door Christiaan WJM Alting von Geusau

Het baanbrekende werk van Hannah Arendt ” The Origins of Totalitarianism ” uit 1948 (noot van de vertaler: de Nederlandse titel leest elementen en oorsprong van totale heerschappij) presenteert in de wereld die zich in 2021 voor onze ogen om ons heen zal ontwikkelen, een ontnuchterende lezing. Inderdaad, we zijn op een doodlopende weg van epische proporties, waar de essentie van wat het betekent om mens te zijn op het spel staat.

“De totalitaire poging tot wereldwijde verovering en totale overheersing was de destructieve uitweg uit alle doodlopende wegen. Zijn overwinning kan samenvallen met de vernietiging van de mensheid; waar het ook heeft geregeerd, het is begonnen de essentie van de mens te vernietigen.”

– Hannah Arendt, De oorsprong van totalitarisme, voor het eerst gepubliceerd in 1948

Hoewel het moeilijk is om te zeggen – althans in het Westen – dat we weer onder het juk van totalitaire regimes staan ​​die vergelijkbaar zijn met de regimes die we maar al te goed kennen uit de 20e eeuw, lijdt het geen twijfel dat we één gezicht vormen met een mondiaal paradigma dat schept steeds groter wordende totalitaire tendensen, en deze hoeven niet eens opzettelijk of kwaadwillig te worden gepland.

Zoals we later zullen bespreken, zijn de moderne initiatiefnemers van dergelijke totalitaire tendensen – gesteund door de massa – er grotendeels van overtuigd dat ze het juiste doen omdat ze beweren te weten wat het beste is voor mensen in een existentiële crisis. Totalitarisme is een ideologie die voet aan de grond krijgt in de samenleving zonder dat een groot deel van de bevolking het merkt voordat het te laat is.

In haar boek beschrijft Hannah Arendt minutieus de opkomst van de totalitaire bewegingen die uiteindelijk uitgroeiden tot de totalitaire regimes van Europa en Azië in de 20e eeuw, evenals de onverklaarbare genocidedaden en de misdaden tegen de menselijkheid waartoe ze uiteindelijk culmineerden.

Zoals Arendt ons zeker zou waarschuwen, moeten we ons niet laten misleiden door het feit dat we tegenwoordig geen van de gruweldaden in het Westen zien die de kenmerken waren van de communistische regimes onder Stalin of Mao en het nazisme onder Hitler.

Al deze gebeurtenissen werden voorafgegaan door de geleidelijke verspreiding van een massale ideologie en daaropvolgende ideologische campagnes en maatregelen van de kant van de staat om schijnbaar “gerechtvaardigde” en “wetenschappelijk bewezen” controlemaatregelen en -acties te bevorderen die waren gebaseerd op permanent toezicht en uiteindelijk een geleidelijke uitsluiting van sommige mensen Gericht op (delen van) de samenleving omdat ze “een risico vormden” voor anderen of durfden te denken buiten de reikwijdte van wat als acceptabele gedachten werd beschouwd.

In zijn boek The Demon in Democracy – Totalitarian Temptations in Free Societies laat de Poolse advocaat en EP-lid Ryszard Legutko er geen twijfel over bestaan ​​dat er verontrustende overeenkomsten zijn tussen veel van de dynamieken in totalitaire communistische regimes en moderne liberale democratieën, wanneer hij opmerkt:

“Het communisme en de liberale communistische democratie bleken allemaal verenigende entiteiten die hun volgelingen dicteerden hoe ze moesten denken, wat ze moesten doen, hoe ze gebeurtenissen moesten evalueren, wat ze moesten dromen en welke taal ze moesten gebruiken.”

Dit is ook de dynamiek die we tegenwoordig op vele niveaus in geglobaliseerde samenlevingen zien. Elke lezer, maar vooral politici en journalisten die belang hebben bij menselijke vrijheid, democratie en de rechtsstaat, zou hoofdstuk 11 over “De totalitaire beweging” in het veelgeprezen boek van Hannah Arendt aandachtig moeten lezen.

Ze legt uit hoe, lang voordat totalitaire regimes daadwerkelijk de macht grijpen en volledige controle krijgen, hun architecten en enablers de samenleving geduldig hebben voorbereid op overname – niet noodzakelijk op een gecoördineerde manier en met dat uiteindelijke doel voor ogen.

De totalitaire beweging zelf wordt gevoed door de agressieve en soms gewelddadige promotie van een bepaalde dominante ideologie, meedogenloze propaganda, censuur en groepsdenken. Het omvat altijd belangrijke economische en financiële belangen.

Een dergelijk proces leidt vervolgens tot een steeds almachtigere staat, bijgestaan ​​door een schare onverantwoordelijke groepen, (internationale) instellingen en bedrijven die beweren patent te hebben op waarheid en taal en te weten wat goed is voor hun burgers en de samenleving als geheel. .

Hoewel er natuurlijk een groot verschil is tussen totalitaire communistische regimes van de 21e eeuw zoals we die zien in China en Noord-Korea en liberale westerse democratieën met hun groeiende totalitaire neigingen, lijkt het verbindende element tussen de twee systemen tegenwoordig mind control te zijn en de Aandringen op gedragsbeheersing van hun bevolking.

Deze ontwikkeling is enorm verergerd door iets waarvoor Harvard-professor Shoshana Zuboff de term ‘ surveillancekapitalisme ‘ bedacht . Surveillancekapitalisme, schrijft Zuboff, is “(a) beweging die tot doel heeft een nieuwe collectieve orde op te leggen op basis van totale zekerheid”. Het is ook – en hier neemt ze geen blad voor de mond – “(a) onteigening van kritieke mensenrechten, die het best kan worden omschreven als een staatsgreep van bovenaf: een omverwerping van de volkssoevereiniteit”.

De moderne staat en zijn bondgenoten, of het nu communisten, liberalen of anderen zijn, hebben – vanwege het bovenstaande en om andere redenen – een onverzadigbare wens om gigantische databases van burgers en klanten te verzamelen en deze gegevens op grote schaal te gebruiken voor controle en beïnvloeding.

Aan de commerciële kant hebben we alle aspecten van het vastleggen van het gedrag en de voorkeuren van mensen op internet, briljant uitgelegd in de documentaire The Social Dilemma , die ons confronteert met de realiteit dat “nooit eerder een handvol tech-ontwerpers zo’n controle over hen had had hoe miljarden van ons denken, handelen en ons leven leiden ”. Tegelijkertijd zien we het ‘Social Credit’- systeem van de Chinese Communistische Partij in actie, dat gebruik maakt van big data en permanente live CCTV-verslaggeving om het gedrag van mensen in de openbare ruimte te volgen door middel van een systeem van beloningen en straffen.

De verplichte QR-code, die voor het eerst werd ingevoerd in China in 2020 en vervolgens in liberaal-democratische staten over de hele wereld in 2021, om de gezondheidstoestand van mensen permanent vast te leggen en als voorwaarde voor deelname aan de samenleving, is het meest recente en diep verontrustende fenomeen ditzelfde surveillancekapitalisme’. Hier verdwijnt de scheidslijn tussen louter technocratie en totalitarisme bijna onder het mom van “bescherming van de volksgezondheid”.

De kolonisatie van het menselijk lichaam die momenteel wordt nagestreefd door de staat en zijn zakenpartners, die beweren onze belangen voor ogen te hebben, maakt deel uit van deze verontrustende dynamiek. Waar is opeens de progressieve mantra “Mijn lichaam, mijn beslissing” gebleven?

Dus wat is totalitarisme? Is het een regeringssysteem, een totalitair regime of een ander geïmplementeerd systeem van toenemende controle, een totalitaire beweging – die zich in verschillende vormen en op verschillende niveaus van de samenleving manifesteert – die individuele vrijheid en onafhankelijk denken niet tolereert en uiteindelijk nastreeft om zich te onderwerpen aan en controle uit te oefenen over alle aspecten van het individuele menselijk leven. In de woorden van Dreher is totalitarisme “een staat waarin niets mag bestaan ​​dat in tegenspraak is met de heersende ideologie van een samenleving”.

In de moderne samenleving, waar we deze dynamiek heel sterk aan het werk zien, spelen het gebruik van wetenschap en technologie een cruciale rol bij het helpen van totalitaire tendensen om voet aan de grond te krijgen op manieren waar twintigste-eeuwse ideologen alleen maar van hadden kunnen dromen. Naast totalitarisme in welke fase dan ook, vindt ook geïnstitutionaliseerde ontmenselijking plaats en vormt het proces waarbij de gehele of een deel van de bevolking wordt onderworpen aan politieke maatregelen en praktijken die consequent de waardigheid en fundamentele rechten van mensen schenden en die uiteindelijk leiden tot uitsluiting en sociale of , in het ergste geval fysiek uitsterven.

In wat volgt, zullen we enkele van de basisprincipes van de totalitaire beweging, zoals beschreven door Hannah Arendt, nader bekijken en hoe ze de dynamiek van geïnstitutionaliseerde ontmenselijking mogelijk maken die we vandaag zien. Tot slot zullen we een korte blik werpen op wat de geschiedenis en de menselijke ervaring ons vertellen over de bevrijding van de samenleving van het juk van het totalitarisme en haar ontmenselijkende beleid.

Het is belangrijk voor mij om duidelijk te maken dat ik op geen enkele manier de totalitaire regimes van de 20e eeuw en hun gruweldaden vergelijk of gelijkstel met wat ik momenteel zie als de toenemende totalitaire tendensen en de daaruit voortvloeiende politiek. In plaats daarvan zullen we, zoals het hoort bij de rol van een solide academisch discours, kritisch kijken naar wat er vandaag in de samenleving voor onze ogen gebeurt en relevante historische en politieke fenomenen analyseren die ons kunnen leren hoe we er beter mee kunnen omgaan omgaan met de huidige opeenvolging van gebeurtenissen die, indien niet gecorrigeerd, een slecht voorteken zijn voor een toekomst van vrijheid en de rechtsstaat.

Hoe totalitarisme werkt

Wanneer we spreken van ’totalitarisme’, wordt het woord in deze context gebruikt om het geheel te beschrijven van een politieke ideologie die verschillende vormen en stadia kan aannemen, maar die uiteindelijk altijd het doel is van totale controle over mensen en de samenleving. Zoals hierboven beschreven, maakt Hannah Arendt binnen het totalitarisme onderscheid tussen de totalitaire beweging en het totalitaire regime.

Ik voeg aan deze indeling iets toe dat ik beschouw als een vroege fase van de totalitaire beweging, wat Ryszard Legutko ’totalitaire tendensen’ noemt en wat ik een ideologisch totalitarisme noem dat verband houdt met de huidige ontwikkelingen. Om totalitarisme een kans van slagen te geven, onthult Hannah Arendt, zijn drie centrale en nauw met elkaar verweven fenomenen vereist: de massabeweging, de leidende rol van de elites bij het beheersen van deze massa’s en het gebruik van meedogenloze propaganda.

De eenzame menigte

Voor zijn vestiging en stabiliteit is het totalitarisme in een eerste stap afhankelijk van de steun van de massa, die het verkrijgt door een permanente stemming van crisis en angst in de samenleving aan te wakkeren. Dit voedt vervolgens de drang van de massa om de verantwoordelijken voortdurend “maatregelen” te laten nemen en leiderschapskwaliteiten te tonen om de dreiging af te weren die is geïdentificeerd als een bedreiging voor de samenleving als geheel.

De verantwoordelijken kunnen “alleen aan de macht blijven zolang ze bewegen en alles om hen heen in beweging brengen”. De reden hiervoor is dat totalitaire bewegingen voortbouwen op het klassieke falen van samenlevingen door de geschiedenis heen, een gedeelde gemeenschap en betekenisoriëntatie creëren en behouden, in plaats van geïsoleerde, om zelfcirculerende mensen te produceren zonder een duidelijke, overkoepelende betekenis in het leven.

De massa’s die de totalitaire beweging volgen, dwalen zelf af en zoeken daardoor een duidelijke identiteit en zin in het leven die ze in hun huidige omstandigheden niet kunnen vinden.

“Sociale atomisering en extreme individualisering gingen vooraf aan de massabeweging (…). De belangrijkste kenmerken van de massamens zijn niet brutaliteit en achterlijkheid, maar zijn isolement en gebrek aan normale sociale relaties.”

Hoe vertrouwd klinkt dat voor iedereen die moderne samenlevingen observeert. In een tijd waarin social media en wat er wordt gepresenteerd op de schermen zetten de toon boven alles, en waar de tieners vallen in een depressie en suïcide pogingen worden steeds meer als gevolg van een gebrek aan “houdt” op hun Instagram accounts, zien we in de Did een verontrustend voorbeeld van dit gebrek aan normale relaties. In plaats daarvan moeten deze persoonlijke ontmoetingen omvatten die tot een diepe uitwisseling leiden.

In communistische samenlevingen is het de partij die zich voorbereidt om religieuze, sociale en familiebanden te vernietigen om plaats te maken voor een burger die volledig ondergeschikt is aan de staat en de dictaten van de partij, zoals we zien in China en Noord-Korea.

In hedonistische en materialistische westerse samenlevingen vindt dezelfde vernietiging plaats met andere middelen en onder het neomarxistische mom van onstuitbare ‘vooruitgang’, waarbij technologie en een verkeerde definitie van het doel van de wetenschap ons begrip van wat het betekent om mens te zijn uithollen : “Inderdaad”, schrijft de Amerikaanse journalist Rod Dreher, “reproduceert deze technologie en de cultuur die eruit is voortgekomen, de atomisering en radicale eenzaamheid waaraan totalitaire regeringen gewend waren de mensen aan hun genade te onderwerpen om controle te kunnen uitoefenen het makkelijker.”

Niet alleen hebben smartphones en sociale media de echte menselijke interactie drastisch verminderd, zoals elke leraar en ouder van een schoolkind kan bevestigen, de sociale omgeving is de laatste tijd ook dramatisch verslechterd als gevolg van andere belangrijke verschuivingen in de samenleving.

De gestaag toenemende gerichte beïnvloeding van taal, meningen en wetenschappelijke informatie in de SARS-CoV-2-pandemie door Big Tech en regeringen, geflankeerd door een niveau van censuur dat sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer is gezien, heeft het publieke discours in de wetenschap, politiek en van de samenleving enorm verarmd en verarmd.

In 2020 en 2021 waren de coronamaatregelen van de regeringen, zoals lockdowns, verplichte maskering, beperkingen op de toegang tot openbare voorzieningen en coronavaccinatieverplichtingen, die elke samenleving nodig heeft om haar sociale weefsel in stand te houden, grotendeels goedbedoeld, maar vaak gebaseerd op slecht advies om te onderhouden en te versterken. Al deze van buitenaf opgelegde ontwikkelingen, afkomstig uit verschillende richtingen, dragen ertoe bij dat mensen, vooral jongeren, steeds meer verstoken blijven van de ‘normale sociale relaties’ waar Hannah Arendt over spreekt.

Bij gebrek aan alternatieven lijkt dit op zijn beurt grote delen van de bevolking – de meesten merken het niet eens op – in de armen van totalitaire ideologieën te drijven. Deze bewegingen, echter, volgens Hannah Arendt, “vereisen de totale, onbeperkte, onvoorwaardelijke en onveranderlijke loyaliteit van het individuele lid (…) Deze bewegingen, echter, in de woorden van Arendt,” vragen om totale, onbeperkte, onvoorwaardelijke, en onveranderlijke loyaliteit van het individuele lid (…) (da) wanneer hun tijd daar is, zal hun organisatie het hele menselijke ras omvatten.”

Het uiteindelijke doel van totalitarisme, legt ze uit, is de permanente overheersing van mensen van binnenuit, die bijgevolg elk aspect van het leven omvat waarvoor de massa constant in beweging moet worden gehouden, want “een politiek doel dat het einde van de beweging vertegenwoordigt, zou eenvoudigweg bestaat niet “.

Zonder op enigerlei wijze het belang en de urgentie van deze zaken op zich te willen bagatelliseren of de noodzaak voor een samenleving om manieren te bedenken om met de existentiële bedreigingen die daaruit voortvloeien om te gaan, zijn de corona-verhalen in de politiek en de media voorbeelden van een dergelijk ideologisch totalitarisme, ‘ die volledige controle wil hebben over hoe mensen denken, spreken en handelen op dit gebied van het leven door ze constant in angst te houden door middel van goed geplande, regelmatige, dramatische nieuwsupdates.

Een instrument dat wereldwijd met succes wordt ingezet zijn de lopende, goed ingestudeerde persconferenties van zwaar-serieus ogende ministers in pakken achter plexiglas en geflankeerd door experts en staatsvlaggen. Er zijn ook geïnstrumenteerde, hartverscheurende verhalen en oproepen tot onmiddellijke actie (“maatregelen”) die nieuwe bedreigingen – waargenomen of reëel – aanpakken voor hun persoon, hun zaak of de samenleving als geheel. Angst is de belangrijkste drijfveer achter deze aanhoudende bezorgdheid en activisme’.

De rol van de elite

Hannah Arendt gaat dan verder, met de enorme aantrekkingskracht die ze uitoefenen op elites, om een ​​verontrustend fenomeen van totalitaire bewegingen te verklaren, de “angstaanjagende lijst van gerespecteerde mannen die totalitarisme kan tellen onder zijn sympathisanten, volgelingen en ingeschreven partijleden”. Deze elite is van mening dat de totale vernietiging, of in ieder geval de totale hervorming van wat voorheen als gezond verstand, logica en erkende kennis werd beschouwd, noodzakelijk is om de acute problemen waarmee de samenleving momenteel wordt geconfronteerd, op te lossen.

In het geval van de coronaviruscrisis wordt het welbekende vermogen van het menselijk lichaam om natuurlijke immuniteit te ontwikkelen tegen de meeste virussen die het is tegengekomen niet langer relevant geacht door degenen die vaccinatie-eisen opleggen, waardoor fundamentele principes van menselijke biologie en verwerpen erkende medische kennis.

Om deze totale revisie in de zin van totale controle te bereiken, zijn de elites bereid om samen te werken met elke persoon en organisatie, inclusief degenen die Arendt “de menigte” noemt en wiens kenmerken zijn “falen in het professionele en sociale leven, perversie en Catastrofe in het privéleven”.

Een goed voorbeeld hiervan is de manier waarop westerlingen omgaan met de Chinese Communistische Partij. Hoewel flagrante corruptie en mensenrechtenschendingen – waaronder de genocidale campagne tegen de Oeigoeren in Xinjiang – door deze instelling van repressie door de geschiedenis heen tot op de dag van vandaag goed gedocumenteerd zijn, evenals haar rol bij het verdoezelen van de uitbraak van het SARS-CoV-2-virus in 2019 in Wuhan, mogelijk als gevolg van een laboratoriumongeval, zijn de meeste landen van de wereld zo afhankelijk geworden van China dat ze bereid zijn de andere kant op te kijken en samen te werken met een regime dat bereid is alles te vertrappen waar de liberale democratie voor staat.

Hannah Arendt beschrijft een ander verontrustend element dat deel uitmaakt van wat zij de “tijdelijke alliantie tussen de maffia en de elites” noemt en dat is de bereidheid van de elites om macht te verwerven door middel van leugens en macht te verkrijgen door middel van “mogelijkheid”. enorme leugens en monsterlijke onwaarheden als feiten die niet langer in twijfel worden getrokken”. Op dit moment is het geen bewezen feit dat regeringen en hun bondgenoten liegen over statistieken en wetenschappelijke gegevens met betrekking tot Covid-19; het is echter duidelijk dat er tal van ernstige tegenstrijdigheden zijn die worden verwaarloosd of verwaarloosd.

Door de hele geschiedenis van totalitaire bewegingen en regimes hebben daders met veel kunnen wegkomen omdat ze zich terdege bewust waren van de belangrijkste zorg van de gewone man of vrouw die zich bezighoudt met hun dagelijkse bezigheden om de kost te verdienen voor hun families en andere afhankelijke personen zoals Arendt het meesterlijk verwoordde:

“Hij (Göring) demonstreerde zijn uitstekende vermogen om de massa’s te organiseren tot totale overheersing, ervan uitgaande dat de meeste mensen geen bohemiens, fanatici, avonturiers, seksverslaafden, gek of sociaal gefaald waren, maar vooral arbeiders en goede familievaders.”

En: “Niets bleek gemakkelijker te vernietigen dan de privacy en de privémoraal van mensen die aan niets anders dachten dan hun privéleven veilig te stellen.”

We snakken allemaal naar veiligheid en voorspelbaarheid, en als gevolg daarvan doet een crisis ons zoeken naar manieren om veiligheid te verkrijgen en te behouden, en de meesten zijn bereid er zo nodig een hoge prijs voor te betalen, inclusief het opgeven en opgeven van hun vrijheden Levende gedachten dat ze misschien niet de volledige waarheid over de huidige crisis te horen krijgen. Het zou dan ook geen verrassing moeten zijn dat, gezien de potentieel dodelijke effecten die het coronavirus op mensen kan hebben, onze al te menselijke angst voor de dood ertoe heeft geleid dat de meesten van ons zonder veel strijd afscheid hebben genomen van de rechten en vrijheden voor waar onze vaders en grootvaders zo hard voor hebben gevochten.

Aangezien vaccinatie-eisen voor werknemers zijn ingevoerd in vele bedrijfstakken en situaties over de hele wereld, onderwerpen de meesten van hen zich bovendien niet omdat ze noodzakelijkerwijs denken dat ze de Covid-vaccinatie nodig hebben, maar alleen omdat ze hun vrijheden willen terugwinnen en hun vrijheid willen behouden. banen, zodat ze hun gezin kunnen voeden.

De politieke elites die deze regels opleggen weten dit natuurlijk en exploiteren het intelligent, vaak met de beste bedoelingen, ervan uitgaande dat het nodig is om de gegeven crisis het hoofd te bieden.

totalitaire propaganda

Het belangrijkste en ultieme instrument dat totalitaire bewegingen in niet-totalitaire samenlevingen gebruiken, is om echte controle over de massa’s te verkrijgen door ze te overweldigen met propaganda: “Alleen de menigte en de elite kunnen worden aangetrokken door het momentum van het totalitarisme zelf; de massa moet gewonnen worden door propaganda.” Hannah Arendt legt uit dat zowel angst als wetenschap op grote schaal worden gebruikt om de propagandamachine te smeren. Angst wordt altijd gepropageerd als gericht tegen iemand of iets van buitenaf die een reëel of vermeend gevaar voor de samenleving of het individu vertegenwoordigt.

Maar er is een nog sinister element dat de totalitaire propaganda historisch heeft gebruikt om de massa’s te verleiden zich aan hun leiderschap te onderwerpen uit angst voor onderwerping, en dat is “het gebruik van indirecte, verhulde en dreigende toespelingen op degenen die ongehoorzaam zijn aan de leer ervan ( . ..) “, terwijl hij tegelijkertijd voortdurend het wetenschappelijke en publieke belang benadrukte van het argument dat deze maatregelen noodzakelijk zijn. Zowel de gerichte instrumentalisering van angst als de constante verwijzing naar “follow the science” door politieke actoren en de massamedia in de coronacrisis waren uiterst succesvol als propagandamiddel.

Hannah Arendt geeft eerlijk toe dat het gebruik van wetenschap als een effectief politiek instrument wijdverbreid is en niet altijd in een slechte zin. Dat geldt natuurlijk ook in het geval van de coronacrisis. Niettemin, vervolgt ze, heeft een toenemende obsessie met wetenschap de westerse wereld sinds de zestiende eeuw gevormd. Ze beschouwt het totalitaire gebruik van wetenschap als wapen, waarbij ze de Duitse filosoof Eric Voegelin citeert, als de laatste fase van een sociaal proces waarin “wetenschap (is geworden) een idool die op magische wijze het kwaad van het bestaan ​​geneest en de menselijke natuur wil transformeren”.

Wetenschap wordt gebruikt om de maatschappelijke angst te rechtvaardigen en de redelijkheid van de ingrijpende maatregelen die zijn genomen om extern gevaar te ‘adresseren’ en ‘weg te nemen’. Arendt: “Het wetenschappelijke karakter van totalitaire propaganda wordt gekenmerkt door de bijna uitsluitende nadruk op wetenschappelijke profetie (…).”

Hoeveel van dergelijke profetieën hebben we sinds begin 2020 niet meer gehoord die niet zijn uitgekomen? Het is helemaal niet relevant, vervolgt Arendt, of deze “profetieën” gebaseerd waren op goede of slechte wetenschap, aangezien de leiders van de massa zich primair richten op het aanpassen van de werkelijkheid aan hun eigen interpretaties en, waar nodig, leugens, met die van hen Propaganda “is gekenmerkt door zijn extreme minachting voor feiten als zodanig”.

Ze geloven niet in iets dat gebaseerd is op persoonlijke ervaring of dat zichtbaar is, alleen in wat ze zich voorstellen, wat hun eigen statistische modellen zeggen en het ideologisch consistente systeem dat ze eromheen hebben gebouwd. De totalitaire beweging zoekt organisatie en doelbewustheid om volledige controle te krijgen, waarbij de inhoud van de propaganda – feit of fictie of beide – een onschendbaar element van de beweging wordt en objectieve argumenten, om nog maar te zwijgen van het publieke discours, er niet toe doen speel meer.

Tot nu toe was een respectvol openbaar debat en een solide wetenschappelijk discours over hoe het beste op de coronaviruspandemie kan worden gereageerd, nog niet mogelijk. De elites zijn zich er terdege van bewust en gebruiken dit om hun agenda vooruit te helpen dat in tijden van existentiële crisis de massa nogal verlangt naar radicale consistentie, zodat ze hen (aanvankelijk) een gevoel van veiligheid en voorspelbaarheid geven. Maar hier ligt de grote zwakte van de totalitaire propaganda, die uiteindelijk “(…) dit verlangen van de massa’s naar een volledig consistente, begrijpelijke en voorspelbare wereld niet kan vervullen zonder ernstig in conflict te komen met het gezond verstand”.

Zoals ik hierboven al zei, wordt dit vandaag de dag nog verergerd door een fundamenteel verkeerde kijk op en gebruik van wetenschap door de heersers.Voormalig professor aan de Harvard Medical School Martin Kulldorff, een bekende epidemioloog en biostatisticus die gespecialiseerd is in uitbraken van infectieziekten en vaccins Safety, merkt op wat het juiste gebruik van wetenschap zou zijn en ontbreekt in het huidige verhaal: “Wetenschap gaat over rationele onenigheid, het in twijfel trekken en testen van orthodoxie, en meedogenloos zoeken naar de waarheid.”

We zijn momenteel ver verwijderd van dit concept met een publiek klimaat waarin de wetenschap is gepolitiseerd tot een waarheidsfabriek die geen tegenspraak tolereert, ook al schetst de alternatieve visie alleen de talrijke tegenstrijdigheden en onwaarheden die deel uitmaken van het politieke en mediaverhaal.

Maar op dit moment, benadrukt Arendt, wanneer dit systeem duidelijk wordt voor de leden van het totalitaire systeem en de nederlaag op handen is, zullen ze plotseling niet meer in de toekomst ervan geloven en alles opgeven waarvoor ze van de ene op de andere dag bereid waren op te geven. alles de dag ervoor.

Een treffend voorbeeld van zo’n plotselinge stopzetting van het totalitaire systeem is de manier waarop de meeste apparatsjiks in Oost- en Centraal-Europa tussen 1989 en 1991 transformeerden van bekrompen carrièrecommunisten in enthousiaste liberale democraten. Ze verlieten eenvoudig het systeem waarin ze jarenlang zo geloofden en vonden een alternatief systeem waarvan ze de omstandigheden nu konden accepteren. Vandaar dat, zoals we uit het puin van de geschiedenis weten, elke totalitaire inspanning een vervaldatum heeft. De huidige versie zal ook mislukken.

Ontmenselijking in volle gang

In de meer dan 30 jaar waarin ik de Europese geschiedenis en de bronnen van recht en recht bestudeer en doceer, heeft zich een patroon ontwikkeld waarover ik in 2014 schreef onder de titel “Mensenrechten, geschiedenis en antropologie: heroriëntatie van het debat” ( Mensenrechten, geschiedenis en antropologie: om het debat te heroriënteren). In dit artikel beschreef ik het proces van “ontmenselijking in 5 stappen” en hoe deze mensenrechtenschendingen in het algemeen niet worden gepleegd door ‘monsters’, maar voor een groot deel door gewone mannen en vrouwen – met hulp van de passieve, geïdealiseerde massa’s – die ervan overtuigd zijn dat wat ze doen of waaraan ze deelnemen goed en noodzakelijk is, of in ieder geval gerechtvaardigd.

Sinds maart 2020 zijn we getuige geweest van de wereldwijde ontvouwing van een ernstige gezondheidscrisis die heeft geleid tot een ongekende druk van regeringen, media en samenlevingen op hele bevolkingsgroepen om in te stemmen met verreikende en grotendeels ongrondwettelijke maatregelen die de vrijheden van mensen Bedreigingen en ongepaste druk schenden hun fysieke integriteit. Gedurende deze periode is het steeds duidelijker geworden dat er tegenwoordig bepaalde tendensen zijn die enige overeenkomsten vertonen met het soort mensonterende maatregelen dat totalitaire bewegingen en regimes regelmatig nemen.

Eindeloze lockdowns, door de politie opgelegde quarantaines, reisbeperkingen, verplichte vaccinaties, het onderdrukken van wetenschappelijke gegevens en wetenschappelijke discussie, censuur op grote schaal en het genadeloos terugtrekken van platforms en het publiekelijk misbruiken van kritische stemmen zijn allemaal voorbeelden van mensonterende maatregelen die plaatsvinden in een democratische en rechtsstaat. Stelsel mag geen plaats vinden. Ook zien we een proces waarbij een bepaald deel van de bevolking steeds meer naar de periferie wordt verbannen en vanwege het gevaar dat het voor anderen oplevert onverantwoord en onwenselijk blijkt te zijn, met als gevolg een geleidelijke uitsluiting uit de samenleving. In een belangrijke televisietoespraak in september 2021 verklaarde de president van de Verenigde Staten nadrukkelijk:

“We hebben geduld gehad, maar ons geduld raakt langzaam op. En uw weigering kost ons allemaal. Dus doe alsjeblieft het juiste. Maar luister niet naar mij; luister naar de stemmen van niet-gevaccineerde Amerikanen die in ziekenhuisbedden liggen, hun laatste adem uitblazen en zeggen: ‘Als ik me maar had laten vaccineren. Had ik maar ‘” – President Joe Biden, 9 september 2021 .

De vijf stappen

Degenen die tegenwoordig politieke retoriek verspreiden en de “gevaccineerden” tegenover de “niet-gevaccineerden” positioneren of omgekeerd, gaan de zeer gevaarlijke weg van demagogie in, die in de geschiedenis nooit goed is geëindigd. Slavenka Drakulic merkt in haar analyse van wat leidde tot het etnische conflict in Joegoslavië in 1991-1999:

“(…) haar analyse van wat leidde tot het Joegoslavische etnische conflict van 1991-1999, merkt op: ‘(…) na verloop van tijd worden deze ‘anderen’ beroofd van al hun individuele eigenschappen. Het zijn geen kennissen of beroepen meer met een bijzondere naam, bijzondere gewoontes, bijzonder voorkomen en bijzondere eigenschappen; in plaats daarvan zijn ze slechts leden van de vijandelijke groep. Als een persoon op deze manier gereduceerd wordt tot een abstractie, dan kan men hem haten, omdat de morele horde al is weggenomen.”

Als je kijkt naar de geschiedenis van die regimes die uiteindelijk uitmonden in totalitaire regimes en hun campagnes van door de staat gecontroleerde vervolging en segregatie, dan is dat precies wat er gebeurt.

De eerste stap in ontmenselijking is het creëren en politiek instrumentaliseren van angst en de daaruit voortvloeiende hardnekkige angst van de bevolking: angst voor het eigen leven en angst voor een specifieke groep in de samenleving die als een bedreiging wordt gezien, worden voortdurend gevoed.

Angst voor je leven is natuurlijk een begrijpelijke en perfect gerechtvaardigde reactie op een potentieel gevaarlijk nieuw virus. Niemand wil onnodig ziek worden of vroegtijdig overlijden. We willen geen vervelend virus ‘vangen’ als het voorkomen kan worden. Maar is de angst die ooit werd uitgebuit door overheidsinstellingen en mediabedrijven om hen te helpen bepaalde doelen te bereiken, zoals bijvoorbeeld toegeven dat de Oostenrijkse regering had moeten doen in maart 2020, omdat ze de mensen wilden overtuigen van de noodzaak van een lockdown kan angst een krachtig wapen worden.

Ook hier analyseert Hannah Arendt scherp als ze constateert:

“Totalitarisme is nooit tevreden met regeren met externe middelen, namelijk de staat en een machinerie van geweld; dankzij zijn eigenaardige ideologie en de rol die eraan is toegewezen in dit dwangapparaat, heeft het totalitarisme een middel gevonden om mensen van binnenuit te domineren en te terroriseren.

In zijn toespraak op 9 september 2021 gebruikte president Joe Biden de normale menselijke angst voor het potentieel dodelijke virus voor politieke doeleinden en breidde hij deze vervolgens uit met de angst voor ‘niet-gevaccineerde mensen’ door te suggereren dat dit per definitie niet beperkt tot verantwoordelijkheid voor hun eigen dood, maar mogelijk ook voor die van u, aangezien ze “onnodig” bedden op de intensive care “bezetten”. Zo ontstond er een nieuwe argwaan en angst over een bepaalde groep mensen in de samenleving, over wat ze jou of je groep zouden kunnen aandoen.

Het creëren van angst voor die specifieke groep, ongeacht de feiten, verandert ze in gemakkelijk te identificeren zondebokken voor het specifieke probleem waarmee de samenleving momenteel wordt geconfronteerd. Een ideologie van publiekelijk gerechtvaardigde discriminatie wordt geboren op basis van een gevoel dat bij individuele mensen voorkomt. Dit is precies hoe de totalitaire bewegingen begonnen, die in de recente Europese geschiedenis zijn veranderd in totalitaire regimes.

Zelfs als dit niet kan worden vergeleken met de totalitaire regimes van de 20e eeuw in termen van de omvang van geweld en marginalisering, zien we nu actieve op angst gebaseerde regerings- en mediapropaganda die de marginalisering van mensen rechtvaardigt. Eerst worden de “asymptomatische”, dan de “maskerloze” en nu de “niet-gevaccineerde” gepresenteerd en behandeld als een gevaar en een last voor de rest van de samenleving. Hoe vaak hebben we de afgelopen maanden niet van politieke leiders gehoord dat we door de “pandemie van niet-gevaccineerden” leven en dat de ziekenhuizen er vol mee zitten:

“Bijna 80 miljoen Amerikanen zijn niet gevaccineerd. En in een land zo groot als het onze, is dat een minderheid van 25 procent. Die 25 procent kan veel schade aanrichten – en dat doen ze ook. De niet-gevaccineerden verdringen onze ziekenhuizen, overstromen spoedeisende hulp en intensive care-afdelingen, waardoor er geen ruimte is voor iemand met een hartaanval, pancreatitis of kanker ” – President Joe Biden, 9 september 2021 .

De tweede stap in ontmenselijking is zachte uitsluiting:De zondebokgroep wordt door sommige – zo niet alle – onderdelen uitgesloten. Ze worden nog steeds beschouwd als onderdeel van de samenleving, maar hun status wordt gedegradeerd. Ze worden alleen getolereerd terwijl ze tegelijkertijd publiekelijk worden beledigd omdat ze anders zijn of zich anders gedragen. Er worden systemen opgezet waarmee de autoriteiten, en dus het grote publiek, gemakkelijk kunnen identificeren wie die ‘anderen’ zijn. De “Green Pass” of de QR-code verschijnt. In veel westerse landen vindt dit vingerwijzen onmiddellijk plaats, vooral naar degenen die niet zijn gevaccineerd tegen SARS-CoV-2, ongeacht grondwettelijk beschermde overwegingen of medische redenen waarom individuen kunnen besluiten deze speciale vaccinatie niet te ontvangen.

Zo was Oostenrijk op 5 november 2021 het eerste land in Europa dat zeer discriminerende beperkingen invoerde voor “niet-gevaccineerden”. Deze burgers mochten niet deelnemen aan het sociale leven; ze kunnen alleen naar het werk, de supermarkt, de kerk of een wandeling gaan, of omgaan met duidelijk gedefinieerde “noodgevallen”. Nieuw-Zeeland en Australië hebben vergelijkbare beperkingen. Er zijn wereldwijd talloze voorbeelden waar mensen zonder bewijs van een coronavaccinatie hun baan verliezen en waar ze de toegang tot een overvloed aan etablissementen, winkels en zelfs kerken wordt ontzegd. Ook zijn er steeds meer landen die mensen verbieden om zonder vaccinatiebewijs in het vliegtuig te stappen, of zelfs expliciet verbieden om

“De boodschap is dat als je met vrienden wilt dineren en mensen in huis wilt hebben, je moet vaccineren” – New South Wales premier Gladys Berejiklian, Australië, 27 september 2021.

De derde stap van ontmenselijking, die meestal parallel aan de tweede plaatsvindt, vindt plaats door de gedocumenteerde rechtvaardiging van de uitsluiting:Academisch onderzoek, meningen van deskundigen en wetenschappelijke studies, wijdverbreid via uitgebreide berichtgeving in de media, worden gebruikt om angstpropaganda en de uitsluiting van specifieke groepen te onderbouwen, om ‘uit te leggen’ en ‘bewijs te leveren’ waarom uitsluiting noodzakelijk is voor ‘het welzijn van de samenleving’ en dus iedereen Wees ‘veilig’. Hannah Arendt merkt op dat “De sterke nadruk op de ‘wetenschappelijke’ aard van haar beweringen door totalitaire propaganda is vergeleken met bepaalde massale reclametechnieken. (…) Wetenschap is duidelijk slechts een surrogaat voor macht in het geval van zowel commerciële reclame als totalitaire propaganda. De obsessie van totalitaire bewegingen met ‘wetenschappelijk’ bewijs stopt zodra het aan de macht is.”

De interessante kanttekening hierbij is dat wetenschap natuurlijk vaak op een bevooroordeelde manier wordt gebruikt, waarbij alleen die studies worden gepresenteerd die passen bij het officiële verhaal, en niet het minstens gelijke aantal studies, ongeacht de reputatie van hun auteurs, die alternatieve inzichten en conclusies opleveren die kunnen bijdragen aan een constructief debat en betere oplossingen. Zoals eerder vermeld, wordt de wetenschap hier gepolitiseerd als een instrument om te helpen wat de leiders van de totalitaire beweging hebben gekozen om de waarheid te zijn, en de maatregelen en acties gebaseerd op die versie van de waarheid. Alternatieve perspectieven worden simpelweg gecensureerd wat YouTube , Twitter ,Facebook en dergelijke opereren, zoals we kunnen zien, op een ongekende schaal.

Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn niet zo veel bekende en gerespecteerde academici, wetenschappers en artsen, waaronder Nobelprijswinnaars en Nobelprijs-genomineerden, het zwijgen opgelegd, van hun publicatieplatform beroofd en uit hun functie ontslagen, simpelweg omdat ze niet gebruik de officiële of ‘juiste’ lijn die wordt weergegeven. Ze eisen gewoon een stevig publiek debat over hoe om te gaan met de huidige kwestie en gaan daarom samen op zoek naar de waarheid. Dit is waar, zoals we uit de geschiedenis weten, de ideologie van de dag nu formeel verankerd en mainstream is.

De vierde stap van ontmenselijking bestaat uit harde uitsluiting: de groep die nu ‘bewezen’ de oorzaak is van maatschappelijke problemen en de impasse waarin ze momenteel vastzit, wordt vervolgens uitgesloten van het maatschappelijk middenveld als geheel en heeft geen rechten. Ze hebben geen stem meer in de samenleving omdat ze er niet meer als onderdeel van worden gezien. In de extreme versie hebben ze geen recht meer op de bescherming van hun grondrechten. Met betrekking tot de coronamaatregelen die door overheden over de hele wereld en in verschillende mate zijn opgelegd, zien we op sommige plekken al ontwikkelingen die richting deze vierde fase gaan.

Hoewel deze maatregelen, in hun reikwijdte en ernst, niet kunnen worden vergeleken met die welke door totalitaire regimes in het verleden en heden zijn genomen, vertonen ze verontrustende totalitaire neigingen die, als ze niet worden gecontroleerd, zouden kunnen uitgroeien tot iets veel ergers.

In Melbourne, Australië, bijvoorbeeld, zal een eufemistisch genaamd Centre for National Resilience worden voltooid als een van de vele van dergelijke centra die zullen functioneren als een permanente faciliteit waar mensen gedwongen in quarantaine worden geplaatst wanneer ze bijvoorbeeld terugkomen van reizen naar het buitenland. De regels en voorschriften voor het leven in zo’n bestaande interneringsfaciliteit in het Northern Territory van Australië doen angstaanjagend denken aan het lezen van George Orwell’s “1984”:

“Instructie 52 van de Chief Health Officer voor 2021 beschrijft wat een persoon moet doen wanneer hij in quarantaine wordt geplaatst in het Center for National Resilience en de Alice Springs Quarantine Facility. Deze instructie heeft een wettelijke status – iedereen in quarantaine moet doen wat de instructie zegt. Als een persoon de instructies niet opvolgt, kan de politie van Northern Territory een klacht indienen en een boete opleggen.”

De vijfde en laatste stap in ontmenselijking is sociale of fysieke vernietiging. De uitgesloten groep wordt met geweld uit de samenleving verdreven, hetzij door elke deelname aan de samenleving onmogelijk te maken, hetzij door te worden verbannen naar kampen, getto’s, gevangenissen en medische voorzieningen.

In de meest extreme vormen van totalitaire regimes zoals we die zagen onder het communisme en het nationaal-socialisme, maar ook in het etnisch-nationalisme van de oorlogen in voormalig Joegoslavië van 1991 tot 1999; dit leidt er vervolgens toe dat deze mensen fysiek worden vernietigd of op zijn minst worden behandeld als degenen die “niet langer menselijk zijn”. Dit wordt gemakkelijk mogelijk omdat niemand meer spreekt voor hen die onzichtbaar zijn geworden. Ze hebben hun plaats in de politieke samenleving verloren en daarmee alle kansen om hun rechten als mens op te eisen. Vanuit totalitair oogpunt hebben ze opgehouden deel uit te maken van de mensheid.

In het Westen hebben we dit laatste stadium en de daaruit voortvloeiende ontmenselijking nog niet bereikt. Niettemin geeft Hannah Arendt een krachtige waarschuwing dat we niet op democratie alleen moeten rekenen als voldoende bolwerk tegen het bereiken van de vijfde fase:

“Een juridische opvatting die identificeert wat goed is met waar goed voor is – voor het individu of het gezin of de mensen of het grotere aantal – zal onvermijdelijk worden zodra aan de absolute en transcendente normen van religie of overtuiging van de natuurwet is voldaan hun gezag verloren. En dit dilemma wordt op geen enkele manier opgelost wanneer de entiteit waarop het ‘goed voor’ wordt toegepast zo groot is als de mensheid zelf een sterk georganiseerde en gemechaniseerde mensheid zal vrij democratisch – namelijk bij meerderheidsbesluit – tot de conclusie komen dat het beter zou zijn voor mensheid als geheel om delen van zichzelf te liquideren.”

Hoe bevrijden we ons?

De geschiedenis geeft ons krachtige richtlijnen over hoe we het juk van het totalitarisme kunnen afwerpen, in welk stadium en in welke vorm het zich ook aandient – inclusief de huidige ideologische vorm, die de meesten niet eens kunnen waarnemen. We kunnen de terugtrekking van de vrijheid en het begin van ontmenselijking daadwerkelijk stoppen. In de woorden van George Orwell:

“Vrijheid is de vrijheid om te zeggen dat twee en twee vier is. Als dit gegarandeerd is, dan volgt al de rest.”

We leven in een tijd waarin juist dit ernstig wordt bedreigd als gevolg van ideologisch totalitarisme, iets wat ik heb geprobeerd te illustreren met hoe westerse samenlevingen proberen om te gaan met de coronacrisis, waar de feiten maar al te vaak niet in het voordeel lijken te zijn van verankering van de nieuwste ideologische systemische orthodoxie. Het beste voorbeeld van hoe vrijheid kan worden herwonnen, is de manier waarop de volkeren van Oost- en Midden-Europa vanaf 1989 een einde maakten aan de totalitaire heerschappij van het communisme in hun landen.

Het was hun lange proces van herontdekking van de menselijke waardigheid en hun geweldloze maar aanhoudende burgerlijke ongehoorzaamheid die de communistische eliteregimes en hun maffia-bondgenoten ten val brachten door de onwaarheid van hun propaganda en de onrechtvaardigheid van hun beleid aan de kaak te stellen. Ze wisten dat waarheid een doel is dat moet worden bereikt, geen opeisbaar object, en dat het daarom nederigheid en respectvolle dialoog vereist. Ze begrepen dat een samenleving alleen vrij, gezond en welvarend kan zijn als niemand wordt uitgesloten en als er altijd een oprechte bereidheid en openheid is voor een solide openbaar discours om de ander te horen en te begrijpen, hoe verschillend hun meningen en levenshouding ook zijn misschien.

Uiteindelijk namen ze weer de volledige verantwoordelijkheid voor hun eigen leven en voor de mensen om hen heen door hun angst, hun passiviteit en hun slachtofferschap te overwinnen, door opnieuw te leren voor zichzelf te denken en op te staan ​​tegen een staat die het mogelijk maakte om geholpen te worden die hun enige doel: elke burger dienen en beschermen – en niet alleen degenen die hij kiest.

Alle totalitaire inspanningen eindigen altijd op het puin van de geschiedenis. Deze zullen geen uitzondering zijn.

Christiaan WJM Alting von Geusau is een Nederlandse rechtsgeleerde. Van 1997 tot 2004 was hij advocaat in Amsterdam en Brussel. Sinds 2014 is hij rector en hoogleraar rechtsfilosofie en christelijk onderwijs aan de Katholieke Universiteit ITI in Trumau in Neder-Oostenrijk.