Symptoom in plaats van ziekte – Trump als vuurduivel in de “spiegel”
Indignatie redactie
5 min. lezen
Buitenlanders zijn ook betrokken bij de media-agitatie tegen de Amerikaanse president in verband met politiegeweld in de VS – maar achter het symptoom Trump wordt de daadwerkelijke ziekte genegeerd. De spiegel is hier uitstekend, zegt Helen Buyniski.
Het doden van politiemensen is deprimerend gebruikelijk in de Verenigde Staten – jaarlijks sterven er ongeveer 1.000 mensen door toedoen van politieagenten. De dood van George Floyd lijkt echter een zenuw te raken omdat het wereldwijd tot protesten leidde – ook in Duitsland.
De Duitse media, die verslag deden van de reactie van de Amerikaanse president Donald Trump op de protesten, de onrust en het geweld in verband met de moord op de politieagent Derek Chauvin van George Floyd, hebben de spot gedreven over haar inspanningen om alle problemen van de natie aan te pakken. Push Bad Orange Man.
De spiegel , wiens blik op de Amerikaanse president nooit zo vriendelijk was, overtrof zichzelf niettemin met het coververhaal van deze week: de foto toont Trump aan zijn bureau met een brandende lucifer terwijl de Verenigde Staten voor zijn raam in brand staat. De titel? “De vuurduivel”. Een talent voor boete is iets anders.
Trump, dan kondigde de “Links Centrist” (.. D punctuatie rood) media bedrijf “aangewakkerd de haat op om af te leiden van hun eigen falen -. En bevestig met twijfelachtige methoden zijn herverkiezing”
De Amerikaanse president de schuld geven van de onrust en vernietiging die tientallen Amerikaanse steden heeft geplaagd, is niets nieuws – dit verhaal is tenminste alomtegenwoordig in de Amerikaanse media. Maar mocht Trump ondanks alle verwachtingen nog een termijn van vier jaar winnen, heeft Der Spiegel zichzelf volledig in een narratieve hoek geduwd. Wat is er tenslotte nog erger dan de duivel? Siamese tweelingduivels? Een duivel met een andere duivel aan de lijn? Maar “als je ’s nachts te veel tijd aan de problemen besteedt, ben je te moe om ze de volgende dag op te lossen”, en de redactie besluit er blijkbaar niet over na te denken tot het zover is.
Nu hebben ze genoeg te maken met Trump – die, naar men zich herinnerde, in 2016 aantrad – de schuld geven aan een groot deel van de geschiedenis van het Amerikaanse racisme, politiegeweld, politieke verdeeldheid en groei Om autoritarisme te posten. Ze voorspellen ook dat hij elke verkiezingsuitslag zal betwisten waar hij geen winnaar is – vergetend dat het Trump’s tegenstander Hillary Clinton was die de afgelopen vier jaar heeft laten doorschemeren dat zij de wettelijke erfgename is van wat je de Amerikaanse troon zou kunnen noemen.
Het artikel citeert zelfs een hoogleraar rechten aan de Georgetown University die de landelijke onrust na de moord op de politieagent Chauvin met George Floyd vergelijkt met de Reichstag-brand van 1933 – de nazi’s onder Adolf Hitler beschuldigden hem van hun politieke oppositie en gebruikten het als excuus om de meesten te helpen Om de overheidsbevoegdheden veilig te stellen.
n plaats van professor Rosa Brooks te vragen waarom “het moeilijk is om niet aan de Rijksdagbrand te denken” als ze nadenkt over de gebeurtenissen van de afgelopen weken, beschrijft Der Spiegel alleen een verhoogde aanwezigheid van de politie rond het Witte Huis, de oprichting van een nieuwe meter hoog Zauns en een nu beruchte helikopterstunt, waarbij een militaire machine gemarkeerd met insignes van het Rode Kruis laag over de demonstranten strijkde om ze uit elkaar te drijven. Deze laatste ‘demonstratie van macht’ was prominent aanwezig in bijna alle artikelen waarin de zogenaamd overdreven reactie van de Trump-regering op vreedzame protesten in Washington DC werd beschreven.
Er is echter geen melding gemaakt van de gouverneurs van de verschillende staten, die onmiddellijk van de gelegenheid gebruik maakten om de noodtoestand in het midden van de coronaviruspandemie uit te roepen en zoveel mogelijk macht te grijpen in naam van het virus, terwijl Trump zelf vreemd genoeg gereserveerd bleef – hoewel de media Shock gravity killers verhoogden hun kunstmatige verontwaardiging tot 200 procent.
Zelfs toen hij riep op tot erkenning van de Antifa-activisten als ‘binnenlandse terroristen’, liet de president de modaliteiten van de wetshandhaving over aan procureur-generaal William Barr. De procureur-generaal verlegde de verantwoordelijkheid grotendeels naar de staatsgouverneurs – een probleem dat Trump blijft frustreren wanneer deze gouverneurs weigeren de “hulp” te accepteren die hij bood in de vorm van de Nationale Garde.
Der Spiegel geeft wel aan dat de Amerikaanse racismeproblemen enkele decennia vóór Trump’s intrede in het Witte Huis zijn ontstaan, maar om erachter te komen, moet je bijna de helft van het stuk doorzoeken. De auteurs geven toe dat het district Austin in Chicago door de globalisering eind jaren tachtig werd verwoest en nooit echt herstelde. Er wordt niet op gereageerd op het feit dat Chicago een democratisch bolwerk is – zelfs de geboorteplaats van de voorganger van Trump, Barack Obama – en nog steeds wordt geconfronteerd met het probleem van de “muur” van “institutioneel racisme”.
De anti-Trump drumfire orgie plaatst zich op een paar punten in het zand. Trump “heeft geen enkele zwarte man naar een prominente kabinetspositie gebracht”. Maar hoewel de minister van Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling, Ben Carson, tot dusver nauwelijks iets heeft bereikt in zijn functie, is de zwarte neurochirurg nog steeds actief in de regering-Trump – wat niet gezegd kan worden van de meeste eerste benoemingen van de president.
De auteurs proberen ook de onderdrukking van kiezers bij de “primaire coronavirusverkiezing” van Wisconsin met Trump te associëren. Maar blijkbaar beseffen ze niet dat Trump met niemand hoefde te strijden voor de Republikeinse nominatie en daarom geen reden had om de sluiting van 175 van de 180 stemlokalen te gelasten. En als bewijs dat Trump echt niet vrijwillig zal gaan, gebruiken de auteurs een ‘werkgroep’ die is opgezet als onderdeel van de campagne van rivaal Joe Biden om Trump met alle beschikbare middelen af te zetten – speciaal opgezet voor het geval hij weigert om vrijwillig te gaan.
Zelfs de Never Trump-neocon Bill Kristol verschijnt – en wordt geprezen als de “leidende intellectueel” en “ontdekker van vice-presidentskandidaat Sarah Palin” – twee punten waarvan de wederzijdse tegenspraak op het eerste gezicht duidelijk is, maar dergelijke subtiliteiten gingen in op de Duitse redacteuren zijn waarschijnlijk onopgemerkt gebleven.
Alle andere doom-symbolen zijn al gebruikt
Der Spiegel had geen andere keus dan Trump de duivel te verklaren – het was eerder op de voorpagina vermeld als een Ku Klux Klan-supporter met een kap, als een komeet die al het leven op aarde bedreigt, en als een met een mes zwaaiende barbaar met het Vrijheidsbeeld. Natuurlijk zijn degenen die de aanval van de spiegel te overdreven vinden vrij om de ster te lezen. Voor de redactie van het spiegelconcurrerende tijdschrift is Trump immers ‘slechts’ ‘The Destroyer’ waarvoor ze de vraag stellen, of hij ‘een burgeroorlog inrijdt’, de VS – en dit alles op een trackbeeld dat verfrissend vuurvrij is is.
Trump wordt verantwoordelijk gehouden, zowel binnen als buiten de Verenigde Staten, voor de rellen die in steden in het hele land woeden – tot het punt van censuur op sociale media vanwege zijn vermeend gewelddadige tweets. Maar prees tegelijkertijd de reguliere media als leisteengeweld letterlijk als “belangrijk instrument voor protesten”. Tegelijkertijd weigerden sommige lokale besturen relschoppers die waren gearresteerd wegens gewelddadige handelingen.
