Rohingya-vluchtelingenkampen vormen de volgende frontlinie in COVID-19-gevechten
Indignatie redactie
4 min. lezen
De Rohingya zijn gepropt in de grootste vluchtelingennederzetting ter wereld. Onder dergelijke omstandigheden kan een virus als COVID-19 zich als een lopend vuurtje verspreiden.
De COVID-19- pandemie is een echte wereldwijde crisis, die zelfs de meest geavanceerde gezondheidsstelsels en economieën ter wereld uitdaagt. Maar meer verwoesting doemt op, aangezien het nieuwe coronavirus nog niet veel van ’s werelds meest kwetsbare bevolkingsgroepen heeft bereikt.
Onder hen zijn meer dan 900.000 Rohingya-vluchtelingen in Bangladesh, die zijn gepropt in de grootste vluchtelingennederzetting ter wereld met een bevolkingsdichtheid die vier keer zo groot is als die van New York City – omstandigheden waarin een virus als COVID-19 zich als een lopend vuurtje zal verspreiden. De bevestiging van het eerste geval van COVID-19 in de kampen in Cox’s Bazar zal een nieuwe frontlinie markeren in de wereldwijde inspanningen om de pandemie te bestrijden. Het is nu tijd om de inspanningen op te voeren. Maar onnodige beperkingen houden de respons al tegen.
Het risico voor Rohingya-vluchtelingen
Na de genocide te zijn ontvlucht door het leger van Myanmar, hebben Rohingya-vluchtelingen hun toevlucht gevonden in het naburige Bangladesh. Maar ze stonden ook voor nieuwe uitdagingen. Bangladesh heeft beperkingen op internet en mobiele communicatie gehandhaafd die de inspanningen om vluchtelingen voor te lichten over het voorkomen van de verspreiding van het coronavirus, vertragen. Het onvermogen om tijdig en effectief te communiceren, zal ook de inspanningen om de verspreiding van de ziekte op te sporen belemmeren en zal zieke vluchtelingen ertoe dwingen binnen dichtbevolkte kampen te reizen. Een COVID-19-hotline in Cox’s Bazar is grotendeels nutteloos zonder betrouwbare netwerken of het recht om een telefoon te bezitten , wat de Bengaalse autoriteiten hebben verboden.
Ondertussen circuleren er gevaarlijke geruchten door de kampen. VN- onderzoeken suggereren dat veel inwoners ten onrechte geloven dat alleen ‘slechte’ moslims vatbaar zijn voor het virus of dat besmette mensen door de autoriteiten zullen worden gedood. Het beleid van Bangladesh om het maatschappelijk middenveld van Rohingya in toenemende mate te beperken en om te beginnen met het bouwen van hekwerken rond de kampen, heeft het vertrouwen uitgehold en heeft degenen die het best geplaatst zijn om dergelijke valse informatie tegen te gaan, ondermijnd.
De rol van de Rohingya-gemeenschap zelf zal alleen maar belangrijker worden, aangezien Bangladesh begrijpelijkerwijs maatregelen neemt om de verspreiding van COVID-19 te voorkomen, waaronder het beperken van de toegang van humanitaire hulp tot alleen wat wordt beschouwd als levensreddende diensten. Toch hebben de Bengaalse autoriteiten en VN-functionarissen niet genoeg gedaan om vluchtelingen te machtigen. Zoals in een rapport van Refugees International in februari werd geconstateerd, wordt “Rohingya nog steeds niet voldoende geïnformeerd of betrokken bij kwesties van vitaal belang, aangezien zij niet aanwezig zijn bij discussies op hoog niveau over hun toekomst tot een gebrek aan representatieve structuren en passend overleg over dagelijkse projecten” belang voor hun leven en toekomst. “
Meer recentelijk, als reactie op de opkomst van de pandemie, hebben de Bengaalse autoriteiten en de VN-agentschappen campagnes voor gezondheidstrainingen en hygiënebewustzijn uitgebreid en extra intensive care-eenheden opgezet. Honderden vrijwilligers uit de gemeenschap worden door de kampen getraind en ingezet om het bewustzijn te vergroten en te zoeken naar tekenen van het virus. Maar het blijft een uitdaging om de honderdduizenden in de kampen te bereiken. Eerdere inspanningen van de Bengaalse autoriteiten en VN-functionarissen om Rohingya-vluchtelingen te betrekken en sterker te maken, hadden de bevolking beter voorbereid op een onvoorziene uitdaging als COVID-19. Het opnieuw verdubbelen van de inspanningen om dit nu te doen, is essentieel om een zo goed mogelijk antwoord te garanderen.
Het Coronavirus in Bangladesh
De realiteit is dat Bangladesh met zijn eigen capaciteitsuitdagingen wordt geconfronteerd, omdat het niet over voldoende ademhalingsapparatuur en testkits voor zijn eigen burgers beschikt. Van een populatie van meer dan 160 miljoen waren er op het moment van publicatie slechts 55.000 mensen getest . Er zijn slechts een paar honderd tests uitgevoerd in Cox’s Bazar, het district waar de vluchtelingenkampen zich bevinden.
Op 28 april zijn er meer dan 6.400 gevallen en 155 doden gemeld in Bangladesh, voornamelijk in Dhaka. Dat aantal is waarschijnlijk al veel hoger en zal waarschijnlijk snel groeien. In het district Cox’s Bazar zijn inmiddels 15 gevallen bevestigd. Hoewel de autoriteiten tot nu toe nog geen gevallen in de vluchtelingenkampen officieel hebben gemeld, worden honderden Rohingya al geïsoleerd. Humanitaire hulpverleners ter plaatse zeggen dat het slechts een kwestie van tijd is voordat besmettingsgevallen worden bevestigd.
Gezien dergelijke uitdagingen kunnen voorbereidende inspanningen niet worden beperkt door onnodige beperkingen. Bangladesh moet de beperkingen voor mobiel en internet onmiddellijk opheffen en bewegingen zoals het bouwen van hekken vermijden die het vertrouwen in de gemeenschap alleen maar verder uithollen. Zelfs als noodzakelijke maatregelen de toegang voor humanitairen beperken, moeten essentiële diensten blijven bestaan en moeten de Bengaalse autoriteiten samenwerken met VN-agentschappen om de gemeenschapsleden op te leiden en uit te rusten, die de eerste verdedigingslinie in de reactie zullen zijn.
De wereld kan het zich niet veroorloven om de meest kwetsbare bevolkingsgroepen zoals de Rohingya te negeren . Het inperken van de wereldwijde verspreiding van het coronavirus houdt niet op bij binnenlandse inspanningen in de meest geavanceerde gezondheidsstelsels. Het moet ’s werelds meest kwetsbare personen omvatten om echt effectief te zijn.
