Verzekeringspolis

‘Gelukkig heb ik meer verstand van verzekeren!‘

Dat was de slogan van een serie legendarische reclamespotjes van een grote verzekeraar in de jaren negentig. HIER een voorbeeld, voor wie er nooit mee in contact is gekomen. Hoogstwaarschijnlijk had de bedenker van die slogan, en serie filmpjes, niet overdreven veel verstand van verzekeren, maar wel van reclame-maken. De verzekeraar zelf heeft het niet gered, opgeslokt door een ‘Grote Jongen‘, en de kantoren staan sinds 2020 leeg.

Om succesvol iets te kunnen verkopen, hoef je er geen verstand van te hebben. Dat besef is bij veel consumenten wel ingedaald, maar sommigen zijn volledig gestript door onverwachte faillissementen, met in Nederland de teloorgang van de DSB nog altijd als een ernstig trauma voor velen, die dachten dat de ‘autoriteiten‘, onder verantwoordelijkheid van het ministerie van financiën, toezicht hielden op een wijze die de consument beschermde tegen ‘domme dingen‘. En met Gerrit Zalm, eerder minister van financiën, als ‘hoofd-econoom‘ van die bank kon het toch niet mis gaan? Niet voor Gerrit Zalm, die na dat debacle doorstootte naar de functie van directeur van ABN/AMRO, dat op een haar na heel Nederland in het verderf had gestort door als ‘Zakenbank‘ ver boven haar macht te tillen terwijl Gerrit Zalm minister was. Maar klanten van de DSB bleven niet zelden met lege handen achter.

In de tijd dat je producten nog niet ‘on-line‘ kocht, maar bij de winkel, had die winkel er belang bij om je niet te besodemieteren. Naast de verkoop was ‘service‘ ook cruciaal. Met ‘on-line‘ ligt dat anders. Daar gaat het meer en meer om ‘volume‘, om ‘omzet draaien‘, en als het mis gaat, verander je de naam en het ‘adres‘ op het internet, en ga je vrolijk verder met een nieuwe poging. De ‘toezichthouder‘ heeft het te druk met zichzelf, en is de komende jaren nog druk met de ‘toeslagenaffaire‘ en weggemoffelde ‘memo’s‘, ‘zoekgeraakte bonnetjes‘ en liegende bestuurders en ambtenaren. Dat liegen doen ze aan de lopende band, maar ze vallen steeds vaker door de mand door slordigheden als gevolg van de algehele chaos die het land in zijn greep heeft. Daarnaast ligt er een plan voor de introductie van een ‘andere bestuurscultuur‘ die van de overheid een tennisvereniging moet maken, dus verwacht daar de komende jaren ook maar niet teveel van.

Het ‘Covid-dossier‘ vergroot het vertrouwen in de overheid ook al niet. Althans, nadat men eerder nog wel bereid was om alle uitglijders door de vingers te zien, begint het nu te borrelen en te gisten. En afhankelijk van de consequenties van het stoppen van de staatssteun, bij gelijktijdig oplopende kosten en exploderende prijzen, is de schroom bij partijen om formeel verantwoordelijkheid te nemen wel enigszins begrijpelijk, want het wordt er allemaal niet veel leuker op in de nabije toekomst, zo valt te vrezen. Andermaal gaat de rechter op de stoel van de regering zitten, waar de rechtbank stelt dat horeca-ondernemingen recht hebben op korting op de huur. Dat gaat dus ten koste van de inkomsten van de eigenaren van die panden, en dat zijn veelal uw en mijn pensioenfonds. Ik heb nog niet gehoord dat de rechter ook, bij extensie, heeft uitgesproken dat horeca-ondernemers die hun bedrijfspand hebben gekocht, de rente op hun hypotheek niet meer hoeven te betalen, of dat particulieren de aanmaningen door de versnipperaar mogen trekken. Mijn gedachten daarover heb ik hier al wel eerder uiteengezet, waar ik sterk het gevoel heb dat het plunderen van de pensioenen, en het plukken van ‘huiseigenaren‘ hoog op de agenda staat van degenen die op de achtergrond de dienst uitmaken.

Hier gaat ‘de vervuiler betaalt‘ dus niet op. Het is het overheidsbeleid dat voor alle chaos zorgt, met haar ‘Intelligente Oplossingen‘, maar de schade wordt niet vergoed, tenzij de rechter de overheid ertoe verplicht, of de kosten afwentelt op een andere partij, zoals de pensioenfondsen. Maar ook als de overheid wél geld vrij zou maken ter compensatie, dan is het nog steeds de ‘belastingbetaler‘ die met de rekening blijft zitten, uiteraard. Nu, of een toekomstige generatie door het ophogen van het ‘tekort‘ door geld te lenen.

Dit alles is toeval, maar het past toevallig naadloos in de visie van de ‘Big Reset‘. Derhalve raad ik iedereen aan om daar nog eens goed naar te kijken, en je niet op te winden over iets dat in de actualiteit ‘speelt‘. Het maakt helemaal niks uit of Sigrid Kaag, Mark Rutte en al die anderen in ‘Den Haag‘ zichzelf zien als bestuurder van een tennisvereniging, of van een land, want ze hebben toch geen échte invloed. Ze zijn acteurs en actrices in een ‘Ster-spotje‘ voor verzekeringspolissen. Het ene ‘spotje‘ is leuker dan het andere, maar als je wilt weten waar het naartoe gaat, kun je beter de website van het ‘World Economic Forum‘ in de gaten houden. Geen van de mensen daar is verkozen, dus zullen we na moeten denken over andere manieren om invloed uit te oefenen, als die plannen die daar worden ontvouwd ons tegenstaan. En dan doel ik niet op geweld, voor alle duidelijkheid, want ze zwemmen daar in de ‘vrijwilligers‘ die gretig het stokje overnemen van iemand die wegvalt, om welke reden dan ook. En in mijn bijdrage van gisteren trachtte ik duidelijk te maken dat er geen vastomlijnde ideologie, of religieuze droomtoestand schuil gaat achter hun plannen. Het gaat om kale, naakte ‘Managers-macht‘, op dit blog in het verleden het ‘Nieuwe Feodalisme‘ genoemd.

Als u dan mij ter verantwoording roept, omdat ik steeds zeg dat er geen sprake is van een ‘Groot Complot‘, terwijl dat dus wél het geval is, dan blíjf ik dat tegenspreken. Het is allemaal open en bloot, maar als je na het zien van een reclame voor een verzekeringsmaatschappij die acteur in dat spotje belt, dan heb je het niet goed begrepen. Die zei wel dat hij meer verstand heeft van verzekeren, maar hij heeft alleen verstand van acteren.

Zelf zie ik liever iemand op het podium klimmen die wél over een visie beschikt, en zichzelf niet ziet als een ‘Manager‘, maar als de ‘Eigenaar‘ van de ‘BV Nederland‘, of de ‘BV Europa‘, en die de geschiedenis in wil gaan als een groot ondernemer, en niet als iemand die lekkere bitterballen serveerde tijdens de bestuursvergadering, en die leuk op de winkel heeft gepast, en koddig was in een reclame-spotje.