Transgenders

Je zult maar gewoon je leven willen leven en voortdurend geconfronteerd worden met een karikatuur van wie jij bent… Dat is wat veel transvrouwen meemaken die aangesproken worden op het agressieve activisme van een kleine, maar zeer luidruchtige groep. Ik sprak Rianne Volkering die ooit zelf actie voerde voor transrechten, maar die gruwt van het huidige woke activisme.

Vaktermen

Voor wie niet bekend is met deze wereld even een paar definities:

• Genderdysforie => een sterk gevoel dat jouw geslacht niet bij je past. Dus als man voel je je vrouw of andersom.
• Transfoob => ziekelijk bang voor transgenders, zo bang dat dit omslaat in haat.
• Transgender => een verzamelnaam waar nu veel mensen onder vallen: transseksuelen, transgenderisten, travestieten, crossdressers, drag queens en fetish travestieten.
• Transitie => het proces om van geslacht te veranderen. Degene die dit doet, gaat zich kleden als het andere geslacht en ondergaat een hormoonbehandeling en operaties.
• Transseksueel, transvrouw, transman => iemand die van geslacht veranderd is.

Jessica Yaniv

We worden regelmatig opgeschrikt door berichten over transactivisten waarbij de redelijkheid ver te zoeken lijkt. Zo konden we in juli 2019 lezen over de Canadese Jessica Yaniv die zichzelf identificeerde als vrouw, maar zich niet had laten opereren en dus nog in het bezit was van mannelijke geslachtsdelen. Zij diende aanklachten in tegen vrouwen die haar penis en scrotum niet wilden ontharen. Volgens Jessica waren deze vrouwen transfoob. Overigens heeft Yaniv uiteindelijk haar rechtszaken verloren en moest ze sommige vrouwen zelfs schadevergoeding betalen.

Parapluterm

Is Yaniv nu een typische transgender? Rianne legt uit dat het woord transgender een parapluterm is waar verschillende groepen onder vallen; eigenlijk iedereen die afwijkt van het standaard mannelijke of vrouwelijke type. Het gaat dus niet alleen om mensen met genderdysforie die een volledige transitie door hebben gemaakt. Het kan ook gaan om mensen die zich kleden als het andere geslacht, maar zich niet laten opereren, of om weekendvrouwen, zoals Rianne hen noemt: mannen die het af en toe leuk vinden om vrouwenkleren aan te trekken, soms om seksuele redenen.

Zo’n niet fysiek veranderde transgender zei ooit tegen haar: ‘Wat is er mis met jou? Wij zijn net zo goed transvrouwen als jij.’ Maar Rianne antwoordde: ‘Nee, dat is niet waar. Als jij een spijkerbroek aantrekt en je pruik afzet, ben je een man. Ik niet, en dat wil ik ook helemaal niet.’ Transvrouwen als Rianne hebben zich laten opereren en willen doorgaans gewoon leven als vrouw. ‘Wij willen gewoon een vrouwelijk bestaan, zonder eisen, zonder dwang, gewoon normaal.’ Rianne ziet zichzelf meer als een persoon waarvan de identiteit en het lichaam zijn aangepast aan haar gevoel en beleving, en die zich na een lange strijd eindelijk een volwaardig mens mag noemen.

https://twitter.com/EchoDuider/status/1479769117926248448?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1479769117926248448%7Ctwgr%5E%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fsaltmines.nl%2F2022%2F01%2F19%2Fde-boemerang-van-woke-transgenderactivisme%2F

Transitie is heftig

Dat wil dus niet zeggen dat het voor Rianne makkelijk was om vrouw te worden. Een transitie is enorm ingrijpend en de eerste keer dat ze na een lange strijd het transitieproces inging – in 1995 – reageerde ze zo heftig op de hormonen dat ze psychisch onderuit ging en uiteindelijk alles afbrak. Pas in 2015 zette zij de stap opnieuw, dit keer met succes. Hierdoor verkeert ze nu wel in de unieke positie dat ze goed kan vergelijken tussen toen en nu.

‘In 1995 was het wettelijk gezien moeilijker. Destijds kreeg je pas een vrouwelijk paspoort als je kon bewijzen dat je geen man meer was, dat je geen mannelijk geslachtsdeel meer had. Het was allemaal veel gecompliceerder. Je moest bijvoorbeeld naar de rechtbank, mocht ook niet meer getrouwd zijn; ik moest scheiden. Die strijd was moeilijker. De technieken waren minder goed, het was kostbaarder. In die zin is het in die 20 jaar echt positief veranderd.

Maar maatschappelijk gezien was het in 1995 makkelijker. Destijds waren mensen nieuwsgierig, er was veel minder agressie. Natuurlijk werd er wel gelachen, maar ik ervaarde toen veel minder weerstand of boze blikken dan toen ik in 2015 in transitie ging. In 1995 kwam het begrip uit de mensen zelf, nu moet men transgenders accepteren en dat geeft terechte weerstand. Met vragen om begrip bereik je meer dan met het afdwingen daarvan.’

Transgenders in de vrouwensport

Sinds 1995 hebben transgenders veel meer rechten gekregen. Zo mogen transvrouwen tegenwoordig deelnemen aan professionele vrouwensport. Spraakmakende voorbeelden zijn gewichthefster Laurel Hubbard uit Nieuw-Zeeland, de Amerikaanse zwemster Lia Thomas die vrouwenrecords verpletterde en natuurlijk Hannah Mouncy die opviel in het vrouwenhandbalteam van Australië omdat ze met kop en schouders boven haar teamgenoten uitstak. Is het transfoob om dit oneerlijke concurrentie te noemen?

1998-2012: Laurel Hubbard fails to qualify for a single international men's tournament as a professional weightlifter
2013: Hubbard 'transitions' (aged 35)
2014-21: Hubbard qualifies for 11 international women's tournaments, including the Olympicshttps://t.co/EqBgmJeccs

— ripx4nutmeg (@ripx4nutmeg) June 3, 2021

Rianne zat in de jaren 90 in een internationaal sportteam van defensie en zou destijds (waarschijnlijk!) van iedere vrouw hebben gewonnen. ‘Het is wel zo dat als je eenmaal aan de hormonen gaat je spiermassa sterk afneemt en je veel kracht verliest, maar je botstructuur blijft hetzelfde. Ik vind dat je als transvrouw weg moet blijven uit die wereld. Je mag wel sporten, maar ga niet aan oneerlijke competities meedoen. Of minimaal in wederzijds overleg.’

Onveiligheid

Een andere verandering sinds 1995 is dat transvrouwen veel meer toegang tot vrouwenruimtes hebben gekregen, ook als ze zich niet hebben laten opereren. In Groot-Brittannië besliste de Hoge Raad dat verkrachters en aanranders die zichzelf als vrouw identificeren het recht hebben om in vrouwengevangenissen hun straf uit te zitten. Deze uitspraak was in antwoord op een klacht van een vrouwelijke gevangene die in de gevangenis door zo’n transvrouw was aangerand.

Ook de toegang tot vrouwen-wc’s en andere vrouwenruimtes zijn onderwerp van discussie. In de Amerikaanse staat Virginia werd een meisje op school verkracht in de meisjes-wc door een jongen die zich als meisje kleedde. In een badhuis (Wi Spa) in Los Angeles kwam een veroordeelde exhibitionist naakt tussen de vrouwen en meisjes zitten. Vrouwen die bij de balie protesteerden dat ze niet ongevraagd met een penis geconfronteerd wilden worden, kregen te horen dat deze persoon het recht had om dit te doen. Ook in Nederland oefenen transactivisten druk uit om transvrouwen met mannelijke geslachtsdelen toe te laten in vrouwenruimtes.

Al zou er geen sprake zijn van aanranding, toch kunnen vrouwen zich in zo’n situatie bedreigd voelen door transvrouwen die (nog) niet geopereerd zijn. Rianne vindt dat dit gerespecteerd moet worden. ‘Je gaat een drempel over. Je kunt niet in die vrouwenwereld stappen als je zelf nog niet fysiek veranderd bent en al helemaal niet als die bereidheid ontbreekt. Vrouwen in vrouwenruimtes moeten niet geconfronteerd kunnen worden met mannelijke geslachtsdelen, daarin sta ik 100% achter vrouwen. Dat neemt niet weg dat ik dondersgoed besef dat goedwillende transgenders hiermee in een spagaat komen, want zij zijn nu in beide ruimtes niet welkom. Ga in overleg en zoek naar een situatie die voor alle partijen veilig en comfortabel is, zou ik zeggen.’

Trans people are not a threat to women or female spaces. All the trans women I know carry themselves with grace and respect for the goddess energy. If you don't like me having an opinion fuck off and don't follow me. Anyone who wants critical thinking please stick around.

— Boy George (@BoyGeorge) January 5, 2022

Actievoeren voor transrechten

Rianne heeft zelf actie gevoerd voor de acceptatie van transgenders. Ze is geïnterviewd door het AD en ze had een tijd lang een blog waarin ze verslag deed van haar eigen ervaringen en tips gaf aan andere transgenders. ‘Wat kom je allemaal tegen, waar moet je rekening mee houden, bij wie kun je aankloppen, wat moet je wel doen, wat moet je niet doen. Maar ik schreef natuurlijk ook: ja, dit gaat helemaal fout.’

Zowel met haar actievoeren voor transrechten als met haar kritiek op de bedreiging van vrouwenrechten liep zij tegen problemen aan. ‘Ik kan zeggen dat ik het er niet mee eens ben en dat ik het verschrikkelijk vind, maar ja. De toon is al gezet. Want jij bent er ook zo een. Jij hebt ook gestreden voor transgenderrechten, dus ben je het daarmee eens. Dan is het ook nog eens zo dat als je een weerwoord geeft in de transwereld, je verschrikkelijk moet uitkijken. Je kan daar om niets echt helemaal door het slijk worden gehaald.’

J.K. Rowling

Een afschrikwekkend voorbeeld voor kritische transgenders als Rianne is de behandeling die J.K. Rowling – de schrijfster van Harry Potter – kreeg toen ze het opnam voor vrouwenrechten. De schrijfster gunde transgenders hun rechten, maar verzette zich tegen het uitwissen van vrouwen. Toen Rowling zich mengde in dit debat, kreeg ze zoveel doodsbedreigingen dat ze naar eigen zeggen haar huis ermee kon behangen.

Here are the death threats and harassment JK Rowling has been recieving. Including abuse from verified accounts.

Dozens of hit pieces written about "the backlash to her transphobia." Not one mentioned the threats she's receiving from these radical activists. pic.twitter.com/OuiWUBR2Ge

— Dataracer (@Dataracer117) June 16, 2020

Gematigde stemmen zwijgen

Hoe moet je in zo’n klimaat nog van je laten horen? Rianne stopte onder andere met haar blog. ‘Op een gegeven moment voelde ik mij beperkt in mijn schrijven, moest constant op mijn woorden letten en via metaforen en omwegen proberen duidelijk te maken wat ik nu eigenlijk bedoelde. Er was voor mij geen lol meer aan. Mensen zoals ik, die volledig geopereerd zijn, zitten niet op die uitwassen te wachten. Ik denk dat veel transseksuelen dit helemaal niet willen, maar zich niet durven uit te spreken.’

Vrouwenrechten en transrechten

Eigenlijk is het zo triest wat hier gebeurt. Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat in de westerse wereld vrouwen werden achtergesteld bij mannen; gelijke rechten zijn met moeite bevochten. Maar ook transgenders zijn een kwetsbare groep. Ze hebben vaak veel meegemaakt voordat ze in transitie gingen, en velen van hen willen niet de hele tijd aan vroeger herinnerd worden. Ze zijn blij dat ze eindelijk kunnen zijn wie ze willen zijn. Nu worden deze twee kwetsbare groepen tegen elkaar uitgespeeld, en door wie eigenlijk?

De beroepsactivisten die dit veroorzaken, vormen maar een kleine minderheid. Ze schreeuwen hard en doen zich voor als nobele strijders die opkomen voor een onderdrukte groep, maar ze lijken vooral heel erg met zichzelf bezig te zijn. Ze veroveren ruimte ten koste van kwetsbare vrouwen en daar zal steeds meer woede over ontstaan. Op wie zal die woede zich richten? Op de groep die zij zeggen te vertegenwoordigen.

De meeste transgenders zullen deze confrontatie niet willen. Zij willen gewoon in vrede leven, in vrede met zichzelf en met de wereld om hen heen. Velen van hen zullen de wijze woorden van Rianne beamen: ‘Sommige mensen moeten beseffen dat ze anders zijn en altijd anders zullen blijven, dat je daar rekening mee moet houden naar buiten toe, naar anderen toe. En wat je zeker niet moet doen is afdwingen! Ik ben en blijf anders. Dat heb ik mij gerealiseerd en ik heb het geaccepteerd.’