Politiek
Poetins ‘nazi’-retoriek onthult zijn angstaanjagende oorlogsdoelen in Oekraïne
Inhoud
De Russische president zegt dat hij de “de-nazificatie” van Oekraïne wil. Dat betekent eigenlijk een regimewissel.
Terwijl Russische bommen op Oekraïne beuken en zijn soldaten Oekraïens grondgebied binnenstromen, is de vraag die iedereen bezighoudt: waarom? Wat hoopt Rusland te bereiken met een massale invasie?
De Russische president Vladimir Poetin gaf zijn versie van een antwoord in zijn televisietoespraak woensdagavond, waarin hij een “speciale militaire operatie” aankondigde waarvan “het doel is om mensen te beschermen die acht jaar lang zijn misbruikt door de genocide van het Kiev-regime”. Uiteindelijk: “We zullen streven naar de demilitarisering en de-nazificatie van Oekraïne, en ook voor het berechten van degenen die talloze bloedige misdaden tegen burgers hebben begaan.”
Op het eerste gezicht klinkt dit los van de realiteit. Er is geen voortdurende genocide in Oekraïne. Hoewel er in Oekraïne aan de regering gelieerde fascistische milities zijn, die in invloed zijn toegenomen sinds de pro-westerse Euromaidan-opstand in 2013, staat de Oekraïense regering zelf niet eens in de buurt van een nazi-regime . De president van het land, Volodymyr Zelensky, is joods; hij vertelt trots over hoe zijn joodse grootvader vocht tegen het leger van Hitler .
Maar met deze schijnbaar absurde retoriek legt Poetin de propagandabasis voor de omverwerping van de Oekraïense regering.
“Het is een militaire operatie met maximalistische oorlogsdoelen, met als [uiteindelijk] regimeverandering”, schrijft Michael Kofman , directeur van Ruslandstudies bij de CNA-denktank.
De Amerikaanse inlichtingendienst heeft gewaarschuwd dat Poetin ernaar streeft de Oekraïense regering omver te werpen , prominente Oekraïners op te pakken “ om te worden gedood of naar kampen te sturen ” en een marionettenregime in Kiev te installeren. Als Poetin spreekt over “de-nazificatie” en “[Oekraïners] voor het gerecht brengen”, is dit precies wat hij bedoelt.
Het woord ‘demilitarisering’ verwijst naar de echte redenen waarom hij dit wil doen: dat hij een einde wil maken aan de status van Oekraïne als onafhankelijke soevereine staat.
Poetin is van mening dat Oekraïne een onwettig land is dat bestaat op land dat historisch en terecht Russisch is. Zelensky’s bereidheid om van Moskou naar het Westen te verhuizen, is volgens Poetin een poging om het ‘valse’ regime in Kiev te legitimeren. Het bestaan van een anti-Russisch regime in wat hij beschouwt als rechtmatig Russisch grondgebied, bevolkt door terecht Russische mensen, is voor hem onaanvaardbaar – zo onaanvaardbaar dat hij bereid is er een kostbare en bloedige oorlog over te voeren.
“Oekraïne had een soevereine staat kunnen blijven zolang het een pro-Poetin-regering had”, zegt Seva Gunitsky, een politicoloog aan de Universiteit van Toronto die Rusland bestudeert. “Het formeel herenigen van de landen zou waarschijnlijk niet bovenaan de agenda hebben gestaan als Poetin vond dat hij genoeg politieke steun had van het Oekraïense regime.”
Dus praten over “de-nazificatie”, hoewel absurd op feitelijk niveau, is niettemin onthullend. Het vertelt ons dat Poetin handelt vanuit zijn lang gekoesterde overtuiging dat de Oekraïense regering geen recht heeft om onafhankelijk te zijn. Het verwijst naar zijn uiteindelijke doel: Oekraïne omvormen tot vazal van een nieuw Russisch rijk.
Het nationalistische wereldbeeld achter Poetins oorlog
Poetin heeft de belangrijkste elementen van zijn denken in de loop der jaren uiteengezet in verklaringen, variërend van een verklaring uit 2005 dat “de ineenstorting van de Sovjet-Unie een grote geopolitieke ramp was” tot een essay van 5000 woorden over de Oekraïense geschiedenis dat vorig jaar werd gepubliceerd . Maar zijn meest relevante formulering, om de huidige invasie te begrijpen, kwam in een opruiende toespraak over het Oekraïense beleid die maandag werd gehouden.
De toespraak was ogenschijnlijk een rechtvaardiging voor zijn besluit om de onafhankelijkheid van pro-Russische afscheidingsregimes in de oostelijke Oekraïense provincies Donetsk en Loehansk te erkennen. Maar het was ook een lange uiteenzetting over nationalistische grieven, een die Russische experts alom beschouwden als een authentieke gids voor zijn beweegredenen tijdens de crisis in Oekraïne.
“Ik ben ervan overtuigd dat Poetin ‘uit het hart sprak'”, zegt Alina Polyakova, de voorzitter van de denktank Centre for European Policy Analysis.
De centrale stelling van het adres is dat Oekraïne en Rusland, in historische termen, in wezen onafscheidelijk zijn.
“Oekraïne is voor ons niet zomaar een buurland. Het is een onvervreemdbaar onderdeel van onze eigen geschiedenis, cultuur en spirituele ruimte”, zei hij in de officiële vertaling van het Kremlin . “Sinds onheuglijke tijden noemen de mensen die in het zuidwesten van wat historisch Russisch land was, zichzelf Russen.”
Wat we nu Oekraïne noemen, zegt hij, “werd volledig gecreëerd door Rusland of, om preciezer te zijn, door het bolsjewistische communistische Rusland.” In dit twijfelachtige verhaal hakte een drietal vroege Sovjetleiders – Lenin, Stalin en Chroesjtsjov – land weg van Rusland en verschillende nabijgelegen landen om een aparte en ahistorische republiek te creëren, Oekraïne genaamd. De oprichting van Oekraïne en de andere Sovjetrepublieken, zegt Poetin, was een poging om de steun van “de meest ijverige nationalisten” in de Sovjet-Unie te winnen – ten koste van het historische idee van Rusland.
In de toespraak gebruikt hij een onthullende metafoor over deze kwesties: “het virus van het nationalisme.” Oekraïens nationalisme is volgens hem een infectie die door de bolsjewieken bij het Russische leger is geïntroduceerd; toen de Sovjet-Unie instortte en republieken van Oekraïne tot Estland tot Georgië de onafhankelijkheid uitriepen, doodde het virus zijn gastheer.
Het verhaal van Poetin is een verwrongen geschiedenis: het is gewoon onjuist om te zeggen dat Oekraïne geen onafhankelijke nationale identiteit heeft die losstaat van Rusland. “Poetin is geen historicus”, schrijft Timothy Snyder, historicus van de Yale University in Oost-Europa, in de Financial Times .
Hoe dan ook, Poetin ziet de voormalige Sovjetrepublieken – en vooral Oekraïne – als delen van Rusland die ten onrechte uit het moederland zijn losgerukt. Als gevolg daarvan kan hij het post-Sovjet-Oekraïne niet als een echt land zien; volgens hem heeft het geen echte geschiedenis of nationale traditie om het te verenigen. In plaats daarvan ziet hij het als een speeltuin voor oligarchen die anti-Russische demagogie inzetten als rookgordijn voor hun corruptie.
“De Oekraïense autoriteiten – ik zou dit willen benadrukken – zijn begonnen met het bouwen van hun eigen staat op de ontkenning van alles wat ons verenigde” , zegt hij .
De Russische controle over Oekraïne, zo stelt hij, is vervangen door een ander soort buitenlandse heerschappij: die van het Westen. Na de Euromaidan-protesten van 2013, die de pro-Russische president Viktor Janoekovitsj ten val brachten, “werd Oekraïne zelf onder externe controle geplaatst … een kolonie met een marionettenregime”, zegt Poetin.
De implicatie van dit historische verhaal is dat de Oekraïense regering, in haar huidige vorm, onwettig en ondraaglijk is.
Het is onwettig, voor Poetin, omdat hij Oekraïne beschouwt als een rechtmatig deel van Rusland dat puur door een toevalligheid van de geschiedenis is gescheiden. Het is voor hem onaanvaardbaar, omdat de Oekraïense regering zichzelf probeert te legitimeren door conflicten met Rusland te zoeken, zoals hij het ziet, zowel door de moedertaal van het Russisch te onderdrukken als door de Russische grenzen te bedreigen. In zijn gedachten zou een pro-westerse Oekraïne kunnen dienen als een lanceerplatform voor een NAVO-invasie in Rusland of, iets aannemelijker, een door de CIA gesteunde volksopstand tegen zijn regime.
Er is dus, in de ogen van Poetin, een naadloze verbinding tussen Russisch nationalisme en Russische veiligheidsbelangen. Poetin is van mening dat de huidige Oekraïense regering Rusland bedreigt om redenen die verband houden met hun imperiale verleden; het herstellen van de Russische controle over gebieden waarvan hij denkt dat het de rechtmatige eigenaar is, zou een manier zijn om een einde te maken aan de dreiging.
Dit denken wordt het duidelijkst weergegeven in de meest onheilspellende regel in de toespraak van Poetin, een die we nu duidelijk kunnen lezen als een belofte om Oekraïne binnen te vallen:
“Wil je decommunisatie? Prima, dit past prima bij ons. Maar waarom halverwege stoppen? We zijn klaar om te laten zien wat echte decommunisatie zou betekenen voor Oekraïne.”
Hoe het wereldbeeld van Poetin ons helpt de ware oorlogsdoelen van Rusland te begrijpen
Met deze geschiedenis in het achterhoofd, is het mogelijk om de schijnbaar losgeslagen tirade van Poetin over genocide en de denazificatie van Oekraïne te begrijpen. Om te beginnen is het idee van Oekraïne als een nazi-staat diep geworteld in het Russische nationalistische verhaal.
“Het gaat terug tot de Tweede Wereldoorlog, [toen sommige] Oekraïense partizanen de kant van de nazi’s kozen tegen de Sovjets”, legt Gunitsky uit. “Het [nieuwe officiële] verhaal in Rusland [vandaag] is dat dit allemaal neonazi’s zijn die de show leiden.”
Poetin wikkelt deze geschiedenis in zijn basisidee dat Oekraïne geen legitieme soevereine staat is en kan zijn. Oekraïne is in deze visie niet louter een historisch Russisch grondgebied dat ten onrechte is afgescheiden; het is de erfgenaam van een neonazistische traditie die heeft bijgedragen aan onnoemelijke Russische doden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Evenzo weerspiegelen de beweringen van Poetin over “genocide” in Oekraïne het Russische nationalisme. Oekraïne heeft een grote etnische Russische bevolking, vooral in het oosten, en veel Oekraïners van alle etnische groepen spreken Russisch. Volgens Poetin’s paranoïde verhaal zijn deze mensen niet alleen rechtmatige Russische burgers die onrechtmatig zijn gescheiden van het moederland; ze zijn potentiële slachtoffers van een etnische zuiveringscampagne van de Oekraïense neonazi-regering.
“De vorming van een etnisch zuivere Oekraïense staat, agressief jegens Rusland, is qua gevolgen vergelijkbaar met het gebruik van massavernietigingswapens tegen ons”, zoals hij het in zijn essay voor 2021 uitdrukte . “Als gevolg van zo’n harde en kunstmatige verdeling van Russen en Oekraïners, kan het Russische volk in totaal met honderdduizenden of zelfs miljoenen afnemen.”
Er zit een klein beetje waarheid in deze hyperbool. Het Azov-bataljon, een neonazistische militie, speelde een belangrijke rol in de strijd tegen de Russische invasie van Oost-Oekraïne in 2014; sindsdien is het geïntegreerd in de Oekraïense nationale garde . De Oekraïense regering heeft druk uitgeoefend om het Oekraïens tot de dominante taal van het land te maken . Veel etnische Russen – hoewel lang niet allemaal – zouden liever onder Moskou dan Kiev leven.
Maar er is een oceaan van verschil tussen deze echte zorgen en hyperbolische beweringen dat Oekraïne een neonazistische staat is die genocide pleegt op etnische Russen.
Bij de nationale verkiezingen van 2019 in Oekraïne kreeg een extreemrechtse politieke alliantie, waaronder de politieke arm van Azov, slechts 2 procent van de stemmen . Er is geen bewijs dat de regering van Zelensky bezig is met grootschalige uitroeiing van Russen; geen enkele internationale mensenrechtengroepering of geloofwaardige deskundige heeft een dergelijke bewering gedaan.
Maar hoewel de argumenten van Poetin misschien niet serieus zijn, zijn de implicaties ervan voor het Russische beleid dodelijk.
Door het Oekraïense regime in het meest negatief mogelijke licht te plaatsen – en officieel de officiële oorlogsdoelen van Rusland te koppelen aan “de-nazificatie” en “demilitarisering” – zet hij zijn overtuiging dat Oekraïne geen legitieme soevereine staat is vrijwel openlijk om in actie, waardoor hij een verhulde dreiging om zijn leiderschap te verwijderen en zijn militaire capaciteit permanent te beëindigen. Geen enkele soevereine staat zou dat kunnen accepteren. De invasie heeft tot doel Oekraïne volledig te verslaan, zijn overgave en onderwerping aan het Russische juk af te dwingen.
De argumenten voor de oorlog zijn gebaseerd op leugens, zowel over de geschiedenis van Oekraïne als over het heden. Maar het Russische beleid is coherent: het is erop gericht om de maximalistische visie van Poetin voor een Oekraïne dat wordt teruggegeven aan de Russische kudde, werkelijkheid te laten worden. Of Rusland dat kan bereiken – en welke prijs gewone Russen en Oekraïners ervoor zullen betalen – valt nog te bezien.
Op voorstel van de Europese Commissie heeft het Europees Parlement, zoals verwacht, gestemd om het EU Digital Covid-certificaat met nog een jaar te verlengen. De stemming was 453 voor, 119 tegen en 19 onthoudingen.
De Covid-certificaat regeling zou op 30 juni aflopen. Eerder deze maand had een delegatie van het parlement al een “politiek akkoord” bereikt met de Commissie over de verlenging van het certificaat, waardoor de stemming van gisteren vrijwel een uitgemaakte zaak was.
De certificaatverordening werd oorspronkelijk in juni vorig jaar aangenomen, zogenaamd om “veilig reizen” tussen EU-lidstaten te vergemakkelijken. Maar het digitale EU-certificaat evolueerde snel tot het model en soms de infrastructuur voor de binnenlandse “gezondheids”- of Covid-passen die het volgende jaar de toegang tot vele andere gebieden van het sociale leven zouden beperken.
De EU heeft ervoor gekozen om het covid-certificaat te verlengen ondanks de overweldigend negatieve resultaten van een openbare raadpleging over het onderwerp die door de Europese Commissie is gelanceerd onder de noemer “Geef uw mening” en die van 3 februari tot 8 april voor het publiek toegankelijk was De raadpleging lokte meer dan 385.000 reacties uit – die bijna allemaal tegen vernieuwing lijken te zijn!
In een brief aan de Europese Ombudsman die het Franse parlementslid Virginie Joron op haar Twitter-feed plaatste, schrijft Joron:
Ik lees willekeurig honderden reacties met mijn team. Ik vond geen voorstander van verlenging van de QR-code [dus het digitale certificaat]. Op basis van dit grote onderzoek lijkt het duidelijk dat vrijwel alle reacties negatief waren.
De overwegend negatieve tendens van de reacties was inderdaad vanaf het begin duidelijk. De eerste volledige pagina met reacties, allemaal van 4 februari, is hier beschikbaar . Ze zijn natuurlijk in verschillende talen van de Europese Unie: Frans, Duits, Italiaans en ook één in het Engels.
Om de lezers een idee te geven van de teneur, hier is een vertaling van alleen de eerste regel of twee van de eerste paar reacties (beginnend vanaf de onderkant van de pagina):
Ik ben volledig tegen de vaststelling van dit certificaat, gezien wat er momenteel gebeurt met de rampzalige behandeling van Covid door de EU …
Ik wil dat deze cst [waarschijnlijk een verwijzing naar het Belgische “Covid Safe Ticket”] of vaccinpaspoort eenvoudigweg wordt geëlimineerd …
In het conceptdocument worden beweringen gedaan die niet wetenschappelijk onderbouwd zijn. Er wordt bijvoorbeeld beweerd dat het Covid-certificaat een effectieve bescherming biedt tegen de verspreiding van het virus – welke gegevens kunnen deze bewering ondersteunen?…
Hallo, ik ben geschokt en walg van de vrijheidsdodende beslissingen die in de EU zijn genomen … met betrekking tot dit “Europese certificaat” …
Het covid-certificaat of de groene pas MOET onmiddellijk worden afgeschaft als discriminerend en ongrondwettelijk en mag niet worden ondersteund door wetenschappelijke gegevens, omdat het uitsluitend is gebaseerd op BEPAALDE maatregelen voor burgers…
Ik ben tegen de verlenging van de groene pas, die geen ander doel dient dan het creëren van discriminatie…
Ik wil nooit meer onderworpen worden aan een discriminerend certificaat…
En tot slot de Engelstalige vermelding:
Het digitale Covid-certificaat zou per direct moeten eindigen. Er zijn zoveel gegevens die het feit ondersteunen dat digitale paspoorten nul positieve invloed hebben op transmissiesnelheden en in feite zijn er in de meest gevaccineerde en sterk gereguleerde landen [sic.] covid-percentages krankzinnig …
En zo verder, enzovoort, tot 385.191 reacties.
De vernieuwing van het Digitaal Covid Certificaat betekent niet dat het direct wordt toegepast, maar dat de infrastructuur op zijn plaats blijft en dat het kan worden toegepast als en wanneer lidstaten dat nodig achten.
De huidige regels voor het bezit van een geldig digitaal EU-Covid-certificaat discrimineren niet alleen, onnodig te zeggen, tegen niet-gevaccineerde, maar ook tegen natuurlijke immuniteit, die als vluchtiger wordt behandeld dan door vaccins veroorzaakte immuniteit.
Bewijs van voltooide basisvaccinatie maakt een certificaat 270 dagen geldig; het bewijs van het ontvangen van een boosterdosis geeft voorlopig onbeperkte geldigheid. Aan de andere kant geeft een bewijs van “herstel” – waarbij een positieve PCR-test het enige geaccepteerde bewijs is – slechts 180 dagen geldigheid.
Inhoud
EU Leiders in het Westen zijn de afgelopen 12 maanden erg druk geweest met het opzetten van internationale instellingen, regelgeving en technologieën die de bevoegdheden die ze tijdens de lockdown hebben gekregen legitimeren, formaliseren en verankeren.
EU Ze hebben hun centrale banken die protocollen ontwikkelen voor het implementeren van nieuwe digitale valuta die het toezicht op de financiële transacties van hun bevolking vereenvoudigen; op vaccins gebaseerde identificatiesystemen (zoals het digitale Covid-certificaat van de EU , de gezondheidscode van Hong Kong en de digitale passagiersverklaring van Australië ) die het volgen van personen binnen en tussen landen gemakkelijker maken; en CO2-budgetten en sociale kredietsystemen die kunnen worden gebruikt om te beoordelen wie het waard is om te reizen en een redelijke levensstandaard, en wie niet.
Westerse politici gingen tijdens de covid-periode op de vuist met het opschorten van normale vrijheden en het beheersen van het dagelijkse leven van mensen. Hun autoritarisme was zo extreem dat, achteraf bezien, de legitimiteit ervan in westerse ogen moest worden gecementeerd via een permanente reeks internationaal gecoördineerde command-and-control-structuren.
Deze zouden een bolwerk vormen tegen uitdagingen in en buiten de rechtbank, de achterkant van politici uit het covid-tijdperk beschermen en ook hun carrière bevorderen: hun herverkiezingsvooruitzichten zullen verbeteren omdat kiezers eerder geneigd zijn het ideologische verkooppraatje te blijven slikken als het wordt gezien als ondersteund door een wereldwijde consensus.
De nieuwe mondiale instellingen, hopen politici, zullen ervoor zorgen dat de kudde diep gehoorzaam blijft aan hun leiders, in beslag wordt genomen door zelfhaat en op hun hoede blijft voor elke medemens met wie ze verzet zouden hebben georganiseerd.
Deze nieuwe westerse orde die door onze leiders wordt opgericht, is verwant aan een religieuze orde die de neo-feodale ideologie behoudt die tijdens covid tot stand kwam, terwijl de massa’s verdeeld en in een staat van zelfhaat worden gehouden.
De drie-eenheid van inputs
Om een nieuwe religie op te richten, heb je eerst een aansprekend ideologisch verhaal nodig. Dan heb je een priesterschap nodig. Ten derde heb je een geschikt hoofdkwartier nodig voor het pausdom. De eerste twee waren gemakkelijk, maar de derde blijkt een knelpunt te zijn.
Laten we eens kijken waar we staan met elk van deze drie.
In de middeleeuwen was de heersende ideologie dat iedereen zondig was en dat de duivel in ons allemaal op de loer lag, een verhaal dat leidde tot constante zelfhaat en een verdeelde boerenstand. Verenigd hadden ze stand kunnen houden, maar verdeeld waren ze een gemakkelijke prooi voor de rijken. De elites van de 21e eeuw zijn op zoek naar een modern equivalent van de zondeverhalen uit de Middeleeuwen.
Het blijkt dat ze een bijna beschamend groot aantal zondeverhalen hebben om uit te kiezen, aangezien legioenen fanatici geschikte oorzaken aandragen. Mogelijke op zonde gebaseerde ideologieën omvatten wakkerheid, waarin iedereen het gevaar loopt door iedereen te worden getriggerd; eeuwige noodsituaties in het klimaat, waarin ieders activiteiten een gevaar vormen voor iedereen; en eeuwige gezondheidscrises, waarin iedereen een potentiële microbiële verspreider is voor iedereen.
De elites kunnen hun favoriete nieuwe ideologie kiezen, hoewel ze er wel een moeten kiezen. Menigten zijn gemakkelijk te leiden, maar ze zijn ook wispelturig en kunnen gemakkelijk hun lijnen vergeten. De religie die de elites kiezen om hun bevolking mee te binden, moet goed ingebed zijn om nuttig te zijn.
Op het gebied van het priesterschap is er geen gebrek aan groepen om tot priester te reconstrueren. De beste kandidaten om de vacatures in het priesterschap in te vullen, zijn de bullshitters die al in de meeste moderne organisaties zijn ingebed: degenen die worden geassocieerd met woorden als ‘duurzaam’, ‘ethisch’, ‘veilige ruimte’, ‘diversiteit’, ‘gezondheidsbewust’, ‘inclusief’, en andere anodyne, deugd-signalerende gemeenplaatsen die een marketeer identificeren die een pestkop is geworden.
Ze verkopen al het idee dat huidige werknemers een bedreiging voor anderen zijn en regelmatige interventies nodig hebben, zoals onbewuste vooringenomenheidstraining en andere vormen van zelfkastijding. De laag bullshitters die in bijna elke grote westerse organisatie wordt aangetroffen, staat te trappelen om de handhavers te worden van welke ideologie dan ook die hun banen zal versterken.
Dus de ideologie en het priesterschap zijn in principe op elkaar afgestemd. De bottleneck in de opbouw van een nieuwe westerse religieuze orde is het pausdom. Wat nodig is, is niet een kopie van het moderne pausdom in Rome dat relatief weinig echte macht heeft over de vele rooms-katholieken in de wereld van vandaag, maar een kopie van het pausdom dat een echte macht was om rekening mee te houden in de Middeleeuwen in Europa: een ideologische krachtpatser met enorme belastinginkomsten die de markten voor onderwijs, gezondheidszorg en spirituele diensten domineerden.
Het leidde en stuurde priesters, hield toezicht op de leercentra, organiseerde lezen en schrijven, hield een groot systeem van hospices in stand, organiseerde verschillende oorlogen (inclusief de kruistochten), enzovoort. Het deed veel dingen die we nu als slecht zouden beschouwen, maar ook dingen die de meesten als goed zouden beschouwen, zoals het verzorgen van zieken en het levend houden van de kennis van eerdere beschavingen in kloosters en bibliotheken. Dat is het soort machtig pausdom dat nodig is om een nieuwe westerse religie te verstevigen.
Waar de Heilige Stoel?
Lokale priesters hebben een pausdom nodig om redenen van coördinatie en cohesie, om te voorkomen dat ze van het ideologische voorbehoud aflopen. Stel je voor dat een plaatselijke priester zijn plaats vergeet en serieus begint te worden over ethiek of duurzaamheid (of de echte betekenis van een ander recent gekaapt en ontdaan woord) en begint te twijfelen aan bijvoorbeeld de belastingontduiking en het frequente reizen van degenen aan de top. Dat kan een mens niet hebben!
En aangezien er van tijd tot tijd nieuwe informatie opduikt, kan men er niet van uitgaan dat deze automatisch gunstig in de ideologie zal worden verwerkt, tenzij er een pausdom is om deze te interpreteren en richtlijnen te geven. Waar dergelijke begeleiding niet beschikbaar of voldoende duidelijk is, zouden mensen naar een gebied van ‘gemakkelijke priesters’ kunnen trekken, wat de hele religie zou ondermijnen. Dat kan men ook niet hebben!
Waar kunnen de elites dan een religieus hoofdkwartier vestigen van waaruit ze echt gezag kunnen uitoefenen als middel om de plaatselijke priesters in het gareel te houden?
Hun gedachten gingen tot dusver uit naar de Wereldgezondheidsorganisatie , in de hoop dat deze keuze drie vliegen in één klap zou slaan. Het zou het misbruik van noodgezondheidsbevoegdheden tijdens lockdowns normaliseren en afkeuren; het zou automatisch een bepaald verhaal kiezen als de nieuwe ideologie; en het zou een nieuwe, op gezondheid gebaseerde internationale bureaucratie versterken die macht zou kunnen krijgen over lokale gezondheidsbureaucraten en over iedereen die onder de vlag van ‘gezondheid’ reist.
Alles wat ‘duurzaam’, ‘ethisch’ of ‘veilig’ is, zou onder de algemene noemer ‘gezondheid’ kunnen worden geplaatst. Het pausdom zou kunnen worden gestapeld met een paar vertrouwde handen (Anthony Fauci en dergelijke) die toezicht zouden houden op de benoeming van ideologische details die door de politieke elites worden vereist, zoals passende vrijstellingen voor zichzelf en hun vrienden.
Ze zouden ook de verantwoordelijkheid nemen voor het organiseren van inquisities om ideologische tegenstanders te neutraliseren en te elimineren. Het script voor hoe de WHO een nieuw soort middeleeuwse rooms-katholieke kerk zou worden, schrijft zichzelf bijna.
De recente poging om de nationale soevereiniteit via de WHO te ondermijnen, is het belangrijkste bewijs van coördinatie langs deze lijnen tussen de elites. Deze poging kan en moet uit elkaar worden gehaald om erachter te komen wie de poging financierde, wie de voorgestelde wetgeving schreef, welke nationale regeringen het steunden, wie binnen die regeringen het steunden, enzovoort. Dit is de eerste concrete manifestatie van de opkomst van een globalistische elite, die onderzoekers een reële kans biedt om te zien wie ‘ze’ zijn en hoe ‘ze’ zich organiseren en coördineren.
Onze Verlossers
Toch heeft de WHO een fatale fout als het gaat om het hoofdkwartier van een nieuw westers pausdom: het bestrijkt de hele wereld en wordt dus medegefinancierd door veel regeringen, waarvan sommige geen interesse hebben in wakkerheid en andere westerse ideologieën die verdeeldheid zaaien. Westerse bevolkingsgroepen. Deze regeringen vertegenwoordigen bevolkingsgroepen die genoeg ervaring hebben met kolonialisme om de ‘vernieuwing’ waar het Westen naar toe gaat, te erkennen en af te wijzen.
Dit is de belangrijkste reden waarom het voorstel aan de WHO om zich de ideologische leiding en controle over het gezondheidsbeleid over de hele wereld toe te eigenen, op zijn kop werd gezet: het werd door Afrikaanse landen in de maling genomen. Hoewel het Westen het later opnieuw kan proberen, betekent de structuur van de WHO dat elke succesvolle beslissing ook later kan worden teruggedraaid, wat geen recept is voor een goed functionerend pausdom.
De westerse elites hebben dus alternatieve kandidaten voor de Stoel nodig, voor het geval de WHO niet tot actie kan worden gedwongen. Ze hoeven de priesterschappen in Afrika of in een groot deel van Azië niet te controleren: het is hun eigen bevolking die in het gareel moet worden gehouden, in plaats van de hele wereld. In die zin was het WHO-gambiet een beetje overdreven, waarbij de behoefte aan controle over het hele Westen werd gecombineerd met een terugkeer naar het kolonialisme.
Wat beter zou passen als een nieuw ideologisch hoofdkwartier, althans in eerste instantie, is een organisatie die voornamelijk de westerse kernbevolking bereikt en al een commando- en controlestructuur heeft. Bij voorkeur zou het iets zijn dat al verplicht is voor westerse politici die, net als kardinalen, de toekomstige pausen zouden kunnen kiezen.
De komende opstanding?
Iets als de NAVO zou heel mooi passen.
De NAVO heeft de afgelopen 30 jaar grotendeels met haar duimen gedraaid en was wanhopig op zoek naar een nieuwe missie. De crisis in Oekraïne heeft het een tijdelijk nieuw leven ingeblazen en heeft ertoe geleid dat voorheen onafhankelijke Europese landen (zoals die vervelende eerdere uitschieters in Scandinavië, Zweden en Finland) als aspirant nieuwe leden binnenkwamen. De geografische dekking is nu bijna perfect afgestemd op die van het gewenste nieuwe pausdom.
Het enige dat nodig is, is om te gaan van een organisatie die erop uit is ‘ons te beschermen tegen oorlog’ naar een organisatie die erop is gericht ‘ons overal voor te beschermen’.
Een kleine stap voor de NAVO, een grote sprong voor de westerse politieke elites.
De NAVO, of een organisatie die qua reikwijdte en leiderschap erg op de NAVO lijkt, zou spoedig de mantel van een nieuw ideologisch pausdom kunnen dragen en enige directe controle kunnen krijgen over de vele kleine priesterschappen in westerse landen, waaronder op zijn minst de bullshit-industrieën en de kleinere gezondheidsbureaucratieën.
Dit nieuwe internationale ideologische systeem zou een ongemakkelijke alliantie vormen met de toppolitici in westerse landen, die aanvankelijk door hen werd opgericht, maar in de loop van de tijd onvermijdelijk meer rivaliserend met hen zou worden. Net als in de Middeleeuwen zouden kerk en heersers ideologisch bondgenoten zijn met een gemeenschappelijke reeks slachtoffers (de overgrote meerderheid van de mensen), maar rivalen als het ging om middelen en de ultieme loyaliteit van die slachtoffers.
Wat mogen we van zo’n systeem verwachten? Een overkoepelende gezondheidsstructuur die een stroom van verdeeldheid zaaiend en ontwrichtend bijgeloof zou afkondigen, zou in de eerste plaats de productiviteit van lokale zorgverleners aanzienlijk verminderen. We hebben al een vermindering van de levensverwachting gezien in landen die lockdowns oplegden, en een vergelijkbare verslechtering van de volksgezondheid mag worden verwacht in het kielzog van toekomstig bijgeloof dat wordt aangewend voor de gezondheid.
Op dezelfde manier zou achteruitgang worden verwacht op het gebied van de geestelijke gezondheid en de economische productiviteit van particuliere bedrijven, aangezien het toezicht op en het gekleineerd worden door een nieuw priesterschap een grote belemmering is voor de productiviteit en het concurrentievermogen.
Achteruitgang in de gezondheid en efficiëntie van de bevolking zal niet veel uitmaken voor de politici die de ideologische invloed van een nieuw pausdom nodig hebben om hun posities te verstevigen, maar op de langere termijn zal het er toe doen voor de kracht van hun landen. Terwijl de elites profiteren van zo’n nieuw pausdom, is de prijs een verzwakking van zowel de bevolking als het land.
genaden redden
Welke krachten zijn in staat deze destructieve nieuwe ideologie te doorbreken? De twee belangrijkste kandidaten zijn concurrentie en nationalisme.
De wereld evolueert langzaam naar militaire en economische machtsblokken, met een blok bestaande uit China en Rusland en een ander blok uit het Westen. Zelfs binnen het Westblok zullen die landen en regio’s die erin slagen het nieuwe pausdom te weigeren, gedijen in vergelijking met de anderen, en de dynamische, energieke, vrijheidzoekende elementen van de bevolking aantrekken. De jaloezie die hierdoor ontstaat, zal een echte uitdaging zijn voor de nieuwe ideologieën.
Wat kan de nieuwe verlichtingsbeweging aan dit scenario doen? In veel westerse landen, waaronder de grote EU-landen, is het antwoord “op korte termijn niet veel”. De belangen die ijveren voor de consolidering van de noodbevoegdheden zijn enorm, met inbegrip van de reguliere media en de belangrijkste politieke partijen.
Maar in andere Europese landen, zoals Zwitserland, is het antwoord “dit scenario zal waarschijnlijk helemaal worden vermeden”. Dit komt omdat dergelijke landen de realiteit van de huidige situatie al hebben begrepen en bewust buiten de westerse superstructuren blijven, waaronder zowel de NAVO als de EU.
Het belangrijkste slagveld op korte termijn zal waarschijnlijk de VS zijn. De federalistische structuren van de Amerikanen zullen de komst van een nieuw seculier pausdom weerstaan. Maar als de NAVO gebruikt gaat worden als zetel van nieuwe pausen, zal het Amerikaanse veiligheidsinstituut sterk in de verleiding komen om zich aan te sluiten bij de andere machtige Amerikaanse belangen – Big Tech, Big Pharma, de globalisten en de wakkere beweging – die hard aandringen op ideologische zege.
De ogen van de dapperen en de vrijen in het Westen zijn op de VS gericht.
Inhoud
Nog steeds geschokt door het bloedbad van Nador, naast de grens tussen Spanje en de Europese Unie in Melilla, is het complex om een analyse te maken waarbij de pijn die door deze sterfgevallen wordt veroorzaakt, wordt genegeerd. Terwijl ik deze regels schrijf, is er nog steeds geen officieel dodental, maar ze liggen dichter bij de 50 die zijn aangekondigd door organisaties ter verdediging van de mensenrechten dan bij de 23 die door de Marokkaanse regering zijn erkend.
De cette manière violente et inhumaine les migrants ont été traités hier à la barrière de Barrio Chino à Nador. Abandonnés sans secours sur place pendant des heures, ce qui a augmenté le nombre de décès. pic.twitter.com/YdKQiPGtzK
— AMDH Nador (@NadorAmdh) June 25, 2022
Wat de Spaanse regering nu het meest zorgen zou moeten baren, zou zijn te eisen dat Marokko de slachtoffers niet begraaft zonder een proces van identificatie en opheldering van de oorzaken van deze sterfgevallen. Lijken mogen niet ondergronds worden verborgen zonder te voldoen aan de minimumnormen voor legaliteit met respect voor de rechten die elk slachtoffer zou moeten hebben. In dit verband moeten we de verdragen aanhalen die zijn ondertekend ter bescherming van slachtoffers van schendingen van het internationaal strafrecht .
Het is duidelijk dat we deze strafrechtelijke kwalificatie nog steeds niet procedureel kunnen bepalen, maar de beschikbare gegevens wijzen in deze richting. En natuurlijk, als de begrafenis van de slachtoffers wordt uitgevoerd zonder de minste forensische procedure, dan moeten we concluderen dat het in strijd is met deze internationale normen.
Dit zou kunnen leiden tot de activering van de bevoegdheid van het Internationaal Strafhof om een mogelijke verantwoordelijkheid voor het nalaten van Spanje dat het Verdrag van Rome heeft ondertekend, op te helderen. Marokko heeft echter alleen de status van waarnemer in genoemd verdrag , hoewel artikel 23 van de Marokkaanse grondwet van 2011 bepaalt dat genocide en andere misdaden tegen de menselijkheid en mensenrechtenschendingen strafbaar zijn.
In ieder geval moet de Spaanse regering een evenwicht vinden, en dat is de grote paradox, tussen een naadloze verdediging van de mensenrechten en de echte politiek van een zeer complexe diplomatieke relatie met het Koninkrijk Marokko, dat het met bloedige en betreurenswaardig deze nieuwe aanval op onze grenzen.
Wat er is gebeurd?
Er zijn veel onbeantwoorde vragen. De eerste vraag is om te bevestigen dat Marokko zich niet echt bewust was van deze benadering van de grens van talloze mensen die oprukten met het duidelijke doel om het hek aan te vallen. Had Marokko niet de capaciteit om ze te onderscheppen voordat het het kritieke punt van de grens bereikte? Het lijkt moeilijk te geloven.
Het is duidelijk dat als Marokko had ingegrepen voordat ze het grensgebied hadden bereikt, waarschijnlijk niemand van die interventie had gehoord en dat de gevolgen niet zo dramatisch zouden zijn geweest. Wilde Marokko dan weer meer publieke repercussies – die inmiddels uit de hand lopen – door zo’n grote groep migranten de grens te laten naderen? Wilde hij onze grenzen weer onder druk zetten met hybride destabilisatiesystemen? En de grote vraag, als het vorige antwoord bevestigend is, wat zou Marokko nu kunnen nastreven met deze nieuwe migratiedruk?
Je zou kunnen zeggen dat hun politiediensten hebben opgetreden om de aanval op het hek te voorkomen, maar ik sta erop: waarom lieten ze hen toe het kritieke punt te naderen en hen vervolgens af te slachten?
Deze bewegingen worden in de meeste gevallen georganiseerd door maffia’s die handel drijven in de wanhopige wensen van mensen in rampzalige economische, politieke en sociale omstandigheden. Deze zijn het resultaat van een kolonialisme dat in de 20e eeuw zijn hulpbronnen heeft uitgebuit en een hele reeks mislukte politieke regimes heeft opgebouwd.
Het is echter, en juist om deze reden, moeilijk te geloven dat, aangezien deze groepen zijn grondgebied binnenkwamen, Marokko zich niet bewust was van hun bewegingen in zijn eigen land totdat ze Nador bereikten, waar ze zelfs in menigten door de straten liepen. Natuurlijk was wachten tot ze het hek bereikten een riskante beslissing die leidde tot de opsluiting van deze mensen en een repressie ontketende die even gewelddadig was als de onbegrijpelijke dood van deze weerloze mensen gewelddadig was.
Plus de cadavres et de blessés de migrants subsahariens et soudanais jetés à terre sans aucun secours sur place sous les yeux des autorités qui ne font rien pour les secourir. Alors qu'on pouvait sauver plusieurs vies. pic.twitter.com/EGd3rEQpOi
— AMDH Nador (@NadorAmdh) June 25, 2022
Gelijktijdig met de NAVO-top
Toevalligheden gebeuren, maar het is te toevallig dat dit slechts vier dagen voor de start van de NAVO-top in Madrid gebeurde. Om deze reden is het ook noodzakelijk om deze afgeleide in overweging te nemen vanwege het tijdelijke samenvallen van de feiten.
De bijeenkomst in Madrid wordt deze week gehouden met als meest urgente uitdaging de oorlog van Poetin in Oekraïne. Zonder natuurlijk de uitdaging te vergeten die de Indo-Pacific-regio en de rol van China de komende jaren zullen vormen. Het belangrijkste is bovendien dat de NAVO haar rol als organisatie voor de collectieve verdediging van haar leden in de Euro-Atlantische ruimte gaat opgeven om een mondiale veiligheidsorganisatie te worden .
Hier blijkt de interesse van Spanje en andere mediterrane landen om ook een Bondgenootschappelijk veiligheidsbeleid te voeren op de zogenaamde “zuidelijke flank”, gezien het gevaar dat ontstaat door de hybride dynamiek van destabilisatie die uit de Maghreb en de Sahel komt. Het is op dit punt dat het tijdelijke samenvallen van deze buitensporige actie van de Marokkaanse veiligheidstroepen verrassend is. Vermoedelijk zijn de verklaringen van de Spaanse president, Pedro Sánchez , die de actie als effectief beschreef, gedaan zonder de omvang van de catastrofe in detail te kennen.
In ieder geval staat de agenda van de bijeenkomst in Madrid nu heel dicht bij enkele gebeurtenissen die de discussie verdienen over een veiligheidsbeleid dat de maffia demobiliseert die met mensenlevens spelen en die landen die door actie of nalatigheid gebruik hebben gemaakt van de wanhoop van migranten als instrument van zijn beleid ter verdediging van zijn eigen geostrategische belangen.
Als de actie van Marokko een andere bedoeling had, zal het in plaats daarvan een nieuw argument vormen voor het zogenaamde Strategische Concept van Madrid , dat de verdediging van “de soevereiniteit en territoriale integriteit” van alle leden van het Bondgenootschap omvat. Dit zal uiteindelijk eindigen met de uitsluiting van Melilla en Ceuta van het actieterrein van de NAVO, wat nu zal blijven binnen wat Jens Stoltenberg, secretaris-generaal van het Bondgenootschap, de verbintenis noemt om “elke centimeter” van het grondgebied van de lidstaten te verdedigen. Dit versterkt exponentieel de zuidelijke flank, waarin Spanje de eerste belanghebbende partij is, aangezien historisch gezien de grootste externe bedreigingen voor zijn veiligheid uit de Noord-Afrikaanse regio komen.
Maar we kunnen niet zomaar vergeten wat er is gebeurd. Het is onmiddellijk noodzakelijk om een internationaal onderzoek te eisen naar deze aanvallen op de mensenrechten waarin, als Spanje geen directe verantwoordelijkheid heeft, het op zijn minst een verantwoordelijkheid heeft als burgerwacht door een gemeenschappelijke controle van de grens met Marokko in te stellen.
Turkije – Zweden en Finland hadden zich al lang bereid verklaard om lid te worden van de NAVO. Maar een dergelijke daad moet unaniem worden goedgekeurd door alle Bondgenoten. En… [...]
“Na de EU-commissie en het EU-parlement heeft de Raad gisteravond ook gestemd om de verbrandingsmotor op fossiele brandstoffen in 2035 te beëindigen. Dit is historisch! Europa is het eerste continent ter wereld… [...]
Melilla! We raden zwakke lezers aan om de onderstaande video niet te bekijken. Wij hebben het ook als onze plicht om deze afbeeldingen beschikbaar te stellen. Zo behandel je mensen… [...]
De Verenigde Naties hebben onlangs 15 maart uitgeroepen tot “Internationale dag ter bestrijding van islamofobie” . Deze datum is gekozen omdat op die dag een van de ergste terroristische aanslagen op moslims plaatsvond:… [...]
Willen we een dictatuur of liever een Great Reset We hebben een college van B & W met een gemeenteraad. We hebben een college van Gedeputeerde Staten dat de provincie… [...]
Pingback: Finland gebruikte de swastika voor de nazi's. Waarom doen ze dat nog steeds? INDIGNATIE