De grote technologiebedrijven van Silicon Valley en soortgelijke technologiehubs denken dat ze stedenbouwkundigen zijn, maar dat is een verkeerde benaming. Traditionele stadsplanners proberen functionele steden te bouwen die werken voor mensen, terwijl slimme stadsplanners functionele steden bouwen die gericht zijn op menselijke controle en bestuur.

Wat is het panopticum?

Het Panoptikum is een institutioneel gebouw waar mensen worden bewaakt, of het nu een ziekenhuis, een school, een volkshuisvesting voor bijvoorbeeld vluchtelingen, een fabriek of een psychiatrische instelling is. De meest bekende toepassing is die van een gevangenis.

De essentie van het panopticum is centrale bewaking. Volgens Jeremy Bentham zou het ideaal zijn als de mensen die in een instelling worden vastgehouden het gevoel hebben dat ze de hele tijd in de gaten worden gehouden, zelfs als ze dat niet zijn – omdat “zien zonder gezien te worden” de gevangenen doet geloven, zou de bewaker hen in de gaten houden voortdurend, hen dwingend in de fascistische staat van anticiperende gehoorzaamheid.

Hoewel Bentham zijn hele leven campagne heeft gevoerd voor de bouw van dit type gevangenis, duurde het tot de 20e eeuw voordat de eerste gevangenissen in panopticumstijl werden gebouwd: de cirkelvormige gevangenis in Haarlem – nu in gebruik als vluchtelingenkamp – en de gevangenis in Breda , maar ook dit Presidio Modelo in Cuba, bestaande uit vijf ronde blokken en beroemd gemaakt door gevangenen Fidel en Raúl Castro, zijn de fantasieën van Jeremy Bentham die werkelijkheid zijn geworden.

Interessant is dat sommige mensen nu beweren dat moderne technologie werkt op een manier die vergelijkbaar is met het panopticum van Bentham. Openbare ruimtes zijn onder videobewaking, zodat mensen daar kunnen worden gezien zonder het zelf te zien. Internet- en computergebruik kan ook worden gecontroleerd zonder dat mensen kunnen zien of ze worden geobserveerd of niet.

De geboorte van de gevangenis

In zijn werk Discipline and Punish uit 1975 neemt de Franse poststructuralist Michel Foucault het panopticum van Bentham en herleidt het naar het concept van quarantaine tijdens een late 17e-eeuwse pestepidemie. Hij gaat verder met een huiveringwekkende, vooruitziende beschrijving van de in quarantaine geplaatste stad in het hart van onze moderne opvatting van gevangenis, gegeven een door de pest gerechtvaardigd systeem van afsluiting, burgersurveillance en controle waarin al miljoenen mensen in Europa en de Engelstalige wereld zijn opgesloten.

Het werk van Foucault en zijn impact op de slimme steden die over de hele wereld opkomen, zijn niet langer abstract, maar al realiteit. De politieke maatregelen voor de plandemie moeten ook in deze context worden begrepen – ze zijn tenslotte de voorwaarde voor de totalitaire overname van de mens in het digitale apparaat van de slimme industrie.

Wanneer Foucault de gevangenis contrasteert met de pestkamer in Discipline and Punish,

“Deze gesloten, gesegmenteerde ruimte, op elk punt geobserveerd, waarin individuen op een vaste plaats worden ingevoegd, waarin de kleinste bewegingen worden gevolgd, waarin alle gebeurtenissen worden vastgelegd, waarin een ononderbroken papierwerk het centrum en de periferie verbindt, in welke macht wordt uitgeoefend zonder onderverdeling volgens een continue hiërarchische figuur, waarin elk individu voortdurend wordt gelokaliseerd, onderzocht en verdeeld onder de levenden, de zieken en de doden – dit alles vertegenwoordigt een compact model van het disciplinerende mechanisme.

(…)

Maar er was ook de politieke droom van de pest… De door de pest geteisterde stad, bezaaid met hiërarchie, toezicht, observatie en schrijven; de stad gepacificeerd door het functioneren van een alomvattende macht die op een bepaalde manier over alle individuele lichamen waakt – dit is de utopie van de perfect bestuurde stad. De pest (althans voorzien als mogelijkheid) is het proces waarin men idealiter de uitoefening van disciplinaire macht kan definiëren. Om de wet en de wetten volgens de zuivere theorie te laten werken, wanen de juristen zich in de staat van de natuur; om perfecte disciplines te zien werken, droomden de heersers van de toestand van de pest” (1),

dan is er een déjà vu-effect met betrekking tot de slimme stad. Als Foucault de mogelijkheid van een glazen bol had gehad, was zijn vergelijking niet retrospectief geweest, maar nog expressiever gericht op de toekomstige slimme stad.

Degenen die zich bewust zijn van het totalitarisme van de opkomende slimme stad, met voldoende interdisciplinaire basis om te onderscheiden wat zich werkelijk aan het ontvouwen is, merken dat ze ofwel afvalligen zijn van dit systeem of zijn lakeien en ideologen.

Ons onderwijs- en opleidingssysteem zorgt ervoor dat lakeien en ideologen zegevieren.

ontwikkeling van slimme steden

Slimme steden over de hele wereld hebben enkele overeenkomsten die gemakkelijk in de praktijk en in de literatuur kunnen worden waargenomen:

1. Mensen monitoren met behulp van biometrische gezichtsscans, geospatiale tracking, financiële gegevens, sociale media, enz. Een populatie die wordt gecontroleerd, kan eenvoudig worden gecontroleerd.
2. Mobiliteit : Mensen zijn “overtuigd” om hun privévoertuig op te geven en gebruik te maken van het openbaar vervoer zoals scooters, fietsen, bussen, lightrail, enz. Zonder eigen vervoer zijn ze gebonden aan de stad in plaats van aan het platteland. Juist daarom worden de energieprijzen kunstmatig opgedreven.
3. Gegevens worden in realtime gecoördineerd vanuit het Internet of Everything (IoE). IoE is een uitbreiding van het concept van het Internet of Things (IoD) naar de mens.
4. Controle: Social engineering staat altijd voorop bij het ontwikkelen van slimme steden. Als zodanig beslissen zelfverklaarde technocraten wat burgers wel of niet moeten doen, waar ze wel of niet heen moeten, met wie ze zich wel of niet moeten associëren… De wijdverbreide acceptatie van sociale kredieten wordt niet georkestreerd door de politieke kaste, ze hoeft het alleen maar uit te voeren.

Dit alles past in de oorspronkelijke definitie van technocratie die in 1938 in het tijdschrift The Technocrat werd gepubliceerd : “Technocratie is de wetenschap van social engineering, de wetenschappelijke controle van het gehele sociale mechanisme van productie en distributie van goederen en diensten aan de gehele bevolking.”

Niet alleen vandaag, maar vanaf het allereerste begin zagen technocraten in de mens niets anders dan een object dat op één lijn stond met de dieren en natuurlijke hulpbronnen van de planeet. De mens gereduceerd tot een object door de QR-code heeft geen controle over zijn eigen leven; het ontaardt in een vetmestend vee, een handelswaar, een dienst…

De stad in transitie naar een slimme stad

Steden hebben geen fysieke hulpbronnen zoals landbouw, mineralen, hout, enz. Het is veeleer in de landelijke gebieden van de wereld waar dergelijke hulpbronnen worden gevonden en ontwikkeld. Om zich voor te bereiden op de overname van grote delen van het platteland, ontwikkelden de technocraten twee gecoördineerde strategieën: ten eerste om mensen van het platteland naar de steden te verplaatsen en ten tweede om ze daar te houden.

In China, waar technocratie heerst, is de politiek van landroof heel direct. In 2014 onthulde China bijvoorbeeld een plan om tegen 2026 250 miljoen boeren van hun land te verdrijven en ze te verplaatsen naar megasteden die al zijn gebouwd maar vandaag nog gedeeltelijk leeg staan. De vrijgekomen landbouwgrond zal worden gecombineerd tot enorme fabrieksboerderijen, die worden bediend met geavanceerde technologie zoals landbouwrobots en geautomatiseerde tractoren. Vermoedelijk worden boeren die weigeren te lopen geholpen met de geweerloop.

Nadat ze zijn verhuisd naar steden die door de overheid zijn gekozen, zullen deze boeren verstrikt raken in een social engineering-machine die hen constant in de gaten houdt, hen stalkt, hen sociale punten toewijst om hun toegang tot privileges te beperken, enzovoort. Ze zullen nooit meer genoeg middelen of mobiliteit krijgen om hun toegewezen steden te verlaten. Met andere woorden, je zit vast.

Het concept achter een slimme stad is om sensoren in te bouwen die controle en monitoring mogelijk maken van alles wat er in de stad gebeurt. En dat omvat de mensen van de stad, wat mensen doen, wat ze denken te gaan doen in de toekomst – als ze het kunnen voorspellen.

Het betekent het uitrusten van lichtmasten met camera’s en sensoren, het implementeren van gezichtsherkenningscamera’s om de bewegingen van mensen te volgen en het inzetten van kentekenlezers. Het omvat ook het volgen van financiële gegevens van burgers en sociale media in de stad om te bepalen of er een dreiging is.

Veel steden gebruiken al die smart city-gegevens die ze met deze sensoren verzamelen om te voorspellen waar en door wie misdaden worden gepleegd, zodat ze deze kunnen voorkomen voordat ze plaatsvinden. Overigens hebben sommige Duitse steden deze software al geïntroduceerd voor misdaadvoorspelling en gezichtsherkenning.

Burgers worden rechteloos door slimme stadstechnologie

De brochure ” Smart City Charter: Duurzaam ontwerp van digitale transformatie in de gemeenten “, uitgegeven door het federale ministerie van Milieu, Natuurbehoud en Nucleaire Veiligheid, schetst een beeld van onze toekomst waarin machines belangrijke beslissingen voor ons zullen nemen, onze leeft digitaal en monitor.

Op pagina 43, over de digitale controle van ons leven, staat bijvoorbeeld dat kunstmatige intelligentie onze dagelijkse beslissingen moet overnemen: “Kunstmatige intelligentie vervangt keuze: we hoeven nooit te beslissen om een ​​specifieke bus of trein te nemen, maar krijgen de snelste route van A naar B Ook onze sleutels, portemonnee of horloge zullen we nooit vergeten.” …welkom bij de post-choice society.

Ook op pagina 43 wordt de post-ownership society geïntroduceerd: ‘Dankzij informatie over beschikbare gedeelde goederen en middelen heeft bezit minder zin: misschien wordt privébezit inderdaad een luxe. Gegevens kunnen geld als valuta aanvullen of vervangen.”

De site besluit met de post-voting samenleving: “Omdat we precies weten wat mensen doen en willen, is er minder behoefte aan verkiezingen, meerderheidsbevinding of stemmen. Gedragsgegevens kunnen democratie vervangen als het maatschappelijke feedbacksysteem.”

Duitse steden worden getransformeerd van plaatsen van gemeenschappelijke democratie naar plaatsen van toezicht, voorbijgaand aan de stadsparlementen, die deze vermeende vooruitgang meestal niet doorzien.

De bewakingsstructuur is al meer dan 20 jaar gebouwd met 5G- en wifi-technologie. De stad Keulen implementeert dit al op grote schaal en is van plan om de bewakingsstad in 2025 te hebben ingevoerd.

De infrastructuur voor dataverzameling voor naadloze aansturing en monitoring van burgers wordt stap voor stap opgebouwd met smartphones, slimme meters, slimme woningen en slimme mobiliteit, slimme scholen en digitaal onderwijs, met gratis wifi en 5G(+) mobiele communicatietechnologie, met tablets, wearables en augmentatie. De burger kijkt met desinteresse toe hoe de totalitaire toezichtstructuren worden opgezet.

Wat ook zeker is, is dat slimme steden, in tegenstelling tot propaganda, het energieverbruik en het verbruik van hulpbronnen drastisch zullen verhogen… tot zover klimaatverandering en aantasting van het milieu. Ook het publiek en de Fridays for Future-beweging zijn daar niet in geïnteresseerd.

Slimme steden reduceren burgers tot hun kenmerken als consumenten, maken van consumenten dataleverende objecten en onze democratie tot een geprivatiseerde dienst. De slimme stad is de perfecte combinatie van de totalitaire staat van toezicht uit 1984 van George Orwell en de gestandaardiseerde, alleen schijnbaar vrije consumenten in Brave New World van Aldous Huxley .

Slimme steden en regionalisering

In de Verenigde Staten wordt het smart city-beleid in toenemende mate afgedwongen door middel van regionalisering.

De National Association of Regional Councils (NARC) is een niet-gouvernementele organisatie die “optreedt als de nationale stem voor regio’s door te pleiten voor regionale samenwerking als de meest effectieve manier om een ​​verscheidenheid aan kansen en problemen op het gebied van gemeenschapsplanning en ontwikkeling aan te pakken.” Volgens hun website zijn er meer dan 500 regionale raden in alle 50 Amerikaanse staten, die gebieden bedienen met een bevolking variërend van minder dan 50.000 tot meer dan 19 miljoen mensen.

Deze regionale instanties, bekend als Raden van Regeringen (COG’s of Metropolitan Planning Organizations (MPO), leggen beleid voor duurzame ontwikkeling op aan alle gemeenten, steden en provincies in hun vermeende jurisdictie, waarbij ze officieel gekozen vertegenwoordigers omzeilen.

In 2019 lanceerde Arizona een nieuw regionaliseringsprogramma, het Smart Region Initiative (SRI). Het zal implementatierichtlijnen creëren voor de slimme stadstechnologie in een specifieke regio van steden en provincies. De SRI in het Phoenix-gebied is een proefprogramma dat is ontworpen om te testen hoeveel soevereiniteit kan worden ontnomen aan de aangesloten steden zonder een massale opstand van rechteloze burgers te veroorzaken. Zonder gekozen functionarissen streeft de SRI naar heerschappij over 22 steden en 4,2 miljoen mensen om een ​​uniforme implementatie van smart city-beleid en -technologieën te dicteren.

Indien succesvol zal dit proefproject landelijk worden ingezet voor de snelle inzet van smart city-technologieën, waaronder 5G kleine zendmasten, intelligente straatverlichting met camera’s, sensoren en afluisterapparatuur, intelligente straattechnologie voor zelfrijdende voertuigen, dataverzamelingstechnologie, et cetera.

Het sociale puntensysteem van de slimme stad

Zoals een onderzoek van de verzekeringsgroep Ergo Group uit 2019 laat zien, wordt het idee van het controversiële Chinese sociale puntensysteem in Duitsland niet alleen afgewezen. Een op de vijf zou het toejuichen als de staat informatie over individuen zou verzamelen. In het onderzoek was de goedkeuring voor het systeem het hoogst in de leeftijdsgroep van 18 tot 30 jaar met 23 procent. Voor de 50-plussers daalde het tot 18 procent.

Het Chinese sociale kredietsysteem is bedoeld om gedrag dat compliant en gewenst is door de overheid te belonen, bijvoorbeeld met goedkopere leningen en andere voordelen. Aan de andere kant moeten er negatieve punten zijn voor wangedrag, zoals het oversteken van een verkeerslicht als het op rood staat.

De naleving van regels wordt deels automatisch gecontroleerd met camera’s en software.

Op het moment van het onderzoek was het totalitaire collectieve denken nog niet geactiveerd in Duitsland, en toch sprak 20 procent van de ondervraagden zich uit voor een digitaal gecontroleerd systeem van sociale punten. Ik ga ervan uit dat na de grootst mogelijke eliminatie van individuele behoeften en ideeën – veroorzaakt door de politieke maatregelen op de plandemie sinds 2020 – de goedkeuringsclassificaties voor dit soort bewakingssysteem sterk zijn gestegen.

Beieren, Bologna , Rome en Wenen hebben al besloten een sociaal kredietsysteem in te voeren en werken aan de implementatie ervan. Autoritarisme is een uitgemaakte zaak, de burger wil helemaal niet gevraagd worden.

Smart City – er is geen genie voor nodig om te beseffen dat dit de andere oever is van een wereldwijd controleweb.

Telosa — een stad in planning

Telosa is een geplande (utopische) stad in de Verenigde Staten, bedacht door de Amerikaanse miljardair Marc Lore en aangekondigd in september 2021. Het project is gericht op een bevolking van 5 miljoen mensen in 2050, met naar verwachting 50.000 mensen in de eerste fase van de bouw.

De naam Telosa is afgeleid van het oude Griekse woord telos . Het is een term die door de filosoof Aristoteles werd gebruikt en die onder andere kan worden opgevat als het “hoogste doel van het menselijk streven”. Alleen of samen met het Amerikaanse tijdschrift “Telos – The World of Tomorrow, Magazine for a Liberal and Social Order of Life (1924 —1980)” is de onverlichte gelovige gewikkeld in zacht katoen.

Laten we de advertentie even laten bezinken:

“In Telosa woon je waar je werkt en ben je altijd verbonden met de natuur.”

De vrouwen op de foto’s die deze levensstijl weergeven, dragen allebei virtual reality-headsets, wat suggereert dat draagbare internet-of-body-apparaten de sleutel zullen zijn tot werken en verbinding maken in de stad. Het compromis zou het totale einde van de lichamelijke autonomie kunnen zijn.

Als auto’s op fossiele brandstof worden verboden, zullen autonome voertuigen de enige manier zijn om je te verplaatsen. Wat als er, ondanks de belofte van een open, eerlijk en inclusief bestuur, een protest wordt gepland voor de “Equitism Tower” in het stadscentrum? Zullen de zelfrijdende auto’s en helikopters nog passagiers naar het protest brengen?

De stadsplanners beloven dat elke student toegang zal hebben tot de beste docenten en middelen. Toch worden studenten getoond in interactie met iPads in plaats van met mensen. Er is sprake van “uitgebreide training- en opleidingsprogramma’s” om de opleiding voort te zetten, maar wederom draagt ​​de vrouw die aan deze programma’s deelneemt een virtual reality-headset. Dat klinkt meer als het ‘betalen-voor-succes’-model van onderwijs, waarbij investeerders het curriculum en de resultaten bepalen, waar onderzoeker Julianne Romanello voor waarschuwt, dan klassiek onderwijs dat is ontworpen om de geest te verbreden. En er lijkt ook niet veel menselijke interactie te zijn in Telosa.

Hoe willen Telosa-planners de gezondheidszorg voor hun burgers organiseren? “Alle burgers zullen toegang hebben tot lokale klinieken, gezondheidstechnologieën en onderwijs over welzijn en preventieve geneeskunde om de kwaliteit van leven te verbeteren”, zegt het. De afbeelding die naast deze dia wordt getoond, is verrassend genoeg een smartphone-app die de “gezondheidsscore” van de gebruiker weergeeft. Men kan er alleen maar vanuit gaan dat dit onderdeel is van de in de stad in te voeren vaccinatiekaart. De kijker vraagt ​​zich opnieuw af hoeveel leven er alleen bestaat via schermen en virtual reality.

Mensen van alle inkomensklassen en achtergronden hebben een breed scala aan appartementen om uit te kiezen. De afbeeldingen die woningen in Telosa laten zien, variëren van weelderige wolkenkrabbers tot smakeloze buitenwijken tot containerwoningen. Hoe dit verschilt van de wereld van vandaag, waar de rijken en machtigen in weelde leven in vergelijking met de hoofdstroom van de samenleving, wordt niet besproken.

Een van Telosa’s grootste beloften is het afleggen van verantwoording door de overheid. Alle stadsvergaderingen zijn open en toegankelijk, waardoor burgers gemakkelijk en effectief kunnen deelnemen aan besluitvorming en budgettering. Maar wat gebeurt er als burgers kritiek uiten op de besluitvormers op een van deze bijeenkomsten? Zullen de verantwoordelijken gewoon hun mond houden en weglopen?

De bescherming van het milieu is de topprioriteit van Telosa. Efficiënt watergebruik, hernieuwbare energie en een flexibel elektriciteitsnet maken deel uit van het plan. De potentiële toekomstige bewoners worden beloofd “duidelijke maatstaven en hoge normen voor het behoud van onze natuurlijke hulpbronnen en open ruimtes”. Als stadsplanners het gebruik van alle natuurlijke hulpbronnen beheersen, wat weerhoudt hen er dan van om hen de middelen te ontnemen van een burger die volgens hen hun burgerplichten heeft geschonden? Of om openbare plaatsen te sluiten als er een virus uitbreekt? Als water of een andere hulpbron schaars wordt, wordt het dan gerantsoeneerd, en zo ja, voor wie?

Deze en vele andere vragen over het feitelijk functioneren van steden als Telosa moeten beantwoord worden. Verder onderzoek naar Marc Lore en zijn connecties is ook nodig.

En wat gebeurt er eigenlijk als de stroom uitvalt, een langere stroomstoring optreedt en mensen mogelijk – eindelijk – hun eigen gedachten weer gaan najagen?

De stadsgevangenis

In het tijdperk van kunstmatig gecreëerde bevoorradingsrampen, constant gefabriceerd cyberterrorisme, de nu openlijk gepropageerde en reeds geïmplementeerde blokkering van de toegang tot banken en kritieke infrastructuur – alle kenmerken van de Grote Reset – in het geval van pandemieën, worden milieuvriendelijke wetten et cetera opnieuw ingevoerd als de betere optie.

Want de wereld buiten de gevangenisstadstaat zal niet bestaan ​​uit glooiende groene heuvels en ongerepte bossen met stromend water om te zien.

In plaats daarvan zal een omgekeerd Potemkin-dorp worden gebouwd langs de routes die worden afgelegd door zelfrijdende auto’s vol nieuwsgierige gevangenen. Zo ver het oog reikt – en dat is niet ver – zal er alleen een geënsceneerde, desolate woestenij zijn, natuurlijk veroorzaakt door klimaatverandering, terwijl er echt welvarende natuur kan bestaan ​​in de Gardens of Eden, de speelplaatsen van de top 0,1 procent zijn.

Bronnen en opmerkingen:

(1) Michel Foucault, Discipline and Punish: The Birth of the Prison, hoofdstuk Panoptism, pp. 197-198.