Stresskip

Vele jaren geleden werd ik door een goede vriend en collega geattendeerd op onderzoek naar ‘Selective Attention‘ middels een filmpje dat door onderzoekers op ‘YouTube‘ was gezet.

Het fenomeen was niet nieuw voor mij. Een leidinggevende viel het op enig moment op dat ik meer storingen meldde dan de meeste collega’s. Wat was daarvan de oorzaak? Trok ik die storingen aan? Of zag ik ze wel, terwijl anderen ze misten? Kapot is kapot. Maar veel storingen kondigen zich aan door minieme veranderingen, of een controlelampje dat kort brandt. Zeker in een stressvolle situatie zien de meeste mensen die signalen over het hoofd. Dus vroeg die leidinggevende mij of ik niet te ‘gestressed‘ was?

Mijn antwoord was dat dan eerder juist ‘relaxed‘ was in een stressvolle situatie, waardoor ik niet ‘tunnelde‘. Of attent in een monotone situatie. Het vroegtijdig melden van storingen werd mij uiteraard niet kwalijk genomen, want het voorkwam ‘uitval‘, met alle kosten en ongemak van dien. Tussen té ‘gestresst‘, en té ‘relaxed‘ bevindt zich een ‘Gouden Standaard‘ die voor elk beroep, en voor elke situatie anders is. Schakelen tussen ‘focus‘ en ‘overview‘ is niet altijd even eenvoudig. Recent schreef ik in enkele bijdragen dat het zaak was om de ‘ogen op de bal‘ te houden. Een ‘voetbalwijsheid‘, die dicteert dat je je niet af moet laten leiden door de bewegingen van je tegenspeler. Maar evident verandert de balans als de bal niet in de buurt is. Een ‘Formule 1‘-coureur moet tal van kwaliteiten hebben die tamelijk uniek zijn, maar als hij of zij een ‘stresskip‘ is, kan hij nog zoveel sponsorgeld meenemen, maar wordt het nooit iets.

Met deze inleiding wil ik een lans breken voor mensen die schokkende gebeurtenissen die pal onder hun ogen plaatsvinden niet opmerken, omdat ze op andere dingen letten. Als jij die schokkende gebeurtenissen wél ziet, kun je niet begrijpen dat die ander dat mist. Als we dan even teruggaan naar dat filmpje waarvan ik een link gaf in de opening, dan merk je op dat als dat gewoon een filmpje was, zonder een specifieke opdracht om te tellen hoeveel keer de bal wordt doorgegeven door de spelers die een wit shirt dragen, je de ‘gorilla‘ nooit zou missen. Sterker nog, je zou naar dat filmpje zitten te kijken, wachtend tot er iets ‘gebeurt‘.

Ook op dit blog heb ik al verschillende keren met enig dédain uitgehaald naar mensen die, midden in een ‘pandemie‘ met vergaande ‘maatregelen‘, opgewonden raken van iets wat een ‘BN-er‘ gedaan heeft, of nagelaten. Wie niet wil dat mensen waarnemen hoe ‘gestoord‘ de ‘maatregelen‘ zijn, voert hen ‘Pulp-Porno‘ en duwt hen een microfoon onder de neus om het te vragen hoe erg ze het vinden voor de ene, of de andere ‘BN-er‘, terwijl ze de vloer onder je bestaan slopen, en je in een peilloos diep ravijn stort. In vrije val ben je dan nog steeds ‘druk in je hoofd‘ met de vraag over die ‘schokkende gebeurtenis‘ waar die ‘BN-er’ bij betrokken was.

Een deel van de mensheid is met een natte vinger te lijmen om zich uit te leveren aan ‘kudde-opdrachten‘, terwijl men het eigenbelang volledig uit het oog verliest. Zozeer zelfs, dat als iemand hen er op wijst dat ze een groot gevaar vormen voor zichzelf als ze doorgaan op de ingeslagen weg, ze jou de kop afbijten, omdat je te weinig compassie toont voor wat deze of gene ‘BN-er‘ is overkomen, of wat hij of zij een ander heeft aangedaan. Die hele gebeurtenis heeft geen enkel raakvlak met het leven van betrokkene, maar hij of zij wordt er volledig door geabsorbeerd.

Neem nu de overheid die alles voor iedereen wil zijn, op elk moment. Daarvan kun je niet alleen zeggen dat een ongeluk in een klein hoekje zit, maar dat het zéker is dat men de ‘gorilla‘ in het spel niet zal zien. En als dat een ‘Bokito‘ is, berg je dan maar! Daar is die overheid u niet kwaad gezind. Integendeel! Maar terwijl ze staren naar een lichtje op het console van hun stuur, in een bolide die met driehonderdvijftig kilometer per uur over het circuit raast, missen ze de ‘chicane‘. Dat ‘lichtje‘ is ‘MeToo‘, de ‘chicane‘ is de ‘Covid-realiteit‘ en de geostrategische actualiteit. Om nog maar te zwijgen over de op klappen staande economische bubbel.

Die bestuurders hebben geen slechte bedoelingen. En ze zwemmen in het ‘sponsorgeld‘ dat van de roodgloeiend aangelopen drukpersen komt, maar ze zijn gevaarlijk ongeschikt. Sympathiek, of hautain, opgevoed als ‘Prinsje‘ of ‘Prinsesje‘, met de opdracht om geen moment je ‘rechten‘ uit het oog te verliezen, waardoor ze het overzicht niet hebben, en ook nooit zullen krijgen.

Zelfs het CBS ziet nu ‘oversterfte‘ die niet te verklaren is door ‘Covid‘. U en ik weten: Dat zijn de ‘bijwerkingen‘ van de ‘vaccins‘, meer in het bijzonder dat ‘spike-eiwit‘ dat zorgt voor hartfalen, hersenbloedingen en andere problemen met de bloedsomloop. Omdat we het ‘geleuter‘ links lieten liggen, zagen we die ‘gorilla‘. En ja, als je die gemist hebt, en je ziet alleen het spoor van verwoestingen, dan ga je speculeren. Wellicht was het een tornado? Nee, het was een ‘gorilla‘.

Terwijl velen met nootjes op de bank ademloos zaten te wachten op het startschot van de Derde Wereldoorlog, zagen wij hoe ‘Oekraïne‘ en ‘Duitsland‘ leerden wat ‘Amerikaanse steun‘ betekent. Voor ons geen verrassing (toch?), want we hadden mevrouw ‘Fuck the EU‘ al in de gaten vóór ‘Kiev‘ viel, in 2014, en Hunter Biden op een pluche zetel bij ‘Burisma‘ vertelde ons al dat de ‘Warparty‘ alles zou doen wat binnen haar vermogen lag om ‘Nordstream II‘ te blokkeren. Dat was acht jaar geleden.

Voorbij een bepaald beslissingsmoment is er geen weg terug. Nu worden we doodgegooid met een aswolk aan ‘onderzoeken‘ over het ‘Corona-beleid‘. Het schept ‘werk‘ in de ‘Zombie-economie‘, maar verder heb je er helemaal niks aan. Sterker nog, het leidt af. Meer in het bijzonder van ontwikkelingen die nog in volle gang zijn, zoals de naderende economische ‘correctie‘, en geostrategische verschuivingen die ‘Davos‘ de kroonjuwelen uit handen slaan. Het lijkt nu nog onmogelijk, maar afgezien van een kleine groep extreem rechtse ijzervreters beseft iedereen in Oekraïne nu dat ‘Maidan‘ niet zozeer een vergissing was, maar dat het is gekaapt door cynische ‘gorilla’s‘ van wie men in dat land niets te verwachten heeft.

Willem toonde zich in een reactie op mijn bijdrage van gisteren niet optimistisch over de bereidheid van zijn collega’s in de medische wetenschap om openlijk te erkennen dat ze bepaalde dingen gemist hebben, als ze nu omkijken, en die ‘vaccin-gorilla‘ in het gezicht staren. Ik ben optimistischer. Ik denk aan die situaties waarin mensen een ongeluk veroorzaken, en op het moment dat ze zich dat realiseren ontsteld uitroepen: ‘Ik had u helemaal niet gezien!‘ Het is zaak om dan niet van leer te trekken tegen die ‘blinde‘, maar om je te realiseren dat diegene niet liegt. Verwijtbaar als diegene afgeleid was door een ‘Ping‘ op de telefoon, maar we zien soms dingen niet die pal voor onze neus gebeuren, omdat onze hersenen de ‘prikkels‘ filteren op een wijze die we niet in de hand hebben.

Dit hele betoog verwijst ook naar mijn kritiek op het fenomeen ‘specialisatie‘. Niet in die zin dat ‘specialisatie‘ hoe dan ook slecht is, maar verwacht van de ‘specialist‘ geen overzicht. De monteur in de ‘renstal‘ van het ‘Formule 1‘-team, en de speler in het voetbalteam, hebben recht op een mening over de coureur, de ‘teambaas‘, de ‘coach‘ of de ‘algemeen directeur‘ van de club, maar zijn taak is monteren, en demonteren, scoren, of scoren voorkomen. In een kritiek op Rusland (en het westen) stelde Luuk van Middelaar in het ‘Atlantische Suffertje‘ dat NRC is, dat het doodeng is dat Poetin met slechts drie vertrouwelingen het beleid bepaald inzake ‘Oekraïne‘, met als onnodige sneer dat hij dat doet vanuit zijn ‘Corona-paleis‘. Ik ben dat nadrukkelijk niet met hem eens, en zie de ‘circustent‘ die het westen heeft opgetuigd, met een ‘cognitive challenged‘ president in de Verenigde Staten, en zijn collega’s die druk zijn met ‘MeToo’, en uw stekkerauto als een véél groter gevaar. Ook al omdat in zo’n omgeving mensen met ‘snode plannetjes‘ veel eenvoudiger ‘events‘ kunnen creëren die de hele zaak in het honderd schoppen.

Tegelijk moet wel gezegd worden dat van Middelaar’s column, waar die gaat over ‘blikvernauwing‘ van mensen die zich ontpoppen als ‘cheerleader‘ voor oorlog, waar de redactieburelen van NRC mee afgeladen zijn, in mijn beleving, tenminste nog wijst op het effect van Amerikanen en Europeanen die wel oorlog willen, en ook wel wapens willen sturen, maar met de ‘eerste bus vertrekken‘ als er kans is op een gewapend treffen. Van Middelaar heeft allerlei vage Complot Theorieën in de aanbieding die moeten verklaren wat zoveel Russische militairen te zoeken hadden aan de grens met Oekraïne, maar hij mist toch de ‘gorilla‘, die hij benoemt in zijn column. Poetin heeft, zonder dat de Russen een schot hebben gelost, voor iedereen die geen oogkleppen voor heeft, aangetoond hoeveel de solidariteit van ‘Washington‘ waard is. Waarbij ook de Europese leiders die wakker zijn (dus niet die in ons land, of onze krant), beseffen dat de ‘sancties‘ waar ‘Washington‘ mee dreigt Europa (letterlijk!) in de kou zetten.

De conclusie van sommige commentatoren dat het ‘Washington‘ er om te doen is te voorkomen dat Rusland en Duitsland elkaar vinden, is te beperkt. In mijn kijk op de ontwikkelingen is het veel groter dan dat. Wat dreigt, voor ‘Washington‘, is een ‘Angelsaksisch‘-blok van de ‘Five Eyes‘, tegenover de rest van de wereld. Niet militair, maar economisch. De ‘Five Eyes‘ zien die ‘gorilla‘ wel die door het beeld schuift zonder een vlieg kwaad te doen, maar zijn het overzicht kwijt, en ze weten niet meer waar de bal gebleven is. Wanhopig stampvoeten om die ‘gorilla‘ te dwingen een ‘Bokito‘ te worden gaat het ‘Davos-plan‘ niet redden. Maar de EU (Frankrijk en Duitsland) moeten zich wel sterk maken voor de ‘Normandy Format‘ om het eigen Europese karakter en belang op de kaart te zetten, terwijl ze de NAVO ten grave dragen, en de ‘Five Eyes‘ naar de opticien sturen voor een bril.

In een intrigerend artikel van Tim Kirby, een Amerikaanse journalist en ‘Radio Host‘ die in 2006 naar Rusland emigreerde, vraagt hij zich af of ‘Moskou‘ wel begrijpt dat ze in ‘Washington‘ en ‘Londen‘ de Russen zien als ‘Barbaren‘. Als ‘Untermenschen‘. En hoe krijg je mensen die helemaal niet naar jou willen luisteren zover dat ze niet meer om je heen kunnen, en wel zullen moeten luisteren? Door ze voor schut te zetten. Door ze te laten weten dat ze er niet (meer) toe doen. ‘Yesterdays News‘. Dat lijkt nu de strategie van ‘Moskou‘. En met hulp van China heeft het beslist potentie. Het is wel erg ‘Asterix en Obelix‘, en een geciviliseerde uitweg zou zoveel beter zijn, maar Kirby heeft wel een punt. Ik zag twee dagen geleden op ‘TV5‘ een discussie over ‘Noirs en France‘ over vooroordelen en stereotypes, waarin de zeer gecultiveerde zwarte gasten benadrukten dat de sleutel naar emancipatie is dat je trots moest zijn op wie je bent. En dat het extreem ongemakkelijk is als je een prijs of functie krijgt, en dat mensen dan zeggen dat het zo geweldig is omdat je de ‘eerste zwarte‘ bent. En ik kwam dat vandaag ook tegen toen ik keek naar een interview met Laura Pergolizzi (LP), de Amerikaanse zangeres die er geen behoefte aan heeft om stil te staan bij haar ‘Identiteit‘. Terug naar échte emancipatie! Maar u zult begrijpen dat mensen die menen dat het op hun weg ligt om te bepalen of landen, of groepen mensen, een ‘Eigen Identiteit‘ mogen hebben, na politieke legitimatie, zich niet zo eenvoudig gewonnen zullen geven.