Toen Nederland nog van Israël hield

‘Steeds meer Nederlanders klaar met Israël’, kopte RTL op 15 mei 2021.
In het artikel wordt nagedacht over redenen voor deze afnemende steun voor de Joodse staat. Die redenen zijn volgens RTL:

• Het steeds grotere aantal ‘Nederlanders met een migratieachtergrond’.
• Het ‘disproportionele’ geweld van Israël.
• Minder schuldgevoel over de Holocaust omdat het al zo lang geleden is.

Redenen waar wel het één en ander over te zeggen valt, maar die vooral opvallen door wat ontbreekt: het kille eigenbelang van de Nederlandse staat en de vasthoudende mediacampagne om het Nederlandse publiek tot ‘betere’ inzichten te brengen.

Toen Nederland nog van Israël hield

Ooit was Nederland pro-Israël. Je kunt het je nu niet meer voorstellen, maar ik leerde als kind op de basisschool – gewoon een protestants christelijke basisschool in Den Haag – het Israëlische volkslied. Dat was ergens tussen de zesdaagse oorlog van 1967 en de Jom-Kippoeroorlog van 1973.

In de jaren zestig was bij velen het besef doorgedrongen hoe vreselijk de Joden hadden geleden in de Tweede Wereldoorlog. De tv-serie ‘de bezetting’ besteedde ruim aandacht aan de Jodenvervolging en in 1965 verscheen ‘Ondergang’, een schokkend en gedetailleerd verslag van historicus Jacques Presser. Het dagboek van Anne Frank en Het bittere kruid van Marga Minco waren verplichte kost voor scholieren. Het bestaan van Israël was voor veel Nederlanders nauw verbonden met de Holocaust; wie zal zeggen of we onze schaamte over het lot van de Joden afkochten door nu extra veel van Israël te houden?

Israël was voor Nederlanders dat dappere landje, waar wonder op wonder gebeurde en de kleine David keer op keer Goliath wist te verslaan. Dat was in de tijd dat de buurlanden van Israël nog openlijk aanvielen en probeerden dat irritante landje van de kaart te vegen. Het was geen geheim dat extremistische Arabieren ‘de Joden de zee in’ wilden drijven, dat zij opriepen tot genocide op het Joodse volk. Het was in Nederlandse ogen dan ook volkomen terecht dat Israël keihard terug vocht.

De term ‘Palestijnen’ had een nieuwe betekenis gekregen. Vroeger waren dat simpelweg de inwoners van het mandaatgebied Palestina, of die inwoners nu Joods, Arabisch of christelijk waren. In de jaren zestig ging Yasser Arafat de term alleen nog gebruiken om Arabieren aan te duiden die in 1948 in het gebied woonden. Nederland leerde de Palestijnen kennen als terroristen die vliegtuigen kaapten, aanslagen pleegden op Joden wereldwijd en natuurlijk als de daders van het gruwelijke bloedbad van de Olympische Spelen in München in 1972.

Was dit beeld van Israël en de Palestijnen eenzijdig? Vast en zeker. Maar waardoor is het gekanteld? Was dat door de zaken die RTL aandroeg of zat er iets anders achter?

De oliecrisis van 1973

Op 6 oktober 1973 vielen Egypte en Syrië – met o.a. wapens van de USSR – Israël aan. Die dag was het Jom Kippoer, de heiligste feestdag van de Joden. Het openbare leven in Israël lag dus stil en een deel van het leger was met verlof zodat het land bijzonder kwetsbaar was. Het kostte Israël dan ook de grootste moeite om de troepen te mobiliseren. Het voortbestaan van de Joodse staat hing aan een zijden draadje en er waren maar een paar landen die te hulp schoten, waaronder Nederland. U zult het niet geloven, maar ons land leverde zelfs wapens, net als de VS. De kansen keerden en Israël ontsnapte aan vernietiging.

In de islamitische wereld was de woede groot. Grondgebied dat ooit islamitisch is geweest – zoals bijvoorbeeld Spanje – mag volgens de islamitische leer nooit meer onder bewind van anderen komen. Deze stelling vinden we ook terug in het handvest van Hamas uit 1988 (artikel 11) waarin gesteld wordt dat het Israëlische grondgebied een ‘islamitische waqf is voor de toekomstige moslimgeneraties tot de Dag des oordeels’. Een niet-islamitisch bewind is vanuit die gedachte onacceptabel. Daarnaast waren de nederlagen van de Arabische overmacht tegen de kleine Joodse staat een belediging voor de Arabische eer. Deze vernederingen moesten gewroken worden.

Nu het bij herhaling niet gelukt was om Israël militair te verslaan, werd een ander wapen ingezet. Islamitische olieproducenten als Saoedi-Arabië, Irak, Iran, Koeweit, Libië en Qatar hadden zich met nog wat andere landen verenigd in de OPEC. In een zeldzaam vertoon van eensgezindheid ging men op 17 oktober 1973 over tot een olieboycot. Nederland kreeg de rekening voor de loyaliteit aan Israël; principes waren ineens niet gratis meer. De paniek sloeg toe en al op 6 november 1973 ondertekende Nederland een EEG-verklaring waarin met geen woord gerept werd over Arabische agressie, maar wel over voorwaarden waar Israël aan moest voldoen.

Dit wil niet zeggen dat Nederland voor 1973 eensgezind pro-Israël was en na 1973 niet meer. Het wil ook niet zeggen dat de OPEC-landen niet al eerder geprobeerd hadden het ‘oliewapen’ in te zetten. Maar toch mogen we deze gebeurtenissen in de herfst van 1973 wel als een keerpunt beschouwen.
Zoals cabaretier Wim Kan zei in zijn oudejaarsconference van 1973: ‘Die Golda Meir is een lief mens hoor, we krijgen meer sinaasappelen. Maar je hebt er niks aan als je auto niet op jus d’orange loopt…’
Het Nederlands beleid na 1973 in de notendop.

Omkering van een narratief

Een probleem voor deze draai was natuurlijk: hoe verkoop je dit? Politici moesten manoeuvreren tussen de Nederlandse ‘belangen’ en het voornemen van veel Nederlanders om ‘dit keer’ de Joden niet in de steek te laten nu een nieuwe genocide dreigde. Aan deze ongemakkelijke situatie kwam gaandeweg een einde met hulp van veel media. Geleidelijk werden de daders slachtoffers, en de slachtoffers daders.

Palestijnse terroristen – die zelfs talloze kinderen afslachtten – lagen niet goed bij het publiek; zij waren te duidelijk daders. De Palestijnse vluchtelingen waren veel beter bruikbaar als slachtoffers.
We horen vrijwel nooit iets over de Joodse vluchtelingen die na 1948 uit de islamitische landen verdreven werden. Waarom niet? Omdat zij een nieuw leven hebben opgebouwd in vooral Israël en de VS. Ongeveer net zoveel Arabieren zijn destijds gevlucht of verdreven uit wat nu Israël is, maar zij hebben nooit de kans gekregen om een nieuw leven op te bouwen in de landen waar ze naartoe vluchtten. Hun nakomelingen tellen nog steeds als vluchteling – wat voor geen enkele andere groep geldt – en hoe groter hun ellende, hoe bruikbaarder zij zijn als politiek wapen.

Omgekeerd werden de Joden nu de daders. Het linkse wereldbeeld sloot daar naadloos bij aan. De afkomst van veel Joodse Israëli’s – herinner u die vluchtelingen uit islamitische landen – werd irrelevant. Het beeld ontstond van westerse Joden die een land hadden gekoloniseerd dat nooit hun land was geweest. In dit beeld verdween naar de achtergrond dat er altijd Joden in Israël hebben gewoond. Het deed er niet meer toe dat de Europese Joden (afstammelingen van) overlevenden van de Holocaust waren en de Russische Joden (afstammelingen van) overlevenden van pogroms en vervolging door de communisten.

Er zijn goede argumenten om Israël een vluchtelingenstaat te noemen, maar dat past niet in het nieuwe narratief. Volgens dit narratief moet Israël een westerse koloniale macht zijn, een vreemde mogendheid die verdreven moet worden. Elke keer dat Israël vecht om te overleven, moet dat als agressie tegen de oorspronkelijke bewoners worden gezien. Elke keer dat Israël aangevallen wordt, moet dat als verdediging tegen een bezettende macht worden gezien. En zo is het volkomen normaal geworden dat Israëlische Joden kolonisten worden genoemd, zelfs als ze wonen in de huizen van hun voorouders.

Indoctrinatie werkt

Het nieuwe narratief is behoorlijk succesvol geweest in Nederland. Je zou kunnen zeggen: er is ‘draagvlak gecreëerd’ voor een ander beleid. Tientallen jaren van anti-Israëlische berichtgeving en een eenzijdige focus op Palestijns leed hebben hun vruchten afgeworpen. Nederland stemt al jaren braaf mee met alle anti-Israëlresoluties zonder dat dit tot veel protesten leidt.

En dan kunnen er analyses verschijnen zoals dit RTL-artikel. Maar in dit artikel zien we dezelfde manipulatieve berichtgeving waarmee we al jaren worden overspoeld. ‘Beelden van onschuldige Palestijnse burgerslachtoffers op 3000 kilometer afstand maken veel indruk bij mensen.’
Dat klopt. Maar die beelden blijven vaak op zich staan. ‘Kijk dat arme kindje! Die arme vader!’ En veel minder: hoe komt het dat deze mensen slachtoffer werden? De term ‘menselijk schild’ komt in het RTL-artikel niet voor.

Vervolgens lezen we dat mensen het geweld van Israël als ‘disproportioneel’ ervaren: ‘Bij elk conflict vallen slachtoffers. Aan beide kanten. Maar er zijn nu zeker vijftien keer meer Palestijnse doden dan Israëlische.’
Tja. Als Israël net zo weinig gaf om burgerslachtoffers als Hamas, zouden er heus wel meer Israëlische doden vallen. Valt dat Israël te verwijten? Kunnen we pas met Joden meevoelen als ze uitgemoord worden?
En daarop aansluitend: ‘Zoveel geweld in combinatie met gezinnen die hun huis uitgezet worden en de vernederingen die veel Palestijnen elke dag moeten ondergaan, dat levert steeds meer verontwaardiging op. Ook in ons land.’

In dit soort analyses ontbreekt steevast een heldere uitleg over de werkelijke reden dat deze gezinnen uitgezet moesten worden, en wat er achter die dagelijkse vernederingen zit. Je mag al blij zijn als de context in een bijzinnetje wordt aangeduid. Ter info: die uitzettingen waren uit huizen van Joodse eigenaren waarvan de huurders weigerden om huur te betalen. Zouden Nederlanders in zo’n geval soms niet uitgezet worden?
Verder valt er heel wat aan te merken op de behandeling van Palestijnen bij bijvoorbeeld controleposten, maar is het dan ook niet handig om er even bij te vermelden hoeveel Palestijnse aanslagen hieraan vooraf gingen?

Bij informatie over raketten vanuit de Gazastrook wordt eigenlijk ook nooit meer vermeld dat Israël zich in 2005 terugtrok uit de Gazastrook. Joodse bewoners werden ondanks protesten uit hun huizen gehaald en naar Israël gebracht. Bedrijven werden overhandigd aan de Palestijnen. Alles in de hoop dat ‘land voor vrede’ zou werken. Je vraagt je wel eens af of de Israëli’s die hier destijds achter stonden, zich af en toe niet de haren uit het hoofd trekken. Alles wat Israël ervoor terug kreeg, waren raketten. Zodra het land zich hiertegen verdedigt, is Israël weer de bezetter…

Herdenken en immigranten

Dit slechte geheugen speelt ons ook nationaal parten. RTL had natuurlijk wel een punt waar het gaat over het verminderde schuldgevoel over de Holocaust. Helaas moeten we constateren dat de grotere ‘afstand’ tot deze verschrikkelijke gebeurtenissen in de hand wordt gewerkt door o.a. het uithollen van dodenherdenking. In andere landen wordt stilgestaan bij specifieke gebeurtenissen uit het verleden – ook van veel langer geleden – maar in Nederland moest het herdenken van de Holocaust natuurlijk weer verdund worden door zo ongeveer alles in één herdenking te proppen. Ook hier zien we weer een van bovenaf opgelegd narratief…

Docenten schijnen ook steeds minder aandacht aan de Holocaust te besteden. Sommigen wijten dat aan de aanwezigheid van islamitische leerlingen die dit onderwerp niet accepteren in de les. Daarmee zijn we meteen bij de derde reden die in het RTL-artikel genoemd werd: ‘Nederlanders met een migratie-achtergrond (…) voelen zich vaak op cultureel, ideologisch of religieus vlak verbonden met de Palestijnen.’ De term ‘islam’ wordt hier zorgvuldig vermeden, maar we kunnen gerust aannemen dat het niet om Chinezen gaat.

We hebben inmiddels bijna een miljoen islamieten in Nederland, en het is een grof schandaal dat velen van hen afgelopen week de straat opgingen en leuzen riepen als: ‘Khaybar Khaybar, ya yahud, Jaish Muhammad, sa ya’ud.’ Een argeloze voorbijganger zal het misschien niet opmerken, maar deze leus verheerlijkt de uitroeiing van een Joodse stam door Mohammed.
Overal te wereld ‘demonstreren’ dergelijke meutes en schreeuwen tegen ‘de Joden’. Het was afschuwelijk om zo’n meute te horen voor de synagoge in Gelsenkirchen. ‘Scheiß Juden! Scheiß Juden!’ De hedendaagse nazi’s. Maar als Joden hierom vluchten naar Israël, zijn ze kolonisten.

Judenhass mitten in #Gelsenkirchen vor der #Synagoge. Zeiten, in denen Juden auf offener Straße beschimpft werden, sollten längst überwunden sein. Das ist purer #Antisemitismus, sonst nichts! pic.twitter.com/S98Puxl07N

— Zentralrat der Juden in Deutschland (@ZentralratJuden) May 12, 2021

Onze ‘leiders’ hebben uit eigenbelang een narratief gesteund waarin Israël steeds meer de rol van boosdoener kreeg toebedeeld. Daarnaast zijn een hoop immigranten binnengehaald die Jodenhaat met de paplepel kregen ingegoten en die geen tegengif kregen van de Nederlandse overheid. De resultaten zien we nu in onze straten. En dan schrijft RTL dat ‘steeds meer Nederlanders klaar zijn met Israël’.

Immorele critici

Sinds afgelopen maandag zijn – tot nu toe – 2500 raketten afgevuurd op Israël. Zonder iron dome, de geweldige verdediging van Israël, zou dat duizenden doden betekend hebben. En toch presteren ‘progressieve’ politici het nog om deze tweet van Mark Rutte ‘eenzijdig’ te noemen: ‘Het is onacceptabel dat Hamas willekeurig raketten op de burgerbevolking afvuurt. Nederland steunt het recht van Israël op zelfverdediging, binnen de grenzen van het internationaal recht en proportionaliteit.’
Er zit een brave aanmaning naar Israël in – proportionaliteit! – maar dat is niet genoeg voor deze figuren. Nee, Rutte moet ook de ‘bezetting’ veroordelen. Vergeet niet: de Joden hebben geen enkel recht op dit land, zij zijn kolonisten. Het narratief zit er goed in.

Het is geen wonder dat veel Nederlanders inmiddels ‘klaar zijn met Israël’. Decennia van indoctrinatie werpen hun vruchten af. Indoctrinatie die niets met edele motieven te maken had, maar alles met eigenbelang. Met geld. En waarschijnlijk ook met die hardnekkige duistere drang tot antisemitisme. Een drang die na de Holocaust even niet mocht bestaan, maar die inmiddels weer verdedigbaar lijkt.

RTL verbaast zich over de afnemende steun voor Israël en legt de schuld hiervoor graag bij anderen, of dat nu ‘de immigranten’ zijn, ‘de Joden’ of ‘de domme burgers’. Maar misschien zou RTL ook eens naar de eigen verslaggeving kunnen kijken, bijvoorbeeld over het bombardement op het mediagebouw in Gaza. De vele fouten en de vooringenomenheid in hun verslaggeving spreken boekdelen. Of zou Olaf Koens werkelijk niet weten dat Hamas raketten afvuurde vanuit dit gebouw en dat de journalisten ruim de tijd kregen om te evacueren?

Natuurlijk geldt dit niet alleen voor RTL. De NOS is al heel lang berucht om anti-Israëlverslaggeving, net als NRC. In feite hebben alle mainstream media boter op het hoofd als het om de Joodse staat gaat; deze week nog kwam Nu.nl met regelrecht fakenews over de rechten van Arabische burgers in Israël.
Als je nieuwsconsumenten jaar in, jaar uit, bij elke gelegenheid vertelt dat Israël niet deugt, moet je misschien niet vreemd opkijken als grote delen van het publiek overtuigd raken dat Israël niet deugt.

De geniepigste oorlog tegen Israël is de propagandaoorlog.