Voorstellingsvermogen

Je hebt feiten, en meningen.

Sommige mensen blijven bij hun mening zelfs als de feiten er gehakt van hebben gemaakt. Zij hebben een ‘closed mind’, dit in tegenstelling tot de mensen met een ‘open mind’. Maar waar mensen met een ‘open mind’ bereid zijn de meest bizarre dingen in welwillende overweging te nemen, uit respect voor hun medemens, waarbij ze de feiten veronachtzamen, of simpelweg ontkennen, zijn ze evenmin een aanwinst voor de gemeenschap. Beide strategieën zijn in hun meest extreme vorm defensief. De mens met een ‘closed mind’ is het spiegelbeeld van de mens met een ‘open mind’, maar beide handelen primair uit angst. Iemand met een uitgesproken ‘closed mind’ is als de dood de controle kwijt te raken, en iemand met een uitgesproken ‘open mind’ is als de dood om niet ‘aardig’ gevonden te worden.

Iemand met een karakteristieke ‘closed mind’ ontkent de feiten niet zoals die zich uiteindelijk openbaren, maar zal op zoek gaan naar schuldigen, zoals ‘de Russen’, ‘de Joden’, ‘de Chinezen’, ‘de mannen’, ‘de vrouwen’, of één kwade genius, ‘Poetin’, ‘Trump’, ‘Biden’, ‘Rutte’, ‘Baudet‘. Ze hadden het namelijk wel degelijk bij het rechte eind, maar door de invloed van ‘het Kwaad’ liep het anders. Iemand met een karakteristieke ‘open mind’ is een windvaan, die ontvankelijk is voor ‘groepsgrootte’. Echter niet één specifieke groep, met een zeker dogma, maar per situatie kiest men een ‘goeroe’ die toegang geeft tot de ‘groupe du jour’ waar men bij wil horen om indruk te maken op geselecteerde anderen. Meer als een ‘versier-truc’.

De feiten trekken zich er niks van aan. Ze zijn echter dun gezaaid. Nog niet zo lang geleden verwees ik naar een artikel waarin de parabel van de olifant en de blinden een voorname plek innam. Hoe elke blinde op de tast een ander deel van de olifant verkende, en zich een ander beeld vormde van het beest. De kunst is al die informatie, en niet de opinie van die blinden, met elkaar te verbinden om tot een accuraat beeld van de werkelijkheid te komen. ‘Voorstellingsvermogen’ is derhalve cruciaal, maar ‘hoerig’ te koop lopen met je ‘open mind’ brengt je niet dichter bij een feitelijk juist beeld van de realiteit.

Met een ‘closed mind’ kom je niet ver in de ‘consensus wereld’ van de ’sociale wetenschappen’. Maar met een ‘open mind’ zoals hierboven getypeerd schiet de wetenschap niks op. Wat nodig is voor de wetenschap om vooruitgang te boeken, dat is het voorstellingsvermogen’ dat voor geen goud te koop is. Dat onafhankelijk tracht de stukjes van de puzzel op de juiste plek te leggen, zonder wie dan ook te moeten ‘versieren’. Dat was het originele idee achter de ‘universiteit’, gefinancierd door de gemeenschap, maar niet schatplichtig aan die gemeenschap. Gevoed door ‘data’ die eigendom zijn van de gemeenschap, van ons, en niet van een overheid.

‘First, do no harm’, een opdracht waar artsen sinds de ‘Grijze Oudheid’ mee op pad werden gestuurd, zou voor het hele academische bouwwerk moeten gelden. Maar waar sponsoren, en de overheid met de geldbuidel rammelen, en de overheid zich opwerpt als beschermheer van de belangen van de burger, is de corruptie ingebouwd. De exacte wetenschap kan niet marchanderen, maar in de ‘consensus wetenschap’ is de ‘mind’ van rubber. Zelfs weeskinderen martelen behoort tot de mogelijkheden, en Robert Kennedy beschrijft in zijn boek over Anthony Fauci hoe elke ethische en morele norm werd geschonden op weg naar de macht binnen de ‘Peer Group’, en bij extensie het land, en vervolgens de wereld.

In de praktijk wordt ‘privacy wetgeving’ niet gebruikt om de burger in bescherming te nemen, maar om te voorkomen dat serieuze wetenschappers de olifant zichtbaar maken. Dat de overheid waakt over mij wordt met elke nieuwe dag ongeloofwaardiger. En rond alles wat te maken heeft met ‘Covid’ komt het nu tot een uitbarsting. In DIT interview stelt Theo Schetters, immunoloog en vaccinatiedeskundige, dat we met voorrang af moeten van belangengroepen die hun gelijk willen halen. De mensen die ‘in functie’ een ‘closed mind’ hebben ontwikkeld, zelfs waar dat vloekt met hun formeel beleden uitgangspunten of individuele karakter, maar als een weerspiegeling van wat de ‘consensus’ van hen eist, alsof het een menselijk wezen is dat bescherming verdient in weerwil van de feiten. Een perfide omkering van de prioriteit, waar het eerder zo zou moeten zijn dat ‘closed mind’ of ‘open mind’ op het persoonlijke niveau, als defensieve strategie, geen invloed mag hebben op het respect voor de feiten en bewijzen zoals de wetenschap die blootlegt. Je ziet het terug bij ‘wetenschappers’ uit de hoek van de ’sociale wetenschappen’ die betogen dat de wetenschap beschermd dient te worden. Maar de wetenschap is een methode, en niet de uitkomst. Het is geen mening. De methode bestaat niet bij de gratie van de ‘groepsgrootte’, en trekt zich niks aan van enige ‘conspiracy’. Die olifant is een olifant, en of wij hem nou mogen zien, of niet, het blijft een olifant.