Deze week is in België een wet van kracht geworden die elke winkel verplicht om kaartbetalingen te accepteren. Een puur contante betaling is niet meer mogelijk. De verantwoordelijken stellen dat er op middellange termijn geen contant geldverbod is gepland. 

Critici in België vertrouwen deze rust niet en maken zich ook zorgen over een mogelijke poging om consumptie- en bewegingsprofielen te creëren. Het is waarschijnlijk ook de volgende stap voor de landelijke invoering van de digitale euro – en daarmee totale controle over de burgers

Belgische winkels moeten contante alternatieven aanbieden

Corona als springplank voor een gedigitaliseerde wereldtransformatie: nauwelijks op enig ander gebied was dit aan het begin van de “pandemie” zo duidelijk als bij contant geld. Uit angst voor een zogenaamd “killer-virus” werden mensen het geld als vies verkocht . In sommige gevallen droegen winkels hun klanten op om met de kaart te betalen als anticiperende gehoorzaamheid. Het te betalen bedrag zonder code in te voeren is in Oostenrijk verdubbeld tot 50 euro. De waarschuwingen bleken vals te zijn, maar in veel landen is de sluipende verschuiving van contant geld nu de rigueur.

Eigenlijk zijn de Belgen van mening: alleen contant geld is waar. Driekwart van hen wijst een geldverbod streng af. Maar de overheid doet de dingen niet voor de helft. Zogenaamd om fraude te voorkomen, moet elke winkel op de hoek en frituur nu een alternatief voor giraal betalen aanbieden. Vooral in de hoofdstad Brussel zijn er tal van winkels die sowieso alleen kaartbetalingen accepteren. Maar een ander wetsontwerp, dat ook het accepteren van contant geld wil verplichten, staat in de ijskast – waarschijnlijk buiten de berekening om.

Over tactisch afstand nemen van het geldverbod

Het argument met de strijd tegen fraude en witwassen is altijd hetzelfde. Zo beperkte Italië bijvoorbeeld al de bovengrens voor contante betalingen tot 1.000 euro. Een paar jaar geleden was er in Griekenland zelfs sprake van een drempel van 70 euro – in tijden van torenhoge inflatie zou voortzetting van dergelijke plannen een nog dreigender gebaar zijn. Officieel wil niemand een verbod op contant geld – maar niemand wilde een muur bouwen in Berlijn of verplichte vaccinaties invoeren in Oostenrijk (wat uiteindelijk jammerlijk mislukte).

Zogenaamde pre-teaching: het is een psychologische truc die de communicatie-expert Dr. Braun legde in een AUF1-interview uit : “Ik zal het scenario dat ik later wil implementeren naar voren brengen, maar ik neem er nog steeds afstand van.” Zo betreedt een concept de gedachten- en gevoelswereld van mensen die qua uitvoering geen nieuw terrein meer is . Als je mensen bijvoorbeeld zou vertellen dat ze zich nu niet een roze olifant moeten voorstellen die door een groene woestijn loopt, is dat precies wat ze zich zouden voorstellen.

Sociaal kredietsysteem via digitale rekening van de centrale bank

De situatie is vergelijkbaar met de digitale euro, die de Europese Centrale Bank (ECB) promoot. Haar baas Christine Lagarde is ook bestuurslid van het World Economic Forum (WEF) rond “Great Reset”-architect Klaus Schwab. Op de top in mei was het geplande digitale geld van de centrale bank een groot onderwerp. De mantra is altijd hetzelfde: de digitale euro zou alleen contant geld moeten aanvullen. Maar een blik op Zweden is voldoende om te zien dat het verbod ook kan door middel van bewustmaking van de klant. Contant geld is daar een zeldzaam gezicht. Volgend jaar wordt het helemaal afgeschaft.

Als dergelijke plannen werden uitgevoerd, zou het volk plotseling onder de totale controle van de machtigen komen. Je kon niet eens een saucijzenbroodje kopen zonder een digitale geldrekening. Het is goed mogelijk dat de dreiging van een accountverbod wordt ingezet als gericht middel tegen dissidenten. Een combinatie met een sociaal kredietsysteem met beloning voor “goed gedrag” en straf voor koppigheid is ook denkbaar. En dat is niet eens het enige controlemechanisme dat de elites dan te bieden hebben.

Consumptieprofielen voor onteigening en einde van de democratie

Want inmiddels heeft zelfs de staatsradio er al op gewezen dat dataprotectors waarschuwen voor de mogelijkheid dat op deze manier bewegings- en consumptieprofielen kunnen ontstaan. Al tijdens de eerste lockdown gebruikten overheden deze tool via gsm-operators om te begrijpen of burgers zich beleefd hielden aan de totalitaire voorschriften van de Corona-dictatuur. In de hyperverbonden slimme stad waar de heersers de voorkeur aan geven, zou het beheersen van onderwerpen als onderdanen echter veel angstaanjagender eigenschappen kunnen aannemen.

Een voormalige Deense minister van Milieu droomde bijvoorbeeld van een leven waarin je geen auto, geen huis, geen apparaten en geen kleding had. Een wereld waar je “niets kunt bereiken zonder geregistreerd te zijn”. De lezing van een Finse activist haalde in 2017 het “Smart City Charter” van het Duitse Ministerie van Milieu. Hij sprak over een toekomst waarin gegevens “geld als valuta zouden kunnen aanvullen of vervangen”. In de laatste fase zullen zelfs vrije verkiezingen verdwijnen: “ Behavioural data can Replace democratie as the social feedback system.”

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

De beste typering voor een denktank is dat het een soort ‘Herenclub’ is voor intellectuele paupers. De ‘Herenclub’ was voorheen een ontmoetingsplaats voor mannen met ‘Aanzien’. Ze betaalden voor het ‘Lidmaatschap’, en ze werden als regel pas toegelaten na een ‘ballotageproces’.

De denktank club was een plek die ‘Discretie’ hoog in het vaandel had staan, om de intellectuele vrijheid te garanderen. Iets wat in kringen van ‘Complot Theoretici’ al snel wordt begrepen als een ‘Samenzwering’. Leden van dergelijke exclusieve instellingen stelden daar tegenover dat de ‘Discretie’ juist bevorderlijk was voor het niveau van de dialoog, omdat men niet bevreesd hoefde te zijn voor repercussies als men de plank een keer finaal missloeg, of zijn hart luchtte met politiek incorrecte opmerkingen. Het gistingsproces binnen dergelijke ‘Clubs’, zo was het idee, bracht bruikbare oplossingen naar boven, en het attendeerde de elite op leden die potentieel hadden als ‘beleidsmaker’.

Onder de ‘Werkers’ bestonden dergelijke afgesloten ontmoetingsplaatsen ook binnen de ‘Vakbonden’ en politieke partijen die opkwamen voor de belangen van de ‘Werkers’. Die ‘Verzuilde’ structuur bestaat in die vorm niet meer, vooral omdat de ‘Werkers’ zich begonnen in te beelden dat ze geen ‘Werkers’ meer waren, maar ‘gesprekspartners’ van de elite binnen een publiek proces.

Een proces dat zich toespitste op discussies in het parlement en in de media. Hun formele vertegenwoordigers werden gaandeweg ingekapseld binnen ‘Overlegorganen’. Een ‘Overlegorgaan’ is geen ‘Denktank’. Een ‘Overlegorgaan’ is meer een ‘Massagesalon’ waar net zo lang wordt gekneed tot de ‘Werkers’ akkoord zijn met wat in de verschillende ‘Denktanks’ reeds is bekokstoofd.

Waar de leden van de ‘Herenclub’ moesten betalen om lid te mogen zijn, worden de leden van de ‘Denktank’ betaald. Ze zijn uitgezocht door schimmige bedrijven, danwel puissant rijke particulieren, of types die het recht hebben om naar hartelust een greep te doen in de pot met belastinggelden ten behoeve van subsidies, die ‘Belangen’ hebben die indruisen tegen het collectieve belang.

Veel, héél veel van die ‘Denktanks’ houden zich bezig met het bedenken van manieren om oorlogen te verkopen, namens hun sponsoren in het ‘MiciMatt‘-complex, zonder dat het volk door heeft dat het weer een nieuwe peperdure oorlog wordt binnengeloodst. Ook ‘Denktanks’ die niet tot taak hebben redenen te bedenken waarom we geld uit moeten geven om oorlog te voeren zijn een integraal onderdeel van het ‘Financieel Kapitalisme’, en de institutionele vijand van het ‘Industrieel Kapitalisme’.

De leden van die ‘Denktanks’ produceren zelf niks, behalve ‘geniale’ manieren om de burger een poot uit te draaien, maar ook de bedrijven en puissant rijke sponsoren produceren niks wat zichzelf verkoopt, omdat iedereen het hebben wil, anders hadden ze die ‘Denktank’ niet nodig.

De ‘Denktank’ verlaagt zich niet tot het aanprijzen van specifieke producten, maar ze bedenken drogredenen voor ‘beleidsmakers’ om grof geld uit te trekken voor beleid dat ‘Bittere Pillen’ verkoopt. Oorlogen, vluchtelingenstromen, experimentele medicijnen en pandemieën, en de noodzaak om afstand te doen van iets dat prima functioneert, in ruil voor iets wat schreeuwend duur is, onhandig, en niet voldoet.

De kracht van het concept is het ‘Sluimerende Bestaan’. De lange periodes waarin er geen beroep op de ‘Denktank’ wordt gedaan, waardoor je het idee hebt dat het een verzameling ’Studiebollen’ betreft, die volkomen terecht het predicaat ‘Expert’ opgeplakt krijgen, omdat ze in de rustige tijd studeren op het onderwerp, terwijl het eigenlijk luie, verwende, overbetaalde ‘PR’-medewerkers zijn die achter de hand worden gehouden voor de ‘Beslissende Momenten‘. Naast de ‘Vaste Medewerkers’ zijn er altijd ook types die ‘Verbonden’ zijn aan de ’Denktank’, en die erbij worden gehaald als het druk wordt.

Omroepen, kranten en tijdschriften kunnen een ‘Beroep’ doen op de ‘Denktank’, die dan een ‘Pratend Hoofd’ leveren om de discussie in een bepaalde richting bij te sturen. Er is daarnaast een wisselwerking met de ‘Consensus Wetenschap’, en ‘Denktanks’ bieden ’Schnabbels’ aan voor ‘Wetenschappers’ uit de ‘Consensus’ hoek, waarbij ze functioneren als ‘ballotagecommissie’. Functioneel maken ze deel uit van wat het ‘Lobby-circuit’ wordt genoemd.

Ze zijn uitermate geschikt voor het promoten van onsympathieke, gevaarlijke praktijken waar niemand bij zijn volle verstand ‘ja’ tegen zou zeggen. In de tijd dat het roken van tabak nog de normaalste zaak van de wereld was, had de industrie geen behoefte aan een ‘Denktank’ die ‘beleidsmakers’ en het publiek diende te bespelen. Een reclamebureau volstond. Maar naarmate er meer bekend werd over de risico’s, en ‘beleidsmakers’ zich gedwongen zagen ‘iets’ te doen om tenminste de indruk te wekken dat ze het probleem serieus namen, kwamen de ‘Denktanks’ in beeld.

De ‘Herenclubs’ van weleer bestaan alleen nog als visitekaartje voor mensen met teveel geld, en zijn in die vorm een museumstuk. Hetzelfde kan je zeggen van het gros van de ‘Loges’ van ‘Vrijmetselaars’ en ‘Rozenkruisers’. En over de ‘Vakbonden’ en politieke partijen zullen we het maar niet hebben. Discretie is hoe dan ook iets dat mensen niet meer begrijpen als concept, en dat het niet strijdig is met het verlangen naar transparantie, zolang de uiteindelijke keuze, en de logica waarop die keuze gestoeld is, maar zonder terughoudendheid wordt gedeeld met het volk, vóórdat het beleid wordt ingevuld. En dat beleid ook geen ‘Open Einden’ kent.

Het is in onze tijd verworden tot op schrift vastgelegde geheimhoudingsplicht, of de rotzooi ligt op straat voordat je buiten bent. Al die traditionele organisaties waren ‘breed’ georiënteerd, in tegenstelling tot de ‘Denktank’, waarbij ’Tank’ verwijst naar een soort aquarium.

Een watertank voor vissen die sullig dobberen en vreten wat hen wordt voorgezet, en laat dat ‘Denken’ maar weg. Pure inteelt waarbij ‘discussie’ wordt opgevoerd als een uithangbord om de claim waar te kunnen maken dat het in ‘Rapporten‘ op schrift gestelde, of uitgedragen standpunt het resultaat is van een ‘proces’, terwijl het omgekeerde waar is. Het resultaat staat vast. Die oorlog moet er komen, maar welke argumenten kunnen we erbij verzinnen, of met welke leugens komen we nog weg om het aan de man te brengen, zonder dat men ons ophangt.

Als je ‘beleidsmakers’ vraagt naar de wisselwerking tussen hen, en de ‘Denktanks’ die ze toelaten tot hun werkkamer, dan zul je horen dat die ‘Denktanks’ een mooie aanvulling zijn op hun eigen werk, omdat ze gedetailleerder kunnen ‘kijken’ naar een specifiek probleem, iets waar de ‘beleidsmaker’ geen tijd voor heeft. In de praktijk heeft die ‘Denktank’ helemaal nergens over nagedacht, laat staan gedetailleerd, en slepen ze die ‘beleidsmaker’, en de ‘pers‘ als een dood gewicht achter zich aan naar het standpunt dat ze kregen aangereikt van hun sponsor, de verenigde wapenproducenten, farmaceuten, tabaksindustrie of enig ander vaag collectief met diepe zakken.

Het gevolg is, dat de ‘beleidsmaker’ geen flauw idee heeft waarom hij geacht wordt bepaald beleid uit te venten, maar omdat een ‘Denktank’ het hem of haar zo heeft voorgekauwd, heeft hij of zij de illusie dat erover is nagedacht. Inhoudelijk in discussie gaan met een ‘beleidsmaker’ of ‘woordvoerder’ die zijn of haar standpunt krijgt aangereikt door de ‘Denktanks’, is zonde van de tijd. Ze hebben geen benul, en elke verbale confrontatie met tegenstanders van wéér een oorlog, of wéér nieuwe vluchtelingenstromen, of wéér een pandemie, of wéér een commissie voor het een of het ander, loopt stuk op de dooddoener dat ‘Experts’ het erover eens zijn dat het moet.

Maar ook die ‘Experts’ uit de ‘Denktanks’ moet je niet proberen te verleiden tot een inhoudelijke discussie met feiten en argumenten die haaks staan op wat de sponsor van die ‘Experts’ wil, want dan trek je de ‘Wetenschap’ in twijfel, en solliciteer je naar de status van paria, of een tijdje in de gevangenis wegens het verspreiden van ‘desinformatie‘.

Het instituut van de ‘Herenclub’ was verre van optimaal, en ook de ‘Vakbonden’ hadden hun tekortkomingen. Maar hoe het mogelijk is dat we collectief als een blok gevallen zijn voor het concept van de ‘Denktank’, dat is mij een eeuwigdurend raadsel. Waarmee ik niet wil stellen dat er geen ‘Denktanks’ zijn die over een bepaald onderwerp verstandige dingen zeggen.

Maar dat is dan omdat hun sponsor iets wil wat toevallig samenvalt met het belang van de samenleving op dat moment. Daar kunnen ze echter beter geen gewoonte van maken, want dan zijn ze niet meer nodig. Bij de ‘Herenclub’ of de ‘Vakbond’ was dat niet bezwaarlijk, want de leden betaalden de rekeningen zelf. Maar bij een ‘Denktank’ is dat dodelijk.

Betaald worden om te denken is eigenlijk hoe dan ook geen gezond concept, als je er even over nadenkt. Het dient een uitdaging te zijn om je intellect in dienst te stellen van de gemeenschap, via de dialoog met je medemens. De beloning is het werkbare resultaat en de erkenning dat jouw gedachten over de materie de voorkeur verdienden boven die van anderen. Dat vergt volledige intellectuele vrijheid, en geen goudvissenkom.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

Zowat elke waardeloze escapade van het Amerikaanse buitenlands beleid van de jaren vijftig tot het einde van de jaren zeventig gaat terug op de CIA. 

CIA Van de catastrofale staatsgreep van de Iraanse president Mohammad Mossadegh in 1954, de regimewisseling van de Guatemalteekse president Jacobo Arbenz omdat hij het aandurfde om United Fruit op de tenen te trappen, het fiasco van de Varkensbaai, de vele, sommige nogal belachelijke, pogingen om Fidel Castro, Zuid De ondergang van de Vietnamese leider Ngo Dinh Diem, een mogelijke rechtse Cubaanse link met de moord op JFK, de moord op de Chileense generaal Rene Schneider en de omverwerping van de Chileense president Salvador Allende, de Watergate-inbraak en nog veel, veel meer – de vingerafdrukken van de CIA waren al deze misdaden. 

Het werd zo erg dat twee hooggeplaatste, echt-centristische regeringsfunctionarissen opriepen tot het schrappen van de CIA: senator Patrick Moynihan in 1995 en president Harry Truman in 1963.

Een nieuw boek bewijst het. Jefferson Morley’s  Scorpion’s Dance, de president, de Spymaster en Watergate ,  beschrijven tientallen jaren van CIA-grappige zaken, en er waren er heel veel. Inderdaad, als je je ooit afvraagt ​​hoe de wereld zo’n puinhoop is geworden en wie daarvoor verantwoordelijk is, lees dan dit boek. En er is geen reden om aan te nemen dat de onzin is gestopt of dat de CIA, ondanks de Taliban, zich op de een of andere manier stilletjes met haar eigen zaken bemoeit en haar papavervelden in Afghanistan water geeft.

Nee. De CIA leidde terroristen op in het hele Midden-Oosten en nazi’s in Oekraïne. Ze zijn er nog steeds mee bezig, hoewel hun avonturen aan de Russische grens tot verreweg de meest dodelijke ramp leiden in een geschiedenis die doorzeefd is met hen, om de simpele reden dat de Russische caper op elk moment nucleair kan worden. Aan de manier waarop ze zich hebben gedragen, lijkt het alsof de CIA dat wil. Als Biden het agentschap kan controleren en een nucleaire winter en radioactieve wereldwijde massadood kan voorkomen, zal ik erg onder de indruk zijn.

Morley’s boek richt zich op de relatie tussen president Richard Nixon en CIA-directeur Richard Helms. Hun ietwat ongemakkelijke, edgy teamwerk leidde tot debacles in binnen- en buitenland. Met de goedkeuring van Nixon bespioneerde Helms illegaal de anti-oorlogsbeweging. Ondertussen hielp de CIA de moord op generaal Schneider – omdat hij een civiele machtsoverdracht steunde en Allendes legitieme presidentschap niet ongedaan zou maken, iets dat de kribbige trots van Nixon en zijn adviseur Henry Kissinger diep beledigde – moedigde fascistische moordenaars aan om achter Allende aan te gaan. . Het gaf aan dat de VS hun excessen niet alleen niet zouden stoppen, maar ze ook zouden steunen.

En Chili bedreigde niet eens een vitaal Amerikaans belang. Het was van internationale betekenis voor Washington. Maar Morley merkt op: „Chili was belangrijk als theater in de Koude Oorlog.” En de VS stal de show. De anti-Allende-coup leverde een geweldige prestatie van hoe Nixon en Helms de CIA inzetten om vrijheid, eerlijkheid, democratie en fatsoen te vernietigen. Het luidde tientallen jaren van openlijk fascisme in onder Pinochet. Maar de Amerikaanse elites vonden dit de moeite waard. Het beheer van de publieke perceptie dat Washington de koude oorlog aan het winnen was, bleef van het grootste belang, en hoe opzichtiger de tentoonstelling, hoe beter.

Dit was en blijft typisch. Washington gelooft dat het moet worden gezien als winnend en zijn vijanden als volkomen verdorven. “Het staat buiten kijf dat het idee om een ​​spectaculaire misdaad te plegen,” schrijft Morley, “en Cuba de schuld te geven als een manier om Castro omver te werpen, medio 1963 in omloop was op de hoogste niveaus van het Pentagon en de CIA.” Klinkt bekend? Vervang Cuba door Rusland en Castro door Poetin en je zult zien dat er in 50 jaar weinig is veranderd. 

De CIA bezit een zeer mager draaiboek, bijna uitsluitend doorspekt met mislukte strategieën, maar dit falen lijkt het bureau er nooit van te weerhouden dezelfde idiotie te herhalen, in de hoop op een ander resultaat: Einsteins definitie van waanzin. En volgens die regel was Helms een van de gekste van allemaal. “Roems, zoals Nixon, waren voorstander van actie. Het communisme, meenden ze, moest overal worden weerstaan. Zelfs met het manifeste fiasco van Vietnam hebben Helms en Nixon de strategie nog steeds verdubbeld. Nu is het communisme in de eenentwintigste eeuw misschien op de terugtocht, maar het fanatieke, paranoïde gevoel van een bedreiging voor Amerika verzadigt de hogere regionen van Washington. Dat in combinatie met andere gouvernementele kwalen is giftig.

“Een van de belangrijkste erfenissen van Nixon en Helms was cynisme”, schrijft Morley, en later dat van het Amerikaanse volk: “Bij gebrek aan een geloofwaardige verklaring voor Kennedy’s dood, explodeerde het wantrouwen jegens de regering en werd samenzweringsdenken gelegitimeerd.” En wie zegt dat het niet legitiem was? De CIA, de maffia, de anti-Castro Cubanen hadden allemaal een hekel aan Kennedy, en hun sluwheid was allemaal met elkaar verweven. 

Robert Kennedy ging er inderdaad van uit dat een dergelijke dodelijke combinatie zijn broer had gedood, maar Morley merkt op dat hij er niet naar kon handelen totdat hij president werd. Heel handig deed hij dat niet. En de moord op JFK werd onder het tapijt geveegd. Zoals Morley over de Franse president Charles De Gaulle schrijft: “Niet lang na Dallas voorspelde hij dat de Amerikaanse overheid zou terugschrikken om de raadselachtige misdaad van Dallas te onderzoeken. ‘Ze willen het niet weten,’ zei De Gaulle. ‘Ze willen het niet weten. Ze zullen zichzelf niet toestaan ​​om erachter te komen.’”

Het onderzoek van de Frank Church-congrescommissie aan het eind van de jaren zeventig naar misbruik door de CIA en de FBI markeerde het hoogtepunt van de inspanningen van de regering om deze schimmige criminele ondernemingen aan het licht te brengen. Het is sindsdien steil bergafwaarts gegaan en een duik in de duisternis. Na 9/11 kwam de waanzinnige oorlog tegen het terrorisme, toen het veel erger werd. 

Met carte blanche van de regering van George “Mission Accomplished” Bush, martelde de CIA onschuldige mensen op zwarte locaties over de hele wereld. Deze zinloze en gruwelijke wreedheden werden nooit vervolgd. In feite, Barak “Ik ben goed in het doden van mensen”, veegde Obama ze opzettelijk onder het tapijt en de zaken verslechterden alleen maar tijdens zijn regeerperiode. Maar ze stortten naar een dieptepunt onder Joe “Russische regimeverandering” Biden: dankzij de CIA en de speciale troepen van de VS in Oekraïne kan de mensheid over de afgrond turen naar nucleaire vernietiging.

Volgens de New York Times op 25 juni “zijn sommige CIA-personeelsleden in het geheim blijven opereren in [Oekraïne], voornamelijk in de hoofdstad Kiev, en leiden ze veel van de enorme hoeveelheden inlichtingen die de Verenigde Staten delen met Oekraïense troepen.” Omdat de Russen dit natuurlijk weten, is het een recept voor een nucleair Armageddon. Als de CIA dat voor elkaar krijgt, zal dat zijn ergste gruweldaad tot nu toe zijn, veel, onvergelijkbaar erger dan zijn mogelijke betrokkenheid bij de moord op Kennedy.

Biden zegt dat hij de Derde Wereldoorlog wil vermijden, maar zijn acties vertellen een ander verhaal. Dit is iets waarvoor hij zal boeten bij de peilingen in 2022 en 2024, maar dat is koude troost. We zouden tegen die tijd allemaal dood kunnen zijn vanwege zijn nucleaire vaardigheden. 

“Zoals gebruikelijk lijkt het erop dat de regering het van twee kanten wil hebben: het Amerikaanse volk verzekeren dat het wordt ‘in bedwang gehouden’ en dat we niet ‘in oorlog’ zijn met de Russen, maar alles doen behalve het planten van een Amerikaanse soldaat en vlag binnen Oekraïne”, schreef Kelley Vlahos in het Responsible Statecraft van 27 juni. “George Beebe … van het Quincy Institute … vraagt ​​zich af of Washington zelfs weet hoe ver het hier gaat.” Waarschijnlijk niet en speelt dus een onrechtvaardig arrogant spel met het lot van de mensheid. Wie gooit de dobbelstenen in dat spel? De CIA natuurlijk

Dit is het bureau dat Helms ons heeft nagelaten: gewelddadig, crimineel, geheimzinnig, wetteloos, het is een agglomeratie van moordenaars en folteraars die ongestraft over de hele wereld razen. Voormalig CIA-directeur Mike Pompeo pochte over het bureau: “We hebben gelogen, we hebben vals gespeeld, we hebben gestolen.” Dat zijn helaas slechts de overtredingen van het agentschap. Het zijn de misdrijven waar u zich zorgen over zou moeten maken. 

De CIA werkt niet alleen samen met nazi’s, ze traint ze ook. En het doet dat recht onder de neus van een land diep, tektonisch beledigd door het nazisme en, toevallig, gewapend met meer kernkoppen dan de VS. Dus momenteel flirt de CIA met de ultieme genocide, het uitsterven van de menselijke soort. Het is een instrument van het vleesgeworden kwaad. Los het op.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.