte voorbeeld van Amerika, en een grondwet die verklaarde: “alle mensen zijn gelijk geschapen” zou zeker een negatieve reactie uitlokken van degenen die dachten dat ze de wereld regeerden.

De oprichting van een Amerikaanse oligarchie was hoe de bankelite Amerika weer onder controle van de Europese bankiers sleepte. Vaak aangeduid als “The Robber Barons”, werden Rockefeller in olie, Carnegie in staal, Harriman in spoorwegen en JP Morgan in het bankwezen, en vele andere monopoliekapitalisten, allemaal heimelijk gefinancierd door Londense banken. Het kostte deze ontluikende oligarchie een paar jaar, maar in 1913 slaagden ze erin om de ongrondwettelijke Federal Reserve Act goed te keuren. Het Amerikaanse geldsysteem was nu in handen van de Europese bankiers, waar het tot op de dag van vandaag nog steeds is. Dit was het punt waarop Amerika precies datgene werd waartegen het was opgericht. De fundamentele mythe van de Amerikaanse droom werd precies dat, een mythe.

Tegenwoordig zitten de Amerikaanse oligarchen niet in staal of spoorwegen, maar in financiën en technologie, allemaal essentiële componenten van volledige maatschappelijke controle. De ‘charismatisch uitgedaagde’ Bill Gates is zo’n creatie. Gefinancierd door de nationale veiligheidsstaat had hij de financiële steun om ervoor te zorgen dat Microsoft een virtueel monopolie kreeg op de wereldwijde softwarebusiness. Onbekend was dat zijn software achterdeurtjes bevatte die toegankelijk waren voor Amerikaanse veiligheidsdiensten en die ze mogelijk de wereld zouden bespioneren. Bill voelt zich nu blijkbaar gekwalificeerd om de wereld de les te lezen over vaccins en gezondheid, terwijl hij tegelijkertijd zijn ontvolkingsagenda doorzet. De even verfoeilijke Mark Zuckerberg is een recentere versie van hetzelfde fenomeen.

De laatste jaren wordt de term Oligarch vaak voorafgegaan door ‘Russisch’. Toen de Sovjet-Unie in 1989 instortte, bood het de kapitaalklasse de kans van haar leven. Het uitgestrekte Russische landschap was rijk aan olie, gas en andere natuurlijke hulpbronnen. De Russische staatssector, inefficiënt en failliet, was bijzonder rijp voor plundering. Schijnbaar uit het niets verscheen een nieuwe generatie Russische ‘zakenlieden’ die voor centen van de dollar noodlijdende staatsactiva begonnen op te kopen. Deze nieuwe, door het westen gesteunde oligarchen plunderden het land van hun geboorte straffeloos en zonder medelijden. Door deze volmachten smulde het neoliberale westen gulzig van het Russische lijk. In Francis Fukuyama’s boek ‘Het einde van de geschiedenis’ verklaarde hij dat het westen had gewonnen, dat de Koude Oorlog voorbij was en dat het neoliberalisme de boventoon voerde. Niet zo snel…

Aangenomen dat hij een andere corrupte aspirant-Oligarch was, werd Vladimir Poetin niet tegengewerkt door het westen toen hij zich kandidaat stelde voor het Russische presidentschap. Poetin insinueerde dat het “business as usual” zou zijn als hij president zou worden, dat was voldoende geruststelling voor het Westen en hij werd in 2000 tot president van Rusland gekozen. Het bleek echter dat Vlad noch corrupt was, noch een aspirant-oligarch, hij was in feite een fel patriottische Russische nationalist die verachtte wat het Westen Rusland had aangedaan en vastbesloten was het terug te draaien. Van specifiek woede waren de Russische verraders die de Russische economie zo hardvochtig hadden verkracht en de reeds verwoeste mensen hadden verarmd. Poetin riep de achttien meest vooraanstaande oligarchen bijeen en stelde de wet vast. Ze mochten een deel van hun onrechtmatig verkregen winst houden, maar ze zouden belasting betalen, en ze zouden het politieke proces niet beïnvloeden of ermee bemoeien. Velen namen het aan boord en ontvluchtten Rusland naar de veilige, Oligarch-vriendelijke haven van Londen en bleven buiten Russische aangelegenheden. Maar niet allemaal, Michail Chodorkovski bleef zich ermee bemoeien, en Poetin, trouw aan zijn woord, zette hem in de gevangenis.

Poetin had het Westen voor de gek gehouden en Rusland teruggenomen voor het Russische volk, en het Westen heeft hem niet vergeven en sindsdien is Rusland onderworpen aan elke truc in het draaiboek van wraakkapitalisme. Onder Poetin heeft Rusland zijn status van grote mogendheid herwonnen. Zijn populariteit bij het Russische volk is te danken aan hun begrip van de krachten die hij bestrijdt.

China, terwijl het geniet van zijn spectaculaire herrijzenis uit de as van zijn door het westen opgelegde ‘eeuw van schaamte’, heeft gevochten tegen dezelfde krachten van ‘geldmacht’ als het Rusland van Poetin. Jack Ma, het hoofd van het megatech-conglomeraat Alibaba, ontdekte hoe serieus China over dit onderwerp is. Vlak voor de langverwachte beursgang van Alibaba voelde Jack zich aangemoedigd genoeg om kritiek te uiten op het Chinese staatsbanksysteem. Zijn beursgang werd geannuleerd en hij kreeg het advies ergens rustig te gaan wonen en van zijn geld te genieten, dat heeft hij wijselijk gedaan. In feite is Jack Ma slechts een creatie, een dekmantel voor de rijke en machtige familiefactie Jiang uit Shanghai. Een van zijn zonen, Jiang Zemin, was begin jaren 2000 de Chinese premier. en werd altijd beschouwd als te sympathiek tegenover westerse belangen. De echte macht heeft frontmannen nodig, en net als Gates, Zuckerberg et al. was Jack Ma zo’n front.

President Xi sprak vorige week via een videoverbinding het World Economic Forum in Davos toe. Als de aanwezige Davos-menigte enige versoepeling van de positie van China verwachtte, zouden ze teleurgesteld zijn. Op typisch genuanceerde wijze verwees hij naar de kapitaalklasse en haar ambities. Hij maakte duidelijk dat China van plan was zich strikt te houden aan zijn beleid van nultolerantie ten aanzien van buitenlandse inmenging in de zaken van China. Hij herhaalde de Chinese toewijding aan een multipolaire wereld. Op een daaropvolgende interne top over corruptiebestrijding was de taal minder genuanceerd. “De collusie tussen kapitaal en macht” (Oligarchie) was de belangrijkste oorzaak van corruptie en zou niet worden getolereerd.

De spectaculaire economische en maatschappelijke wedergeboorten van zowel Rusland als China zouden als voorbeeld moeten dienen voor de wereld van wat kan worden bereikt zonder de verraderlijke invloed van een parasitaire geldklasse. Terwijl het westen onverbiddelijk verder afglijdt naar een dystopische economische en maatschappelijke afgrond, herkennen de mensen de echte vijand nog steeds niet. De Russische en Chinese strijd tegen deze oligarchische klasse is de strijd van iedereen. Zodra de rest van de wereld dat beseft, zal het een betere plek zijn voor alle fatsoenlijke mensen.