Passagier

Als u instapt in een auto, en u rijdt niet zelf, dan bent een ‘passagier‘.

Dito waar u inscheept voor een ‘cruise‘, of instapt voor een vliegreis. Ik snijd dit onderwerp aan, omdat een goede vriend, en fervent reiziger, net als ik, met wie ik heftig van mening verschil over ‘vaccins‘, aanvankelijk stelde dat hij mijn positie ‘begreep‘, en het voor zichzelf had weggeschreven onder de kop: ‘Principes‘. Wat vreemd is, omdat hij weet dat ik allerminst principieel tegen vaccinatie ben, en, net als hij, ‘volledig gevaccineerd‘ ben tegen allerlei denkbare ziektes, behalve ‘covid‘, in mijn geval. Nadat ik hem getracht had uit te leggen hoe het écht zat, compleet met de nadruk op het gegeven dat die ‘vaccins‘ tegen ‘covid‘ hoe dan ook geen vaccin zijn, maar in het gunstigste geval een profylaxe, vergelijkbaar met de ‘griepprik‘, maakte hij van ‘principes‘ iets nieuws: ‘Angst‘.

Nee. Het is geen principe, en het is geen angst. Ik heb erover nagedacht. Ik heb mij erover laten informeren. Niet alleen door de ‘verkopers‘ van die ‘vaccins‘, maar ook door de ‘consumentenorganisatie‘, zal ik maar zeggen. Daar moet je in deze tijd ook voorzichtig mee zijn, omdat ‘consumentenorganisaties‘, of organisaties die claimen dat te zijn, en die ‘keurmerken‘ uitdelen, en ‘reviews‘ of ‘fact-checks‘ publiceren, niet zelden het verlengstuk zijn van de producent, geld krijgen van oligarchen, of van een ‘overheidsinstelling‘ met een ‘agenda‘, die sinds ‘Davos‘ bezit namen van de ‘bestuurlijke macht‘ in de ‘westerse‘ landen, in bed liggen met ‘Big Corporate‘. Daarmee zeg ik niet dat mijn vriend er niet over heeft nagedacht, maar we hebben andere bronnen, of we maken voor onszelf andere afwegingen. Een inhoudelijke discussie zou helderheid kunnen brengen, maar dan moet er over en weer een bereidheid zijn om je te verdiepen in de bronnen van de ander, en die bereidheid is er bij hem niet. Dan moet je het ook laten gaan. Ik ben geen missionaris. Maar het wordt uiteraard giftig als iemand die een inhoudelijke discussie afwijst, vervolgens eist dat je je in de praktijk conformeert aan zijn standpunt.

Het leven zit vol risico’s, en we gaan allemaal een keer dood. We doen daarnaast vaak genoeg dingen die uitgesproken riskant zijn, als we ons oor te luisteren leggen bij de experts. Elk genot, en elke activiteit, brengt risico’s met zich mee. En je kunt je hele leven niet gerookt hebben, geen druppel alcohol hebben aangeraakt, vet en suikers zoveel mogelijk hebben gemeden, en alles hebben gedaan wat de gezondheid bevordert, volgens de experts, en tóch niet oud worden, omdat je bij de verkeerde bestuurder in de auto, de trein, het vliegtuig of de boot bent gestapt. Of omdat die auto, die trein, dat vliegtuig of die boot mankementen had, waardoor zelfs de beste bestuurder kansloos was.

Als ik dus schrijf dat ik erover nagedacht heb, dan verwijst dat naar een afweging tussen voors, en tegens. En waar ik op dit blog een fel voorstander ben van ‘marktwerking‘, als veruit superieur aan een ‘gereguleerde‘ samenleving, vind ik dat ik de vrijheid moet krijgen om bewust te leven, en mijn eigen glazen in te gooien. Als ik bewust kies voor een arts, en een ‘protocol‘ dat belooft bescherming te bieden tegen ziekenhuisopname, en een ernstig verloop van een virusinfectie, dan wil ik geen ‘Davos‘-man op mijn weg vinden die mij dat verbiedt, omdat ik zijn ‘vaccins‘ moet nemen.

Ooit was dat zo vanzelfsprekend, dat we mensen actief bewust probeerden te maken van het belang van een goede keuze als ze op zoek gingen naar een arts. We gaven die geinstitutionaliseerde twijfel zelfs een naam: ‘Second Opinion‘. Het was niet noodzakelijk een ‘Rode Kaart‘ voor de behandelende arts. Toen ik verhuisde, en kennismaakte met de door mij geselecteerde huisarts, maakte ze mij onmiddellijk duidelijk dat ik niet bij haar moest zijn voor ‘alternatieve geneeswijzen‘. Als ik daar op enig moment behoefte aan had, dan moest ik op zoek naar iemand met een andere achtergrond. Ze wees het niet principieel af, maar het was haar expertise niet. Als de ‘protocollen‘ voor de behandeling van een andere arts interfereerde met die van haar, dan moesten we per geval bekijken of zij nog wel mijn huisarts kon blijven. Ze was een arts naar mijn hart, inmiddels met pensioen.

Die artsen die nu hun eigen gelofte zijn vergeten, hun opleiding slechts zien als een ‘rijbewijs‘, maar hun auto hebben ingeruild voor een trein die op de rails van de grote farmaceutische bedrijven loopt, via het door ‘Big Pharma‘ gecontroleerde ‘Davos‘-bestuurdersgilde, die moeten zich schamen. Ik hoef geen ‘Max Verstappen‘-arts, maar wel één met ambitie en gedreven om wat te maken van het vak, anders dan een korte weg naar een flinke zak met geld, en glimmend van trots voor misplaatste adoratie van de ignoramus die klapt na de ‘landing‘. De ‘protocollen‘ waar ik zelf vertrouwen in heb waar het ‘covid‘ betreft, zijn géén ‘alternatieve geneeswijze‘, maar ‘protocollen‘ die berusten op gedegen onderzoek van artsen en specialisten met een lange staat van dienst, en een scherp oog voor de belangen van de patiënt. Het probleem is dan niet dat verschillende artsen verschillende ‘protocollen‘ ontwikkelen, maar dat de onderlinge solidariteit tussen geneeskundigen en zorgpersoneel gebroken is door een ‘Davos‘-kliek, waardoor zij niet langer op inhoud discussiëren over wat het beste is voor hun patiënten, en zwijgen als collega’s in de problemen komen door de macht die ‘administrateurs‘ uitoefenen die zelf niet kunnen rijden, vliegen of varen.