Per decreet heeft de Russische president Poetin afgekondigd dat voortaan in roebels betaald moet worden voor Russisch gas. Nederland, Duitsland en Italië lieten direct weten dat zij dat niet van plan zijn. Dàt zullen we nog wel eens zien.
Alle grote globalistische plannen, en die van zogenaamde “profiteurs” in het Westen die jarenlang hebben gedacht dat het plaatsen van arbeids- en materiaalvoorziening in het buitenland een middel was om te voorkómen dat er in de eigen landen fatsoenlijke lonen moesten worden betaald, samen met het ontduiken van milieuwetten door de vervuiling ergens anders in de wereld te laten plaatsvinden, zijn nu in strijd met de wet van onbedoelde gevolgen.
Rusland heeft nogmaals aangekondigd dat het betaling van “vijandige staten” zal eisen voor zijn aardgas (en vermoedelijk alle andere export) in roebels. We schreven hier onlangs over. Dit is natuurlijk heel redelijk, aangezien de uitgeputte bron van hen is, en dus moet de betaling in hun valuta kunnen plaatsvinden.
We hadden er hier al over gepraat toen de sancties werden aangekondigd. Het bbp van Rusland bestaat voor ongeveer 25% uit energieverkoop (dit is de hele productieketen: niet alleen het ontvangen geld om het te produceren, er moet geboord worden, de infrastructuur moet worden gebouwd en onderhouden, enz. en dat alles zit in het bbp); dit is op geen enkele manier “klein bier”, en aangezien Rusland is gesanctioneerd, wordt het behoorlijk interessant om de roebels te verwerven waarmee andere landen kunnen/moeten betalen.
De eerste economie-lessen gaan allemaal over vraag en aanbod, en hoe dat de prijs beïnvloedt. Wat denkt u dat er gebeurt als je roebels moet kopen en er zijn er niet veel? Tja, Rusland ontwijkt niet alleen de sancties, ze maken er een monsterlijke winst mee als een direct gevolg van de domheid van westerse landen om die sancties uit te voeren en aangezien je die Russische energie niet kunt vervangen, is de enige manier om het te stoppen om de sancties te laten vallen!
Laten we het nu hebben over de impact hier als het gaat om monetair beleid, want er is impact – maar het is niet alleen “de-dollarisering” waarover we eerder schreven. Het is veel eenvoudiger en nogmaals, het is een onderdeel van niets meer dan elementaire economie.
Een deel van hoe het Westen erin geslaagd is om de consequentie van onze kredietemissie te ontwijken (“money printing” genoemd, maar dat is het niet) is door de “regularisatie” van bijna alle internationale handel die in Amerikaanse dollars wordt uitgedrukt. Mensen noemen het graag ‘petrodollar’, maar dat is opzettelijk onjuist; de dollarisering van de internationale handel is nauwelijks beperkt tot olie en zijn producten, en is ook niet het gevolg van een grote samenzwering.
In werkelijkheid was de reden om internationale transacties in de loop van de tijd in dollars uit te drukken eenvoudig: de Verenigde Staten hadden een stabielere valuta en een solide, operationeel uitwisselings- en verrekeningsmechanisme, die beide erg belangrijk zijn als het gaat om het uitprijzen van iets dat over een maand — of zes maanden — vanaf nu kan worden geleverd. Aangezien internationale handel op industriële schaal bijna altijd aanzienlijke vertragingen met zich meebrengt tussen de bestelling en de uitvoering (denk aan de tijd om een olietanker of een schip met graan vol te laden en te laten varen), is stabiliteit uiterst waardevol. De zekerheid dat u weet dat u wordt betaald en dat u in de loop van de tijd grenzen kunt stellen aan mogelijke waardeveranderingen in die prijs, is de reden waarom de dollar de standaard is geworden voor de internationale handel. Het is niet ingewikkelder dan dat en de Verenigde Staten hebben het “gratis” voordeel gekregen dat ze een groot deel van de westerse kredietemissie kunnen afschermen, omdat dollars in feite in het buitenland worden “in beslag genomen”. Naarmate het bbp wereldwijd groeit neemt ook het bedrag van de in beslag genomen goederen toe naarmate de hoeveelheid goederen die op een bepaald moment in transit is, toeneemt.
Er is geen manier om een buitenlandse regering te dwingen transacties te verrichten in een andere valuta dan de eigen valuta. Bedrijven binnen een land zullen dit doen als het in hun belang is, maar dwang werkt maar op één manier: u kunt uw bedrijven dwingen dit te doen omdat belastingen in uw land in uw valuta moeten worden betaald, maar u kunt dit niet doen voor bedrijven in een ander land, dus als er multinationals in uw rechtsgebied actief zijn (en iedereen doet dat), en u zet ze onder druk, dan zullen ze waarschijnlijk na verloop van tijd vertrekken of betalen.
Het komt erop neer dat het meeste van wat er op dit moment in dit opzicht gaande is, niet, zoals algemeen wordt beweerd, over Rusland en Oekraïne gaat. Het is eerder een beweging die is gekatalyseerd door die reeks gebeurtenissen, maar die in feite wordt veroorzaakt door de inflatievooruitzichten en het beleid van de VS wat een positieve feedback-invloed op beide heeft.
De voorzitter van de Amerikaanse centrale bank de Federal Reserve, Jerome Powell begrijpt dit. Het Amerikaanse Congres misschien niet, en eerlijk gezegd, we betwijfelen of 90% van de leden van de Fed dat doet. Het aantal mensen in de Amerikaanse Senaat die het begrijpen ligt waarschijnlijk hoger, maar het is nogal duidelijk uit openbare verklaringen van veel leden van het Huis dat ze precies geen idee hebben van wat de Amerikaanse dollar tot de voorkeurskeuze voor internationale transacties maakt. Velen denken dat het simpelweg komt omdat “ze de VS zijn”, maar dat is zowel arrogant als onjuist.
De enige manier om internationale transacties in dollars te laten luiden, is door het huidige “op hol geslagen” Amerikaanse inflatiepatroon te stoppen en het positieve feedbackmechanisme van transacties, die van dollars naar iets anders worden verplaatst, met name naar de bron- of bestemmingsvaluta van de partijen in de internationale handel, omdat de Amerikaanse dollar niet langer als stabiel wordt beschouwd in termen van inflatie. Dat zal, als Powell niet inspeelt op deze trend, nòg meer inflatoire brandstof op het vuur gooien door één van de grootste neerwaartse drukmechanismen op de inflatie waarvan de Verenigde Staten de afgelopen 30+ jaar enorm hebben geprofiteerd.
We horen economen en analisten zeggen dat ze dat niet kunnen doen: het zal de schatkist failliet laten gaan. Wij zien dat anders. De belangen van de Federal Reserve zijn meerderheidsobligaties. Volgens de Amerikaanse wet is de Fed verplicht om alles terug te betalen aan de Schatkist, verminderd met de directe uitgaven (salarissen, kosten van de nutsvoorzieningen in de gebouwen, enz.). Iemand betalen die vervolgens bijna alles aan u teruggeeft, is een netto nul, dus voor zover de Fed de staatsobligaties aanhoudt als een nieuwe uitgifte de oude vervangt, maar toch een hogere couponwaarde heeft, kost dat deel ervan de schatkist niets. Wat de genoemde stijgingen echter doen is een aanzienlijke contracthefboomwerking in de bredere economie, want voor iedereen geldt dat de extra rente reëel is, aangezien niemand anders deze aan hen teruggeeft.
Voor de EU geldt, simpelweg omdat wij degenen waren die de Russische energie kochten (kopen), dat de onderdrukte inflatoire druk in omgekeerde richting gaat. In een wereldwijd stijgende rente-omgeving zal dit een enorm opwaartse druk uitoefenen op onze inflatieomstandigheden.
Investeerders rekenen er wellicht opdat de Federal Reserve niet handelt, omdat voorafgaand aan deze reeks van gebeurtenissen de inflatie van kredietuitbreiding werd geabsorbeerd door genoemde internationale handelstransacties (om de eenvoudige reden dat genoemde inflatoire kredietexpansie om die reden nooit terugkwam in de consumentenervaring). Nu is het een onmiddellijke en krachtige echo van de consumentenervaringen die ons te wachten staat voor een onbeschofte (en waarschijnlijk zeer dure) verrassing in de portemonnee van de “gewone burger” en niet in het minst in beleggingsportefeuilles.