Indignatie redactie 
Onder het voorwendsel om een einde te maken aan de genocide, pleegt de Russische president opnieuw een genocide – nu in Oekraïne – nadat hij Tsjetsjenië eerst met een genocide had getroffen.
Vladimir Poetin is de eerste genocidale moordenaar in de geschiedenis die aan een tweede genocide begint – getuige zijn eerdere acties in Tsjetsjenië van 1999 tot 2009.
Putin onderstreept de volle omvang van zijn flagranteheid en pleegt genocide tegen Oekraïners onder het voorwendsel een vermeende genocide tegen Russen in Oost-Oekraïne te stoppen.
Waarom Poetin niet verwijst naar “oorlog”
Poetin, zelf advocaat van opleiding, had zijn Kremlin-advocaten gevraagd of er een juridische rechtvaardiging is voor een agressieoorlog in Oekraïne. Ze kenden er geen.
Alleen het VN-Genocideverdrag van 1948 zou als uitzondering kunnen worden geïnterpreteerd. In artikel 1 verplicht het de ondertekenende staten – inclusief Rusland, dat zijn er 147 – om genocide te ‘voorkomen’, niet alleen te straffen.
Vandaar de bizarre schijnbare bewering van Poetin dat er een genocide wordt gepleegd op etnische Russen in Oekraïne.
Daarentegen, zelfs voor het voorkomen van, laten we zeggen, een conventionele burgeroorlog bestaat er geen recht op invasie.
De bewering van Poetin dat Oekraïne genocide pleegt, vereist dat hij de termen ‘oorlog’ of ‘invasie’ strikt vermijdt.
Het is een manoeuvre die minder bedoeld is om het binnenlandse publiek voor de gek te houden dan dat het een wanhopige zoektocht is naar een acceptabel pseudo-legaal voorwendsel voor zijn moorddadige onderneming.
Genocide: de juridische close-up
Genocide vereist, zoals elke moord, opzet en planning. Een ongepland bloedbad kan 1.000 mensen doden, maar wettelijk is het massale doodslag.
Ter vergelijking: een geplande genocide kan worden gestopt na “slechts” 100 doden – en toch zijn deze 100 genocideslachtoffers.
Slachtoffers van een gewoon bloedbad vinden geen troost in het feit dat ze in ieder geval niet worden gedood in een genocide, maar juridisch is het verschil belangrijk.
Genocide bestaat ook als slechts een deel van de doelgroep wordt aangemerkt voor moord. Rafael Lemkin, een Pool van Joodse afkomst en auteur van de Genocide Conventie, heeft opzettelijk het woord “deel” in het internationale recht gezet omdat hij getuige is van twee voorbeelden van genocide.
De gezamenlijke genocidale slachting van Duitsland en Rusland
Het eerste voorbeeld is de moord door Duitsers op de opgeleide klasse van Polen door middel van de zogenaamde “Intelligenzaktion”, die in september 1939 begon.
Het tweede voorbeeld is de massamoord op Poolse officieren en ambtenaren door Sovjet-Russen in 1940 in Katyn en andere plaatsen.
Beide slachtingen zijn bedoeld om de Poolse cultuur te vernietigen, zodat de overgebleven bevolking gemakkelijker tot slaaf kan worden gemaakt of gegermaniseerd (of gerussificeerd). Als gevolg hiervan zou de Poolsheid zijn verdwenen.
Jammer van de SPD
Gezien het feit dat Duitsland deze verschrikkelijke geschiedenis deelt met Rusland bij het plegen van genocide in Polen in het begin van de Tweede Wereldoorlog, is het werkelijk onvoorstelbaar hoe de huidige door de SPD geleide Duitse regering in hemelsnaam nog steeds het Rusland van Poetin kan beschermen.
Temeer daar een van de ondertekenaars van het Katyn-moordbevel, Mikhail Kalinin, tot op de dag van vandaag door Rusland op een heel bijzondere manier wordt geëerd. Hij is de naamgever van de eens Duitse stad Königsberg, nu Kaliningrad.
Ondanks al hun reflexieve liefde voor Rusland, mag de SPD geen historici in de buurt hebben om het leiderschap van de partij vandaag aan die donkere geschiedenis te herinneren.
Waarom Poetin ervan geniet een massamoordenaar te zijn
Poetin heeft zijn eigen redenen om massamoord te plegen. In zijn gedachten wil hij het Russische rijk het lot besparen van de westerse rijken – Spanjaarden, Nederlanders, Belgen, Portugezen, Fransen en Britten.
Deze voormalige grootmachten hadden geprobeerd hun machtssferen met geweld te behouden, maar verloren na 1945 al hun koloniale oorlogen.
Een man met een dodelijke visie
In dit verband mag niet over het hoofd worden gezien dat Poetin in 1998, een jaar voordat hij premier van Rusland werd, in zijn hoedanigheid van directeur van de Federale Veiligheidsdienst (FSB) een speciale afdeling oprichtte voor het behoud van het rijk. Volgens het bevel moeten de agenten van deze Vijfde Dienst in de voormalige Sovjetrepublieken voorwaarden scheppen voor hun behoud onder de macht van Moskou.
De duistere geschiedenis overwinnen…
Het lijdt geen twijfel dat om hun koloniale “bezittingen” te verdedigen, ook de West-Europese rijken bloedbaden hebben gepleegd en culturele activa van inheemse bevolkingsgroepen hebben vernietigd. Maar het mocht niet baten.
In 1974, met de val van het Portugese rijk, stortte de laatste buitenpost van westerse territoriale ambitie in.
Als onderdeel van dat proces van dekolonisatie is het de moeite waard eraan te denken dat zelfs Frankrijk in 1961/62 dicht bij een burgeroorlog kwam. President de Gaulle overleefde twee moordpogingen door opstandige generaals die hoopten de overblijfselen van het keizerlijke Frankrijk te redden.
Algerije en Oekraïne: de parallellen
Na jaren van bloedvergieten liet de Gaulle Algerije uiteindelijk onafhankelijk worden. Inderdaad, het Noord-Afrikaanse grondgebied kon toen worden gezien als een “Gallisch Oekraïne”, aangezien elke zesde burger Frans was en de taal ervan de enorme provincie van 920.000 vierkante mijl domineerde.
Uiteindelijk reageerden de verdreven Fransen op het verlies van hun vaderland door scholen en theaters in brand te steken. Zelfs de grootste bibliotheek – die behoorde aan de Universiteit van Algiers – ging in vlammen op.
Wat motiveerde deze mislukte pogingen om falende rijken te behouden? Tegenwoordig begrijpen maar weinig mensen waarom Europese naties 90% van de aarde konden onderwerpen – en waarom die naties verloren.
Boodschap aan Poetin: imperialisme heeft bevolkingsoverschotten nodig
Het begon allemaal toen, gedurende een periode van 450 jaar, de geestelijkheid en de adel van Europa de praktijk van anticonceptie vervolgden. Als gevolg hiervan kregen Europese landen zes tot acht kinderen per leven van een vrouw.
Deze enorme bevolkingsgroei zorgde voor een groot aantal ontdekkingsreizigers, soldaten en kolonisten. Dankzij deze demografische explosie zouden de rijken van Europa gemakkelijk de verliezen kunnen compenseren die ze hebben geleden tijdens de verovering en kolonisatie van andere continenten.
Met de terugkeer van anticonceptie in Europa in de 19e en 20e eeuw, daalden de geboortecijfers daar echter dramatisch. Vanaf de jaren zestig krijgen vrouwen in Europa gemiddeld slechts twee kinderen, terwijl vrouwen in de (nog) onderdrukte koloniën zes tot acht kinderen krijgen.
Na 1970 – met Duitsland als koploper – zakte Europa onder de twee kinderen per vrouw. Met andere woorden, onder het zogenaamde vervangingsniveau.
Het zinloze idee van een Russisch rijk
De boodschap achter die cijfers is Poetin nog helemaal kwijt. Hij begrijpt de – vrij letterlijke – navelstrengverbinding tussen geboortecijfers en rijken niet.
Het is heel verbluffend dat Poetin in 2022 het emotionele pad van Frankrijk nabootst zes decennia geleden door zich wanhopig vast te klampen aan het rijk.
Na de ontbinding van hun rijk in december 1991 voelden veel Russen zich zoals de Fransen zich voelden
1962. De Fransen wilden simpelweg de weg van de geschiedenis niet aanvaarden. Poetin ook niet.
Rusland en de onontkoombare wet van de cijfers
Het zou Poetin en de vele Russen die hem steunen helpen als ze een paar kerncijfers wisten. Bijvoorbeeld deze: tot 1914 voerden de tsaren het bevel over meer dan 100 van elke 1.000 mannen in militaire leeftijd wereldwijd.
Daarom, ondanks al hun verliezen door de oorlogen die ze lanceerden en de uittocht van kolonisten, werden de Russen talrijker.
Omdat de Russen de demografische dynamiek van de imperiale expansie tot in de 19e eeuw en de daling als gevolg van de dalende geboortecijfers in de 20e eeuw niet begrijpen, herhalen ze de fouten van het Westen van na 1945.
Tsjetsjenië en keizerlijk verval
In 1994 voerde Boris Jeltsin, de toenmalige president van Rusland, het bevel over slechts 15 van de 1.000 gezonde mannen wereldwijd. Tot zijn verbazing verloor hij in 1996 heel snel zo’n 6.000 soldaten – en ook de oorlog in Tsjetsjenië.
De wet van het geboortecijfer was duidelijk in het voordeel van Tsjetsjenië. Tsjetsjeense vrouwen, met elk 3 tot 4 zonen, zouden er minstens twee kunnen verliezen in de strijd zonder de continuïteit van hun moslimfamilies in gevaar te brengen.
Tsjetsjenië en de opkomst van Poetin
De betekenis van het verlies van Jeltsin in Tsjetsjenië kan niet genoeg worden benadrukt. Voor het Russische veiligheidsbedrijf was dit de voornaamste reden om hem te vervangen.
Toen Poetin – die het Jeltsin-volk zichzelf voor de gek had gehouden om te kunnen sturen en controleren – uiteindelijk de teugels overnam, werd de huidige gang van zaken in Oekraïne in gang gezet.
Poetin had er geen moeite mee om een genocide in Tsjetsjenië te lanceren. Samen met door de staat geleide daden van binnenlandse valse vlag
terrorisme (vermoedelijk gepleegd door Tsjetsjeense terroristen), won Poetin in Tsjetsjenië en vestigde hij zijn heerschappij.
In zekere zin zorgde die ene overwinning ervoor dat hij zich Superman voelde. En hij was vastbesloten om zijn eigen FSB-decreet uit te voeren voor het behoud van het rijk.
Toch moet Poetin beseffen dat hij zich op dat moment in een nog ergere situatie bevindt dan Jeltsin. Zijn reservoir van strijdende mannen in 2020 is gedaald tot slechts 10 van de 1.000 potentiële strijders wereldwijd (Jeltsin had een kwart eeuw eerder nog 15 per 1.000).
Poetins twee genocidale methoden in Tsjetsjenië
Om het falen van Jeltsin niet te herhalen, combineerde Poetin dus twee genocidale methoden. Hij concentreerde zich op het doden van de opgeleide klasse van Tsjetsjenië en volgde daarmee het Sovjet-Russische en Hitleriaanse model voor het uitroeien van de culturele en militaire elites van Polen.
Tegelijkertijd leende hij tactieken van Operatie Condor van de Argentijnse junta van 1976 tot 1983. Condor ontvoerde minstens 9.000 activisten van de linkse opstand en doodde hen. Deze moordcampagne maakt een einde aan de militante studentenbeweging.
In Tsjetsjenië, met een totale bevolking van ongeveer een miljoen inwoners, ontvoerde Poetin tot 5.000 Tsjetsjeense jongeren die nog steeds burgers waren, maar die zich spoedig bij hun oudere broers in de gevechtseenheden zouden hebben gevoegd. Hij liet ze vermoorden en onvindbaar begraven.
Omgerekend naar de demografie van de Verenigde Staten, bijvoorbeeld, zou dat dodental het equivalent zijn van het vermoorden van 1,5 miljoen Amerikanen.
Poetin begrijpt dat West-Europa werd verslagen door stijgende geboortecijfers in de koloniën, net als Jeltsin in Tsjetsjenië. Met zijn uitroeiing van de nakomelingen van de Tsjetsjenen hoopt Poetin het demografische voordeel van Tsjetsjenië teniet te doen.
Tsjetsjenië en het Westen
Zo’n duidelijk doordachte en uitgevoerde genocide zoals hij die in Tsjetsjenië heeft uitgevoerd, is uniek in de annalen van de moderne genocide-schande. Het maakt Poetin de eerste Europese overwinnaar in de dekolonisatieoorlogen na 1945.
In het voordeel van Poetin volgt het verhaal dat over Tsjetsjenië in het Westen heerst in wezen het Russische verhaal. Tsjetsjenië wordt gezien als een door moslimterroristen verscheurde regio.
Het wordt daarom beschouwd als een Russische binnenlandse aangelegenheid. Dat er een lange en meedogenloze geschiedenis is van keizerlijke onderdrukking van de legitieme rechten van het Tsjetsjeense volk is algemeen bekend.
Het land werd in 1859 opgenomen in het Russische rijk. Om hun felle verzet te breken, begon tsaar Alexander II onmiddellijk met de deportatie van minstens 100.000 Tsjetsjenen naar Siberië. Van de ongeveer 1,5 miljoen Tsjetsjenen in de Noord-Kaukasus in 1847, waren er in 1861 nog maar 140.000 over .
Poetin, de desinformatieagent
Het is opmerkelijk om te zien hoeveel Poetin zijn ambacht nog steeds gebruikt als spion en opzettelijke desinformatie-agent.
Beschouw, als het meest relevante huidige voorbeeld, de beweringen van Poetin over vermeende “NAVO-dreigementen” of “Slavische broeders om gered te worden”. Terwijl zovelen in het Westen voor hen vallen, worden ze in Rusland allemaal gezien als louter voorwendsels.
Daar draait het allemaal om het gewelddadig vasthouden van tsaristische veroveringen. En dat verklaart dan weer waarom de publieke steun voor Poetin zo hoog blijft.
De volslagen naïviteit van het Westen
Nadat Poetin in de periode van 1999 tot 2009 met succes de genocidale dubbele staking in de Kaukasus had uitgevoerd, streden vrijwel alle westerse politici van rang – allemaal onwetenden van de Russische geschiedenis – om de gunst van de dictator in het Kremlin.
Waarschuwingen van Baltische of Poolse lankmoedige slachtoffers en experts van Moskou’s methodes werden – en nog beschamender, zelfs vandaag nog – veroordeeld als bewijs van een reactionaire of revanchistische mentaliteit.
Vanuit hun oogpunt streven de Russen alleen legitieme nationale aspiraties na. Dat deze westerse naïviteit – en het witwassen van Poetin – in belangrijke mate heeft bijgedragen aan een nationaal gevoel in Rusland, niet alleen van onoverwinnelijkheid, maar ook van onstrafbaar zijn, spreekt voor zich.
Oekraïne en Rusland
Wat betreft de wet van het geboortecijfer, daar bestaat geen twijfel over: Oekraïne is, net als Rusland, een vervagende natie. De gemiddelde leeftijd ligt ver boven de 40.
Van de kant van Poetin geeft zijn genocidale plan in dit geval geen prioriteit aan moordpartijen of verkrachtingen door zijn soldateska – ook al worden ze gepleegd als een kwestie van intimidatie.
De belangrijkste doelen van Poetin in Oekraïne zijn de opgeleide klassen. Daarom worden Oekraïense burgemeesters en hun families ontvoerd en vermoord.
Nu zullen er in het westen mensen zijn die, zelfs onder de huidige omstandigheden, het aantal vermoorden willen kleineren als niet zo belangrijk. Alsof dat Poetin minder een genocidale moordenaar zou maken.
Afgezien van het feit dat dit volgens de Genocide Conventie nog steeds het criterium voor genocide vormt, blijft de verklaarde intentie van Poetin de eliminatie van de Oekraïense cultuur om de rest van het volk te onderwerpen aan russificatie en controle.
Geen tijd voor illusies
Laten we hier ook duidelijk over zijn: zelfs als, zoals Moskou had gerekend en waar Washington op voorbereid was, Kiev na twee dagen had gecapituleerd en de oorlog was gestaakt, zou de genocidale operatie van Poetin tegen de Oekraïense elite zijn doorgegaan.
Laten we ons dat ook realiseren, want het genocidale moordprogramma van Poetin was bekend in Washington, minister van Buitenlandse Zaken van de VS
Tony Blinken bood president Zelensky en andere gekozen vertegenwoordigers van de Oekraïense natie hulp aan om hun leven te redden.
Conclusie: de totale onverantwoordelijkheid van Duitsland
Aangezien Vladimir Poetin, zoals hierboven geschetst, de Hitler-Stalin genocide-varianten van 1939 en 1940 herhaalt, is het volkomen onbegrijpelijk waarom de Duitse bondskanselier Olaf Scholz en zijn SPD-partij hun collectieve kop zo in het zand steken dat ze niet handelen met grote vastberadenheid.
Door de feiten en historische contexten over de sluwe genocidale plannen van de heer Poetin te negeren, creëren ze inderdaad een nieuwe episode van Duitse oorlogsschuld. Ze kunnen niet beweren dat het hen niet is verteld.
