Vaccinatie gaf me de laatste Knuffel van mijn oma – en het meest waardevolle moment
Indignatie redactie
3 min. lezen
Hoe meer mensen ingeënt zijn, hoe minder het coronavirus zich kan verspreiden. De beslissing om al dan niet gevaccineerd te worden heeft daarom een impact op de samenleving als geheel – en toch is het een zeer persoonlijke. In de nieuwe serie “Mijn Vaccinatieverhaal” vertellen mensen wat voor hen bepalend was.
Toen de vaccinatievolgorde werd aangekondigd, was het zowel een vreugde als een beetje een ontgoocheling voor mij: op 94-jarige leeftijd stond mijn grootmoeder bovenaan de lijst van gevaccineerde mensen. Ik, 30 jaar, gezond, geen risicogroep hoefde mezelf onderaan te zetten. Vanuit mijn oogpunt precies goed – op dit moment maakte ik me het meest zorgen over de fragiele, oude dame die, ondanks haar trotse leeftijd, nog steeds alleen woonde, de boodschappen deed en voor zichzelf zorgde.
De maanden van beperkt contact waren vervelend voor mij, maar marteling voor haar.Als moeder van drie kinderen, oma van zeven kleinkinderen, overgrootmoeder van zes achterkleinkinderen en een enthousiaste bridger, gingen mensen haar in en uit . Telefoontjes en incidentele bezoeken met masker en afstand – voor zover toegestaan - konden dit niet goedmaken.
Eindelijk weer knuffelen
Het was dus een last van mijn hart toen mijn “oma” zonder problemen de tweede schoppen beheerde. Mijn broers en ik waren nog steeds heel voorzichtig, met het restrisico in gedachten. Maar met Pasen kon ik haar voor het eerst knuffelen – getest natuurlijk – zonder me ongemakkelijk te voelen. We brachten samen een bijna normale brunch op zondag door.
Terwijl het leven om haar heen langzaam weer op gang kwam, kwamen in het geval van mijn oma steeds meer sporen van haar ouderdom. Het werd langzaam afgebroken. Mijn oma, die altijd goed gekleed was, met haar rollator racete en altijd erg geïnteresseerd was in mijn leven, werd steeds kwetsbaarder.
Kostbare momenten na vaccinatie
Het was nu juni en mijn broers en ik kregen eindelijk onze vaccinaties. Net op tijd. Omdat onze oma in het weekend is overleden.
De vaccinaties gaven ons de kans om samen tijd door te brengen – en om afscheid te nemen. Omi kon ons zien zonder masker en ons knuffelen. Maanden geleden zouden deze kostbare momenten ons zijn afgenomen door een crisis, een onzichtbaar risico.
Als ik denk aan de vele mensen die geen afscheid konden nemen, die stierven zonder hun dierbaren weer te zien, kan ik me de pijn niet voorstellen die deze situatie heeft veroorzaakt.
Onthoud en mis
Want een moment dat ik voor altijd in mijn hart zal hebben, is de laatste keer dat ik in het ziekenhuis kwam en mijn masker afzette. Mijn grootmoeder fluisterde tegen me: “Oh, je bent mooi.”
Omi, ik mis je. Ik weet zeker dat je nu herenigd bent met mijn opa en met trots op ons neerkijkt.
