We leven in een leugen

Als een buitengewoon succesvol bedrijf op enig moment de wind tegen krijgt, dan duurt het veelal nog geruime tijd voordat het besef indaalt dat er systematisch verlies wordt geleden, en dat er geen levensvatbare plannen zijn om het tij te keren. Alleen boekhoudkundige trucs om de slechte resultaten aan het zicht te onttrekken. In de realiteit zijn er binnen het bedrijf altijd wel mensen die de problemen aan zagen komen, en ook goede ideeën hebben om een vrije val te voorkomen, maar algehele inertie binnen het bedrijf, van hoog tot laag, maakt implementatie lastig. Slechts een ‘Culture Shock‘ kan het bedrijf nog redden. Maar doorgaans kiest de directie liever voor een ‘fusie‘, of verkoop, tenzij het bedrijf nog een heuse eigenaar/ondernemer in de directie heeft zitten. Iemand met hart voor de zaak.

In de ‘FreeWheel‘-fase, waarbij het geld op is, er geleefd wordt van kredieten die de bank beschikbaar stelt, verandert er nog niks. Sterker nog, veel bedrijfsonderdelen zetten in op ‘meer van hetzelfde‘. Wel wordt er bezuinigd op uitgaven voor het personeel, maar om het aanstaande failliet verborgen te houden voor de geldschieters wordt er niet bezuinigd op ‘decorum‘. Falende bestuurders worden niet weggestuurd, maar overgeplaatst. Eerst minister van buitenlandse zaken, met de gruwelijke ontknoping van jarenlang falend beleid in Afghanistan voor iedereen zichtbaar als resultaat, paar maandjes vakantie, en terug maar weer als de beheerder van de vaderlandse schatkist.

Vanochtend zit ik weer zo’n wereldvreemde column te lezen in NRC, deze keer van Stephan Sanders. Hij begint met te vermelden dat hij geen verstand heeft van ‘geopolitieke beschouwingen‘, maar gelukkig hebben we in Nederland Ko Colijn en Beatrice de Graaf, dus wij zitten goed. De rest van de column is een onwaarschijnlijke vervlechting van gevoelens die culmineert in een conclusie waarin hij Poetin tegenover Obama zet. Obama de ‘magiër‘, de woordkunstenaar, en Poetin de ‘zwarte tegenhanger‘, meer van de feiten. Obama die de oorlogen in Afghanistan en Irak zou beëindigen, en Guantanamo zou sluiten, daarop werd verkozen, direct daarop de ‘Nobelprijs voor de Vrede‘ kreeg, om vervolgens die genoemde oorlogen nog wat uit te diepen, en ons er oorlogen tegen Libië en Syrië bij cadeau te doen, alsmede een coup in Oekraïne tegen de gekozen president, met de narigheid die we nu zien als consequentie. En uiteraard bleef Guantanamo gewoon open, en kregen we er grootschalige ‘drone-strikes‘ bij, wederrechtelijke moordpartijen waarbij gebruik wordt gemaakt van op afstand bestuurde moordmachines.

Hij portretteert Poetin als iemand die lijdt onder het verlies van het Groot Russische rijk, want dat heeft de zweverige evangeliste Beatrice de Graaf hem in NRC uitgelegd. Maar de enigen die verlies lijden, op dit moment, zijn de westerse globalisten, die hun ‘Davos-sprookje‘ in rook op zien gaan door een zelfbewuste Poetin, en een zelfbewuste Xi. En nog een snel toenemend aantal zelfbewuste leiders elders in de wereld, omdat ze zien dat ‘Davos‘ een ‘Reus op Lemen Voeten‘ is. Een blaaskaak. Een ‘Bully‘. Een achterbakse leugenaar. In elke spreekbeurt pepert Zelensky het ons in: ‘Waar zijn jullie nou?!?‘ Eh, thuis, solidair met Oekraïne via onze column, onze bijdrage aan ‘Giro 555‘ voor de volgende stroom vluchtelingen die we hebben weten te creëren, en met treffende analyses over Poetin als de nieuwe Tsaar.

Waar wij in het westen niet meer mee om kunnen gaan, dat is met iemand die zegt wat hij doet, en doet wat hij zegt. Dat staat in ons alledaagse spraakgebruik voor ‘patriarchaal‘. Ook wel ‘rechtlijnig‘, of ‘betrouwbaar‘. Niet geschikt voor de wereld van de ‘consensus‘, waar iets niet waar hoeft te zijn, zelfs volkomen gelogen kan zijn, als het maar ‘goed voelt‘. Hier op mijn blog heb ik mij keer op keer uitgesproken vóór gelijke rechten, én gelijke plichten voor alle burgers, en de selectie van leidinggevenden op basis van geschiktheid, met objectieve (‘rechtlijnige‘) criteria als uitgangspunt. En als ik een ‘Magische‘ woordkunstenaar wil, koop ik wel een boek, of ga ik naar het theater. En ik heb er hier op gehamerd dat we ons eigen graf graven als we beloften doen die we niet na kunnen, of willen komen. In het geval van Oekraïne is het een combinatie. We kúnnen het niet, maar we wíllen het ook niet. We zijn geen onmensen, en natuurlijk helpen we die arme drommels die nu midden in een oorlog verzeild zijn geraakt die zij niet wilden.

Maar wie wilden die oorlog dan wél? Om te beginnen de extreem rechtse milities die acht jaar lang het leven van de ‘rebellen‘ in de ‘Donbas‘ tot een hel maakten. De milities waar ook in het westen voor werd gewaarschuwd, maar die nu (opnieuw) als kameraden van GroenLinks, D66, PvdA, VVD, CDA, CU en hun Europese zusterpartijen tegen de borst worden gedrukt. Milities waarvan Poetin zegt dat hij Oekraïne van hun invloed zal bevrijden. En waarom zou Zelensky daar tegen zijn, waar ze met zoveel woorden dreigen om hem op te knopen als hij hen niet steunt bij hun pogingen een nieuwe oorlog tegen Rusland te ontketenen? Die er geen doekjes om winden dat ‘Minsk II‘ voor hen slechts een ‘gevechtspauze‘ was. Een mooie kans om zich te hergroeperen na de smadelijke afgang in 2014, toen Oekraïne, ondanks ‘luchtoverwicht‘, klop kreeg van de ‘rebellen‘ in de ‘Donbas‘.

Frankrijk en Duitsland zagen ‘Minsk II‘ aanvankelijk misschien niet zo, maar lieten het op z’n beloop, en ze knepen een oogje toe. Er waren echter ook westerse politici en bestuurders die geen oogje toeknepen, maar het vuur aanwakkerden. Amerikanen, Britten, Nederlanders, Belgen. Openlijk, en zonder schroom. Zoals ze ook in Syrië IS/Al Qaida een hart onder de riem staken. Dergelijke autonome acties van politici, die ook zo markant op de voorgrond traden tijdens ‘Maidan‘, de voorbereiding voor de staatsgreep van ‘Team Nuland‘, terwijl ze niks kunnen beloven, maar dat wel doen, zijn de bron van het kwaad. Zij zijn de gijzelnemers die hele volkeren in het verderf storten. Als het misgaat wijzen ze op hun bescheiden positie, en dat iedereen kon weten dat ze niet namens een volk spraken, en geen leger kunnen mobiliseren, maar op persoonlijke titel. En als het geweld dat zij bepleiten het resultaat heeft dat zij hoopten te bereiken, laten ze zich op de schouders hijsen. Lafbekken en opportunisten zonder ‘Skin in the Game‘. Wormen. Aaseters.

Sorry Stephan Sanders, maar ik ben niet in een vergevingsgezinde bui. Het is ‘Stupid‘, binnen de matrix van Cipolla, maar inmiddels ook verwijtbaar. En dat geldt voor iedereen die wist dat er op de grens tussen de ‘Donbas‘ en het door ‘Kiev‘ beheerde gedeelte van Oekraïne dag in, dag uit, doden vielen als gevolg van aanslagen, mijnen, en sluipschutters die niets liever wilden dan oorlog met Rusland, maar wegkeken. ‘Wir haben es nicht gewußt‘ maakt op mij geen indruk. En als je dacht dat Poetin het uiteindelijk niet aan zou durven om ons terug te voeren naar de wereld van ‘afspraak is afspraak‘, dan heb je je vergist. Met enorme consequenties. Vooral voor die gegijzelde Oekraïense bevolking, waarvan een groot gedeelte helemaal geen nieuwe oorlog wilde, en de afgelopen acht jaar liever andere ‘hulpgoederen‘ had gehad dan nieuwe wapens.