Regering VS wist al in 2008 dat NAVO-uitbreiding naar Oekraïne Rusland zou kunnen dwingen in te grijpen

Voormalig Amerikaans ambassadeur in Rusland William J. Burns, die nu CIA-directeur is, gaf in een geheime ambassadebericht van 2008 toe dat de uitbreiding van de NAVO naar Oekraïne de “rode lijnen” van Moskou zou overschrijden en “het land mogelijk in tweeën zou splitsen, wat zou kunnen leiden tot geweld of zelfs, een of andere claim, een burgeroorlog, die Rusland zou dwingen te beslissen of het zou ingrijpen.”

Hoge Amerikaanse regeringsfunctionarissen wisten al in 2008 dat de mogelijkheid om Oekraïne toe te voegen aan de NAVO door Rusland zou worden gezien als een ernstige “militaire dreiging”, een die de veiligheids-rode lijnen van Moskou overschreed en het land zou kunnen dwingen in te grijpen. Toch bleven westerse leiders volhouden dat Oekraïne zou toetreden tot de door de VS geleide militaire alliantie, totdat Rusland inderdaad ingreep in februari 2022.

Op de jaarlijkse NAVO-top in 2008 riep de regering van George W. Bush publiekelijk op om de Russische buurlanden Oekraïne en Georgië toe te voegen aan het militaire bondgenootschap. De secretaris-generaal van de NAVO verklaarde dat de twee landen uiteindelijk lid zouden worden. Maar – buiten bereik van de mainstream media – wisten Amerikaanse diplomaten dat deze stap door Moskou als een existentiële bedreiging zou worden gezien en een Russische militaire interventie in Oekraïne zou kunnen uitlokken.

De voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland, William J. Burns, die nu directeur is van de CIA, waarschuwde in een ambassadebericht van februari 2008 dat Oekraïne een “rode lijn” voor Moskou vormde.

Het vertrouwelijke bericht van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken was getiteld: “Nyet Means Nyet: Russia’s NATO Enlargement Redlines” (“nyet” is Russisch voorr “nee”).

Burns waarschuwde dat de kwestie van het NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne “het land mogelijk in tweeën zou kunnen splitsen, wat zou kunnen leiden tot geweld of zelfs, volgens sommigen, tot een burgeroorlog, waardoor Rusland zou moeten beslissen of het zou ingrijpen.”

Burns schreef dat de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey “Lavrov benadrukte dat Rusland ervan overtuigd was dat de [NAVO]-uitbreiding niet gebaseerd was op veiligheidsredenen, maar een erfenis was van de Koude Oorlog.”

De voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland en zoals gezegd de huidige CIA-directeur publiceerde een vooruitziende analyse die de acties van Moskou in 2022 zou voorspellen:

“De NAVO-aspiraties van Oekraïne en Georgië raken niet alleen een gevoelige snaar in Rusland, ze wekken ook ernstige zorgen over de gevolgen voor de stabiliteit in de regio. Rusland ziet niet alleen omsingeling en pogingen om de invloed van Rusland in de regio te ondermijnen, maar vreest ook onvoorspelbare en ongecontroleerde gevolgen die de Russische veiligheidsbelangen ernstig zouden schaden. Experts vertellen ons dat Rusland vooral bezorgd is dat de sterke verdeeldheid in Oekraïne over het NAVO-lidmaatschap, waarbij een groot deel van de etnisch-Russische gemeenschap tegen lidmaatschap is, zou kunnen leiden tot een grote splitsing, met geweld of in het slechtste geval, burgeroorlog. In dat geval zou Rusland moeten beslissen of het ingrijpt; een beslissing die Rusland niet onder ogen wil zien.”

Dit soort intern geweld brak inderdaad uit in Oekraïne, nadat een door de VS gesteunde en gefinancierde staatsgreep in 2014 een democratisch gekozen regering die een relatief neutraal buitenlands beleid had gevoerd, omverwierp. Een evenwichtig beleid tussen Rusland en het Westen, en in plaats daarvan installeerde de VS een vastberaden pro-Westers en anti-Russisch regime.

Als reactie op de putsch van 2014 kwamen Russisch sprekende Oekraïners in de oostelijke Donbass-regio in opstand tegen de staatsgreep in Kiev, die ze beschouwden als een onwettig westers marionettenregime. Onafhankelijkheidsactivisten riepen de oprichting uit van twee nieuwe autonome staten, de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk. De Oekraïense regering voert sindsdien met westerse financiële en militaire steun en wapens een meedogenloze oorlog tegen deze afgescheiden gebieden in de Donbass. Duizenden Oekraïners zijn gedood en honderdduizenden zijn ontheemd.

Oekraïne, dat een enorme grens van 2.300 kilometer met Rusland deelt, wordt sinds de door de VS gesteunde staatsgreep van 2014 opgeschrikt door geweld en instabiliteit – en deze constante onrust heeft aanzienlijke gevolgen gehad binnen Rusland, vooral economisch. Dit was precies het burgeroorlog-scenario waar Burns in 2008 voor had gewaarschuwd.

De zaak escaleerde op 21 februari 2022 toen Rusland Donetsk en Lugansk officieel erkende als onafhankelijke staten. Vervolgens lanceerde Moskou op 24 februari een invasie van Oekraïne, waarvan het zei dat het bedoeld was om het land te “demilitariseren” en te “denazificeren”.  Volgens het Kremlin is het doel van Rusland Oekraïne te dwingen zijn politieke neutraliteit te handhaven en te voorkómen dat het een westerse militaire buitenpost wordt die Rusland aan zijn grenzen zou kunnen bedreigen, mogelijk met kernwapens.

Terwijl westerse regeringen en de mainstream media de Russische invasie afschilderden als de waanzinnige beslissing van een veronderstelde gek, lieten interne berichten van de Amerikaanse ambassade zien dat Washington al in 2008 wist dat het Amerikaanse streven om de NAVO uit te breiden naar Oekraïne precies dit resultaat zou opleveren: Rusland dwingen tot ingrijpen.

Dit zijn we alleen te weten te komen dankzij de klokkenluidersite Wikileaks, die de voorheen geheime State Department-berichten van William Burns publiceerde en eind februari zijn profetische waarschuwing op Twitter publiceerde.

'Nyet Means Nyet: Russia's #NATO Enlargement Redlines' – #Ukraine Cable from 2008 written by #CIA director William J. Burns, then US ambassador to Moscow https://t.co/rOoxmuwIul pic.twitter.com/KGy0PU4Igg

— WikiLeaks (@wikileaks) February 25, 2022

In elke fase die voorafging aan de Russische militaire invasie in Oekraïne in februari 2022, weigerden de Verenigde Staten en hun NAVO-alliantie substantiële concessies te doen aan Moskou, waardoor alle serieuze pogingen tot een diplomatieke oplossing voor de crisis werden gesaboteerd. Sinds de ondertekening van de Minsk II-overeenkomst in 2015, onder toezicht van Duitsland en Frankrijk, is de Oekraïense regering wettelijk verplicht om de vijandelijkheden tegen de Donbass te staken en een gedecentraliseerd systeem te creëren dat de autonomie van Donetsk en Lugansk garandeert. Maar Oekraïne weigerde onvermurwbaar zich aan Minsk II te houden, en zijn westerse sponsors deden niets om de diplomatieke overeenkomst te redden.

In december 2021 stuurde de Russische Federatie de VS en de NAVO een reeks verzoeken om veiligheidsgaranties. De belangrijkste daarvan was de eis dat de militaire alliantie Oekraïne en Georgië niet mag toelaten. Moskou zei dat het NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne en Georgië een “rode lijn” vormde voor de veiligheid – herinnerend aan de woorden die ambassadeur William Burns had gebruikt in zijn ambassadebericht in 2008.

Voor Rusland als land, ongeacht wie president is en ongeacht de politieke ideologie van het Kremlin, vormt het vooruitzicht van toetreding van Oekraïne en Georgië tot de NAVO een existentiële bedreiging voor de veiligheid, aangezien beide naties, die voormalige republieken van de Sovjet-Unie waren, rechtstreeks aan Rusland op geostrategische punten grenzen.

Toen nazi-Duitsland de USSR binnenviel tijdens Operatie Barbarossa in 1941, rukte het op en bezette Sovjet-Oekraïne, om te proberen de toegang van Moskou tot de Zwarte Zee en de Kaukasus af te sluiten, zuidelijke steden zoals Stalingrad af te zonderen en uiteindelijk het Russische binnenland te omsingelen.

In haar verzoek van december 2021 drong de Russische Federatie erop aan dat de Verenigde Staten en de NAVO op haar vraag om veiligheidsgaranties moesten reageren met juridisch bindende schriftelijke verklaringen. Moskou benadrukte dat alle overeenkomsten schriftelijk moesten zijn, juist omdat de NAVO in het verleden tegen haar gelogen had.

In 1990 beloofden de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk herhaaldelijk aan de Sovjet-Unie dat ze de NAVO na de hereniging van Duitsland niet “een inch naar het oosten” zouden uitbreiden. Men heeft woord gehouden omdat het niet bij een centimeter gebleven is. De belofte is echter een onmiskenbaar historisch feit, een kwestie van openbaarheid die wordt bevestigd door talrijke interne documenten van westerse regeringen. Maar de NAVO brak die belofte later, en niet een of twee keer, maar 14 keer. Alle 14 nieuwe lidstaten die het opsolkte bevonden zich ten oosten van Duitsland, en velen waren eerder Sovjet-bondgenoten geweest in de voormalige veiligheidsalliantie van Moskou, het Warschaupact.

De NAVO heeft Rusland in de loop der jaren meer en meer militair omsingeld. Estland en Letland, voormalige republieken van de Sovjet-Unie, zijn al NAVO-lidstaten direct aan de Russische grens. In feite gebruikten westerse legers, waaronder die van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk, Estland om eind 2021 en begin 2022 militaire NAVO-oefeningen te houden op slechts 100 kilometer van de Russische grens, op het hoogtepunt van de crisis in Oekraïne.

NATO troops have launched a series of war-games in Estonia, less than 2 hours drive from the Russian border.

The “Winter camp” exercise includes troops from Britain and France, and involves armoured vehicles and live-fire drills pic.twitter.com/pEHCPYHNfV

— Murad Gazdiev (@MuradGazdiev) January 29, 2022

De Verenigde Staten en de NAVO negeerden uiteindelijk het Russische verzoek van december 2021 om veiligheidsgaranties. Uit gelekte kopieën van hun schriftelijke (bijzonder agressieve en respectloze) antwoorden, waarvan ze hadden gevraagd die geheim te houden, blijkt dat ze weigerden Moskou belangrijke concessies te doen, en beiden stonden erop dat Oekraïne zich op een dag zou kunnen en zelfs moeten aansluiten bij de NAVO.

In een toespraak op de Veiligheidsconferentie van München op 19 februari 2022, dreigde de Amerikaanse marionet secretaris-generaal van de westerse militaire alliantie, Jens Stoltenberg, dat “als het Kremlin’s doel is om minder NAVO aan de Russische grenzen te hebben, het alleen maar meer NAVO zal krijgen.”

In plaats van de rode veiligheidslijnen van Rusland te respecteren, escaleerden de Verenigde Staten en verschillende Europese landen de situatie verder door voor miljarden dollars aan meer wapens naar Oekraïne te sturen. Wijzend op een Russische troepeninzet binnen zijn eigen grondgebied, vlakbij de grens met Oekraïne, hebben westerse regeringen ook meer soldaten in de regio ingezet, waardoor de spanningen toenamen.

De hele tijd heeft de NAVO zichzelf afgeschilderd als een engelachtige, onschuldige “verdedigings”alliantie. Maar Rusland zag voor zichzelf in hoe hoog de inzet is, aangezien het duidelijk de gevolgen ziet van de vernietigende oorlogen van de NAVO in Joegoslavië – die het land  hebben vernietigd en gebalkaniseerd – Afghanistan en Libië – die het meest welvarende land van Afrika veranderde in een “failed state” met openlucht slavenmarkten.

De crisis van 2022 in Oekraïne vindt zijn oorsprong in de NAVO-top in Boekarest, Roemenië in 2008, toen de regering van George W. Bush publiekelijk opriep om Oekraïne en Georgië toe te voegen aan de door de VS geleide militaire alliantie. Er was interne verdeeldheid binnen de NAVO, en sommige leden, namelijk Duitsland en Frankrijk, voelden zich ongemakkelijk bij die mogelijkheid. Maar NAVO-secretaris-generaal Jaap de Hoop Scheffer – die regelmatig als deskundige aanschuift bij de spreektafels van de mainstream media – verklaarde dat Oekraïne en Georgië uiteindelijk “lidstaten zullen worden”.

De toenmalige president van Oekraïne was Viktor Joesjtsjenko, een door de VS gesteunde, pro-westerse politicus die het NAVO-lidmaatschap steunde. Maar bij de presidentsverkiezingen van 2010 stemde het Oekraïense volk op een nieuwe leider die een evenwichtiger buitenlands beleid beloofde, Viktor Janoekovitsj. Westerse mainstream media verwijzen vaak naar Janoekovitsj als ‘pro-Russisch’, maar in werkelijkheid probeerde hij Oekraïne neutraal te houden, soms bondgenoot van het Westen en soms bondgenoot van Moskou.

Voor Washington en Brussel was Janoekovitsj echter te onafhankelijk. Dus in 2014 sponsorden de Verenigde Staten een staatsgreep om de democratisch gekozen president omver te werpen. Extreemrechtse extremisten en neonazi’s speelden een sleutelrol als gewelddadige kracht achter deze putsch. Ondertussen spanden hooggeplaatste Amerikaanse diplomaten, zoals de harde anti-Russische havik Victoria “Fuck the EU” Nuland, achter de schermen samen met uitgekozen Oekraïense politici om een pro-westers marionettenregime te creëren direct aan de Russische grenzen.

Uit een gelekte telefoonopname uit 2014 blijkt dat Nuland en andere Amerikaanse functionarissen de topfunctionarissen hadden uitgekozen die de Oekraïense regering zouden leiden na de door Washington gesteunde staatsgreep. De regering van Sleepy Joe Biden bracht Nuland weer terug op het toneel in 2021 en benoemde haar als (in lijn de) derde bevelhebber van het ministerie van Buitenlandse Zaken, waar ze hielp het Amerikaanse beleid ten aanzien van Rusland vorm te geven en aandrong op een extreem agressieve strategie.

Nuland is een sleutelfiguur in de neoconservatieve kringen van het buitenlands beleid in Washington. Voordat ze de State Departments van Obama en Biden hielp leiden, was Nuland van 2003 tot 2005 de belangrijkste plaatsvervangend adviseur buitenlands beleid van vice-president Dick Cheney, tijdens de oorlog in Irak. Nuland’s mentor Cheney heeft zelf duidelijk gemaakt dat de Verenigde Staten nooit een sterke en onafhankelijke regering in Moskou zullen tolereren. Cheney probeerde Rusland zelfs op te delen na de val van de Sovjet-Unie.

In 1992 stelde het Pentagon een nieuwe oorlogszuchtige Amerikaanse defensiestrategie op, onder toezicht van een neoconservatieve bondgenoot van Nuland en Cheney, Paul Wolfowitz. Het verklaarde duidelijk dat het “eerste doel van Washington is om te voorkómen dat een nieuwe rivaal opnieuw opduikt… potentiële concurrenten ervan weerhoudt zelfs maar te stréven naar een grotere regionale of mondiale rol.” De zero-sum game-mentaliteit achter deze Wolfowitz-doctrine, die erop staat dat het Amerikaanse rijk de wereld moet besturen zonder enige oppositie, en die weigert de mogelijkheid te aanvaarden dat Rusland zijn eigen veiligheidsbelangen heeft, ondersteunt tot op de dag van vandaag het buitenlands beleid van Washington.

De Amerikaanse “maximale-druk”-strategie tegen Moskou die deze imperiale doctrine heeft geïnspireerd, onder toeziend oog van anti-Russische haviken zoals Nuland, heeft ertoe geleid dat precies datgene is veroorzaakt waarvoor ambassadeur William Burns in 2008 waarschuwde: een Russische militaire interventie in Oekraïne.