Uit de asielbeslissing van het Hooggerechtshof blijkt dat Trump zijn muur niet hoeft te bouwen. Hij heeft de wet.

De president hoeft nauwelijks ‘de muur te bouwen’ wanneer hij een muur van beleid kan bouwen die hetzelfde effect heeft op migranten.

President Donald Trump kan zijn grensmuur niet laten bouwen, maar hij heeft beleid opgesteld zodat hij dat niet hoeft, hij bouwt een onzichtbare muur om de mogelijkheid van migratie uit Midden-Amerika af te schermen. Zijn aanvallen op asielzoekers – voornamelijk migranten uit El Salvador, Guatemala en Honduras die op de vlucht zijn voor geweld, verkrachting, vervolging en sociale problemen in hun thuisland – zijn succesvoller gebleken dan enige fysieke barrière bij het beperken van hun toegang tot humanitaire bescherming.

Het Hooggerechtshof bevestigde woensdag zijn laatste klap voor het systeem door zijn nieuwste ‘asielverbod’ door te laten gaan, zelfs terwijl er nog steeds verschillende juridische uitdagingen in behandeling zijn bij de lagere rechtbanken. Het verbod verbiedt asielzoekers effectief om hun claim in de VS in te dienen door hen te instrueren om eerst asiel aan te vragen in een zogenaamd veilig derde land waarlangs ze op weg zijn naar de VS. Laat staan ​​dat zo’n land niet bestaat; Trump staat erop dat de vluchtelingen overal behalve op Amerikaans grondgebied thuishoren.

In het afgelopen jaar heeft de administratie systematisch de rechten van asielzoekers aangevallen door hen op te sluiten, hun toegang tot de rechtbanken te beperken en hen volledig het land uit te houden.

In de rechtbanken heeft het ministerie van Justitie getracht de juridische mogelijkheden om humanitaire hulp te zoeken te verkleinen door claims in te dienen op basis van bendegeweld, intiem partnermisbruik of gezinslidmaatschap . Aan de grens probeerde de Trump-administratie de toegang van asielzoekers te verhinderen, tenzij ze zich bij een aangewezen haven van binnenkomst presenteerden. Vervolgens probeerde het hen volledig van de grens weg te houden door het “in Mexico blijven” -beleid op te leggen , dat migranten effectief dwong om voor onbepaalde tijd aan de Mexicaanse kant te wachten terwijl ze hun asielaanvragen vervolgden. Asielzoekers zijn op hun beurt gevangen in een chaotische omgeving aan de grens, blootgesteld aan economische uitbuiting, huisvestingsinstabiliteit en geweld, wat waarschijnlijk de littekens van het sociale trauma dat ze op hun reis leden – zal verdiepen – inclusief seksueel geweld en mensenhandel.

Migranten die in Mexico vastzitten, hebben doorgaans ook geen toegang tot enige vorm van juridische hulp, wat cruciaal is voor het navigeren door het rechtssysteem, vooral wanneer iemand een claim probeert te procederen in een Amerikaanse rechtszaal terwijl hij bijvoorbeeld in een opvangcentrum in Juarez woont. Volgens het Transactional Records Access Clearinghouse waren eind juni van de bijna 13.000 migranten met hangende zaken die gedwongen waren om in Mexico te wachten, slechts 163 of 1,3 procent erin geslaagd een advocaat te verkrijgen.

De criminalisering van grensovergangen heeft geleid tot een systematische scheiding van families, ondanks de beweringen van de regering dat het de praktijk heeft beëindigd. In één geval dat werd beschreven door de Women’s Refugee Commission , scheidden grenspatrouillefunctionarissen Alvaro, een inheemse Guatemalteekse vader, van zijn zoon aan de grens en stuurden Alvaro naar Mexico terwijl zijn zoon in de VS bleef. Alleen met de hulp van pro-bono advocaten dat hij drie maanden later terug naar de VS mocht om zich met zijn kind te herenigen. Talloze andere families moeten nu misschien eenheid opofferen om te overleven, uit elkaar gaan zodat een deel van het gezin asiel kan aanvragen, terwijl anderen terug over de Mexicaanse grens gaan of naar huis terugkeren.

Trump zet deze wreedheid om in een campagnespreekpunt: tijdens een bijeenkomst in maart bespotte hij de asielaanvragen van Midden-Amerikaanse migranten als ‘een grote, dikke oplichterij’.

Terwijl het “in Mexico blijven” -beleid migranten in een wettelijk vagevuur schorst, heeft de Trump-regering geprobeerd Guatemala aan te duiden als een “veilig derde land” waar migranten uit andere delen van Midden-Amerika mogelijk asiel aanvragen. De beweging, die zowel in de VS als in Guatemala ronduit is veroordeeld, negeert het feit dat de mensenrechtensituatie in Guatemala zo ernstig is dat het bijdraagt ​​aan de migratiestroom vanuit Midden-Amerika en geen vluchtelingen van elders ontvangt.

Voor asielzoekers die ondanks het beleid erin zijn geslaagd om in de VS te blijven, is de administratie vastbesloten om het leven zo ellendig mogelijk te maken: het is overgegaan op het terugdraaien van langdurige bescherming voor kinderen en voor onbepaalde detentie van hele gezinnen ; immigratieautoriteiten hebben een richtlijn uitgevaardigd om het juridische proces voor “niet-begeleide” migrantenkinderen – die zonder zorgverlener aan de grens aankomen – aan te scherpen , wat een onnodig proces voor een aantal van de meest kwetsbare migrantenjongeren zou kunnen ondermijnen. Trump heeft ook voorgesteld een vergoeding in rekening te brengen aan asielzoekers terwijl ze tegelijkertijd worden verboden om te werken terwijl hun zaken aanhangig zijn – blijkbaar met het doel om hen zoveel mogelijk te verarmen terwijl ze hun vorderingen voor de rechtbank vervolgen.

Op de achtergrond blijven de omstandigheden in detentiecentra voor immigranten verslechteren en heeft Trump buitenlandse hulp aan El Salvador, Guatemala en Honduras verslechterd – een dubbele klap van collectieve straf in de hele regio.

Tot nu toe zijn veel van Trump’s meest extreme anti-immigrantenbeleid geblokkeerd door gerechtelijke uitdagingen , waaronder het nieuwste asielverbod van Trump. Maar nadat verschillende arresten van het district en het hof van beroep resulteerden in een gesplitst verbod – het verbod in sommige staten maar niet in andere – blokkeerde het Hooggerechtshof groen licht om de administratie het verbod landelijk te laten opleggen, waardoor asielzoekers gedwongen worden toevlucht te zoeken in een niet-bestaand “Veilig” doorvoerland.

Ongetwijfeld kan zelfs de VS niet als een veilig land voor asielzoekers worden beschouwd. Maar er is hier een robuust verzet op het werk, waarbij belangengroeperingen rechtsbijstand verlenen aan asielzoekers over de grenzen heen, gescheiden gezinnen helpen herenigen en sociale basisdiensten leveren. Elke dag dat het asielverbod van Trump wordt opgelegd, is echter weer een dag waarop de overheid de verantwoordelijkheid onder het internationale humanitaire recht schendt en een andere dag waarin de historische schuld die Washington aan Midden-Amerika verschuldigd is na tientallen jaren van destabilisering en interventie in de regio wordt genegeerd .

Hoewel de plannen van Trump om zijn fantastische grensmuur te bouwen misschien zijn vastgelopen, bouwt hij een meer verraderlijke barrière door de wet, door het kader van het humanitaire beleid om te vormen tot een knuppel voor het gevangen zetten, misbruiken en verbannen van mensen die al het ergste van de mensheid hebben gezien. Een fysieke muur, althans, zou snel kunnen worden neergehaald onder een nieuwe president. Het legale fort dat Trump heeft ingebed aan de grens en in de rechtbanken kan generaties duren om te ontmantelen.