SPECIAAL : Dr. Martin Luther King Jr. in zijn eigen woorden

AMY GOODMAN : Vandaag is een federale feestdag ter ere van Dr. Martin Luther King Jr. Hij werd geboren op 15 januari 1929. Hij werd op 4 april 1968 vermoord in het Lorraine Motel in Memphis, Tennessee. Hij was slechts 39 jaar oud.

Hoewel Dr. King in de eerste plaats wordt herinnerd als leider van de burgerrechten, verdedigde hij ook de zaak van de armen en organiseerde hij de Poor People’s Campaign om kwesties van economische rechtvaardigheid aan te pakken. En Dr. King was een felle criticus van het buitenlands beleid van de VS en de oorlog in Vietnam.

“Beyond Vietnam” was de toespraak die hij hield op 4 april 1967 in de Riverside Church in New York, een jaar voordat hij werd vermoord. Daarin noemde Dr. King de Verenigde Staten “de grootste leverancier van geweld ter wereld vandaag.” Life magazine noemde de toespraak “demagogische laster die klonk als een script voor Radio Hanoi.” De Washington Post zei King, citaat, “afgenomen zijn nut voor zijn zaak, zijn land, zijn volk, ‘citaat. Nou, vandaag laten we u beslissen. We spelen een fragment van de toespraak van Dr. King, “Beyond Vietnam.”

REV . MARTIN LUTHER KING JR .: Na 1954 zagen ze ons samenspannen met Diem om verkiezingen te voorkomen die zeker Ho Chi Minh aan de macht hadden kunnen krijgen over het verenigde Vietnam, en ze beseften dat ze opnieuw verraden waren. Als we vragen waarom ze niet springen om te onderhandelen, moeten deze dingen worden onthouden.

Het moet ook duidelijk zijn dat de leiders van Hanoi de aanwezigheid van Amerikaanse troepen ter ondersteuning van het Diem-regime beschouwden als de eerste militaire inbreuk op de Geneefse overeenkomsten betreffende buitenlandse troepen. En ze herinneren ons eraan dat ze niet begonnen met het sturen van troepen in grote aantallen en zelfs voorraden naar het Zuiden, totdat Amerikaanse troepen zich in de tienduizenden hadden verplaatst.

Hanoi herinnert zich hoe onze leiders weigerden ons de waarheid te vertellen over de eerdere Noord-Vietnamese ouvertures voor vrede, hoe de president beweerde dat er geen bestond toen ze duidelijk waren gemaakt. Ho Chi Minh heeft gekeken terwijl Amerika over vrede sprak en zijn strijdkrachten opbouwde, en nu heeft hij zeker de toenemende internationale geruchten gehoord over Amerikaanse plannen voor een invasie van het Noorden. Hij weet dat de bombardementen en beschietingen en mijnen die we doen onderdeel zijn van de traditionele pre-invasiestrategie. Misschien kan alleen zijn gevoel voor humor en ironie hem redden als hij de machtigste natie ter wereld over agressie hoort spreken, terwijl duizenden bommen op een arme, zwakke natie op meer dan 1300 kilometer afstand van de kust vallen.

Op dit punt moet ik duidelijk maken dat ik, hoewel ik in de laatste paar minuten heb geprobeerd een stem te geven aan de stemlozen in Vietnam en de argumenten van degenen die ‘vijand’ worden genoemd, begrijpelijk ben troepen daar als iets anders, want het dringt tot mij door dat we hen in Vietnam niet alleen onderwerpen aan het brutaliserende proces dat gaande is in een oorlog waarin legers tegenover elkaar staan ​​en proberen te vernietigen. We voegen cynisme toe aan het proces van de dood, want ze moeten na de korte periode daar weten dat geen van de dingen waar we voor vechten, er echt bij betrokken zijn. Het duurde niet lang, ze moeten weten dat hun regering hen in een strijd tussen Vietnamezen heeft gestuurd, en de meer gesofistikeerden realiseren zich zeker dat we aan de zijde van de rijken en de veilige staan, terwijl we een hel voor de armen creëren.

Op de een of andere manier moet deze waanzin stoppen. We moeten nu stoppen. Ik spreek als een kind van God en broer tot de lijdende armen van Vietnam. Ik spreek voor diegenen wiens land verwoest wordt, wiens huizen worden vernietigd, wiens cultuur wordt ondermijnd. Ik spreek voor de armen van Amerika, die de dubbele prijs betalen van gebroken hoop thuis en de dood en corruptie in Vietnam. Ik spreek als een wereldburger, voor de wereld zoals die ontzet is over het pad dat we hebben genomen. Ik spreek als iemand die van Amerika houdt, tot de leiders van onze eigen natie: het grote initiatief in deze oorlog is van ons; het initiatief om het te stoppen moet van ons zijn.

Dit is de boodschap van de grote boeddhistische leiders van Vietnam. Onlangs schreef een van hen deze woorden, en ik citeer: “Elke dag dat de oorlog doorgaat, neemt de haat toe in het hart van de Vietnamezen en in de harten van die van het humanitaire instinct. De Amerikanen dwingen zelfs hun vrienden om hun vijanden te worden. Het is merkwaardig dat de Amerikanen, die zo zorgvuldig berekenen over de mogelijkheden van militaire overwinning, zich niet realiseren dat ze daarbij een diepe psychologische en politieke nederlaag oplopen. Het imago van Amerika zal nooit meer het imago van revolutie, vrijheid en democratie zijn, maar het imago van geweld en militarisme, ‘citaat.

Als we doorgaan, zal er geen twijfel in mijn gedachten en in de geest van de wereld zijn dat we geen eervolle bedoelingen hebben in Vietnam. Als we onze oorlog tegen de bevolking van Vietnam niet onmiddellijk stoppen, zal de wereld geen ander alternatief hebben dan dit te zien als een vreselijk, onhandig en dodelijk spel dat we hebben besloten te spelen.

De wereld eist nu een volwassenheid van Amerika die we misschien niet kunnen bereiken. Het vereist dat we toegeven dat we vanaf het begin van ons avontuur in Vietnam ongelijk hebben gehad, dat we het leven van het Vietnamese volk hebben geschaad. De situatie is er een waarin we klaar moeten zijn om scherp af te wijken van onze huidige manieren.

Om onze zonden en fouten in Vietnam goed te maken, moeten we het initiatief nemen om deze tragische oorlog een halt toe te roepen en een datum vaststellen waarop we alle buitenlandse troepen uit Vietnam zullen verwijderen in overeenstemming met de Overeenkomst van Genève van 1954.

Een deel van onze voortdurende – een deel van onze voortdurende toewijding zou zich goed kunnen uiten in een aanbod om asiel te verlenen aan elke Vietnamees die vreest voor zijn leven onder het nieuwe regime, waaronder het Bevrijdingsfront. Dan moeten we doen wat we kunnen herstellen voor de schade die we hebben aangericht. We moeten de medische hulp bieden die hard nodig is en deze in dit land beschikbaar stellen indien nodig.

Ondertussen – ondertussen hebben wij in de kerken en synagogen een voortdurende taak: hoewel we onze regering aansporen zich los te maken van een schandelijke verbintenis, moeten we onze stem en ons leven blijven verheffen als onze natie op zijn perverse manieren in Vietnam blijft bestaan. We moeten bereid zijn om acties aan woorden te koppelen door elke mogelijke creatieve protestmethode te zoeken.

Dit zijn de tijden voor echte keuzes en niet voor valse keuzes. We zijn op het moment dat ons leven op het spel moet worden gezet als onze natie haar eigen dwaasheid moet overleven. Elke man met menselijke overtuigingen moet beslissen welk protest het beste bij zijn overtuiging past, maar we moeten allemaal protesteren.

Nu is er iets verleidelijks verleidelijk om daar te stoppen en ons allemaal te sturen op wat in sommige kringen een populaire kruistocht tegen de oorlog in Vietnam is geworden. Ik zeg dat we die strijd moeten aangaan, maar ik wil nu doorgaan met iets dat nog verontrustender is. De oorlog in Vietnam is slechts een symptoom van een veel diepere ziekte in de Amerikaanse geest, en als we deze ontnuchterende realiteit negeren – en als we deze ontnuchterende realiteit negeren, zullen we merken dat we geestelijken en leken betrokken commissies organiseren voor de volgende generatie. Ze zullen zich zorgen maken over Guatemala en Peru. Ze zullen zich zorgen maken over Thailand en Cambodja. Ze zullen zich zorgen maken over Mozambique en Zuid-Afrika. We zullen voor deze en een dozijn andere namen marcheren en eindeloze bijeenkomsten bijwonen, tenzij er een significante en ingrijpende verandering is in het Amerikaanse leven en beleid.

In 1957 zei een gevoelige Amerikaanse functionaris overzee dat het hem leek dat onze natie zich aan de verkeerde kant van een wereldrevolutie bevond. In de afgelopen 10 jaar hebben we een patroon van onderdrukking zien ontstaan, wat nu de aanwezigheid van Amerikaanse militaire ‘adviseurs’ in Venezuela heeft gerechtvaardigd. Deze noodzaak om de sociale stabiliteit voor onze investeringen te handhaven, verklaart de contrarevolutionaire actie van Amerikaanse troepen in Guatemala. Het vertelt waarom Amerikaanse helikopters worden gebruikt tegen guerrilla’s in Cambodja en waarom Amerikaanse napalm- en Green Beret-troepen al actief zijn tegen rebellen in Peru. Het is met zo’n activiteit in gedachten dat de woorden van wijlen John F. Kennedy terugkomen om ons te achtervolgen. Vijf jaar geleden zei hij: “Degenen die vreedzame revolutie onmogelijk maken, zullen gewelddadige revolutie onvermijdelijk maken.”

In toenemende mate, door keuze of per ongeluk, is dit de rol die onze natie heeft gespeeld, de rol van degenen die een vreedzame revolutie onmogelijk maken door te weigeren de voorrechten en genoegens op te geven die voortvloeien uit de enorme winsten van buitenlandse investeringen.

Ik ben ervan overtuigd dat als we aan de rechterkant van de wereldrevolutie willen komen, wij als natie een radicale waardenrevolutie moeten ondergaan. We moeten snel beginnen – we moeten snel beginnen met de verschuiving van een op dingen gerichte samenleving naar een op mensen gerichte samenleving. Wanneer machines en computers, winstmotieven en eigendomsrechten belangrijker worden geacht dan mensen, zijn de gigantische drietallen van racisme, extreem materialisme en militarisme niet in staat om te worden overwonnen.

Een echte revolutie van waarden zal ons er snel toe brengen om de eerlijkheid en rechtvaardigheid van veel van ons huidige en huidige beleid in twijfel te trekken. Aan de ene kant zijn we geroepen om de barmhartige Samaritaan te spelen langs de weg van het leven, maar dat zal slechts een eerste handeling zijn. Op een dag moeten we gaan zien dat de hele Jericho-weg getransformeerd moet worden, zodat mannen en vrouwen niet constant geslagen en beroofd worden tijdens hun reis op de snelweg van het leven. Echt mededogen is meer dan een munt naar een bedelaar gooien. Het komt erop neer dat een bouwwerk dat bedelaars produceert, moet worden geherstructureerd.

Een ware revolutie van waarden zal spoedig ongemakkelijk kijken naar het schril contrast van armoede en rijkdom met rechtschapen verontwaardiging. Het zal over de zeeën kijken en zien dat individuele kapitalisten van het Westen enorme sommen geld investeren in Azië, Afrika en Zuid-Amerika, alleen om de winst weg te nemen zonder zich zorgen te maken over de sociale verbetering van de landen, en zeggen: “Dit is niet rechtvaardig. “Het zal kijken naar onze alliantie met de landheer van Zuid-Amerika en zeggen:” Dit is niet alleen. “De westerse arrogantie van het gevoel dat het alles heeft om anderen te onderwijzen en niets van hen te leren is niet rechtvaardig.

Een ware revolutie van waarden zal de wereldorde in handen krijgen en zeggen van oorlog: “Deze manier om verschillen te beslechten is niet alleen.” Deze zaak van het verbranden van mensen met napalm, van het vullen van de huizen van onze natie met wezen en weduwen, van injecteren giftige drugs van haat in de aderen van mensen die normaal humaan zijn, om mannen naar huis te sturen uit donkere en bloedige slagvelden die fysiek gehandicapt en psychologisch gestoord zijn, kunnen niet worden verzoend met wijsheid, gerechtigheid en liefde. Een natie die jaar na jaar meer geld uitgeeft aan militaire verdediging dan aan programma’s voor sociale verheffing nadert de spirituele dood.

Amerika, de rijkste en machtigste natie ter wereld, kan de weg wijzen in deze revolutie van waarden. Er is niets, behalve een tragische doodswens, om te voorkomen dat we onze prioriteiten herordenen, zodat het streven naar vrede voorrang krijgt op het streven naar oorlog.

AMY GOODMAN : Dr. Martin Luther King, 4 april 1967, aan de Riverside Church in New York, waarin hij uitlegt waarom hij zich verzette tegen de oorlog in Vietnam. We komen zo terug op zijn toespraak.

[breken]

AMY GOODMAN : Mahalia Jackson, “Take My Hand, Precious Lord”, het favoriete lied van Dr. Martin Luther King Jr. Dit is democratie nu! , democracynow.org, The War and Peace Report . Ik ben Amy Goodman, als we terugkeren naar de toespraak van Dr. Martin Luther King ‘Beyond Vietnam’. Hij hield deze toespraak op 4 april 1967, een jaar voordat hij werd vermoord. Hij sprak in de Riverside Church in New York.

REV . MARTIN LUTHER KING JR .: Dit zijn revolutionaire tijden. Over de hele wereld komen mensen in opstand tegen oude systemen van uitbuiting en onderdrukking, en uit de baarmoeder van een kwetsbare wereld worden nieuwe systemen van rechtvaardigheid en gelijkheid geboren. De shirtless en blote voeten van het land staan ​​op als nooit tevoren. “De mensen die in het donker zaten, hebben een geweldig licht gezien.” Wij in het Westen moeten deze revoluties steunen.

Het is een triest feit dat, vanwege troost, zelfgenoegzaamheid, een morbide angst voor het communisme, en onze neiging om ons aan onrecht aan te passen, de westerse naties die zo veel van de revolutionaire geest van de moderne wereld hebben geïnitieerd, nu de boog-anti-revolutionairen zijn geworden . Dit heeft velen ertoe gebracht te denken dat alleen het marxisme een revolutionaire geest heeft. Daarom is het communisme een oordeel tegen ons falen om de democratie echt te maken en de revoluties die we hebben geïnitieerd door te zetten. Onze enige hoop vandaag ligt in ons vermogen om de revolutionaire geest te heroveren en uit te gaan in een soms vijandige wereld die eeuwige vijandigheid jegens armoede, racisme en militarisme verklaart. Met deze krachtige inzet zullen we de status quo en onrechtvaardige mores moedig uitdagen en daarmee de dag versnellen waarop “elke vallei zal worden verheven, en elke berg en heuvel laag zal worden gemaakt,

Een echte revolutie van waarden betekent uiteindelijk dat onze loyaliteit oecumenisch moet worden in plaats van sectioneel. Elke natie moet nu een dwingende loyaliteit aan de mensheid als geheel ontwikkelen om het beste in hun individuele samenlevingen te behouden.

Deze oproep tot een wereldwijde gemeenschap die zorg voor de buren opheft boven de stam, het ras, de klasse en de natie, is in werkelijkheid een oproep tot een allesomvattende en onvoorwaardelijke liefde voor de hele mensheid. Dit vaak verkeerd begrepen, dit vaak verkeerd geïnterpreteerde concept, zo gemakkelijk afgedaan door de Nietzsches van de wereld als een zwakke en laffe kracht, is nu een absolute noodzaak geworden voor het overleven van de mens.

Als ik over liefde spreek, spreek ik niet over een sentimentele en zwakke reactie, ik spreek niet over die kracht die slechts emotionele bosh is. Ik spreek over die kracht die alle grote religies hebben gezien als het ultieme verenigende principe van het leven. Liefde is op de een of andere manier de sleutel die de deur opent die naar de ultieme realiteit leidt. Dit hindoe-moslim-christelijk-joods-boeddhistische geloof in de ultieme realiteit is prachtig samengevat in de eerste brief van Johannes: ‘Laten we elkaar liefhebben; want liefde is God en iedereen die liefheeft is uit God geboren en kent God. Hij die niet liefheeft, kent God niet; want God is liefde. Als we elkaar liefhebben, woont God in ons en zijn liefde is in ons vervolmaakt. ‘

Laten we hopen dat deze geest de orde van de dag wordt. We kunnen het ons niet langer veroorloven om de god van haat of buiging te aanbidden voor het altaar van vergelding. De oceanen van de geschiedenis worden turbulent gemaakt door de steeds toenemende getijden van haat. De geschiedenis is volgestopt met het wrak van naties en individuen die dit zelfvernietigende pad van haat hebben gevolgd. Zoals Arnold Toynbee zegt: “Liefde is de ultieme kracht die zorgt voor de reddende keuze van het leven en goed tegen de verdomde keuze van dood en kwaad. Daarom moet de eerste hoop in onze inventaris de hoop zijn dat liefde het laatste woord zal hebben, ‘citeer.

We worden nu geconfronteerd met het feit, mijn vrienden, dat morgen vandaag is. We worden geconfronteerd met de felle urgentie van nu. In dit zich ontvouwende raadsel van leven en geschiedenis bestaat er zoiets als te laat zijn. Uitstel is nog steeds de dief van de tijd. Het leven laat ons vaak bloot, naakt en neerslachtig met een gemiste kans. Het ’tij in de zaken van mensen’ blijft niet bij de vloed; het ebt weg. We schreeuwen misschien wanhopig om tijd om te pauzeren in haar passage, maar de tijd is onvermijdelijk voor elk pleidooi en rent voort. Over de gebleekte botten en door elkaar gegooide resten van talloze beschavingen staan ​​de zielige woorden geschreven: ‘Te laat’. Er is een onzichtbaar boek van het leven dat getrouw onze waakzaamheid of onze verwaarlozing registreert. Omar Khayyam schrijft: “De bewegende vinger schrijft en schrijven verder gaat …” We hebben vandaag nog een keuze:

We moeten voorbij besluiteloosheid komen en actie ondernemen. We moeten nieuwe manieren vinden om te spreken voor vrede in Vietnam en gerechtigheid in de ontwikkelingslanden, een wereld die grenst aan onze deuren. Als we niet handelen, zullen we zeker worden meegesleurd door de lange donkere en beschamende tijdgangen die zijn gereserveerd voor degenen die macht hebben zonder mededogen, macht zonder moraliteit en kracht zonder zicht.

Laten we nu beginnen. Laten we ons nu opnieuw wijden aan de lange en bittere – maar mooie – strijd voor een nieuwe wereld. Dit is de roeping van de zonen van God, en onze broeders wachten gretig op onze reactie. Zullen we zeggen dat de kansen te groot zijn? Zullen we hen vertellen dat de strijd te moeilijk is? Zal onze boodschap zijn dat de krachten van het Amerikaanse leven zich verzetten tegen hun komst als volwaardige mannen, en we sturen onze diepste spijt? Of zal er een andere boodschap zijn, van verlangen, van hoop, van solidariteit met hun verlangens, van toewijding aan hun zaak, ongeacht de kosten? De keuze is aan ons, en hoewel we er misschien de voorkeur aan geven, moeten we kiezen op dit cruciale moment in de menselijke geschiedenis.

Zoals die nobele bard van gisteren zei James Russell Lowell welsprekend:

Eens komt voor elke mens en natie
het moment om te beslissen,
in de strijd van waarheid en valsheid,
voor de goede of slechte kant;
Een of andere geweldige oorzaak, Gods nieuwe Messias,
die elk de bloei of de plaag uitschakelt,
en de keuze gaat voor altijd
voorbij aan die duisternis en dat licht.

 

Hoewel de oorzaak van het kwaad voorspoedig is,
is alleen deze waarheid sterk;
Hoewel haar deel het schavot is,
en op de troon ongelijk heeft:
toch zwaait dat schavot de toekomst,
en achter het vage onbekende, staat
God in de schaduw en
waakt boven zijn eigen.

En als we alleen de juiste keuze maken, zullen we deze hangende kosmische elegie kunnen transformeren in een creatieve psalm van vrede. Als we de juiste keuze maken, zullen we in staat zijn om de ruzie van onze wereld te transformeren in een prachtige symfonie van broederschap. Als we maar de juiste keuze maken, zullen we in staat zijn om de dag te versnellen, overal in Amerika en over de hele wereld, wanneer gerechtigheid naar beneden zal rollen als rechtvaardigheid en gerechtigheid als een machtige stroom.

AMY GOODMAN : Dr. Martin Luther King Jr., 4 april 1967, sprekend in de Riverside Church in New York, waarin hij uitlegde waarom hij tegen de oorlog in Vietnam was, de toespraak die hij precies een jaar hield tot de dag voordat hij werd vermoord in de Lorraine Motel in Memphis, Tennessee, 4 april 1968. De nacht voordat hij stierf, gaf Dr. King zijn laatste belangrijke adres af. Hij was in Memphis om opvallende sanitairarbeiders te ondersteunen terwijl hij momentum opbouwde voor een Poor People’s March in Washington. Dit is een van de laatste toespraken van Dr. King: “Ik ben op de bergtop geweest.”

REV . MARTIN LUTHER KING JR .: En weet je, als ik in het begin van de tijd stond, met de mogelijkheid om een ​​soort algemeen en panoramisch beeld te krijgen van de hele menselijke geschiedenis tot nu toe, en de Almachtige zei tegen mij: ” Martin Luther King, in welke leeftijd zou je willen wonen? ‘Ik zou mijn mentale vlucht nemen door Egypte en ik zou de kinderen van God zien in hun prachtige tocht vanuit de donkere kerkers van Egypte door – of liever over de Rode Zee, door de wildernis verder naar het beloofde land. En ondanks zijn pracht, zou ik daar niet stoppen.

Ik zou door Griekenland gaan en mijn gedachten naar de berg Olympus brengen. En ik zou Plato, Aristoteles, Socrates, Euripides en Aristophanes rond het Parthenon zien samenkomen. En ik zou hen rond het Parthenon gadeslaan terwijl zij de grote en eeuwige kwesties van de realiteit bespraken. Maar ik zou daar niet stoppen.

Ik zou doorgaan, zelfs tot de grote bloeitijd van het Romeinse rijk, en ik zou daar ontwikkelingen zien, door verschillende keizers en leiders. Maar ik zou daar niet stoppen.

Ik zou zelfs naar de dag van de Renaissance komen en een snel beeld krijgen van alles wat de Renaissance deed voor het culturele en esthetische leven van de mens. Maar ik zou daar niet stoppen.

Ik zou zelfs trouwens gaan dat de man voor wie ik ben genoemd zijn leefgebied had. En ik zou kijken naar Martin Luther die zijn 95 stellingen op de deur van de kerk van Wittenberg plakte. Maar ik zou daar niet stoppen.

Ik zou zelfs tot 1863 komen en kijken naar een aarzelende president met de naam Abraham Lincoln die uiteindelijk tot de conclusie zou komen dat hij de Emancipatieproclamatie moest ondertekenen. Maar ik zou daar niet stoppen.

Ik zou zelfs begin jaren dertig opkomen en een man zien worstelen met de problemen van het faillissement van zijn natie en met een welsprekende kreet komen dat we niets anders te vrezen hebben dan zichzelf te vrezen. Maar ik zou daar niet stoppen.

Vreemd genoeg wendde ik me tot de Almachtige en zei: “Als je me toestaat om maar een paar jaar in de tweede helft van de 20e eeuw te leven, zal ik gelukkig zijn.”

Dat is een vreemde uitspraak, omdat de wereld helemaal in de war is. De natie is ziek. Er zijn problemen in het land, overal verwarring. Dat is een vreemde uitspraak. Maar ik weet op de een of andere manier dat je alleen als het donker genoeg is, de sterren kunt zien. En ik zie God in deze periode van de 20e eeuw werken op een manier waarop mannen, op een vreemde manier, reageren.

Er gebeurt iets in onze wereld. De massa mensen stijgt op. En waar ze vandaag ook worden geassembleerd, of ze nu in Johannesburg, Zuid-Afrika zijn; Nairobi, Kenia; Accra, Ghana; New York City; Atlanta, Georgia; Jackson, Mississippi; of Memphis, Tennessee, de roep is altijd hetzelfde: “We willen vrij zijn!”

En een andere reden dat ik blij ben om in deze periode te leven, is dat we tot een punt zijn gedwongen waar we moeten worstelen met de problemen waarmee mannen in de geschiedenis hebben geprobeerd te worstelen, maar de eisen niet hen dwingen om het te doen. Overleven vereist dat we met hen worstelen. Mannen praten al jaren over oorlog en vrede. Maar nu kunnen ze er niet meer over praten. Het is niet langer een keuze tussen geweld en geweldloosheid in deze wereld; het is geweldloosheid of niet-bestaan. Dat is waar we vandaag zijn.

En ook in de mensenrechtenrevolutie, als er iets niet wordt gedaan en gehaast wordt gedaan om de gekleurde volkeren van de wereld uit hun lange jaren van armoede, hun lange jaren van gekwetst en verwaarlozing te brengen, is de hele wereld gedoemd . Nu ben ik gewoon blij dat God me heeft toegestaan ​​in deze periode te leven om te zien wat zich ontvouwt. En ik ben blij dat hij me in Memphis heeft toegestaan.

Ik kan het me herinneren – ik kan me herinneren dat negers net rondliepen, zoals Ralph heeft gezegd, zo vaak krabden waar ze niet jeukten en lachten wanneer ze niet werden gekieteld. Maar die dag is voorbij. We bedoelen nu zaken en we zijn vastbesloten om onze rechtmatige plaats in Gods wereld te verwerven.

En daar gaat het allemaal om. We zijn niet betrokken bij enig negatief protest en geen negatieve argumenten met iemand. We zeggen dat we vastbesloten zijn mannen te zijn. We zijn vastbesloten mensen te zijn. We zeggen – we zeggen dat we Gods kinderen zijn. En als we Gods kinderen zijn, hoeven we niet te leven zoals we gedwongen worden te leven.

Wat betekent dit alles in deze grote periode van de geschiedenis? Het betekent dat we bij elkaar moeten blijven. We moeten bij elkaar blijven en eenheid behouden. Weet je, wanneer Farao de periode van slavernij in Egypte wilde verlengen, had hij een favoriete, favoriete formule om het te doen. Wat was dat? Hij liet de slaven onderling vechten. Maar wanneer de slaven bij elkaar komen, gebeurt er iets aan het hof van Farao, en hij kan de slaven niet in slavernij houden. Wanneer de slaven samenkomen, is dat het begin om uit de slavernij te komen.

AMY GOODMAN : Dr. Martin Luther King Jr., 3 april 1968, de nacht voordat hij werd vermoord. We komen zo terug op deze toespraak in Memphis, Tennessee.

[breken]

AMY GOODMAN : Nina Simone zingt ‘Waarom? (De koning van de liefde is dood). ”Dit is nu democratie! _, Democracynow.org, The War and Peace Report . Ik ben Amy Goodman, terwijl we doorgaan met de toespraak van Dr. Martin Luther King de nacht voordat hij werd vermoord. Het was 3 april 1968, een regenachtige nacht in Memphis, Tennessee.

REV . MARTIN LUTHER KING JR .: We laten geen enkele knots ons tegenhouden. Wij zijn meesters in onze geweldloze beweging in het ontwapenen van politiediensten; ze weten niet wat te doen. Ik heb ze zo vaak gezien. Ik herinner me dat in Birmingham, Alabama, toen we daar in die majestueuze strijd waren, we elke dag uit de 16e Street Baptist Church zouden vertrekken; tegen de honderden zouden we verhuizen. En Bull Connor zei dat ze de honden moesten sturen. En ze kwamen wel. Maar we gingen net voor de honden zingen: “Laat niemand me omdraaien.”

Bull Connor zou vervolgens zeggen: “Zet de brandslangen aan.” En zoals ik u onlangs zei, wist Bull Connor de geschiedenis niet. Hij kende een soort fysica die op de een of andere manier geen verband hield met de transfysica waarover we wisten. En dat was het feit dat er een bepaald soort vuur was dat geen water kon doven. En we gingen voor de brandslangen; we hadden water gekend. Als we Baptist of een andere denominatie waren, waren we ondergedompeld. Als we Methodist en enkele anderen waren, waren we besprenkeld. Maar we wisten water. Dat kon ons niet stoppen.

En we gingen gewoon door voor de honden, en we zouden naar hen kijken; en we zouden doorgaan voordat het water slangen, en we zouden ernaar kijken. En we zouden gewoon blijven zingen: “Boven mijn hoofd zie ik vrijheid in de lucht.” En dan zouden we in de rijstwagens worden gegooid en soms werden we daar als sardines in een blik opgestapeld. En ze zouden ons erin gooien, en de oude Bull zei: “Trek ze uit.” En dat deden ze. En we zouden gewoon doorgaan in de paddy-wagen zingen: “We zullen overwinnen.” En zo nu en dan kwamen we in de gevangenis en zagen we de gevangenbewaarders door de ramen kijken, bewogen door onze gebeden en bewogen worden door onze woorden en onze liedjes. En er was een kracht waar Bull Connor zich niet aan kon aanpassen, en dus veranderden we Bull in een stuur en we wonnen onze strijd in Birmingham.

Laat me nu, terwijl ik tot mijn conclusie kom, zeggen dat we ons tot het einde aan deze strijd moeten wijden. Niets zou tragischer zijn dan op dit punt in Memphis te stoppen. We moeten het doorzien. En als we onze mars hebben, moet je er zijn. Als het betekent dat je werk moet verlaten, als het betekent dat je school verlaat, wees er dan. Maak je zorgen om je broer. Je mag niet staken. Maar we gaan samen naar boven, of we gaan samen naar beneden.

Laten we een soort gevaarlijke onzelfzuchtigheid ontwikkelen. Op een dag kwam een ​​man naar Jezus toe en hij wilde wat vragen stellen over enkele vitale zaken in het leven. Op punten wilde hij Jezus voor de gek houden en hem laten zien dat hij iets meer wist dan Jezus wist en hem van het honk gooien. Nu zou die vraag gemakkelijk in een filosofisch en theologisch debat kunnen zijn beland. Maar Jezus trok die vraag onmiddellijk uit de lucht en plaatste deze op de gevaarlijke bocht tussen Jeruzalem en Jericho. En hij sprak over een bepaalde man, die tussen dieven viel. U herinnert zich dat een Leviet en een priester aan de andere kant voorbijgingen. Ze stopten niet om hem te helpen. En uiteindelijk kwam er een man van een ander ras langs. Hij stapte neer van zijn beest en besloot niet medelevend te zijn bij volmacht. Maar hij ging met hem mee, verleende eerste hulp en hielp de man in nood.

Nu, weet je, we gebruiken onze verbeelding veel om te proberen vast te stellen waarom de priester en de Leviet niet zijn gestopt. Soms zeggen we dat ze bezig waren om naar een kerkbijeenkomst te gaan, een kerkelijke bijeenkomst, en ze moesten doorreizen naar Jeruzalem, zodat ze niet te laat zouden zijn voor hun bijeenkomst. Op andere momenten zouden we speculeren dat er een religieuze wet was dat “iemand die zich bezighield met religieuze ceremoniën, 24 uur vóór de ceremonie geen menselijk lichaam moest aanraken.” En zo nu en dan vragen we ons af of ze misschien niet zouden gaan naar Jeruzalem – of liever naar Jericho, om een ​​Jericho Road Improvement Association te organiseren. Dat is een mogelijkheid. Misschien vonden ze dat het beter was om het probleem vanuit de causale oorzaak aan te pakken, in plaats van te verzanden met een individueel effect.

Maar ik ga je vertellen wat mijn verbeelding me vertelt. Het is mogelijk dat die mannen bang waren. Zie je, de Jericho-weg is een gevaarlijke weg. Ik herinner me dat mevrouw King en ik voor het eerst in Jeruzalem waren. We huurden een auto en reden van Jeruzalem naar Jericho. En zodra we op die weg kwamen, zei ik tegen mijn vrouw: “Ik kan zien waarom Jezus dit gebruikte als decor voor zijn gelijkenis.” Het is een bochtige, meanderende weg. Het is echt bevorderlijk voor hinderlagen. Je begint in Jeruzalem, dat is ongeveer 1200 mijl – of liever 1200 voet boven de zeespiegel. En tegen de tijd dat je naar Jericho gaat, 15 of 20 minuten later, ben je ongeveer 2200 voet onder zeeniveau. Dat is een gevaarlijke weg. In de dagen van Jezus werd het bekend als de “Bloedige Pas.” En weet je, het is mogelijk dat de priester en de Leviet over die man op de grond keken en zich afvroegen of de rovers er nog waren. Of het is mogelijk dat ze het gevoel hadden dat de man op de grond alleen maar deed alsof, en hij deed alsof hij was beroofd en gewond, om ze daar te grijpen, hen daarheen te lokken voor een snelle en gemakkelijke aanval. En dus was de eerste vraag die de priester stelde, de eerste vraag die de Leviet stelde: “Als ik stop om deze man te helpen, wat zal mij dan gebeuren?” Maar toen kwam de barmhartige Samaritaan. En hij draaide de vraag om: “Als ik niet stop om deze man te helpen, wat zal er dan met hem gebeuren?” En dus was de eerste vraag die de priester stelde, de eerste vraag die de Leviet stelde: “Als ik stop om deze man te helpen, wat zal mij dan gebeuren?” Maar toen kwam de barmhartige Samaritaan. En hij draaide de vraag om: “Als ik niet stop om deze man te helpen, wat zal er dan met hem gebeuren?” En dus was de eerste vraag die de priester stelde, de eerste vraag die de Leviet stelde: “Als ik stop om deze man te helpen, wat zal mij dan gebeuren?” Maar toen kwam de barmhartige Samaritaan. En hij draaide de vraag om: “Als ik niet stop om deze man te helpen, wat zal er dan met hem gebeuren?”

Dat is de vraag die vanavond voor je ligt, niet “Als ik stop om de sanitairwerkers te helpen, wat gebeurt er met mijn werk?” mijn kantoor elke dag en elke week als voorganger? “De vraag is niet:” Als ik stop om deze man in nood te helpen, wat gebeurt er dan met mij? “De vraag is:” Als ik niet stop om de sanitairwerkers te helpen, wat zal hen overkomen? ‘Dat is de vraag.

Weet je, enkele jaren geleden was ik in New York City om het eerste boek te signeren dat ik had geschreven. En terwijl hij daar boeken signeerde, kwam een ​​demente zwarte vrouw naar boven. De enige vraag die ik van haar hoorde was: “Ben jij Martin Luther King?” En ik keek neer en schreef: “Ja.” En het volgende moment voelde ik iets op mijn borst kloppen. Voordat ik het wist, was ik neergestoken door deze demente vrouw. Ik werd met spoed naar het Harlem-ziekenhuis gebracht. Het was een donkere zaterdagmiddag. En dat lemmet was erdoorheen gegaan en de röntgenfoto’s onthulden dat de punt van het lemmet zich op de rand van mijn aorta, de hoofdslagader, bevond. En zodra dat is doorboord, bent u verdronken in uw eigen bloed; dat is het einde van jou.

Het kwam uit in de New York Timesde volgende ochtend, dat als ik alleen maar had niest, ik zou zijn gestorven. Nou, ongeveer vier dagen later lieten ze me, na de operatie, nadat mijn borst was geopend en het mes was verwijderd, in de rolstoel in het ziekenhuis rondlopen. Ze stelden me in staat om een ​​deel van de post te lezen die binnenkwam, en uit alle landen en de wereld kwamen er vriendelijke brieven binnen. Ik las er enkele, maar een daarvan zal ik nooit vergeten. Ik had er een ontvangen van de president en de vice-president. Ik ben vergeten wat die telegrammen zeiden. Ik had een bezoek en een brief ontvangen van de gouverneur van New York, maar ik ben vergeten wat die brief zei. Maar er was nog een brief van een klein meisje, een jong meisje dat een student was aan de White Plains High School. En ik keek naar die brief en ik zal hem nooit vergeten. Er stond eenvoudig: “Beste Dr. King, Ik ben een leerling in de negende klas op de White Plains High School. “En ze zei:” Hoewel het niet uitmaakt, wil ik graag vermelden dat ik een blank meisje ben. Ik las in de krant over je ongeluk en over je lijden. En ik las dat als je niesde, je zou zijn gestorven. En ik schrijf je gewoon om te zeggen dat ik zo blij ben dat je niet niesde. ‘

En ik wil vanavond zeggen – ik wil vanavond zeggen dat ik ook blij ben dat ik niet nies, want als ik had niezen, zou ik hier niet zijn geweest in 1960, toen studenten in het zuiden begonnen te zitten bij lunchbalies. En ik wist dat ze, terwijl ze zaten, echt voor het beste in de Amerikaanse droom opkwamen en de hele natie mee terugnamen naar die grote bronnen van democratie die diep werden gegraven door de Founding Fathers in de Onafhankelijkheidsverklaring en de Grondwet .

Als ik had niest, zou ik hier niet zijn geweest in 1961, toen we besloten om een ​​ritje voor vrijheid te maken en de segregatie in interstate reizen beëindigde.

Als ik had niest, zou ik hier niet zijn geweest in 1962, toen negers in Albany, Georgia, besloten hun ruggen recht te trekken. En wanneer mannen en vrouwen hun rug rechtzetten, gaan ze ergens heen, omdat een man niet op je rug kan rijden, tenzij deze gebogen is.

Als ik had niezen – als ik had niezen, zou ik hier niet zijn geweest in 1963, toen de zwarte mensen van Birmingham, Alabama, het geweten van deze natie wekten en de wet op de burgerrechten tot stand brachten.

Als ik niesde, zou ik later dat jaar, in augustus, geen kans hebben gehad om Amerika te vertellen over een droom die ik had gehad.

Als ik had niest, zou ik niet in Selma, Alabama zijn geweest om de grote beweging daar te zien.

Als ik niesde, zou ik niet in Memphis zijn geweest om een ​​gemeenschapsrally te zien rond die broeders en zusters die lijden.

Ik ben zo blij dat ik niet nies.

En ze vertelden het me – nu doet het er nu niet meer toe. Het maakt echt niet uit wat er nu gebeurt. Ik verliet Atlanta vanmorgen, en toen we aan het vliegtuig begonnen, waren er zes van ons. De piloot zei over het omroepsysteem: ‘Het spijt ons voor de vertraging, maar we hebben Dr. Martin Luther King in het vliegtuig. En om er zeker van te zijn dat alle tassen zijn gecontroleerd en om er zeker van te zijn dat er niets mis is in het vliegtuig, moesten we alles zorgvuldig controleren en hebben we het vliegtuig de hele nacht beschermd en bewaakt. “

En toen kwam ik in Memphis. En sommigen begonnen de bedreigingen te zeggen of te praten over de bedreigingen die er waren, over wat mij zou overkomen van sommige van onze zieke blanke broeders. Nou, ik weet niet wat er nu gaat gebeuren. We hebben een aantal moeilijke dagen voor de boeg. Maar het maakt me nu echt niet uit, want ik ben op de bergtop geweest. En dat vind ik niet erg.

Net als iedereen wil ik graag een lang leven leiden. Levensduur heeft zijn plaats. Maar daar maak ik me nu geen zorgen over. Ik wil gewoon Gods wil doen. En hij heeft me toegestaan ​​om de berg op te gaan. En ik heb gekeken. En ik heb het beloofde land gezien. Ik kom daar misschien niet met je mee. Maar ik wil dat je vanavond weet dat wij, als volk, het beloofde land zullen bereiken! En dus ben ik blij vanavond. Ik maak me nergens zorgen over. Ik ben voor niemand bang! Mijn ogen hebben de glorie van de komst van de Heer gezien!

AMY GOODMAN : Dr. Martin Luther King, sprekend op 3 april 1968. Binnen 24 uur zou hij dood zijn, vermoord op het balkon van het Lorraine Motel, 4 april 1968. Vandaag is de federale feestdag die hem eert.