Indignatie redactie 
We kunnen de weelde niet dragen.
Dat is, na twintig jaar forum-activisme en bloggen, mijn conclusie. Het is ons niet gelukt om verantwoord om te gaan met de rijkdom die ons in de schoot werd geworpen, en nu volgt de fase van de zelfdestructie. Laat mij benadrukken dat dit niet ‘doemdenken‘ is, want we willen het zelf, als collectief. Het zit opgesloten in de dingen die we doen, en die we nalaten. We hebben een keuze, en kiezen als collectief voor de zelfvernietiging, die daarmee een beloning wordt.
Bij ‘doemdenken‘ is degene die zijn of haar bespiegelingen met anderen deelt angstig en somber omdat men het gevoel heeft dat het niet goed kan blíjven gaan. Dat is niet mijn insteek, en dat is mijn insteek ook nooit geweest in de jaren waarin ik waarschuwde voor dit moment als we door zouden gaan op de ingeslagen weg. Steeds was er een keuze, en die is er nog steeds. We hoeven niet alles kapot te maken, en ons leven te geven voor absurde wensdromen van megalomane machtswellustelingen. Maar een enkeling kan de kudde ook niet stoppen, en als de kudde de hele zaak kort en klein wil slaan, doet de enkeling er verstandig aan niet in de weg te lopen.
Waarom ons brein op enig moment ‘omklapt‘, is iets wat mij al vele decennia intensief heeft beziggehouden, ook buiten dit blog. Het is niet te duiden als een logische ontwikkeling, of een kwetsbaarheid die bij alle mensen identiek gestructureerd is, voorzover ik waar kan nemen. Op enig moment bezwijkt het logische denkvermogen, die evolutionaire parel in onze kroon, en bewieroken we de naakte Keizer als iemand met een uitstekende smaak op het gebied van kleding, en bewonderen we zijn gewaden.
Maar we worden individueel allemaal langs andere paden en paadjes naar die collectieve verdwazing gezogen. De essentie is, dat het ons gelukkig maakt, waar de logica zegt dat we onszelf tekort doen. Maar die geluksbeleving is écht.
Of we nou een polder onder water zetten, een schilderij vernielen, onszelf ergens aan vast lijmen, de voedselproductie de nek omdraaien, pijpleidingen voor gas, nodig voor de verwarming van onze huizen, de bereiding van voedsel, en de productie van essentiële goederen, en elektra opblazen, of een atoombom in stelling brengen, experimenteren met ‘vaccins‘ die niet vaccineren, of bakken met geld in bodemloze putten storten, het geeft ons het gevoel dat we goed bezig zijn. Het maakt ons gelukkig.
Dat is wonderlijk, als je er goed over nadenkt. En daarom raakt nadenken uit de gratie. We doen wat ‘de rechter‘ zegt. We vallen in zwijm voor de Keizer, en hoe dementer, of gekker, hoe beter. Iemand zoals ik, Europeaan in hart en nieren, in die zin dat ik meen dat we als het ‘Oude Continent‘ potentie hadden als we ons op overheidsniveau concentreerden op de dingen die welvaart brengen, is niet wars van zorg voor het milieu, of de strijd tegen verspilling en vervuiling.
Als ik dan door Italië rijd, en zie hoeveel daar nog gewonnen kan worden met een beetje goede wil, en wat geld van ‘Europa‘, en ik zie dat we dat geld weg donderen in het doorsteken van dijken die onze voorouders met bloed, zweet en verlies aan mensenlevens hebben gebouwd, dan sta ik niet open voor tegenspraak. Geen enkel logisch argument zal mij er van overtuigen dat ik mijn prioriteiten niet juist heb opgelijnd.
U zult wellicht tegenwerpen dat ‘ze‘ in Italië een eigen verantwoordelijkheid hebben, en dat is dan waar we botsen, vrees ik. Voor mij dient ‘Europa‘ te zorgen voor een solide basis, en weg te blijven van het ‘geneuzel‘ waar ‘Brussel‘ en ‘Straatsburg‘ patent op hebben. Bij de ‘Dames‘ van ‘GoedemorgenNederland‘ ging het weer eens over de wolven die ons land overspoelen, met dank aan ‘Brussel‘. Een imposante vergadercultuur buigt zich inmiddels over het probleem, met als doel ‘Brussel‘ te petitioneren om ‘beleidsruimte‘ te scheppen.
Vóórstanders van de wolven lijmen zich ondertussen vast aan de draaiende camera’s, terwijl tegenstanders handenwringend buiten beeld huilen over het einde van hun bedrijf, en de doodsangsten die ze uitstaan dat er vandaag of morgen iemand wordt aangevallen tijdens de boswandeling. En maar lullen.
Luxe die werkgelegenheid schept, zich vertaalt in uitgaven die productieve mensen meer bestedingsruimte geeft, noemen we ‘welvaart‘. Luxe die vernielt wat anderen hebben opgebouwd noemen we decadentie. In Saoedi Arabië is men bezig een ‘woon-muur‘ te bouwen in de woestijn, ‘The Line‘. Het schept werkgelegenheid, biedt uitzicht op functionaliteit en hypermoderne, innovatieve toepassing van technieken die van een dor stuk woestijn een attractieve woon- en werkomgeving maakt.
U mag het een project vinden dat model staat voor decadentie, maar ik zie het als een doorbraak richting de creatie van welvaart in een land dat tot nu toe veel teveel geld uitgaf aan dingen die ‘BOEM!‘ zeggen, en de steun aan terroristische groeperingen ten bate van ‘ons‘ verlangen om van de NAVO een wereldomspannende politiedienst te maken, gespecialiseerd in het opblazen van pijpleidingen, bruggen, dammen, bruiloftsfeesten, journalisten en het trainen van ‘Stay Behind Koppensnellers’.
Ooit correspondeerde ik kortstondig met iemand die intensief betrokken was bij de beveiliging van een Nederlandse familie die baadt in het geld, maar nooit de ‘smulpapenpers‘ haalt, omdat ze er alles aan doen om uit de schijnwerpers te blijven. Onderdeel van die insteek is dat ze de kinderen ‘Spartaans‘ opvoeden, en leren omgaan met de weelde waarin ze geboren zijn.
Historische voorbeelden te over van soortgelijke families die door de eeuwen heen de welvaart van de familie in stand hielden door het geld niet uit te geven aan ‘gekkigheid‘. De oplettende lezer van dit blog zal wellicht zijn opgevallen dat ik zo’n identieke benadering bepleit heb voor ‘Europa‘, en Nederland, teneinde ons staande te houden.
Het probleem is dat politici die afhankelijk zijn van de kiezer, of die voor hun benoeming zekere wapenfabrikanten en machtige multinationals te vriend moeten houden, leven bij de gratie van hun ‘zichtbaarheid‘, en dus lopen te dringen om ruimte in de ‘smulpapenpers‘, terwijl ze lopen te wapperen met cadeautjes voor hun eigen achterban.
Als de bevolking in meerderheid correct is opgevoed, zullen ze het hoofd niet laten hangen naar die valse profeten, en begrijpen dat hun lot niet in goede handen is bij iemand die geld uitgeeft dat er niet is, en het steekt in vernielzucht om decadente dromers te paaien.
Die ‘halve gare‘ die zich bij ‘Beau‘ aan de tafel vastlijmde gleed spontaan van het met veel bombarie losgeschroefde tafelblad, dat door de ‘gasten‘ van het programma, waaronder weer een militair in vol ornaat, werd weggedragen. De Keizer van de tweecomponentenlijm zat helemaal niet vast, en een beetje militair had die idioot bij kop en kont gepakt, en overgedragen aan de toegesnelde medewerkers die zorg dragen voor de geestelijke volksgezondheid.
Dat zou de logische oplossing zijn geweest, maar daar is in ons land geen ruimte meer voor. Als mijn diskwalificerende woorden waarmee ik die activist beschrijf u tegen de haren in strijken, dan bent u, vanuit het logische perspectief, reddeloos verloren.
Iets soortgelijks voor een uitzending van een ‘actualiteitenprogramma‘ waarin een Dame van een Bank, waar ze de ‘Hoofdeconoom‘ is, ging over de op ons af komende recessie. Mijn kritiek op economen van die garnituur is dat ze altijd te laat zijn, omdat ze met hun rug in de rijrichting zitten. Ze ‘zien‘ het pas als het zichtbaar wordt in hun statistieken, en dan is het al gebeurd. Ze zijn niet veel meer dan geschiedschrijvers, die consequent aan komen dragen met de oplossingen van eergisteren, en niet eens bij machte zijn om logisch na te denken over de consequenties van hun adviezen.
Er zijn ook wel economen die beter bij de les zijn, maar die komen niet aan het woord. Keer op keer zien we de economen die met tweecomponentenlijm vastgeplakt zitten aan het tafelblad in de studio raaskallen over ‘sentimenten‘ en andere niet kwantificeerbare, extreem subjectieve flauwekul. Maar we wíllen ook geen logische conclusies die ons vertellen dat als je geld uitgeeft dat er niet is, en het besteedt aan vernielzucht en verspilling, gedreven door ‘sentimenten‘, je vroeger of later toch zal moeten erkennen dat de Keizer naakt is, en dat de lijm niet houdt, terwijl de ‘vaccins‘ niet vaccineren. En dan zijn de rapen gaar.
Maar van zo’n schok leren we niet als we onze eigen rol in dat proces niet onder ogen durven te komen.
