Indignatie redactie 
Vrijheidhaters – Stel dat ik je op voorhand vertel dat het essay dat je aan het lezen bent bedoeld is om je te laten schrikken. En stel dat ik bij wijze van demonstratie suggereer dat twee mensen zo losjes met elkaar verbonden zijn als de leider van de “COVID Crisis Group” en Joe Bidens “Special Envoy To Monitor and Combat Antisemitism” – die beiden onlangs aanbevelingen hebben gedaan om het politieke leven te verbeteren in de Verenigde Staten – zijn in feite vastbesloten om de Amerikaanse vrijheden te ontrafelen.
Zou je verrast zijn?
Welnu, als dat zo is, is dat precies het verrassende feit dat ik onder uw aandacht probeer te brengen. Toegegeven, je hebt misschien niet gehoord dat de 34 COVID-19 “experts” onder leiding van ene Philip Zelikow (laatst gezien ter rechtvaardiging van het verbergen van informatie over de aanslagen van 9/11) en antisemitisme “ambassadeur” Deborah Lipstadt – misschien wel het best bekend om lasterlijke zwermen Joodse overlevenden van de nazi’s als “soft-core” holocaustontkenners omdat ze negen jaar geleden bezwaar maakten tegen de massamoord op 1.462 burgers van Gaza – ze zijn er allebei op uit om de Bill of Rights te ontmantelen. Maar als je dat niet hebt gedaan, is dat niet omdat ze terughoudend zijn geweest over hun doelstellingen.
Pak het Zelikow-paneel. Het nieuwe boek over “de lessen die zijn getrokken uit COVID-19” verwart openlijk het beheer van een respiratoir virus door de federale overheid met “oorlogstijd” – en rationaliseert zo de voorrang van de uitvoerende macht op een democratische regering. Niet alleen dat, Zelikow en zijn bende ‘experts’ roepen expliciet op tot consolidatie van de macht in de handen van een niet-gekozen ‘gezondheidsbeveiligingsonderneming’ die onder andere een ‘systematisch biomedisch surveillancenetwerk’ zou controleren. En voor het geval je niet kunt raden wie waarschijnlijk zal profiteren van het rondsnuffelen, gaat het panel verder met lof voor het dwingende experimentele drugsprogramma dat ons de COVID-19-“vaccins” gaf – “een koopje van $ 30 miljard”, aldus de redactie van de Washington Post– in één klap de minachting van de experts voor de Code van Neurenberg en hun onderdanigheid aan Big Pharma.
Wat Lipstadt betreft, zij heeft haar aanval op het eerste amendement gelanceerd door “antisemitisme” te herdefiniëren en er een buitengewoon scala aan politieke toespraken in op te nemen. Haar eerste stap in die transformatie is de bekende truc om kritiek op de Israëlische regering te verwarren met anti-joodse onverdraagzaamheid . Maar haar tweede stap is nieuwer en misschien zelfs nog verontrustender: ze bespot alle minachting van Joden met het hot-button-label ‘complottheorie’.
Laten we duidelijk zijn: hoe nobel het voorwendsel ook is om jodenhaat tegen te gaan, het zou duidelijk moeten zijn dat als je eenmaal antisemitisme als een ‘complottheorie’ hebt gekarakteriseerd, je een pleidooi hebt gehouden voor censuur. Zoals Lipstadt zelf uitlegde aan Jane Eisner van de Graduate School of Journalism van Columbia University (in een interview dat in het laatste AARP Magazine is afgedrukt , maar niet online beschikbaar is): “Het is een complottheorie dat Joden de media, de banken, het verkiezingsproces controleren , enz. Als je gelooft dat er een groep is die deze dingen controleert, dan zeg je eigenlijk dat je niet in democratie gelooft. ”
En daar zit het probleem. Een openlijke aanval op de democratie is immers geen standpunt; het is niet eens een uiting van alledaagse onverdraagzaamheid. Het is een bedreiging voor de staat. En hieruit volgt, als u de formulering van Lipstadt accepteert, dat iedereen die door de regering als ‘antisemitisch’ kan worden bestempeld, nu op dezelfde manier kan worden gestraft als de regering-Biden al mensen straft die protesteerden tegen de resultaten van de presidentsverkiezingen van november 2020. Let ook op , de selectieve parameters van het misdrijf: de Russen de schuld geven van de verkiezing van Donald Trump is vermoedelijk een “legitieme” toespraak; maar een “groep” beschuldigen van het beheersen van “het verkiezingsproces” kan je in de gevangenis doen belanden – dat wil zeggen, wanneer de “groep” geen officiële vijand is maar een bevoorrechte minderheid, en wanneer dat “proces” resultaten heeft opgeleverd die worden onderschreven door degenen in stroom.
Dus het Zelikow-panel en ambassadeur Lipstadt kunnen er niet van worden beschuldigd hun onliberale doelen te verbergen. Net als de democratische lynchmenigte die afgelopen maart Matt Taibbi en Michael Shellenberger op de congresvloer aan de kaak stelden omdat ze de mate van overheidscensuur van Twitter hadden onthuld, beweren deze propagandisten vrij openlijk dat toezicht goed voor ons is, terwijl vrijheid van meningsuiting te gevaarlijk is om te zijn. toevertrouwd aan gewone burgers.
“Gewone mensen en nationale veiligheidsdiensten die verantwoordelijk zijn voor onze veiligheid,” hield congreslid Colin Allred Taibbi voor , “doen hun best om een manier te vinden om ervoor te zorgen dat ons online discours geen mensen kwetst of onze democratie ondermijnt.” Het is behoorlijk adembenemend om te zien hoe een Afro-Amerikaanse liberaal plechtig verklaart dat de CIA en de FBI de ware hoeders van de democratie zijn – om nog maar te zwijgen van zijn verdediging van de achter de schermen censuur van politieke meningsuiting door de veiligheidsstaat. Maar wat nog onheilspellender is, is dat geen enkele prominente democratische politicus, noch een enkele expert in de reguliere liberale media iets heeft verworpen wat het congreslid zei.
Is het dan een wonder dat niemand in de reguliere media de totalitaire tendensen heeft genoemd die impliciet aanwezig zijn in de aanbevelingen van de COVID Crisis Group voor “pandemische” regulering via het ontmantelen van de democratie, of in de oproepen van ambassadeur Lipstadt aan het publiek om antisemitisme “in diskrediet te brengen” door herschikken als een criminele samenzwering?
Natuurlijk niet. En dat is mijn punt. Dat is mijn motief om samen te schrijven over deze twee ogenschijnlijk ongelijksoortige onderwerpen, die alleen met elkaar verbonden zijn door het feit dat ze beide betrekking hebben op recente openbare verklaringen en dat ze beide een aanval vormen op fundamentele vrijheden.
Omdat de waarheid is dat het veroordelen van vrijheid nu zo volkomen respectabel is dat het praktisch overal gebeurt – onder elk mogelijk voorwendsel, bijna elke dag, van zowat elke links-liberale instelling die beweert om het algemeen belang te geven. Sluit je ogen en je kunt nauwelijks zeggen of wat je hoort afkomstig is van een trouwe partij van de Democratische Partij of van een ouderwetse Sovjet-apologeet die uitlegt waarom Andrei Sacharov of Aleksandr Solzjenitsyn of Yuri Orlov echt is, ondanks de nauwkeurigheid van wat hij is geweest zeggen, een bedreiging voor de staat die het verdient om gemuilkorfd of gevangen gezet te worden.
En het stilzwijgen van de media over dit alles is net zo onheilspellend als het Orwelliaanse gebabbel van de vrijheidhaters zelf.
Kijk nog eens naar de beoordeling door het Zelikow-panel van de prestaties van de Amerikaanse regering tijdens de ‘COVID-crisis’. Schrijvend over wat de “experts” prijzen of beschuldigen in hun rapport, vermeldt de Washington Post nooit de verlammende economie van de Amerikaanse arbeidersklasse als gevolg van willekeurige opsluitingen en sluitingen van bedrijven, de onderwijsschade die een hele generatie kinderen wordt toegebracht door onnodige school sluitingen, de roekeloze opschorting van de representatieve democratie in vier vijfde van onze staten, het medisch niet te rechtvaardigen trauma veroorzaakt door “maskermandaten” of de ondermijning van het nationale gezondheidszorgsysteemdoor een obsessieve focus op één respiratoir virus, terwijl serieuzere problemen meer dan een jaar aan de kant werden geschoven. Wat de Post betreft, hebben de echte wandaden van de COVID-staatsgreep nooit plaatsgevonden.
Zelfs als de experts en de redactie iets sinisters opmerken, doen ze er alles aan om het punt te missen. Het Zelikow-panel wijst specifiek op de “vier pandemische planningsoefeningen” die de Amerikaanse regering amper een jaar voor de aankondiging van de COVID-19-uitbraak organiseerde. En het biedt een paar technische kritiek op de procedure.
Maar noch het panel, noch de felicitatiesamenvatting van de conclusies van de redactie van de Post gaat in op het feit dat de oefeningen – die elke suggestie weglieten om hergebruikte medicijnen te gebruiken als vroege behandeling voor een nieuw virus, zoals bij alle eerdere griepachtige uitbraken – een punt maakten van bespreken van het belang van gedachtepolitie op sociale media . Dat recept voor censuur werd na maart 2020 een grimmige realiteit. Maar je zou het nooit weten als je de beoordeling van het Zelikow-panel leest over de fouten van de regering bij het aanpakken van de ‘pandemie’.
En Lipstadt? Ze beweert een gepassioneerde verdediger van de vrijheid van meningsuiting te zijn . Maar dat weerhield haar er niet van om senator Ron Johnson af te schilderen als een “blanke nationalistische sympathisant” vanwege zijn politiek incorrecte opmerkingen over Black Lives Matter. En toen dat nummer de opiniepagina van de New York Times haalde , was dat alleen maar om Johnson verder te demoniseren; Lipstadt’s laster kreeg een pass.
Waarom maak ik me hier zoveel zorgen over? Nou, in de eerste plaats omdat een aanval op de vrijheid een aanval is op ons allemaal.
Maar ik denk dat er een speciale reden voor alarm is. Het is niet alleen zo dat onze heersende elites vinden dat wij, de mensen, ons recht op vrije meningsuiting moeten worden ontnomen. Ik ben bang dat de vrijheidshaters rond ons boegbeeld-president niet eens beseffen hoe dun het ijs is waarop ze ons voortstuwen. Hun standpunt (met een zo liefdadig mogelijke kijk erop) luidt ongeveer als volgt: als het publiek niet wordt blootgesteld aan opvattingen die de censuur afkeurt, zal hoi polloi gedwee accepteren wat voor beleid dan ook dat hen wordt opgelegd (voor hun eigen bestwil, van cursus).
Maar de censuur heeft ongelijk. Het weefsel van het Amerikaanse politieke leven is zo strak gespannen dat een enkele acute crisis het geheel zou kunnen doen scheuren. En als dat gebeurt, zullen mensen aan wie redelijke afwijkende meningen zijn ontnomen niet terugdeinzen voor gewelddadige tegenstand; integendeel, ze zullen het omarmen. Wanneer het monolithische verhaal dat alles is wat ze hebben geleerd in puin ligt, zullen ze het niet vervangen door een rationeel, geïnformeerd alternatief – want ze zullen er geen kennen – maar door wat dan ook de woede van een bevolking bevredigt die te laat beseft dat het is om de tuin geleid.
Wee de vrijheidshaters wanneer de leeuw die ze denken te hebben getemd zijn woede richt op de liberale samenleving die waarzeggers als Zelikow en Lipstadt nog steeds denken te verdedigen!
