Victoria Nuland heeft een feitelijke kwestie aan de orde gesteld die ons kan helpen begrijpen hoe we door propaganda moeten navigeren.

Hoewel Victoria Nuland tijdens haar drie decennia lange carrière als officier van de Amerikaanse buitenlandse dienst veel dingen heeft gedaan, meestal in de schaduw, heeft ze twee momenten gehad die haar in de krantenkoppen hebben geprojecteerd, beide gerelateerd aan cruciale gebeurtenissen in Oekraïne . Het is vermeldenswaard dat bij beide gelegenheden haar superieuren verwachtten dat ze in de schaduw zou blijven. Met andere woorden, het is puur toeval dat ze nu een begrip is geworden in het buitenlands beleid van de VS. Nuland heeft elke regering loyaal gediend, zowel democraat als republikein, sinds Bill Clinton, op één uitzondering na. Donald Trump weigerde hoogstwaarschijnlijk haar verworven competentie te exploiteren op grond van het feit dat ze was bezoedeld door te werken voor het ministerie van Buitenlandse Zaken van Barack Obama onder Hillary Clinton en John Kerry . Of misschien vond Trump dat ze te veel ingebed was geraakt in de cultuur van de diepe staat die hij beweerde te verafschuwen. Nuland's nauwste directe samenwerking met een beroemdheid in de Amerikaanse politiek vond plaats tussen 2003 en 2005, toen ze de functie bekleedde van plaatsvervangend adviseur buitenlands beleid van vice-president Dick Cheney. Dat stelde haar in staat om haar vaardigheden als agressieve agent van de Amerikaanse macht aan te scherpen en tegelijkertijd een invloedrijke rol te spelen bij het promoten van de oorlog in Irak. Na die periode werd ze de ambassadeur van George W. Bush bij de NAVO. In januari 2021 benoemde president-elect Joe Biden haar tot staatssecretaris voor politieke zaken, de vierde positie in het ministerie van Buitenlandse Zaken. Volgens Foreign Policy, die Bill Clinton's onderminister van Buitenlandse Zaken Strobe Talbott citeert , heeft Nuland "een hoge mate van zelfvertrouwen en een absolute toewijding om te werken voor de administratie waarvoor ze werkt, welke administratie dat ook is." Met andere woorden, ze is een betrouwbaar instrument voor ieders beleidsbeslissingen, hoe genereus, cynisch of pervers ze ook zijn. Dat bewees ze toen ze in februari 2014 naar Kiev werd gestuurd om de operaties rond de vreedzame protesten die toen plaatsvonden te leiden, waarvan het ministerie van Buitenlandse Zaken oordeelde dat ze toen, met het juiste managementniveau, in een revolutie zouden kunnen veranderen. De gehackte opname van een telefoongesprek tussen de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne, Geoffrey Pyatt, en Nuland bezegelde de plaats van de anders discrete diplomaat in de geschiedenis. In de opname is de stem van Nuland te horen die Pyatt orders geeft over wie de Verenigde Staten hadden gekozen om de nieuwe premier van Oekraïne te worden. Tegen de suggestie van Pyatt van de populaire voormalige bokser Vitali Klitschko, koos Nuland Arseniy Yatsenyuk. Nadat de pro-Russische president Viktor Janoekovitsj het land ontvluchtte en Yatsenyuk worstelde om een nieuwe regering te leiden, won een anti-Russische miljardair, Petro Poroshenko, het presidentschap in september 2014. Hij deed onmiddellijk een beroep op de regering-Obama voor militaire hulp om Rusland tegen te gaan, maar president Obama hield hem op afstand en redeneerde dat "Oekraïne een kernbelang is voor Moskou, op een manier dat het niet voor de Verenigde Staten is." Met andere woorden, de CIA werkte niet alleen om de gekozen president, Janoekovitsj, omver te werpen, maar Nuland slaagde erin de Oekraïense politiek van binnenuit te manipuleren en zo bij te dragen aan wat zou uitgroeien tot een notoir corrupt regime onder Poroshenko. Tegelijkertijd koos haar opperbevelhebber, Barack Obama, ervoor om de Amerikaanse betrokkenheid bij Oekraïne te beperken door een voorzichtige zakelijke relatie te definiëren met het fiasco dat zich ontvouwde, zelfs nadat Rusland de Krim van de Oekraïners had ingenomen.

Terug in het nieuws in 2022

De gebeurtenissen rond de Maidan-revolutie van 2014 waren de enige gelegenheid voor het grote publiek om de naam van Nuland te kennen, tot vorige week toen ze voor de Senaat verscheen, waar Marco Rubio, senator uit Florida, haar ondervroeg over de huidige situatie in Oekraïne. Die uitwisseling had routine moeten zijn, maar Rubio vond het belangrijk om Nuland's getuigenis te gebruiken om beschuldigingen van Rusland en China te weerleggen dat de VS de ontwikkeling van chemische wapens in laboratoria in Oekraïne financierde. https://www.youtube.com/watch?v=Y39veTO7kF4&t=62s Nuland had eenvoudig kunnen ontkennen dat dergelijke laboratoria bestonden en Rubio zou tevreden zijn geweest. In plaats daarvan legde ze ongemakkelijk uit dat er niet alleen "biologische onderzoeksfaciliteiten" bestaan, maar dat het ministerie van Buitenlandse Zaken zich zorgen maakt dat de Russen effectief de controle over de laboratoria kunnen krijgen, waardoor het risico ontstaat dat "onderzoeksmateriaal ... in handen valt van de Russische troepen". Enkele oplettende waarnemers concludeerden dat de bezorgdheid die Nuland uitte, betrekking had op de mogelijke onthulling van illegaal onderzoek dat werd gefinancierd en aangemoedigd door de Verenigde Staten. Het schandaal dat na deze uitwisseling explodeerde, lokte twee reacties uit. De eerste was een stevige en overdreven ontkenning door de regering-Biden. Het ging vergezeld van een defensieve tegenbeschuldiging die enigszins absurd beweerde dat de Russen de beschuldiging alleen uitten om hun eigen bedoeling om chemische wapens tegen Oekraïne te gebruiken, te verbergen. De tweede serieuzere reactie was Rubio's poging om de dubbelzinnigheid van Nuland's onthulling op te helderen door de directeur van de nationale inlichtingendienst Avril Haines en CIA-directeur William Burns te ondervragen. Rubio rekende erop dat Haines niet dezelfde fout zou maken als Nuland. Het was duidelijk dat hij verwachtte dat ze net genoeg perspectief zou bieden om alle vermoedens dat de VS betrokken zouden kunnen zijn bij illegaal militair onderzoek weg te nemen. Bewerend dat "transparantie de beste manier is om desinformatie te bestrijden", om er zeker van te zijn dat Haines het soort antwoord zou begrijpen dat hij hoopte te horen om het negatieve effect van Nulands getuigenis te verdrijven, besteedde Rubio drie volledige paragrafen aan het formuleren van zijn vraag en benadrukte dat "het echt belangrijk is … om te begrijpen wat er precies in deze labs zit.” Haines gaf dit verbazingwekkende antwoord: "Ik denk dat medische voorzieningen - waar ik als kind ben geweest, onderzoek gedaan op de middelbare school en universiteit - ze hebben allemaal apparatuur of ziekteverwekkers of andere dingen waar je beperkingen aan moet hebben omdat je zeker wilt weten dat ze op de juiste manier worden behandeld en behandeld. En ik denk dat dat het soort dingen is dat Victoria Nuland in de context daarvan beschreef en erover nadacht.” Haines vertelt Rubio niet wat ze weet, maar wat ze 'denkt', een werkwoord dat ze drie keer in twee zinnen gebruikt. Wat ze beschrijft is niets meer dan een subjectieve herinnering uit haar persoonlijke verleden en een vage generalisatie over medische veiligheid. Het bevat nul informatie van welke aard dan ook. Het volgende deel van haar antwoord, met betrekking tot kerncentrales, is niet alleen irrelevant, maar ook een vage generalisatie over de mogelijkheid van "schade ... of diefstal". Haar antwoord verduidelijkt niets. Maar Rubio is tevreden en besluit met drie woorden: “Oké, bedankt.” In zijn daaropvolgende ondervraging van CIA-directeur Burns, neemt Rubio vier paragrafen om zijn vraag te formuleren, opnieuw bedoeld om Nuland's getuigenis te verduidelijken. In de laatste twee alinea's wijkt hij echter af van de kwestie van Nuland's onthulling en in plaats daarvan vraagt hij Burns naar de strategie van de Russische president Vladimir Poetin met betrekking tot onderhandelingen. Burns grijpt de kans aan om de eerste vraag over de Oekraïense biolabs niet te beantwoorden. Vanuit het oogpunt van Rubio is de zaak gesloten.

Nieuwsgierigheid kweken buiten de kringen van macht

Terwijl de meeste nieuwszenders graag de hardnekkige ontkenningen van de regering Biden herhalen dat er biochemisch onderzoek plaatsvond in Oekraïne, pikten verschillende commentatoren, waaronder Glenn Greenwald , de kwestie op en stelden verdere vragen. Greenwald nam de tijd om zijn publiek te herinneren aan het verontrustende precedent van de miltvuuraanvallen na 9/11 in 2001. Slechts enkele maanden na het doden van vijf mensen hoorden de Amerikanen dat de miltvuur zijn oorsprong vond in het militaire laboratorium Fort Detrick in Maryland en niet in het Irak van Saddam Hoessein . Nuland's getuigenis was ernstig beschamend. Rubio's follow-up slaagde er niet in het schandaal naar bed te brengen. Het was tijd voor het Witte Huis om in volledige ontkenningsmodus te gaan. Het was voorspelbaar dat de presidentiële perssecretaris Jan Psaki optrad met de bedoeling om alle debat te vernietigen door dwingend te tweeten : “Dit is belachelijk. Het is het soort desinformatie-operatie dat we in de loop der jaren herhaaldelijk hebben gezien van de Russen in Oekraïne en in andere landen, die zijn ontkracht, en een voorbeeld van het soort valse voorwendselen waarvan we hebben gewaarschuwd dat de Russen zouden uitvinden.” https://twitter.com/PressSec/status/1501676240180322311 We kunnen terecht de vraag stellen of er in tijden van gewapende conflicten iets belachelijker – en zelfs gevaarlijker – is dan het debat over een serieus onderwerp dat een beter begrip van de context van de oorlog zou kunnen opleveren, de kop in te drukken. De weigering van debat zou vooral belachelijk zijn als het gaat om een oorlog waarbij de eigen natie in theorie niet betrokken is. (In werkelijkheid is de oorlog in Oekraïne een confrontatie tussen de Verenigde Staten en Rusland.) Maar nu vechten op de grond echt is, wordt het belachelijke discours van welke aard dan ook van beide kanten gevaarlijk als het perspectief van het gebruik van massavernietigingswapens, hetzij chemische of nucleair, is duidelijk onderdeel van de vergelijking geworden. Sinds de Cubaanse rakettencrisis in 1962 is het vooruitzicht van een nucleaire oorlog nog nooit zo evident geweest. In dit geval kan ongegronde speculatie over kwade bedoelingen niet als een passend antwoord worden beschouwd. Per slot van rekening werd de Russische bewering bij de Verenigde Naties geuit dat het Oekraïense “regime dringend sporen verbergt van een militair biologisch programma dat Kiev heeft geïmplementeerd met steun van het Amerikaanse ministerie van Defensie” ten minste gedeeltelijk werd bevestigd door Nuland in haar reactie op Rubio. Het werd bij de VN beantwoord met een simpele ontkenning: “Oekraïne heeft geen programma voor biologische wapens. Er zijn geen Oekraïense laboratoria voor biologische wapens die worden ondersteund door de Verenigde Staten – niet in de buurt van de grens met Rusland of waar dan ook.” De Russische beschuldiging, die vermeende feiten aanhaalt, zou op zijn minst een overweging van die feiten moeten vereisen in plaats van een algemene ontkenning of een tegenbeschuldiging. Nuland liep haar verklaring nooit terug. Haines noemde alleen wat ze "denkt" en Burns werd zelfs gespaard om de vraag te beantwoorden. Psaki heeft niettemin gelijk om het criterium van belachelijkheid onder de aandacht van het publiek te brengen. Dat is iets dat de moeite waard is om op te focussen in tijden van massale propaganda. Als we vandaag het nieuws in alle legitieme pers lezen, moet het duidelijk zijn dat, zoals altijd, absurditeit het dominante kenmerk wordt van het publieke debat in tijden van conflict. De tweets van Psaki zelf zijn prachtige voorbeelden van belachelijk gebrabbel.

Een spel voor toeschouwers in oorlogstijd

Het is misschien tijd om een leerrijk spel voor te stellen voor iedereen die geïnteresseerd is in het verminderen van het niveau van belachelijkheid in het publieke debat en zelfs in nieuwsverslaggeving. Iedereen kan het spel spelen, maar het vereist dat we de overtuigingen en reflexen vergeten die onze verschillende autoriteiten van ons verwachten. Het spel bestaat eenvoudigweg uit het rangschikken, op een schaal van één tot tien, in termen van de mate van schijnbare ongerijmdheid, van elke officiële verklaring of gezaghebbend klinkende mening over het conflict, ongeacht of deze is uitgesproken door politieke autoriteiten of de nieuwsmedia. Met andere woorden, het vereist dat je als standaardpositie accepteert dat elke simpele bewering die je ziet of hoort even waarschijnlijk is als niet belachelijk. Het eerste criterium is om de hoeveelheid emotionele kracht in de bewering af te wegen in relatie tot de informatieve inhoud. Als emotie duidelijk aanwezig en dominant is, moeten drie of meer punten worden opgeteld bij de score voor mogelijke belachelijkheid. Aan de andere kant kan het opnemen van een authentieke context, echte informatie, de stelling potentieel minder belachelijk maken, waardoor de score proportioneel lager wordt. De score kan worden verbeterd door het opnemen van serieuze context, inclusief feiten uit historische achtergrond, waardoor het niveau van belachelijkheid wordt verminderd. Aan de andere kant, door vermeende trends uit het verleden aan te halen, wat wordt gepresenteerd als reflexieve gedragspatronen of zogenaamde 'draaiboeken', zullen punten worden toegevoegd, waardoor het belachelijkheidsniveau verder omhoog wordt geduwd. Een simpele ontkenning of het categoriseren van een tegengestelde opmerking als "desinformatie" zal twee of meer punten toevoegen aan de absurditeit. Een belangrijke overweging is de identiteit van de bron van de verklaring. Als de auteur van de propositie duidelijk wordt geassocieerd met de ene of de andere van de twee tegengestelde kanten, worden vijf punten toegevoegd aan het niveau van waargenomen absurditeit. Die punten kunnen alleen worden verminderd door het noemen van feiten. Neutrale bronnen, die geen banden hebben met de ene of de andere partij, krijgen geen belachelijkheidspunten, maar ze kunnen nog steeds belachelijke dingen zeggen. Deze neutrale of niet-neutrale identiteit van de bron kan bemoeilijkt worden door andere overwegingen, waarvan sommige zelf belachelijk kunnen blijken te zijn. Iedereen die bijvoorbeeld op de hoogte is van de staat van dienst van de controversiële gebeurtenissen van Glenn Greenwald, die hierboven is aangehaald, weet dat hij noch loyaal is aan Vladimir Poetin noch aan Joe Biden. Dat feit kan gemakkelijk worden bewezen. Maar omdat hij Amerikaan is en kritiek heeft op Amerikaanse leiders en experts die Rusland demoniseren, geloven sommigen belachelijk dat hij gunstig is voor Poetin. Dit fenomeen dat nuance als oppositie wordt gezien, is een direct gevolg van een al lang bestaande trend in de Amerikaanse cultuur die erin bestaat te geloven dat degenen die niet voor ons zijn (dwz degenen die niet automatisch al onze acties onderschrijven) tegen ons zijn. Een andere belangrijke spelregel is dat een identieke tegenbeschuldiging, van het soort dat Psaki heeft geuit, automatisch zes punten moet toevoegen aan de belachelijkheidsindex. In sommige gevallen kan de tegenbeschuldiging waar zijn, dus kan niet worden aangenomen dat deze volledig belachelijk is. Als dat kan worden vastgesteld, kan een deel van de punten komen te vervallen. De reden voor het toevoegen van zoveel punten voor een identieke tegenbeschuldiging is eenvoudig. Het is bijna altijd een poging om het bestaande bewijs niet te verduidelijken, maar te vermijden. Het gaat verder dan een simpele ontkenning, die op zijn best slechts twee of drie punten waard is. Een waarheidsgetrouwe tegenbeschuldiging moet vergezeld gaan van een of andere vorm van concreet bewijs, anders dan een vage reputatie. Zo niet, dan moeten de zes punten blijven staan. Een andere regel is dat het citeren van bronnen voor wie de verdenking van belachelijk liegen onderdeel is geworden van een standaardmindset, twee aanvullende punten van belachelijkheid verdient. Dit is een standaard truc van advocaten in strafzaken die onderzoek doen om een getuige aan te klagen die mogelijk bij een andere gelegenheid heeft gelogen. Ze willen dat de jury gelooft dat liegen bij één gelegenheid gelijk staat aan liegen bij alle gelegenheden. Zaak afgewezen. Twee andere belangrijke factoren van absurditeit die vaak samengaan, zijn ten eerste de poging om de psychologie van de tegenstander te verklaren door te reduceren tot een bepaalde (en over het algemeen onedele) oorzaak, en ten tweede, het voorspellen van slecht gedrag dat zal komen. Dit laatste is vaak een slimme gok in die mate dat de voorspeller enig vermogen heeft om het voorspelde slechte gedrag uit te lokken. Afhankelijk van de kansen zijn dergelijke voorspellingen twee tot vier punten waard. Ten slotte kan herhaling van stereotypen - vaak aangehaalde beschuldigingen of memes die zijn opgebouwd door propaganda uit het verleden om een voorspelbare reflex bij het publiek uit te lokken - drie tot vijf punten waard zijn, afhankelijk van de status van het stereotype in de omgevingscultuur. Dat zijn de basisregels. Laten we nu een praktisch voorbeeld bekijken om te zien hoe het spel gespeeld kan worden. Jan Psaki plaatste nog een tweet die dat doel kan dienen: “Nu Rusland deze valse beweringen heeft gedaan en China deze propaganda schijnbaar heeft onderschreven, moeten we allemaal op onze hoede zijn voor Rusland om mogelijk chemische of biologische wapens te gebruiken in Oekraïne, of om maak een valse vlag-bewerking met behulp van hen. Het is een duidelijk patroon.” Psaki heeft veel bereikt in deze tweet om een hoge score in belachelijkheid te behalen. "Valse beweringen" en "propaganda" zijn gratuite beweringen die moeten worden ondersteund door bewijs dat ze niet van plan is te verstrekken. Dit wijst op de aanwezigheid van een sterke emotie van verontwaardiging. Het citeren van China is een voorbeeld van het in diskrediet brengen van alles wat een getuige te zeggen heeft als onbetrouwbaar. De suggestie van “op je hoede zijn” appelleert aan de reflex van angst. De beschuldiging van "valse vlag" herhaalt een meme die de afgelopen weken zo vaak is voorgekomen dat het verdient te worden vergeleken met de huilende wolf. En tot slot gebruikt Psaki het idee van een 'patroon', met de bedoeling het publiek te laten geloven dat er geen reden is om de feiten te onderzoeken, aangezien het discours een eenvoudige herhaling is van voorspelbaar gedrag. Psaki heeft de reputatie belachelijke uitspraken redelijk te doen klinken, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de voormalige woordvoerder van Donald Trump, Kelly-Anne Conway, die uitblonk in belachelijk klinken. In alle eerlijkheid tegenover Psaki, laat de staat van oorlog waar ze commentaar op geeft zoveel dubbelzinnigheid en onzekerheid toe, zelfs met betrekking tot fundamentele feiten, dat het belachelijkheidsniveau van haar tweet niet moet worden beschouwd als het maximum van 10; zeven of acht kan een meer passende beoordeling zijn.

Andere toepassingen van het spel

Degenen die geïnteresseerd zijn in dit spel, zouden het kunnen toepassen op de laatste poging van de Britse premier Boris Johnson om belachelijk te zijn over hetzelfde onderwerp in deze clip van Sky News. In video's als deze kunnen lichaamstaal en spraakcadans een belangrijk element aan de score toevoegen, twee factoren die duidelijk werden voor waarnemers tijdens de Nuland-hoorzitting. Natuurlijk kan hetzelfde spel gespeeld worden met het officiële discours van Rusland of een ander land. Oorlog is niet alleen een aanval op mensen, infrastructuur en eigendommen. Het is altijd een aanval op dialoog, nieuwsgierigheid en waarheid zelf. In een commentaar op de communicatie-atmosfeer van '1984' waaraan we nu worden onderworpen, merkt Matt Taibbi op dat een 'gezond persoon geschokt moet kunnen zijn door wat er in Rusland gebeurt en ook een waarschuwing moet zien over de degradatie die het gevolg is van het gebruik van' preventieve ” geweld, of om te proberen ontevredenheid te beheersen door uitingen ervan te wissen.” Belachelijke uitspraken zijn slechts één manier om ontevredenheid te diskwalificeren en uit te wissen. Ze kunnen ook proberen het soort emoties op te wekken dat een nucleaire oorlog zou kunnen veroorzaken. De standpunten in dit artikel zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele beleid van Indignatie.