Politici en schaamteloos liegen

Liegen heeft in het ‘Collectieve Westen’ endemische vormen aangenomen.

Vanochtend neem ik het nieuws door, en kom ik het bericht tegen dat Kaja Kallas in Estland de verkiezingen won met de belofte om de belastingen niet te verhogen, en een week na de uitslag verhoogt ze de belastingen. Letterlijk schaamteloos. Ik deel dat met mijn vrouw, die mij vol medelijden aankijkt, de schouders ophaalt, en zegt: ‘Dat is de Politiek’. Kortom, ze verwacht dat politici liegen, en ze zou teleurgesteld zijn als er een politicus opstaat die niet liegt? Zou ze meteen argwaan hebben tegen die politicus? Zou ze hem of haar verdenken van ‘autocratische’ aanvechtingen? Ik vrees van wel. Onze collectieve conditionering kan niet meer omgaan met een politicus, of wetenschapper, die weigert te liegen.

Nou moeten we hier niet te hard van stapel lopen, want zoals ik in mijn vorige bijdrage stelde mondt de training van onze ‘Hogere Hersenfuncties’ uit in het beheersen van observaties die een zinvolle communicatie in de weg staan, compleet met ‘diplomatieke’ manieren om iets duidelijk te maken, algemeen aangeduid als ‘fatsoen’. Een broos keurslijf dat cultureel bepaald is, wat volgens critici problematisch is, en hypocriet, omdat degene die zich ernaar voegt onwaarheid spreekt. Wat op zich een juiste observatie is. Maar het faciliteert ook de focus op die ‘Hogere Hersenfuncties’ als we niet steeds door dat mijnenveld van spontane, chaotische ingevingen hoeven te worstelen, en die concessie, zo betoogde ik gisteren, heeft ons geen windeieren gelegd.

Gisteren zat ik ook naar weer zo’n tenenkrommend debat in de volksvertegenwoordiging te kijken, waarin Caroline van der Plas gefrustreerd constateerde dat het haar tegenstanders in de Tweede Kamer helemaal niet ging om het vinden van een oplossing van de ‘stikstofproblematiek’, waar ‘The Usual Suspects’ de hele kwestie inmiddels verder hadden opgetuigd met ‘aanvullende eisen’ op het gebied van ‘water’ en ‘CO2’, nu er technische oplossingen zijn voor die ‘stikstofproblematiek’, om nog maar te zwijgen over wetenschappelijk onderzoek dat de consensus onder ‘Klimaatzeloten’ weerlegt.

Een dame van ‘GroenLinks’ onderstreepte feitelijk dat het er inderdaad om ging de boerenbedrijven in Nederland te sluiten, en alleen nog ‘bioboeren’ toe te staan voedsel te produceren. Daarnaast zien ze Caroline van der Plas en haar BBB uiteraard ook graag machteloos spartelen in hun netje. ‘Stikstof’ was tot nu toe een geschikt stok om de hond te slaan, maar als hen dat wapen uit handen werd genomen, dan hadden ze nog een hele wapenkast vol andere ‘argumenten’.

Als ‘Ayatollahs van de Identiteit en het Klimaat’ willen ze die boeren ‘gewoon’ weg hebben, om ruimte te maken voor ‘vluchtelingen’, ‘wapenfabrieken’, ‘Europese vuilverbranding’, ‘windmolens’ en velden vol ‘zonnepanelen’. Als ze dat zonder omhaal zo in hun programma zetten, stemmen alleen de ‘geitenwollensokken’ en ‘Jezussandalen’ nog op die partij, voorzover die niet bij de ‘Partij voor de Beesten’ zitten, of bij deze of gene Christelijke splinter.

Hier op dit blog heb ik steeds betoogd dat de wildgroei van die leugenachtigheid in zekere zin een ‘luxeproduct’ is. Dat een ‘Industrieel Kapitalistische’ omgeving het zich niet kan veroorloven. Dan loopt de productie in het honderd. Storten mijngangen in. Komt het transport niet van de grond. Ontstaan er voedseltekorten. En zit je ineens zonder brandstof. En regent het ongevallen op de ‘werkvloer’. Échte ongevallen, met bloed, gebroken botten en lijkkisten, en niet ‘onveilige situaties’ omdat iemand iets zegt wat je niet bevalt.

De ‘Financieel Kapitalistische’ omgeving is een casino, een wereld vol glitter en nep, pracht en praal, betaald met ‘Mickey Mouse Geld’, ‘Fiat Geld’, waarin de wetenschap is verwaterd tot ‘Paleisdiscussies’ tussen intriganten op jacht naar manieren om concurrenten de loef af te steken. Liegen, bedriegen, bedreigen, stelen, chanteren, charmeren, prostitueren, snuiven, spuiten en slikken zijn een integraal onderdeel van die decadente schijnwereld.

Die wereld is parasitair. De politici zijn (in meerderheid) geen dienaren van het volk, maar doorgesnoven dromers en geboren leugenaars, gepamperd en vertroeteld in hun jonge jaren op golven gestolen welvaart. De wetenschap is niet langer ‘exact’, en de consensus onder gelovigen volstaat als bewijs. Iedereen bewierookt de kleren van de naakte Keizer in een reflex, vanuit het besef dat respect voor de ‘Identiteit’ van die gek de ‘Hoogste Opdracht’ is. Door de omvang van de leugenachtigheid, die praktisch alomvattend is, drijvend op een afzichtelijk grote schuldenberg, menen ‘alarmisten’ zoals ondergetekende soms dat er sprake moet zijn van een ‘Groot Complot’.

Een cynische groep in het hart van die leugenachtige wereld die de regie heeft, met een ‘Big Brother’ die het overzicht heeft bewaard. Ik zou haast zeggen: ‘Was het maar waar! Dan had je tenminste zicht op een adres!’’ Evenals in de feodale wereld van weleer, zijn er wel lieden die er in slagen meer macht te verwerven dan hun directe concurrenten, maar ze bijten elkaar bij eerste gelegenheid net zo makkelijk de strot af als dat dienstig is voor hun eigen status, zolang ze niet het risico lopen zelf onder de bus te worden geflikkerd. Zelfs waar ze zich uitgeven voor ‘iemand van het volk’ moet je na het handen schudden je vingers natellen.

In die giftige omgeving, voorzien door George Orwell, waar hij schreef:

“The surest way to work up a crusade in favor of some good cause is to promise people they will have a chance of maltreating someone. To be able to destroy with good conscience, to be able to behave badly and call your bad behavior ‘righteous indignation’ — this is the height of psychological luxury, the most delicious of moral treats.”

Die quote haal ik uit de link in de kopregel boven mijn bijdrage van gisteren. Hier op mijn blog heeft u die identieke observatie in mijn eigen woorden al verschillende keren langs zien komen. Zoveel mogelijk tegen het decor van de actualiteit, waar onze ‘Goede Bedoelingen’ mensenlevens kosten, hele landen verwoesten, boeren en ondernemers hun bedrijf in rook op zien gaan, en Julian Assange, en andere klokkenluiders, wegkwijnen in de gevangenis. Zelfs waar we beseffen dat het pure destructie is, is de verleiding groot om weg te kijken, zolang het systeem ons nog onderhoudt. Alle lichten staan nu op rood, en als ze uitgaan kan de race naar de uitgang beginnen. Ik vrees dat moment, en begrijp niet waarom we het zo ver hebben laten komen. Wat is er in ons gevaren?