Vaccinatieplicht: Vanaf nu zal ik mijn familie waarschijnlijk alleen nog op een scherm zien, omdat ik de Covid-prik niet wil

Zoals velen over de hele wereld heb ik vanaf medio 2021 de gruwelijke waarschijnlijkheid onder ogen moeten zien, dat de enige manier waarop ik mijn familie ooit nog zal zien, via internet zal zijn.

Mijn vaderland, Canada, heeft ervoor gekozen een steeds draconischer en oprecht onwetenschappelijk beleid te voeren in naam van het “beschermen” van de mensen. Wat de Canadese autoriteiten in feite doen, is ervoor zorgen dat de mensen de experimentele prikken nemen. Wil je ze niet nemen? Geen zorgen, maar dan ben je niet welkom in Canada.

Onlangs beschreef mijn RT-collega Rachel Marsden haar verdriet dat zij gedwongen werd haar land en familie de rug toe te keren, aangezien Canada besloten heeft dat het de ‘wetenschapspolitie’ is en bepaald heeft welke ‘wetenschap’ ertoe doet.

Zij schreef: “Ik beging de kennelijke overtreding dat ik probeerde mijn eigen land opnieuw binnen te komen met een bewijs van op natuurlijke wijze verworven Covid-19 antilichamen die door mijn eigen immuunsysteem na genezing werden aangemaakt, in plaats van die welke worden aangemaakt door het door de mens vervaardigde Covid-19 vaccin, waarover nog veel moet worden ontdekt.” Ze merkte op dat zelfs haar arts vaccinatie had afgeraden. Maar voor Canada doet dat kennelijk niet ter zake.

In een e-mail legde zij uit, dat de Canadese douane een positieve PCR-test eist die meer dan twee weken geleden en minder dan drie maanden geleden is afgenomen als bewijs dat zij Covid heeft gehad en dus immuniteit heeft.

Zij beschikte niet over die positieve PCR-test, omdat ze op dat moment geen symptomen had opgemerkt.

“In plaats daarvan werd mijn immuniteit na mijn herstel bevestigd door middel van twee laboratoriumtesten op Covid-antilichamen die met een tussenpoos van bijna 5 maanden werden uitgevoerd en die aantoonden dat mijn Covid-antilichaamspiegels aanzienlijk zijn en ook tussen de twee testen helemaal niet waren veranderd. Mijn arts heeft dit resultaat vorige maand bevestigd in een notitie met de vermelding “Covid-immuniteitscertificaat”.

Men sommeerde Marsden om zich aan een driedaags verblijf in een van Canada’s Covid-interneringshotels te onderwerpen, voor ruwweg 2.000 Canadese dollars, plus twee weken quarantaine. De andere twee opties bestonden uit het betalen van een boete van ongeveer 6.000 Canadese dollars als ze simpelweg de luchthaven zou uitlopen, of het boeken van een vlucht weg uit Canada – de goedkoopste optie.

Het anti-wetenschappelijke aspect van het Canadese beleid om haar natuurlijke immuniteit te weigeren geeft aan, dat Canada meer geïnteresseerd is in het opdringen van vaccinaties dan in de volksgezondheid.

En, zoals zij schreef: “Door een dergelijke houding aan te nemen criminaliseert de Canadese regering stelselmatig mensen met Covid-antilichamen die niet afkomstig zijn van een geproduceerd experimenteel vaccin.”

Waarom ik misschien nooit meer naar Canada terug kan

Toen dit alles begin vorig jaar begon, had ik Canada net verlaten voor, naar mijn idee destijds, een afwezigheid van maximaal twee maanden. Dat is meer dan anderhalf jaar geworden. Misschien had ik met Kerstmis kunnen proberen terug te keren voor een bezoek. Maar omdat Ontario (winnaar van de langste lockdown) zo onvoorspelbaar is, werd ik afgeschrikt door de gedachte dat ik daar vast zou komen te zitten.

Zes maanden daarvoor had ik mijn appartement opgezegd en mijn spullen laten opslaan. Vastzitten in Ontario zou een heleboel logistieke problemen hebben opgeleverd. Dus koos ik ervoor om te wachten, in de hoop dat voor een toekomstig bezoek de lockdowns en quarantaines opgeheven zouden zijn.

Dat was mijn beslissing en daar zal ik mee moeten leven, evenals met het besef dat ik mijn moeder misschien nog eens had kunnen bezoeken en zien, maar nu zie ik niet in hoe dat mogelijk zal zijn, gezien de kant die Canada opgaat.

Sinds kort zijn reizigers die naar Canada komen wettelijk verplicht zich te laten vaccineren, wat ik niet van plan ben te doen. Mijn immuunsysteem is uitstekend. Ik heb de helft van het afgelopen jaar in Damascus rondgelopen, ook op extreem drukke marktplaatsen waar geen fysieke afstand was en weinig mondkapjes te ontdekken waren. Ik ben niet ziek geworden, en daarom heb ik er het volste vertrouwen in dat mijn lichaam Covid kan afweren.

Crowded market this morn pic.twitter.com/qUBr6Er1ft

— Eva Karene Bartlett (@EvaKBartlett) April 18, 2020

Laat me aan de andere kant eens voorstellen, dat ik wel aan Covid ben blootgesteld maar geen symptomen heb. Volgens de logica van Canada en de ervaring van Rachel zou mijn natuurlijke immuniteit ongeldig zijn, omdat ik niet elke week obsessief PCR-testen heb laten doen voor het geval ik positief was (buiten beschouwing latende dat de test vals-posititief kan zijn).

Indien ik me zou laten injecteren, zou ik het Russische vaccin Spoetnik V nemen. En hoewel Spoetnik V is goedgekeurd voor gebruik in 69 staten en gebieden, accepteert Canada het niet en geeft de voorkeur aan Pfizer, Moderna, AstraZeneca, en Johnson & Johnson. Ik ben niet van plan om binnenkort een van deze injecties te nemen, en daar heb ik een goede reden voor. Mijn keuze gaat er niet om anti-vaccins te zijn, maar om goed geïnformeerd te zijn over de mogelijk ernstige risico’s die de overhaaste experimentele vaccins die aan de Canadezen worden opgedrongen, kunnen inhouden.

Zelfs de CBC berichtte over Canadezen die zich zorgen maken over de veiligheid en de bijwerkingen van vaccins, met name over de langetermijneffecten van de mRNA Covid-vaccins, omdat deze nog niet zijn onderworpen aan jarenlange klinische proeven. Pfizer, bijvoorbeeld, is nog niet eens volledig goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration. Een punt dat niet genoeg wordt benadrukt, maar dat CBC onbedoeld aan het licht bracht door een bepaalde foto in het artikel op te nemen, is de vrijstelling van aansprakelijkheid die producenten van vaccins genieten.

Begin augustus vernamen we ook dat, volgens de CDC, “Covid-19 vaccins niet langer transmissie voorkomen”. In IJsland zijn vier van de vijf mensen op de intensive care voor Covid-19 volledig geïnjecteerd. En over de hele wereld zijn er voorbeelden van negatieve reacties, verwondingen en sterfgevallen na injectering met het vaccin, hetgeen op zijn minst veel mensen zorgen zou moeten baren, als deze reacties in de media op dezelfde hysterische manier werden gebracht als al het andere dat met Covid te maken heeft.

Zoals gemeld (via gegevens vrijgegeven door de CDC) waren er “tussen 14 december 2020 en 25 juni 2021 411.931 meldingen van schadelijke bijwerkingen in alle leeftijdsgroepen na toediening van Covid-vaccins, waaronder 6.985 sterfgevallen en 34.065 ernstige verwondingen.” Dit betekent niet dat iedereen die de prik krijgt bijwerkingen zal ondervinden, maar sommigen wel, en dat risico willen vermijden is een keuze die ik vrij zou moeten kunnen maken.

Voorts is ons onophoudelijk verteld dat we “de wetenschap moeten vertrouwen”, maar je hoeft geen “anti-vaxxer” te zijn om te zien hoe regeringswetenschappers tot seculiere bisschoppen zijn verheven terwijl degenen die het niet met hen eens zijn als ketters worden afgedankt, en deswege enigszins achterdochtig te zijn dat hun overtuigingen misschien niet zo onbetwistbaar zijn als zij beweren. Er zijn talrijke deskundigen die zich tegen de experimentele injecties uitspreken, waaronder epidemiologen, immunologen, virologen, vaccinonderzoekers en zelfs de voormalige vice-president van Pfizer.

Dit zijn voor mij voldoende redenen en bezwaren om te besluiten de vaccins niet te nemen, maar in een zinnige wereld zou mijn weigering om een vaccin te nemen tegen een ziekte met een overlevingskans van 99% mij niet moeten beletten naar het land te terug te keren waar ik ben geboren en getogen. Dit alles wil niet zeggen dat iemand die het vaccin wil nemen dat niet moet doen, maar wat is er overgebleven van “mijn lichaam, mijn keuze?”

Eva Bartlett is een freelance journalist en rechtenactivist met ruime ervaring in de Gazastrook waar ze af en aan drie jaar woonde (vanaf eind 2008 tot begin 2013), arriverende per boot als deel van de Free Gaza missie. Ze documenteerde de Israëlische oorlogsmisdaden van 2008/9 en 2012 en aanslagen op Gaza terwijl ze meereed in ambulances en verslag deed vanuit ziekenhuizen. Eva vergezelde Palestijnse vissers en boeren toen ze intensief beschoten werden door het Israëlische leger. Sinds 2014 bezocht ze Syrië vier keer en werkt om de stemmen van een volk dat lijdt onder de buitenlandse oorlog tegen Syrië weer te geven. Haar geschriften kan men vinden op haar blog, In Gaza.