Wat Amerika kan leren van de val van de Romeinse republiek

De Romeinse republiek heeft zichzelf vernietigd. Is de VS op een vergelijkbaar pad?

Als u een Romeins staatsburger was geweest rond, laten we zeggen, 200 v.Chr., Zou u waarschijnlijk hebben aangenomen dat Rome eeuwig zou duren.

In die tijd was Rome de grootste republiek in de geschiedenis van de mensheid, en haar instellingen waren veerkrachtig gebleken door invasies en allerlei rampen. Maar de fundamenten van Rome begonnen minder dan een eeuw later te verzwakken, en tegen 27 voor Christus was de republiek volledig ingestort.

Het verhaal van de val van Rome is zowel gecompliceerd als relatief eenvoudig: de staat werd te groot en chaotisch; de invloed van geld en privébelangen corrumpeerde openbare instellingen; en de sociale en economische ongelijkheden werden zo groot dat de burgers het vertrouwen in het systeem helemaal verloren en geleidelijk in de armen vielen van tirannen en demagogen.

Als dat allemaal bekend klinkt, is dat omdat de parallellen met ons huidige politieke moment opvallend zijn. Edward Watts, een historicus aan de Universiteit van Californië in San Diego, publiceerde in 2018 een boek met de titel Mortal Republic waarin zorgvuldig wordt uiteengezet wat er mis ging in het oude Rome – en hoe de lessen van het verval ervan kunnen helpen bij het redden van jonge republieken zoals de Verenigde Staten van vandaag.

Ik sprak met Watts over die lessen en waarom hij denkt dat de Amerikaanse republiek, samen met verschillende anderen, de weg van het oude Rome dreigt te gaan. Dit gesprek vond plaats in januari 2019, lang voor de coronaviruspandemie of de recente sociale onrust na de moord op George Floyd , maar de bredere vragen die hij stelde, blijven vandaag net zo relevant als toen we aanvankelijk spraken.

Een licht bewerkte transcriptie van ons gesprek volgt.

Sean Illing

Waarom nu een boek schrijven over de ondergang van Rome?

Edward Watts

Toen ik begon met het onderwijzen van Romeinse geschiedenis, gingen de belangrijkste vragen van studenten altijd over het vergelijken van het einde van het Romeinse rijk met de staat van het Amerikaanse rijk, en dit was meestal verbonden met de oorlog in Irak.

In de afgelopen 10 jaar zijn dat soort vragen vervaagd. Nu zijn studenten geïnteresseerd in Rome als republiek, en of de Amerikaanse republiek op dezelfde manier instort. Ze zien daar veel parallellen, vooral in hoe de twee systemen zijn gestructureerd.

Sean Illing

Vertel me eens over enkele van die parallellen, degene die volgens u het meest relevant zijn.

Edward Watts

Ten eerste moeten we niet vergeten dat de VS een representatieve democratie is. We hebben de neiging om het representatieve deel te laten vallen als we het hebben over onder welk politiek systeem we leven, maar dat is eigenlijk best belangrijk. Dit is geen directe democratie, en Rome was ook geen directe democratie.

Wat je in beide gevallen hebt, is een systeem waarbij mensen door de kiezers worden gekozen om beslissingen te nemen, en dan is er een periode waarin ze die beslissingen nemen, en dan worden ze verantwoordelijk gehouden voor hoe die beslissingen zijn verlopen.

Maar de vertegenwoordigers maken de keuzes – en mensen hebben gemerkt dat dat prima werkt totdat die vertegenwoordigers ofwel stoppen met het nemen van principiële beslissingen of verlamd raken door de wisselvalligheden van de populaire mening.

Beide dingen begonnen te gebeuren toen Rome begon te vervallen, en beide dingen gebeuren nu in de VS.

Sean Illing

Rome hoefde niet te falen; het faalde omdat de Romeinen dwaas geloofden dat Rome eeuwig zou duren. Wat hadden ze anders kunnen doen, en wanneer hadden ze het kunnen doen?

Edward Watts

Ze hadden kunnen herkennen waarvoor hun systeem was ontworpen, namelijk compromissen en consensus bereiken. Uiteindelijk is het beter om geen beslissing te nemen dan een slechte beslissing te nemen. Wat de Romeinen niet inzagen, was dat hun processen om zeer goede redenen traag en beraadslaagd waren: zo voorkomen representatieve systemen rampen, hoe je mensen aan tafel krijgt om compromissen te sluiten.

300 jaar lang werkte dit systeem redelijk goed in Rome, maar gedurende de afgelopen eeuw of zo van zijn bestaan ​​werden deze overleginstrumenten niet gebruikt om compromissen te vergemakkelijken, maar om politieke vijanden te belemmeren en te straffen en in feite te voorkomen dat er iets gebeurde. Dat vernietigde de goodwill binnen het systeem en vergiftigde het echt in de hoofden van de kiezers.

Sean Illing

Nou dat klinkt bekend!

Edward Watts

Inderdaad.

Sean Illing

Kort na de verkiezing van Donald Trump schreef ik over Plato’s waarschuwing over het verval van de democratie. In wezen geloofde hij dat democratieën in tirannie vervallen wanneer te veel vrijheid tot wanorde leidt en burgers de stabiliteit van autocratie verkiezen boven de chaos van democratie.

Dit is wat er in Rome is gebeurd. Gelooft u dat hetzelfde op dit moment gebeurt?

Edward Watts

Ik denk dat we ons in de vroege stadia bevinden van een proces dat daartoe zou kunnen leiden. Het punt waarop de Romeinen bereid waren die handel te bewerkstelligen, vond plaats na bijna 150 jaar politiek disfunctioneren, maar het gebeurde ook na een generatie van echt wrede burgeroorlog.

En het proces dat daarmee begon, was er een van economische ongelijkheid en het onvermogen en onwil van de mensen in de hogere, succesvolle delen van de Romeinse staat om die economische ongelijkheid aan te pakken.

Maar aangezien de behoeften van de mensen decennialang niet werden aangepakt, liepen de spanningen op tot het punt waarop geweld begon uit te breken. En als het geweld eenmaal begint uit te breken, is het erg moeilijk voor een republiek om de controle over zichzelf terug te krijgen.

Het is gemakkelijk in te zien hoe de VS en andere gevestigde republieken zich in de beginfase van een soortgelijk proces zouden kunnen bevinden. Ik denk dat we er nog niet helemaal zijn, maar er zijn redenen voor oprechte bezorgdheid.

Sean Illing

Het ongelijkheidsprobleem is misschien het meest opvallende voor mij. Wat je in Rome zag, en wat je vandaag heel duidelijk ziet, zijn de rijken die het systeem ondermijnen waardoor ze rijk waren, en een totaal mislukking om te zien hoe rampzalig dat op de lange termijn is.

Edward Watts

Ja, het is vandaag een echt probleem, en het was een echt probleem in Rome. Er is een cruciale periode in Rome, rond het midden van de 2e eeuw voor Christus, waarin een economische revolutie plaatsvindt die veel mensen verdrijft die tot een erfelijke aristocratie behoorden en hen van de hoogste economische sporten van de staat afvoert.

Tegelijkertijd creëert het economische omstandigheden waardoor mensen in het midden in feite erg gefrustreerd raken dat hun economische vooruitzichten ook niet toenemen. En wat uiteindelijk gebeurt, is dat de mensen die winnen van deze economische revolutie proberen hun winsten te behouden met zo ongeveer alle mogelijke middelen, en dat omvat grove politieke obstructie, het vervalsen van verkiezingen en een totale onwil om compromissen te sluiten.

Dit zet een doodsspiraal op gang die uiteindelijk het Romeinse systeem van binnenuit ongedaan maakt – en we zouden er goed aan doen om ervan te leren. Omdat het verhaal van Rome laat zien dat als je eenmaal dat breekpunt hebt bereikt, dat point of no return, je de klok niet kunt ontspannen.

Sean Illing

Waarom kon het Romeinse systeem niet snel genoeg op deze rampzalige trends reageren? Wat is er tijdens hun proces kortgesloten?

Edward Watts

Er zijn tekenen dat het systeem tussen 140 en 130 voor Christus probeerde te reageren op deze nieuwe economische realiteit. Er worden inspanningen geleverd om het verkiezingsproces te hervormen, zodat het moeilijker wordt om stemmen te kopen en verkiezingen te manipuleren. Maar de hervormingen gaan maar halverwege omdat ze worden ondermijnd door diepgewortelde belangen, en dus gaat de achteruitgang gewoon door.

Sean Illing

Je besteedt veel tijd aan het in kaart brengen van de achteruitgang van normen en politieke gebruiken in Rome. Was dit het resultaat van het feit dat Romeinse politici hun eigenbelang verheffen boven het welzijn van de republiek, of was het iets diepers in de cultuur?

Edward Watts

Ik denk dat de erosie van normen pas echt begint wanneer Romeinse politici zichzelf ervan overtuigen dat hun persoonlijke ambities en het welzijn van de republiek één en dezelfde zijn. Met andere woorden, ze begonnen te handelen in hun eigen belang, maar lieten zichzelf voor de gek door te denken dat het echt voor de verbetering van Rome was.

Het andere dat je ziet, is dat Romeinse politici, net als Amerikaanse politici tegenwoordig, begonnen te geloven dat alles wat ze nodig hadden was 51 procent van de mensen om hen te steunen, en dat de andere 49 procent er niet toe deed. Maar dat is niet hoe het Romeinse systeem zou moeten werken, en het is ook niet hoe het Amerikaanse systeem zou moeten werken.

Representatieve democratieën zijn ontworpen om de passies van een zuivere democratie af te koelen en vertegenwoordigers te vinden die meer op de lange termijn kunnen denken en beleidsmaatregelen kunnen nemen die problemen oplossen op manieren die ook breed gedragen worden.

Sean Illing

Wat me het meest zorgen baart, is het verlies van vertrouwen in openbare instellingen, iets dat in Rome plaatsvond en in veel opzichten het begin van het einde betekende. Het is moeilijk om naar het Amerikaanse politieke landschap te kijken en niet iets soortgelijks te zien.

Edward Watts

Ik denk dat dat zeker een manier is om het politieke moment in de Verenigde Staten op dit moment te lezen, waar mensen die dingen van het systeem en van de regering nodig hebben, ze niet krijgen, of het nu gaat om gezondheidszorg of beroepsopleiding of economische kansen of infrastructuur. Je ziet dit ook in de laat-Romeinse republiek – het werd gewoon te groot en miste de infrastructuur om de bevolking te ondersteunen.

Wat het Romeinse verhaal laat zien, is dat in een republiek die oud is, waar mensen veel vertrouwen hebben in dat republikeinse systeem, mensen zoals Donald Trump elke generatie opduiken wanneer dingen een omslagpunt bereiken. Je hebt deze cycli waarin het systeem opnieuw opstart, en mensen zijn geschokt door wat er is gebeurd, en ze doen een stap terug en laten dingen terugvallen in een soort van normaal ritme voordat ze weer gefrustreerd raken.

En ik denk dat dit de cyclus is die misschien wel het engst is. Als het verval van een republiek iets is dat niet vijf jaar duurt, maar in plaats daarvan 50 jaar, of 70 jaar of 120 jaar, is Trump waarschijnlijk niet de laatste van dit soort cijfers.

Sean Illing

De titel van uw boek herinnert ons eraan dat alle politieke systemen eindig zijn en uiteindelijk zullen sterven. Rome duurde eeuwen voordat het uiteindelijk implodeerde. Hoe bezorgd bent u over het traject van de Amerikaanse republiek?

Edward Watts

Ik ben buitengewoon bezorgd. Maar ik geloof nog steeds dat onze achteruitgang omkeerbaar is. Ik vertrouw erop dat genoeg mensen erkennen dat het beter is om een ​​disfunctionele republiek te hebben dan om helemaal niets te hebben. En in Rome heb je deze momenten van bezuinigingen, waar mensen een stap terug doen en zeggen dat dit heel erg is, dit is te veel, we moeten ons terugtrekken.

Maar het is aan de Amerikanen, net zoals het aan de kiezers in Rome was, om onze instellingen te verdedigen en mensen te straffen die misbruik maken van de instrumenten die het sterk zouden moeten maken om het in plaats daarvan te ondermijnen. Niemand anders zal het namens hen doen.

Dus ik denk dat het zeker geen uitgemaakte zaak is. Geschiedenis werkt niet zo. En er zijn momenten geweest waarop de VS in grote problemen leken te verkeren en erin slaagden terug te komen. Maar we moeten echt waakzaam zijn en de integriteit van de republiek verdedigen, de integriteit van ons systeem verdedigen en degenen straffen die onze instellingen misbruiken en onze normen overtreden.