Pandenie: Strategisch theater – de omkering van theater en realiteit

Wie had er kunnen dromen om 30 jaar geleden wakker te worden in een wereld waarin er bijna alleen maar gespeeld wordt, waarin de vraag of iets waar is of niet waar is, schijn of werkelijkheid geen betekenis heeft voor een bepaalde groep mensen, maar alleen het effect van wat er wordt gezegd telt? Een PR-bureau adverteert dat het “strategische informatiestromen” kan initiëren om de gewenste doelen te bereiken. Ik werd geraakt door de koelbloedige, schijnbaar waardevrije uitdrukking “strategische informatie”, hoewel het gaat om het kwaadwillig verspreiden van onwaarheden. Maar er is veel meer aan de hand. ¹ 

De omkering van theater en realiteit

Ik ben lange tijd bezig geweest met het idee, zelfs de perceptie, dat in onze tijd theater en werkelijkheid verwrongen zijn, ten nadele van beide gebieden. De werkelijkheid is theater geworden, theater is werkelijkheid geworden.
Wat is echt Realiteit is gewoon realiteit. Het is het leven zoals het is, dat we elke dag leven en onderzoeken wat we proberen onze manier van leven vorm te geven. Het theater is geen leven. Het theater tilt ons even uit dit leven. In een illusoire wereld toont het theater een beeld van het leven en het menselijk lot. Hiervoor gebruikt het een podium dat met behulp van decor en belichting een situatie schetst waarin acteurs hun rol spelen. Het auditorium bevindt zich voor het podium. ²

Een gordijn scheidt deze twee werelden. Als het publiek de zaal binnenkomt, gaat het gordijn dicht. Hij gaat zitten omdat hij vanavond toeschouwer is, alleen zijn ziel is actief. Het ganglicht gaat uit, het gordijn gaat open: de voorstelling begint. Het duurt niet eeuwig, maar misschien een paar uur. Dan is het voorbij en leeft alleen nog in herinnering.
Ik weet dat het als modern wordt beschouwd om het verschil tussen het auditorium en het podium te vervagen. En daar gaat dit artikel over. Ik wil het hier niet hebben over verschillende vormen van theater.

Uiterlijk of wezen

Om mijn levenspad op een zinvolle manier vorm te kunnen geven, moet ik keer op keer een beeld van de werkelijkheid krijgen, want alleen zo staan ​​mijn handelingen stevig vast, alleen dan kan ik vrij beslissen en mezelf de juiste vragen stellen. Wat zijn mijn vaardigheden (nog te ontwikkelen)? Wat brengt de wereld mij? Welke mogelijkheden biedt dit mij? Wie zijn vrienden, wie zijn vijanden? etc. Zodra ik er een verkeerd beeld van krijg, worden mijn acties onzeker of zelfs zinloos, of hebben ze effecten die helemaal niet de bedoeling waren. Ik moet altijd onderscheid maken tussen uiterlijk en realiteit.

Geen van deze vragen speelt een rol in het theater. Ik weet vanaf het begin dat de schijn hier zegeviert. De acteur is niet zijn rol, hij lijkt het gewoon te zijn omdat hij het speelt. Ik weet het en de acteur verbergt het niet. Nadat hij zijn jas aan de garderobe heeft overhandigd, weet de kijker dat hij even de wereld van alledag achter zich laat en zich vrijuit in een andere wereld waagt, een wereld die hem uitnodigt zo ver te gaan als hij wil. We zijn niet op een andere plaats of in een andere tijd tegelijk; we nestelen ons er gewoon in. Toch hebben we niet te maken met het “onwerkelijke”. Het is gewoon een andere realiteit die je zelfs heel erg kan beïnvloeden. Een realiteit van spirituele of spirituele aard, van een andere aard dan die van het dagelijks leven.

Hoe ver mijn ziel resoneert met wat wordt aangeboden, in die zin dat ik vrij ben. Maar alleen als het resoneert, kan ik de uitvoering opnemen, ja, de uitvoering kan tot leven komen. Of dat lukt, is elke avond de vraag, de aantrekkingskracht en de taak van alle betrokkenen.
Zichzelf in een rol kunnen spelen in de aard en het lot van een ander, zodanig dat men hem kan spelen, dat men hem onbaatzuchtig kan uitbeelden, is een van de meest mysterieuze en wonderbaarlijke vermogens van het mens-zijn. Om deze andere werkelijkheid op een geloofwaardige manier op te kunnen roepen en naar de beleving te brengen, is de kunst van het acteren, die net zo goed geleerd moet worden als bijvoorbeeld de muziekkunst. En de game je volledige aandacht en ervaring kunnen geven, is de kunst van het kijken. Het kunstwerk kan zo ontstaan ​​in een vrije interactie tussen speler en toeschouwer.
De grens tussen podium en auditorium scheidt twee werelden, de theaterwereld van de alledaagse wereld, een ziel- en geestenwereld van de fysieke wereld. Je kunt beide alleen emotioneel overbruggen, niet fysiek. De kijker zou niet tot een diepere ervaring komen door op het podium te springen; hij zou de uitvoering alleen maar verstoren. En de acteur weet dat zodra hij het podium verlaat en de zaal binnenkomt, het drama ophoudt drama te zijn.

Na de voorstelling trekt de kijker zijn jas weer aan en terwijl hij over het glinsterende asfalt van de nu misschien regenachtige straat loopt, komt zijn dagelijkse leven bij hem terug. De acteur laat ook de illusoire wereld van het theater en zijn rol achter zich. Omdat degenen die in het dagelijks leven blijven handelen, niet tot de besten in hun vak behoren. Wat gerechtvaardigd is in het theater, is een leugen in het dagelijks leven .

De wereld als theater

Maar wie had er kunnen dromen om 30 jaar geleden wakker te worden in een wereld waarin bijna niets anders is dan acteren, waarin de vraag of iets waar is of niet, schijn of werkelijkheid geen betekenis heeft voor een bepaalde groep mensen, maar telt alleen het effect van wat er wordt gezegd? Een groep die er geen moeite mee heeft om een ​​theater voor de hele wereld op te zetten alsof het de werkelijkheid is? Een wereld waarin de bewering van een gebeurtenis door een regering simpelweg als “zeer waarschijnlijk” wordt gepresenteerd, regeringen van andere landen doen mee en verklaren dus virtueel dat wat beweerd wordt een feit is, een feit.

Een wereld waarin een 15-jarige op het Amerikaanse Congres verschijnt en zegt dat Irakese soldaten couveuses tegen de muur hebben gegooid in Koeweit. ³   Daarop ontbrandt de VS een oorlog tegen Irak, de Golfoorlog. Later, te laat, blijkt dat alles een leugen was en dat het meisje op haar rol was voorbereid door een PR-bureau. De verantwoordelijke persoon, Craig Fuller, is er later trots op dat hij in deze hele operatie is geslaagd en dat hij een hoge positie krijgt binnen zijn bedrijf. Hill & Knowlton is de naam van het bedrijf, en juist dit bedrijf kreeg in mei 2020 de opdracht van de WHO om de publiciteit rond Covid19 te verzorgen. ^4e
Hill en Knowlton suggereerden dat de WHO drie niveaus van ‘influencer’ identificeert: Beroemdheden met grote volgers op sociale media, om ze te gebruiken om de boodschappen van de WHO te versterken. Maar dan zijn er ook mensen met een kleinere maar meer betrokken aanhang en “verborgen helden”. ⁵  Hoe lang zal het deze keer duren voordat iemand trots vertelt dat ze geslaagd zijn in de Covid19-operatie?

Rollen verwisselen

De hier beschreven processen werden ook mogelijk doordat naturalistische, deconstructieve en politieke impulsen al meer dan een eeuw in het echte theater worden geïntroduceerd. Tegenwoordig streven slechts weinigen ernaar de essentie van acteren te behouden. Veel mensen die in het theater werken, geven openlijk toe dat ze niets kunnen en willen doen met een emotionele of spirituele realiteit of met idealen, terwijl ze de voorkeur geven aan het profane, lelijke en duivelse boven het schone. Bovendien was er de overweldigende overvloed aan audiovisuele technologie. Geleidelijk aan is er geen ruimte meer voor het spel van pure menselijke verbeelding, niet voor het sublieme, niet voor het mysterieuze.

We zien dus twee bewegingen die de bal aan elkaar doorgeven: het theater, dat zijn oorspronkelijke taak niet meer kan vervullen, en dat steeds meer amusement, sentimentaliteit, slechte stijl en anticultuur verspreidt; en onze dagelijkse realiteit, die een steeds brutaler totale theatervoorstelling wordt.

En de natuurlijkheid waarmee PR-bureaus nu worden gebruikt om politieke doelen te bereiken, suggereert dat de integratie van de illusoire wereld in het echte leven vergevorderd is. Hoewel het heel normaal was dat televisie-uitzendingen een publiek inhuren dat klapt, schreeuwt of boegeroep in de richting van de signalen van de regisseur, wordt er nu geadverteerd dat men een ‘publiek’ kan huren voor openbare evenementen die zich op verzoek positief of negatief gedragen. PR-bedrijven kunnen ook mensen inhuren om demonstraties te ondersteunen of te verstoren.

Strategische informatie

In september 2020 zijn documenten gepubliceerd waaruit blijkt met welke zorgvuldigheid de Britse geheime dienst jarenlang de verovering van Syrië heeft voorbereid. ⁶   Met de hulp van PR-bureaus (zoals in het geval van Koeweit) werd een verhaal geformuleerd en geïmplementeerd. Een van deze bureaus maakt reclame voor het in gang kunnen zetten van “strategische informatiestromen” om de gewenste doelen te bereiken. In het geval van Syrië werden honderden “journalisten” getraind om dit te doen en vervolgens, via goed onderhouden contacten met Reuters, CBS, CNN, New York Times, enz., Verspreidden ze het verhaal op verschillende manieren via zoveel mogelijk kanalen.

Ik werd geraakt door de koelbloedige, schijnbaar waardevrije uitdrukking “strategische informatie”, hoewel het gaat om het kwaadwillig verspreiden van onwaarheden. Maar het gaat om veel meer dan onwaarheden. Het gaat over het bouwen van een bepaalde, nieuwe manier van kijken, een nieuwe ervaringswereld, een nieuwe overtuiging, over het hervormen van de menselijke innerlijke wereld, kortom, de ziel.

Hier rijst de vraag: waarom verover je het land niet “gewoon”, waarom sla je niet gewoon toe? Maar nee, afgezien van tactische overwegingen, is het zonder deze “omweg” natuurlijk niet mogelijk in onze wereld: de zielen van mensen moeten resoneren. Anders lijkt het geen zin te hebben in wereldaangelegenheden. Het is net als in echt theater: als de zielen van het publiek niet meedoen, mislukt de uitvoering. Zo kwam ik op de term ‘strategisch theater’. Naast het verspreiden van de vlakke leugen, die meer algemene verwarring veroorzaakt en het ondermijnen van onafhankelijk oordeel, heeft de theaterachtige benadering een vormende werking op de zielen. Daarna kunnen bepaalde sociale veranderingen zelf worden doorgevoerd.

Met “Het is waar, ik zag het op televisie”, weerspiegelt de manipulator (Robert De Niro) in de film “Wag the Dog” (1997) de overtuigingen van de mensen. De wereldmacht van pers en televisie is in handen van enkelen. Dit maakt het tegenwoordig mogelijk om met zoveel kracht een verhaal in de wereld te brengen dat men het moet geloven, of in ieder geval lang genoeg moet denken dat het waar is om de acties die ermee bereikt moeten worden te kunnen uitvoeren. In het geval van de Koeweitse baby’s waren de grote oorlogshandelingen voorbij tegen de tijd dat de leugen aan het licht kwam. Dit patroon wordt steeds duidelijker: blootstelling speelt helemaal geen rol meer, de daden zijn gedaan en kunnen niet meer ongedaan worden gemaakt.

Een stijl die aan populariteit wint, is simpelweg geen woord te verspillen aan bezwaren of realiteiten. Ze worden eenvoudigweg genegeerd, alsof ze niet tot de te herbouwen wereld behoren. En dus herhaal je het verhaal gewoon keer op keer “als antwoord”. Het is het woord als hulpmiddel, als wapen. Een verbinding met de waarheid is niet belangrijk. Alleen het effect telt.
Een mijlpaal op het gebied van theatrale leugens is de verhuizing van miljoenen in Parijs in 2015 ter gelegenheid van de Charlie Hebdo-moorden: het werd geleid door politieke beroemdheden van over de hele wereld. Of zo werd het gepresenteerd op tv en in de pers. Latere beelden lieten zien dat deze politici werden gefilmd in een afgezette straat, ver weg. Ze zwaaiden zelfs naar een denkbeeldig publiek. ^6a

Vade retro coronas!

In het oude Griekenland, de bakermat van het theater, was theater een integraal onderdeel van het leven. Iedereen had er een aandeel in. Het Dionysustheater van Athene had evenveel zitplaatsen als inwoners van Athene. ⁷ In Delphi was het theater in handen van priesters. Het vertelde over het verband tussen de wereld van goden en het menselijk lot en diende een populair educatief doel voor menselijke ontwikkeling. Nu is dit geschenk van goden binnenstebuiten gekeerd met een grandioos handvat om zijn tegenhanger te worden, een wereldwijd “strategisch theater”, compleet met rollen, scripts, producties en decorontwerp.
Beelden die zijn samengesteld met theatrale zorg, waaraan men niet kan ontsnappen, maken mensen rijp om politieke beslissingen te nemen of zelfs om ze te wensen: een met olie besmeurde vogel en tevergeefs vecht, een verdronken jongen die eenzaam op het strand ligt, en straten vol mensen die bedoeld zijn om te onderstrepen dat de mens zelf een gevaar is geworden en de schuld heeft, hij zijn medemensen bedreigt met besmetting, het klimaat en de natuur met CO2, en hij de wilde fauna (wolven) onvoldoende ruimte geeft.

Nu is er geen sprake meer van dat iedereen kan deelnemen of vrijwillig kan deelnemen. Neen, niemand ontsnapt aan deze onvrijwillige theaterervaring, want het speelt zich af in het openbare leven. Dus de zielen worden gedwongen te trillen. Dit theater wordt niet gerund door priesters vol wijsheid, die de gezonde ontwikkeling van de mens voor ogen hebben, maar onwaardige gedreven mensen die machtsbelangen vertegenwoordigen, miljardairs en softwareontwikkelaars, acteurs in het duister en politici die de rol van executeurs en figuranten hebben gekregen. ⁸   Waar theater terecht een script volgt, volgt strategisch theater een verborgen script en doet het alsof er geen is.
Op deze manier wordt het oorspronkelijke theater omgevormd tot zijn tegenbeeld, tot een goddeloos, onmenselijk, een kwaadaardig theater dat de mensheid niet vrijlaat, maar wil forceren, niet naar voren brengt, maar naar achteren leidt.

Je kunt al kenmerken in het gedrag van mensen zien die doen denken aan vervlogen tijden. Je ziet politici die zich voordoen als heersers uit feodale tijden. In sommige landen sloeg de politie met stokken tegen tegenstanders van de snuit. Maar je ziet ook verkopers die zichtbaar genieten van het uitoefenen van macht over hun klanten. In Spanje barricaderen bewoners de toegang tot hun dorp uit angst dat vreemden het virus met zich meebrengen. De strijdkreet “Samen tegen Corona” is bedoeld om de vechtstemming en de groepsziel wakker te schudden, en men wordt aangemoedigd om denigrerende te melden bij de autoriteiten. Er worden zinloze maatregelen goed en zorgvuldig genomen; Groeten met de Gessler-hoed van Schiller’s Wilhelm Tell.
“Ongehoorzaam” worden al beledigd. Hoe ver zijn we vanaf dat moment voordat ze worden opgejaagd, aangeklaagd en gelyncht? De stemming hiervoor wordt voorbereid door ’talkshows’ van Markus Lanz, Anne Will en dergelijke, die alvast een voorproefje geven van nieuwe ketterse tribunalen.

Brochure

Je staat vaak versteld van het aantal mensen dat bij één theaterproductie betrokken is. Maar nu – terwijl, o lot, de echte theaters niet kunnen plaatsvinden – kan men zich verwonderen over de overweldigende deelname van de belangrijksten op aarde aan het pandemietheater. Zelfs een coronavignet is hiervoor speciaal ontworpen. ⁹   Het zou de moeite waard zijn om een ​​folder samen te stellen waarin de auteur en het verhaal worden geïntroduceerd, een paar foto’s, gevolgd door een lijst van alle bijdragers en supporters, van spelers, figuranten, decorontwerpers, lichten, muzikanten, prompter, enz. Document om te bewaren, een waardevol document voor een beter begrip van strategisch theater, waarin de mens geen toeschouwer meer is, maar een ongewenste deelnemer.

Maar zoals elke theaterliefhebber weet: wat er zich achter de schermen afspeelt is soms niet oninteressant, soms zelfs veel interessanter. Om dat te beschrijven zou veel verder gaan dan het bestek van dit artikel. ¹⁰

——————————-

Opmerking van de auteur:
Arnold Sandhaus is acteerleraar en theaterpedagoog en geeft een gratis theaterseminarie. Hij studeerde aan de toneelacademie in Utrecht, aan de mimeschool van Etienne Decroux in Parijs, euritmie in Parijs en Den Haag en Commedia dell’Arte in Parijs.
Als regisseur ensceneerde hij Camus, Molière, Dürrenmatt, Frisch, Shakespeare, Anouilh, Becket, T. Wilder, Beolco, Corneille en anderen

—————————–
Opmerkingen:
1 Zie ook RT Duits 26-9-2020 “Gebruik de media om een ​​evenement te creëren”
2 In het circus waar puur fysieke vaardigheid centraal staat, is er geen dergelijk verschil. Je zit overal op het podium, dat eigenlijk geen podium is, en alles speelt zich af voor het gordijn.
3 Het getuigenis van Nayirah (het getuigenis van Nayirah); ozy.com
4   thedailybeast.com
5     WHO in opdracht van de PR-bedrijf Hill & Knowlton naar … PDF
6 Zie noot 1
6a Zie: handelsblatt.com
7 Cf. JW Ernst, De muzikale kunst. Sleutel van cultuur. Malsch 1980
8 cf. Horst SeehoferHarige min. 1:05
9      newsartnet.com
10   Duitsland sluit zich aan bij het EU Genome Initiative. ; 
“Terwijl het hele politieke systeem van Europa zich bezighoudt met het coronavirus, worden er achter de schermen EU-strategieën ontwikkeld om contant geld af te schaffen …” unsensuriert.at ;
Het World Economic Forum en de “Great Reset”:  https://www.youtube.com/watch?v=GeykREAlYSg