Indignatie redactie 
De heilige geloften van het politieke Den Haag om geen verplichte vaccinatie tegen het ultieme pandemische corona-killer-virus te overwegen, doen je rechtop zitten en opmerken: de ervaring heeft geleerd dat met name kinderen die beloven nooit een tatoeage te krijgen allang door de relevante sjablonen hebben gekeken.
Waarom is? En waarom is vaccinatie zo’n fel bediscussieerd onderwerp? Een arts die een injectiespuit in de arm van zijn patiënt ramt, begaat lichamelijk letsel volgens de gevestigde juridische opvatting. De parallel met de vechtpartij voor het restaurant heeft sommige doktoren verontwaardigd. Toch is het zo. Je kunt er dus niet omheen. Om geen crimineel te worden, moet de arts een reden hebben om zijn daden te rechtvaardigen. Traditioneel is dit toestemming: de patiënt moet de akte ook willen hebben. Omdat alleen degenen die ermee instemmen geen onrecht doen (voor geschoolde burgers: volenti non fit iniuria). Wettelijk effectief wil een patiënt echter alleen iets doen dat hij heeft begrepen. Een toestemmingssjabloon gedrukt in lichtgrijs op donkergrijs in kleine lettertjes is niet voldoende. De arts moet de patiënt eerst uitleggen waar het over gaat. Anders is hun toestemming niet effectief. Er wordt gezegd dat er een informatieasymmetrie is tussen de slimme dokter en de domme patiënt.
De wettelijke goden hebben de uitbanning van onwetendheid door middel van een goede opvoeding van de patiënt boven de wettelijk effectieve verlichting gesteld. De arts moet de patiënt (en ook degene die geïnteresseerd is in de vaccinatie) het belang van deze procedure uitleggen. Vraag daarom uw arts naar risico’s en bijwerkingen. Sterker nog: vraag hem naar de kansen en mogelijkheden. Maar meer nog: vraag hem naar de kansen op succes en het nut van de hele oefening! En wat meer is: zelfs wat je hem niet vraagt, hij moet nog antwoorden. Want als een aap in een boek kijkt, zoals bekend, kan geen apostel naar buiten kijken.
De dokter moet vragen beantwoorden die u niet stelt, want u had er niet eens aan gedacht om zoiets te vragen. Waarom ook? U bent tenslotte geen dokter! Dus, alsjeblieft, praat en leg uit totdat de asymmetrie van kennis volledig is geëlimineerd. Alleen dan kan rechtsgeldige toestemming worden gegeven. Alleen dan wordt het risico van de misdaad afgewend. Dat kan even duren. Veel langer dan de lul zelf. Maar alsjeblieft: we zitten midden in de beschaving, nietwaar?
De fundamentele balans tussen kansen en risico’s
Als deze korte samenvatting nu de twijfel over de juistheid van een vaccinatie wegneemt, dan benaderen we de volgende vraag zodra er sprake is van een (verplichte) vaccinatie. Want als er een vaccinatieplicht is, is er uiteraard geen toestemming nodig. De toestemming is eerder niet relevant. De patiënt is eerder al wettelijk verplicht om het te willen. In plaats van de empathische discussie tussen de arts en de persoon die geïnteresseerd is in de vaccinatie, is er louter een verduidelijking of er een duidelijke contra-indicatie is. In wezen vraagt de patiënt niet meer, maar is de communicatie in de behandelkamer praktisch omgekeerd. Nu wordt alleen de patiënt gevraagd: Vorige ziekte? Allergieën? Intoleranties? Niks van dat? Goed,
In plaats van de structureel informatieve asymmetrische patiënt, voert een wijze wetgever de fundamentele afweging tussen kansen en risico’s uit. Het is niet zomaar een wiskundige met een doctoraat of een postdoctoraal in de klassieke filologie die subtiel nadenkt over hoe de situatie individueel moet worden afgewogen met hun academische vriendenkring, maar indien nodig zullen alle burgers de hunne worden via de misschien smalle maar zeker wijze meerderheidsraad van een parlement dat bestaat uit drop-outs en mislukte carrières. sociaal aanvaardbaar volk hygiënisch algemeen welzijn. Alleen zeer onredelijke vijanden van de democratie konden uiteraard de overtuigende rationaliteit van een dergelijke besluitvorming ontkennen. Schaken voor populisme: het plebs kan niet verkeerd zijn!
Laten we de twijfels over de verplichte vaccinatie door derden naar een hoger niveau tillen: de geliefde overgrootmoeder, bijna honderd jaar oud, niet in staat om te bewegen en daarom niet in staat om te ontsnappen, soms behoorlijk hoorbaar alert, maar nog steeds zonder toezicht, in een verpleeghuis dat naar behoren is gevuld met een verplichte verzekering volgens het Sociaal Wetboek. De zorgvuldige en juridisch goed geïnformeerde huismanager is meer bang voor een “uitbraak” van het virus in zijn vier muren dan voor de passage van alle vier de apocalyptische hengsten. Dus zelfs zonder een wettelijk vaccinatiebevel stemt hij in met de voorkeursvaccinatie van alle kwetsbare personen voor zijn afdelingen. “Degenen die weigeren, zullen eruit worden gegooid!” Hij tekent krachtig zijn wil jegens de gemaskerde, verre en verbijsterde familieleden,
Rollen die je niet graag aanneemt
In deze situatie zijn er vier rollen die men niet op zich wil nemen: Ten eerste houdt men er niet van om ongevraagd met experimentele vaccins behandeld te worden aan het einde van een lang leven. Maar je wilt ook niet verhuizen naar een ander huis 200 kilometer verderop waar geen familiebezoek meer komt. Ten tweede mag men niet het familielid zijn dat ’s ochtends het appèl aan de ouderen doet om de handen uit de mouwen te steken. Ten derde mag men zeker niet de dokter zijn die de vaccinatie uitvoert. Want wie krijgt hier eigenlijk les en waarover?
Zelfs als je de spuit in die ogenschijnlijk gewillige bovenarm steekt, hoe deskundig en behendig ook, blijft het risico van medische aansprakelijkheid enorm: voor een coronavaccin dat in een versnelde procedure is goedgekeurd, kunnen er, zoals gewoonlijk, geen normen zijn van de Standing Vaccination Commission die de staat van medische kennis vervangen. . Omdat wat nog nooit is beoefend, er eenvoudigweg geen constante oefening kan zijn. Stom toch? Maar meer dan dat: zelfs uw eigen beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar beweegt zich om wisselende verzekeringsrechtelijke redenen wanneer hij het risico bevestigt: Omdat er geen wettelijke dekking is voor opzettelijke handelingen. Dus het drama komt uiteindelijk tot de vierde, wie men niet wil zijn: namelijk naar de rechter, die uit voorzorg wordt geroepen volgens het burgerlijk wetboek,
Kortom: je mag legaal het mes van iemand anders pakken zodat hij niemand steekt. U kunt iemand anders misschien legitiem dwingen een verzekering af te sluiten, zodat hij niet op de zak van iemand anders zit. Maar zodra je iemand begint te dwingen om jezelf bloot te stellen aan een gezondheidsrisico om anderen niet bloot te stellen aan een gezondheidsrisico, wordt de argumentatieve lucht heel dun. Volenti niet fit iniurie.
Maar hoe zit het met de anderen? Kunt u een potentieel besmette persoon met alle macht van de staat dwingen zichzelf het voorwerp van de bescherming van derden te maken? Kunt u hem dwingen te verhuizen als hij zich in een publiek-private woning bevindt waarin hij alleen woont omdat hij daarvoor wettelijk verplicht was? Is het toegestaan om de toestemming van een zeer oude persoon te vervangen door familieleden, agenten of rechtbanken als hij de situatie zelf niet meer kan vatten?
