Indignatie redactie 
Allereerst: de doden kunnen geen organen doneren! Organen kunnen alleen worden verwijderd van levende mensen! Dit simpele feit is misschien voor velen onbekend, vooral omdat in alle oproepen tot orgaandonatie en zelfs op donatiekaarten sprake is van orgaanverwijdering na overlijden. De ‘dood’ die hier wordt bedoeld, is de speciaal geïntroduceerde ‘hersendood’ als een toelaatbaar tijdstip voor orgaanverwijdering, en heeft weinig te maken met het populaire idee van de dood – rigor mortis, verrotting, enz. De tests om ‘hersendood’ te bepalen, kunnen het zelf veroorzaken. Hebben we het hier over moord?
Renate Greinert zal deze dag waarschijnlijk nooit vergeten: na een ernstig verkeersongeval wordt haar zoon Christian naar een kliniek gevlogen. Hoewel ze gelooft dat haar zoon wordt geholpen, zijn de medische inspanningen al op anderen gericht: “U probeerde uw leven te redden om andere mensenlevens te redden met uw levende organen. De onderzoeken en medicatie waren niet op hem gericht, maar op de anderen. ” Haar zoon werd aanvankelijk voor de dood verhinderd ,“ aangezien alleen de overdracht van levende organen het verhoopte succes voor anderen zou brengen ”.
De geconstrueerde ‘hersendood’
De juridische constructie van “hersendood” is een voorwaarde voor orgaanverwijdering. Deze constructie is bedoeld om de paradox op te lossen dat men enerzijds natuurlijk geen organen bij een levend persoon mag verwijderen, maar de organen van een overledene zijn meestal waardeloos. Dus vonden ze hersendood uit, waarbij de persoon zogenaamd onomkeerbaar beschadigd is, maar nog steeds leeft. Volgens het motto: “Zo dood als nodig, zo levend mogelijk” (Professor Franco Rest). De sleutel tot het bepalen van hersendood is hersendooddiagnostiek. De belangrijkste voorwaarden zijn twee klinische onderzoeken, waartussen minimaal twaalf uur moet zitten. Ongelofelijk maar waar: dit omvat tests die de patiënt kunnen doden. “Klinische hersendooddiagnostiek werd drie keer uitgevoerd bij mijn zoon”, meldt Renate Focke, wiens zoon in 1997 een ernstig verkeersongeval heeft gehad. “Een klinisch onderzoek omvat prikkels met instrumenten, het instellen van pijnprikkels door de onderzoeker die een naald in het neustussenschot steekt en door vier graden koud water in de oren te spoelen.” Kan het nauwelijks goed doen en het verder destabiliseren, vooral als de procedures worden twee of drie keer uitgevoerd.
Duik op de intensive care
Vier graden koud water in de gehoorgang is een zeer interessante “test”. Omdat het niet om een ”stimulus” gaat. Voor de hersenen is dit het signaal dat een persoon in ijskoud water is gevallen – anders zou de gehoorgang niet vollopen. Omdat dit vaak gepaard gaat met verlies van evenwicht en oriëntatie, is het een schok voor de hersenen. IJskoud water in de gehoorgang is dus ook betrokken bij de schok die mensen ervaren als ze in ijskoud water vallen. Mensen met eerdere ziekten kunnen last hebben van “kwaadaardige hartritmestoornissen”, aldus de spoedarts professor Manfred Blobner over de gevaren van ijsongevallen. En een gewonde is een voorbeschadigde persoon.
De zogenaamde “duikreflex” kan zeer waarschijnlijk ook worden opgewekt door het water in de gehoorgang, want een met water gevulde gehoorgang is natuurlijk een indicator van onderdompeling. In de duikreflex “wordt door stimulatie van het parasympathische zenuwstelsel de ademhaling tot stilstand gebracht (› onderbroken ‹), wordt de hartslag vertraagd en wordt de bloedcirculatie gecentraliseerd (› bloedverschuiving ‹).”
Waterboarding voor zwaargewonden
Maar dat is nog steeds niets. Het meest interessante is de “apneu-test” die, in combinatie met “waterboarding”, de verdrinkingservaring perfect maakt – om zo te zeggen “waterboarding” voor ernstig gewonden. Kortom: je “test” gewoon of de patiënt kan blijven ademen zonder kunstmatige beademing. “De patiënt met een hersenletsel krijgt maximaal tien minuten geen kunstmatige beademing om te kunnen vaststellen of hij zelfstandig begint te ademen”, meldt de getroffen moeder Renate Focke in een paper.over “de verborgen kant” van orgaandonatie. “Volgens artsen belemmert dit onderzoek duidelijk het mogelijke herstel van een hersenletsel en kan het zelfs de dood tot gevolg hebben.” Afhankelijk van hoe deze “onderzoeken” worden uitgevoerd en geconfigureerd, zijn we hier zeer dicht bij moord. Zoals bekend lopen de hersenen al na een paar minuten zonder zuurstof onherstelbare schade op. Als je tot tien minuten wacht om te zien of spontane ademhaling optreedt na het stoppen van kunstmatige beademing, betekent dit dat je hersenen doodgaan. Bij een patiënt die tot wel tien minuten lang drie keer achter elkaar is ontlucht, is de diagnose ‘hersendood’ natuurlijk gemakkelijk te stellen. Hersendood kan “het gevolg zijn van behandelingsfouten” of zelfs “bewust worden veroorzaakt” bij “drempelpatiënten”, waarschuwde Dr. Achim Jaeckel van het German Medicine Forum.
De vergunning om te kannibaliseren
Als de hersenen hierdoor niet worden beschadigd (bijvoorbeeld omdat de ademhaling op tijd begint), kan een andere belangrijke vergunning om te doden ontbreken, namelijk de ‘nullijn’ op het elektro-encefalogram (EEG) – dat wil zeggen, het ‘bewijs’ dat de hersenen werken niet meer. Naast de bovengenoemde onderzoeken is het elektro-encefalogram – het registreren van hersengolven – de vergunning om te kannibaliseren. Het EEG is bijvoorbeeld nodig als er minder dan twaalf uur zit tussen de beschreven klinische tests. Maar natuurlijk kan ook een EEG worden afgenomen en zelfstandig worden gebruikt om hersendood te bewijzen. Als de artsen een EEG met nullijn kunnen presenteren als onderdeel van de hierboven beschreven marteling (of daarna), hoeven ze in wezen alleen de familieleden te overtuigen om in te stemmen met het verwijderen van organen. Meestal is het vrij gemakkelijk om met de geschokte nabestaanden te ‘kletsen’ en morele argumenten onder druk te zetten. Waarbij natuurlijk gezegd moet worden: »de vermeende overlevenden«. Omdat mensen nog niet dood zijn. Ze worden pas gedood als er organen worden verwijderd: “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) als onderdeel van het doorspoelen met zoutoplossing van de bloedsomloop”, zei hersenonderzoeker prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die deze moord hebben genoemd.” Niet alleen filosofen. Bekende doktoren als de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zegt in een notendop: “Orgaanverwijdering is moord.” Omdat 60 procent van de vermeende hersendoden weer bij bewustzijn zou kunnen komen. “roddelen” over de geschokte nabestaanden en morele argumenten onder druk zetten. Waarbij natuurlijk gezegd moet worden: »de vermeende overlevenden«. Omdat mensen nog niet dood zijn. Ze worden pas gedood als er organen worden verwijderd: “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) als onderdeel van het doorspoelen met zoutoplossing van de bloedsomloop”, zei hersenonderzoeker prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die deze moord hebben genoemd.” Niet alleen filosofen. Bekende doktoren als de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zegt in een notendop: “Orgaanverwijdering is moord.” Omdat 60 procent van de vermeende hersendoden weer bij bewustzijn zou kunnen komen. “roddelen” over de geschokte nabestaanden en morele argumenten onder druk zetten. Waarbij natuurlijk gezegd moet worden: »de vermeende overlevenden«. Omdat mensen nog niet dood zijn. Ze worden pas gedood als er organen worden verwijderd: “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) als onderdeel van het doorspoelen met zoutoplossing van de bloedsomloop”, zei hersenonderzoeker prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die deze moord hebben genoemd.” Niet alleen filosofen. Bekende doktoren als de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zegt in een notendop: “Orgaanverwijdering is moord.” Omdat 60 procent van de vermeende hersendoden weer bij bewustzijn zou kunnen komen. Waarbij natuurlijk gezegd moet worden: »de vermeende overlevenden«. Omdat mensen nog niet dood zijn. Ze worden pas gedood als er organen worden verwijderd: “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) als onderdeel van het doorspoelen met zoutoplossing van de bloedsomloop”, zei hersenonderzoeker prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die deze moord hebben genoemd.” Niet alleen filosofen. Bekende doktoren als de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zegt in een notendop: “Orgaanverwijdering is moord.” Omdat 60 procent van de vermeende hersendoden weer bij bewustzijn zou kunnen komen. Waarbij natuurlijk gezegd moet worden: »de vermeende overlevenden«. Omdat mensen nog niet dood zijn. Ze worden pas gedood als er organen worden verwijderd: “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) als onderdeel van het doorspoelen met zoutoplossing van de bloedsomloop”, zei hersenonderzoeker prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die deze moord hebben genoemd.” Niet alleen filosofen. Bekende doktoren als de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zegt in een notendop: “Orgaanverwijdering is moord.” Omdat 60 procent van de vermeende hersendoden weer bij bewustzijn zou kunnen komen. “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) als onderdeel van het doorspoelen met zoutoplossing van de bloedsomloop”, zei hersenonderzoeker prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die deze moord hebben genoemd.” Niet alleen filosofen. Bekende doktoren als de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zegt in een notendop: “Orgaanverwijdering is moord.” Omdat 60 procent van de vermeende hersendoden weer bij bewustzijn zou kunnen komen. “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) als onderdeel van het doorspoelen met zoutoplossing van de bloedsomloop”, zei hersenonderzoeker prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die deze moord hebben genoemd.” Niet alleen filosofen. Bekende doktoren als de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zegt in een notendop: “Orgaanverwijdering is moord.” Omdat 60 procent van de vermeende hersendoden weer bij bewustzijn zou kunnen komen.
Waar is het EEG?
Het opwindende is dat EEG’s steeds verdwijnen. “Op een gegeven moment werden we de kamer uit gestuurd, ze wilden een EEG nemen”, herinnert de getroffen moeder zich, Renate Greinert (die overigens een boek schreef over orgaandonatie en de dood van haar zoon). “Ze wachtten ook op een team van neurochirurgen. De hersengolfmeting van 20 minuten duurde anderhalf uur «. De vraag is waarom de nabestaanden de kamer moeten verlaten om een EEG te laten maken. En zie: “Dit EEG bestaat niet meer, maar er is een snel opgenomen ECG in het dossier van Christian.”
Een op zichzelf staand geval? Helemaal niet: Renate Focke maakte ook iets soortgelijks mee. Zoals reeds vermeld, heeft haar zoon Arnd in het najaar van 1997 een ernstig ongeval gehad en moest ter plaatse van het ongeval nog geventileerd worden. Naar verluidt werd in de kliniek “een ernstig traumatisch hersenletsel” gevonden. Pas enkele jaren na het verwijderen van het orgaan en honderden nachtmerries later had mevrouw Focke de kracht om de dossiers van de kliniek op te vragen en ze door te werken: “In veel dromen heb ik ervaren dat hij niet goed begraven was, dat zijn lichaam in een aquarium dreef of dat Zijn lichaam uit het graf was verdwenen. ”Toen ze de dossiers doornam, ontdekte ze dat de twee genoemde klinische onderzoeken minder dan drie uur na elkaar waren uitgevoerd, in plaats van twaalf uur. Omdat de wachttijd te kort was, had een ‘apparaatonderzoek’ (meestal een EEG) moeten worden uitgevoerd. Een rapport van de kliniek vermeldt ook een nullijn-EEG, “die naar verluidt is uitgevoerd bij mijn zoon”, zei Focke. “Er wordt echter geen basis-EEG vermeld in het cruciale document, het hersendoodprotocol. Er waren ook geen EEG-records in de dossiers. ”Volgens het hersendoodprotocol had de orgaanverwijdering“ helemaal niet mogen gebeuren! ”
Dit betekent echter dat zonder het juiste bewijs van ‘hersendood’ een persoon niet dood is, zelfs niet volgens de controversiële definitie van ‘hersendood’. Het verwijderen van organen bij een levend persoon kan nauwelijks als iets anders worden omschreven dan als moord.
Potentieel slachtvee
Maar Focke ontdekte ook andere onregelmatigheden. Volgens een deskundigenoordeel had haar zoon na een eerste (curatieve) operatie nog te veel verdoving in zijn bloed. Omdat de verdoving de hersenfuncties verandert, is een beoordeling van hersendood nog niet mogelijk. De verwijdering van het orgaan werd echter uitgevoerd zonder verdere beoordeling. De geschokte moeder kon uiteindelijk uit het zogenaamde ‘anesthesieprotocol’ uit de explantatie afleiden dat haar zoon medicatie kreeg voor ‘spierverlamming’, maar geen verdoving en geen pijnstillers – ook al had de ‘hersendood’ kennelijk niet voldoende gedocumenteerd. Zelfs dan zou niemand weten of de hersenen nog steeds extreem hevige pijn kunnen voelen. »Wanneer organen werden verwijderd, roodheid van de huid, zweten, Verhoging van de bloeddruk en defensieve bewegingen die werden waargenomen toen de incisie in het lichaam werd gemaakt, ”meldt mevrouw Focke. “Dit zijn tekenen van pijn bij andere operaties, alleen bij ‘hersendode’ orgaandonoren worden ze gezien als zinloze reacties. Het idee dat mijn zoon levend werd geëxplanteerd zonder rekening te houden met mogelijke pijnsensaties zonder algehele anesthesie is ondraaglijk. ” Het enige effect van de spierverslappers is dat de patiënt niet meer kan bewegen als hij pijn heeft – dat interfereert immers met “knippen”.
Het is natuurlijk niet meer dan logisch dat er in de transplantatiegeneeskunde niet alleen onregelmatigheden zijn aan de ontvangende kant. Een medisch bedrijf dat manipuleert aan de ontvangende kant, manipuleert natuurlijk ook aan de donorzijde. En dat is vaak synoniem met regelrechte moord. Omdat ofwel ‘hersendood’ een beetje wordt geholpen. Of een persoon die eigenlijk helemaal niet “hersendood” is, wordt vrijgelaten om te worden gedood door orgaanverwijdering. Maar wat heeft het voor zin een patiënt te laten sterven of doden om een ander te redden? Medisch natuurlijk helemaal geen. Alleen al het geld maakt het verschil: de gruwelijke sommen die voor transplantaties binnenkomen: “De markt voor de transplantatie- en farmaceutische industrie is miljarden euro’s waard”, schrijft non-fictie-auteur Richard Fuchs. Alleen al de markt voor zogenaamde “immunosuppressiva”, die de afstoting van het vreemde orgaan onderdrukken, bedraagt jaarlijks 1,6 miljard euro. Het forfaitaire tarief per geval voor transplantaties in 2011 zou tussen de 18.000 en 215.000 euro hebben gelegen, afhankelijk van het orgaan en de inspanning. “Het is niet ongebruikelijk dat er nog meer transplantaties plaatsvinden vanwege afstoting.”
Kortom: orgaandonatie, waar de laatste tijd steeds meer Duitse burgers op zijn aangedrongen, is niets meer dan een nachtmerrie voor de donoren en hun naasten. U bent grotendeels weerloos overgeleverd aan de transplantatiegeneeskunde. Elke donor is een potentieel slachtdier.
