Oproep van Trump om de telling te stoppen, riskeert Amerika in een ‘illegale democratie’ zoals Turkije te veranderen

Door de overwinning bij de presidentsverkiezingen te claimen terwijl deze nog op het spel staat, volgt president  Trump  wat genoemd zou kunnen worden “het Turkse draaiboek” in zijn vastberadenheid om in het Witte Huis te blijven.

Deze benadering is een herhaling van de strategie die verschillende populistische nationale leiders over de hele wereld de afgelopen jaren hebben gebruikt om aan de macht te blijven door voortijdig een overwinning te claimen bij de peilingen en vervolgens het eindresultaat in hun voordeel te manipuleren door hun controle over staatsinstellingen, zoals als raad van commissarissen en rechtbanken.

De Turkse president,  Recep Tayyip Erdogan , zou dit bij verschillende gelegenheden met succes hebben gedaan, met name tijdens het  referendum  dat zijn presidentiële bevoegdheden in 2017 enorm uitbreidde en een stemming won waarvan zijn critici zeggen dat de meerderheid tegen had gestemd.

De mate waarin Trump erin slaagt het tellen van stemmen in cruciale staten, zoals Pennsylvania, Michigan, Wisconsin en Georgië, in te perken, zal een maatstaf zijn voor de mate waarin de VS op weg zijn om een ​​”onliberale democratie” zoals Turkije te worden. , Polen, Hongarije, India, Brazilië en de Filippijnen.

Trump probeert momentum op te bouwen achter het gevoel dat hij al een grote en onvermijdelijke overwinning heeft behaald. Hij profiteert van een verandering in de politieke stemming nadat overdreven verwachtingen waren teleurgesteld dat Joe Biden zou winnen in een aardverschuiving. Trump probeerde dezelfde tactiek bij de tussentijdse verkiezingen in 2018, waarbij hij de omvang van de democratische successen krachtig bagatelliseerde, zodat het enkele dagen duurde voordat duidelijk werd dat de Democraten in feite de controle over het Huis van Afgevaardigden hadden herwonnen.

Het is nog niet duidelijk dat de strategie van Biden en de leiders van de Democratische Partij – gericht op het terugwinnen van voldoende van hun traditionele kiezers in de staten Pennsylvania, Wisconsin en Michigan in het middenwesten – heeft gefaald. Ze geloofden dat de grote fout van een te zelfverzekerde en onverstandige Hillary Clinton in 2016 was om de aandacht en middelen af ​​te leiden van drie traditioneel democratische staten die vervolgens met een haarbrede marge van 80.000 stemmen verloren gingen van Trump. Een overmoedige Clinton had Wisconsin na haar nominatie niet eens bezocht.

Biden en zijn campagneteam krijgen kritiek omdat ze zich te veel op deze staten concentreren en niet genoeg op niet-blanke minderheden, met name de Latijns-Amerikaanse stem in Texas en Florida. Op de virtuele conventie waarin Biden werd genomineerd, was er geen enkele spreker uit Texas, hoewel Trump de staat maar nipt won. Democratische activisten in Georgië, nog steeds een mogelijke winst van Biden, zeggen dat ze middelen tekort kwamen.

Een overwinning van Biden is nog steeds mogelijk, en zelfs waarschijnlijk op het moment van schrijven, maar de overweldigende successen die de opiniepeilingen met enig vertrouwen hadden voorspeld, zijn nooit uitgekomen. De vraag is: waarom niet? Het meest opvallende kenmerk van de stemming is dat de coronavirus-epidemie, en Trump’s grove misbruik ervan, niet het dominante probleem bleek te zijn dat was voorspeld. In plaats daarvan waren het de economie, raciale verschillen en wet en orde die de centrale kwesties waren voor Trump-kiezers.

Het is een langdurige fout van de Amerikaanse media geweest om Trumps vaardigheden als politicus en vooral als woest energieke en effectieve campagnevoerder te onderschatten. Hij is onovertroffen in het domineren van de nieuwsagenda, onverschillig over de belediging of absurditeit van wat hij zegt, zolang het maar de aandacht trekt en hoge kijkcijfers krijgt op televisie en sociale media. De media, die zijn grofheid en leugenachtigheid minachtend, heeft niettemin aan elk woord gehangen – zelfs als ze die woorden veroordelen als openlijk racisme en leugens.

Hillary Clinton en, in mindere mate, Biden, hebben tevergeefs gewacht tot Trump zichzelf zou vernietigen in 2016 en 2020, maar dit is nooit gebeurd. In plaats daarvan maakten ze de fout om een ​​politiek vacuüm te laten ontstaan, dat hij snel kon opvullen.

Nogmaals, dit is geen uniek Amerikaans fenomeen, aangezien het vermogen om het nieuws te domineren de afgelopen 25 jaar typerend is geweest voor rechtse populistische leiders over de hele wereld. Het vroegste voorbeeld van deze trend is waarschijnlijk Benjamin Netanyahu, die in 1996 voor het eerst de Israëlische premier werd (in de daaropvolgende jaren verschillende keren zijn functie verloor en herwonnen).

De Amerikaanse expertklasse en waarschijnlijk een meerderheid van de goed opgeleide Amerikanen beschouwen Trump met zoveel haat, als de man die hun land ruïneert, dat hun oordeel over hem vaak wordt verdraaid. Ze hopen dat elke zucht van tegenwind Trump zal laten kapseizen, en het begin van de coronavirus-epidemie in Amerika begin dit jaar leek de orkaan te zijn die het werk zou doen.

Trumps pogingen om de ziekte tot een minimum te beperken, leken gedoemd te mislukken, aangezien 225.000 Amerikanen eraan waren overleden, maar hij bleef herhalen dat er weinig was om bang voor te zijn. Hij verwierp lockdowns en andere gezondheidsmaatregelen als buitensporige schade aan de economie en zijn argument sloeg duidelijk aan.

Biden heeft het nadeel dat het een apotheose is van het establishment in Washington, maar vaak benadrukt hij zijn afkomst uit de arbeidersklasse in Scranton, Pennsylvania. Trumps claim dat hij de multimiljonairstribune van het volk is, is natuurlijk nog absurder, maar hij is overtuigender in het spelen van de populistische kaart dan Biden. Dit betekent niet dat hij onvermijdelijk de verkiezingen zal winnen, maar hij is er veel dichter bij gekomen dan de meeste mensen 24 uur geleden hadden gedacht.