Indignatie redactie 
De VS zinkt steeds dieper weg in een wereld waarin waanvoorstellingen in de plaats komen van oordeel en zorg voor anderen niet langer deel uitmaakt van de vergelijking.
Terwijl Amerika zich stort op zijn eigen versie van een verkiezingssloopderby, is een keuze voor bijna iedereen heel duidelijk. Het probleem is dat er twee keuzes zijn, geen consensus en veel boze rechtse mensen met wapens die vurig de keuze steunen die vrijwel zeker door de meerderheid zal worden afgewezen. Er heerst terecht een gevoel van angst dat intimidatie van kiezers en gewapend verzet tegen de anders waarschijnlijke uitkomst voldoende chaos en institutioneel falen zal creëren om de normaal gesproken routinematige machtsoverdracht van het land te ondermijnen.
Ik ben onlangs een paar keer op pad geweest in de VS. Eerst 10 dagen lang COVID- druppeltjes proberen te ontwijken in drie diep verdeelde staten: Pennsylvania, Ohio en Michigan. Mijn autoradio vormde het decor voor de reis, gevuld met rechtse radio, christelijke radio (vaak hetzelfde), oudjes en wat countrymuziek. Ik verbleef in motels, nam wat van mijn eigen eten mee, at in een aantal restaurants en nam wat afhaalmaaltijden.
De tweede reis was naar het westen van Maryland, een rode zone in een blauwe staat. Deze reis inclusief enige tijd in de buitenlucht op de populaire hiking trails, waarvan er één een microkosmos van alles mis met de reactie van Amerika om de COVID-19 pandemie. Op een prachtige herfstdag verstopten honderden mensen een pad van anderhalve kilometer langs een beek en rivier met vier verschillende watervallen. Minstens tweederde van de mensen op het pad ging door alsof zij en hun families immuun waren voor COVID-19 . Geen maskers, geen poging om afstand te nemen en geen zorgen te maken over de kwetsbare mensen in hun midden, vaak inclusief kleine kinderen en bejaarde ouders.
” Geen masker, geen toegang “
Onderweg vond ik een motel dat eigenlijk alles leek te doen wat ik kon bedenken om mij, hun personeel en hun andere klanten te beschermen. Anders was het een heel allegaartje. Bijna geen enkel schoonmaakpersoneel van het motel droeg maskers – ze gaan de kamers van vreemden binnen nadat ze vertrokken zijn om beddengoed, handdoeken en afval te verzamelen. Ze ademen het in en om er zeker van te zijn dat alles wat fout kan gaan, fout gaat, ademen ze het meteen weer uit tijdens het ontsmetten. Goed idee.
Barmannen met maskers net onder hun neus waren een ander veelvoorkomend kenmerk. Ik heb nooit een enkele eigenaar, manager of werknemer van een vestiging ooit een klant zien vertellen om een masker op te zetten of te vertrekken. Elke plaats waar ik binnenging, had een groot bord op de deur met maskers binnenin verplicht – geen masker, geen toegang. Ik zag een man met een pistool op zijn heup maar zonder masker op zijn gezicht een lek nemen bij een Interstate-rustplaats – geen masker, geen toegang. Ik verliet die ruststop snel om een heleboel redenen.
Deze reizen hebben ruimschoots aangetoond hoe ziek de Amerikaanse politiek is. Woorden als “keuze” en “vrijheid” doordringen de gesprekken van degenen die zich verzetten tegen overheidsmaatregelen om de coronavirus-pandemie te beheersen . Deze woorden zijn verdraaid om ruimte te creëren voor enkele van de meest alarmerende elementen van de nationale kloof. Het is maar een kleine stap in de richting van de strijd tegen ‘tirannie’ voor degenen die bereid zijn om boos hun eigen regering te confronteren.
Het zou voor niemand nieuws moeten zijn dat Amerika midden in een pandemie zit die bijna 1.000 levens per dag kost en nu elke dag meer dan 50.000 Amerikanen besmet en erger wordt. Het dragen van een masker is in deze tijden een heel goed idee, volgens elke gezondheidswerker ter wereld. Stuk voor stuk. Geen uitzonderingen. Toch houdt de maskerboodschap hier in Amerika nog steeds geen stand. Onder sommige delen van de bevolking is een Halloween-masker goed, maar een stoffen masker om jezelf en de gezondheid van je familie, vrienden en een stel vreemden te beschermen is op de een of andere manier slecht.
De tweede reis was naar het westen van Maryland, een rode zone in een blauwe staat. Deze reis inclusief enige tijd in de buitenlucht op de populaire hiking trails, waarvan er één een microkosmos van alles mis met de reactie van Amerika om de COVID-19 pandemie. Op een prachtige herfstdag verstopten honderden mensen een pad van anderhalve kilometer langs een beek en rivier met vier verschillende watervallen. Minstens tweederde van de mensen op het pad ging door alsof zij en hun families immuun waren voor COVID-19 . Geen maskers, geen poging om afstand te nemen en geen zorgen te maken over de kwetsbare mensen in hun midden, vaak inclusief kleine kinderen en bejaarde ouders.
Het belangrijkste concept dat hier speelt, is ‘keuze’, als een gemakkelijk te herkennen variant van ‘vrijheid’. Dit is OK als u kiest tussen melkchocolade en pure chocolade, koffie of thee, Nationals of Dodgers en dergelijke. Het is zielig als reactie op een volksgezondheidscrisis – jouw keuze, draag een masker of nies direct in mijn soep. Het is duidelijk niet zo eenvoudig als dit, maar het zou een stuk eenvoudiger moeten zijn dan het lijkt.
Ik vertel je dit omdat er hier geen einde zal komen aan de pandemie totdat het vectorsegment van Amerika sterft of kan worden opgesloten en opgesloten in een of meer van de vectortoestanden. Er is gewoon te veel domheid en opzettelijke onwetendheid om te overwinnen door iets anders dan gedwongen verplichte maskering, lockdowns en serieuze contactopsporing. Niets van bovenstaande staat nog op het menu, masker of geen masker.
Een deel hiervan zou grappig zijn als het niet zo tragisch was. Veel mensen die zich identificeren als ‘pro-life’ blijken bijvoorbeeld ‘pro-choice’ te zijn als het om maskers gaat, en kiezen vaak het pad dat tot meer dood leidt. Aan de andere kant, hoe absurd het ook klinkt, het lijkt erop dat “Zoom” -bijeenkomsten in feite de menselijke gezichtstijd hebben vergroot voor degenen wier leven wordt bepaald door de laatste ping op hun zogenaamd “slimme” telefoon.
Een politiek symbool ?
Maar laten we niet voor de gek houden. Grote delen van Amerika en de wereld leiden een beperkt leven, begrensd door ziekten, terwijl ze sociaal en economisch terrein verliezen. Een natie die een zekere mate van collectief geweten nodig heeft, zinkt steeds dieper weg in een wereld waarin waanvoorstellingen in de plaats komen van oordeel en zorg voor anderen niet langer deel uitmaakt van de vergelijking, als dat ooit zo was. Helaas zijn degenen die het meest van welvaart en privileges lijken te hebben geprofiteerd, vaak degenen wier minachting voor de gemeenschap degenen die minder welvarend en zonder privileges hebben, nog meer in gevaar brengt.
Te veel van degenen die de gelegenheid hadden om van dat watervalpad te genieten, leken zo niet in staat om zelfs maar een andere manier te overwegen, een veiligere manier. Zolang ongevoelige mensen gevaarlijk blijven ronddwalen op openbare plaatsen, is het moeilijk in te zien hoe genoeg van deze mensen zich zullen laten organiseren om het soort vaccinatiemobilisatieprogramma te accepteren dat nodig zal zijn om eindelijk een einde te maken aan de pandemie.
Om de uitdaging beter te begrijpen, is het essentieel om te erkennen dat het dragen van een masker in het openbaar een politiek symbool is geworden in Amerika, en nergens anders. Ouders kiezen ervoor om de veiligheid van hun eigen kinderen te negeren en kinderen negeren de veiligheid van hun eigen ouders om hun “vrijheid” van onderdrukking door de overheid en hun steun voor een president die hen aan ziekten heeft overgelaten, te verkondigen. Deze mensen kiezen ervoor om anderen in gevaar te brengen. (Maak die veiligheidsgordels los en kijk hoe de lichamen vliegen.)
Nu de Amerikaanse presidentsverkiezingen dichterbij komen en de pandemie verergert, moet ieder van ons een duidelijke keuze maken. Kant met de kandidaat wiens venale gezicht volledig te zien is of de andere kandidaat die wijselijk een deel van zijn gezicht verbergt en heel zijn hart laat zien. Dit zou niet moeilijk moeten zijn.
* [Dit artikel is mede gepubliceerd op de blog van de auteur , Hard Left Turn.]
