Indignatie redactie 
Geïnteresseerde burgers kunnen al bijna anderhalf jaar zien hoe aanvankelijk nietsvermoedende politieke leiders gaandeweg zijn uitgegroeid tot de rol van ziekteveroorzakers. De verspreiding van angst is over het algemeen het bedrijfsmodel geworden van waaruit toonaangevende farmaceutische bedrijven en de controle-industrie hun megawinsten genereren. Feitelijk werd de aanvankelijke onwetendheid aangevuld met een onbegrijpelijke wirwar van steeds veranderende regels en wetten. Inmiddels is het ook zeker geworden dat deze situatie na het ter perse gaan van het boek zal voortduren.
De drijvende kracht is kapitaal
De dystopie waar we sinds maart 2020 allemaal in leven heeft een reële basis. Het is de drijvende kracht van ons economisch en sociaal model – kapitaal dat voortdurend op zoek is naar investeringen en winst nastreeft. Dit is in decennia, zo niet eeuwen, niet veranderd. Wat is veranderd, is de ongelooflijke concentratie van dit kapitaal, concentratie in steeds minder handen. De enorme hoeveelheid privaat opgebouwde geldmacht is adembenemend, des te meer als je kijkt naar de snelheid waarmee deze accumulatie plaatsvindt.
In 2017 stond Microsoft-oprichter Bill Gates, die in veel industrieën investeerde, bovenaan de lijst van ’s werelds rijkste mannen met 75 miljard dollar, maar slechts vier jaar later, op 13 juli 2021, kwam Amazon-uitvinder Jeff Bezos op de proppen met $ 212 miljard bovenaan deze obscene lijst . In de afgelopen vier jaar kon Gates zijn vermogen verhogen van 75 miljard naar 129 miljard dollar. Het vervijfvoudigde zijn waarde tot $ 212 miljard. Dit betekent dat hij meer middelen heeft dan het jaarinkomen van landen als Noorwegen, Oostenrijk, Turkije of Saoedi-Arabië of meer dan tien keer zoveel als Slovenië, Bulgarije of Uruguay.
Cijfers als Bernard Arnault (inclusief luxegoederenbedrijf Moët Hennessy – Louis Vuitton), Elon Musk (inclusief Tesla, PayPal) en Mark Zuckerberg (Facebook) kunnen hun vermogen afmeten aan overheidsbudgetten die het jaarinkomen van Israël of Taiwan overschrijden. Hun economische en politieke actieradius is navenant groot. Naast de miljardairs blijken de grote kapitaalhubs zoals BlackRock, Vanguard enz. de grote spelers te zijn. Alleen BlackRock heeft in 2021 $ 9,5 biljoen aan investeringskracht. Alles bij elkaar meer dan 100 biljoen.
De eeuwige zorg van de superrijken is om hun rijkdom te vergroten of hoe ze hun kapitaal – cynisch en onmenselijk gesproken – winstgevend kunnen laten “werken”. Aangezien traditionele markten steeds meer “verstopt” raken (we houden ons aan de dictie van hun kringen en media), leveren conventionele bedrijfstakken geen overeenkomstig rendement op, en zelfs het nulrentebeleid van de centrale banken doet geen investeringen in oude takken lucratief lijken, zijn er geen twee manieren om uit deze structurele uitbuitingscrisis te komen: speculatie op de financiële markten en een nieuwe, winstgevende accumulatiecyclus.
De eerste – speculatie – vormen bellen die met steeds kortere tussenpozen uiteenspatten – het meest recent in 2008 – en zijn daarom zeer riskant. Een nieuwe cyclus daarentegen vertegenwoordigt een uitweg op middellange tot lange termijn uit de crisis van de uitbuiting van kapitaal. In de geschiedenis hebben dergelijke structurele crises altijd nieuwe leidende sectoren voortgebracht in verband met bepaalde technologieën, aandrijfsystemen en arbeidsregimes. De arbeiders en ondernemers die het slachtoffer werden van de ‘creatieve vernietiging’ van elke nieuwe kapitaalaccumulatie, werden blootgesteld aan sociale omwentelingen die altijd inherent zijn geweest aan het kapitalistische economische model; daarnaast waren er culturele en ecologische verstoringen die de samenleving als geheel bedreigen.
De eerste dergelijke zogenaamde »Kondratieff«-cyclus, genoemd naar de Russische econoom Nikolai Kondratieff (1892-1938), bracht in de jaren 1780 het fabriekssysteem met massaproductie van textiel tot stand. Dit werd gevolgd door het tijdperk van de spoorwegen (met zijn hoogtepunt in de jaren 1870), de elektrische en voedselindustrie (1910s), de auto- en petrochemie na de Tweede Wereldoorlog en de IT-industrie in de jaren negentig.
Nu lijkt een nieuwe conjunctuurcyclus door te breken met investeringen in cybernetische sectoren. Het gaat om controle en zelfoptimalisatie met behulp van nieuwe technologieën zoals kunstmatige intelligentie, nano- en biotechnologie. Het opzetten van een nieuwe groeicyclus om een diepe crisis in kapitaalgroei te overwinnen vereist – zoals altijd in de geschiedenis – een nauwe alliantie tussen kapitaal en de staat. En het is precies dit dat zich in de loop van de coronacrisis heeft gevormd rond het gezondheidsregime, dat de farmaceutische industrie voorbestemt om een van de nieuwe leidende industrieën te worden.
Een voorbeeld van deze hechte samenwerking werd begin 2020 aangetoond door de toekomstige hegemonie China. In de strijd tegen het coronavirus liet de leiding in Peking hele megasteden afzetten en een landelijk controlesysteem uitrollen dat gedwongen via app werd geïnstalleerd, waarmee iedereen een digitale toegangscontrole voor openbare voorzieningen kreeg. Alleen als de gezondheidscode op de mobiele telefoon de groene stip laat zien, kun je deelnemen aan het sociale leven. Aangezien iedereen met dit systeem moet worden uitgerust en als bewegingsdetector fungeert (naast miljoenen camera’s), kan de kleur van uw eigen gezondheidscode veranderen, bijvoorbeeld op weg naar de metro, als u naast een persoon gedefinieerd als ziek voor een korte tijd kwam tot stilstand. In dat geval kunt u geen gebruik maken van de metro. Dit gezondheidspuntensysteem, evenals de incidentele isolatie van steden, werd gehandhaafd nadat de pandemie was verdwenen.
In vergelijking met het industriële accumulatiemodel veranderen de uitbuitingsstructuren ook in het cybernetische tijdperk, of liever: ze worden uitgebreid. Naast menselijke arbeid zijn nu ook het lichaam, het bewustzijn en de ervaring objecten van kapitaalverwerkelijking en dus van uitbuiting.
De linker is afgetekend
Het beangstigende aan het parallellisme van economische belangen en de totstandkoming van politiek-autoritaire staatsstructuren, die zichtbaar werden in het Corona-noodregime, is het uitgebreide gebrek aan linkse kritiek. De leiders van de sociaaldemocraten aan de linkerkant vinden niets aanstootgevends in het cybernetische accumulatiemodel. Dit komt enerzijds door het niet erkennen van de functie van de noodtoestand en anderzijds door de inschatting dat het coronaregime een kwestie is van maatregelen die worden genomen ten behoeve van de volksgezondheid. De inschatting dat het omgaan met het virus als hulpmiddel kan dienen
Dit is des te verbazingwekkender, aangezien oorlogsregimes de afgelopen decennia krachtig (en terecht) zijn bekritiseerd door links en daartegen is geprotesteerd; zelfs als, om ze te rechtvaardigen, bijvoorbeeld in de NAVO-oorlog tegen Joegoslavië, de bescherming van de Kosovaarse minderheid of de strijd tegen Slobodan Milošević als de revenant van Adolf Hitler of als het gebrek aan vrouwenrechten als redenen voor de interventie in de Afganistaanse missie. Deze beweringen uit de mond van presidenten, ministers van Buitenlandse Zaken en kanseliers zijn terecht ontmaskerd door linksen als propaganda en afleidingsmanoeuvres om de onderliggende economische en geopolitieke belangen te verbergen.
In het gezondheidsregime rond de noodtoestand die nu anderhalf jaar duurt in onze samenlevingen, worden veel voorheen kritische, waakzame geesten misleid door de zogenaamd nobele motieven van de machthebbers. Vooral de media gaan ervan uit dat de conservatief-liberale Duitse bondskanselier Angela Merkel of de Oostenrijkse Sebastian Kurz de gezondheid van hun bevolking boven alles stellen; en zelfs de Europese Commissie wordt vertrouwd als ze sleutelt aan een nieuw type digitaal gezondheidspaspoort. En dit, hoewel elke half oplettende waarnemer van het vroegere EU-beleid (en de bereidwillige uitvoerders ervan in de meeste natiestaten) zich nog steeds moet herinneren hoe hardnekkig bezuinigingsmaatregelen decennialang zijn geëist, vooral in de gezondheids- en sociale sectoren;
Het idee dat het gezondheidsargument alleen maar overdreven zou kunnen zijn, wordt door velen afgedaan als buitensporig haastig. Eén blik op de praktijken van de farmaceutische bedrijven zou voldoende zijn om te zien dat het niet om de volksgezondheid gaat, maar om het bedrijfsleven. Net zoals het militair-industriële complex het veiligstellen van vrede en democratie alleen maar rechtvaardigt voor zijn missie, worden in de Big Pharma-sector alle middelen ingezet om commercieel succes te behalen.
Omdat de farmaceutische giganten gemiddeld slechts 10% van hun financiële uitgaven aan onderzoek besteden – er zijn publieke middelen beschikbaar voor basisonderzoek – blijft er genoeg over voor het reclame- en omkopingsbudget. Dit feit wordt niet weerspiegeld in het huidige debat over de achtergronden van onze ellende en wordt in de reguliere media beschouwd als een complottheorie.
Nog maar een paar jaar geleden was de veel gevaarlijkere samenzweringspraktijk op het gebied van farmaceutische bedrijven onderwerp van onderzoek en berichtgeving, ook in toonaangevende media. In 2008 zond het ZDF-magazine »Frontal 21« het rapport »The Pharma Cartel – How Patients Are Cheated« uit.. Wie deze film vandaag kijkt, begrijpt veel over de huidige noodtoestand, de vaccinatiecampagne en waarom de aanvankelijk nietsvermoedende politieke kaste een coronaregime opbouwde. Het ZDF-magazine uit 2008 gaat – niet toevallig – over de twee Amerikaanse farmaceutische giganten Pfizer en Lilly en hoe ze doordrongen op de Duitse markt voor antidepressiva. Dit deden ze met brute kracht. Studies die licht werpen op bijwerkingen zoals een verhoogd risico op zelfmoord zijn achtergehouden; Vakbladen overspoeld met reclame vermomd als redactionele artikelen, etc. etc.
Maar waar het in het ZDF-rapport pas echt griezelig wordt, is de plek waar de toenmalige minister van Voedselvoorziening, Landbouw en Consumentenbescherming een zogenaamde positieve lijst wilde opstellen die de zorgverzekeraars zou moeten verplichten alleen te betalen voor geneesmiddelen waarvan bewezen is dat ze effectief zijn. “Het kan niet zo zijn dat een positieve lijst wordt geordend op basis van wie de sterkste lobby heeft, maar die moet worden gemaakt volgens wetenschappelijk verantwoorde criteria en dit was (…) niet mogelijk”, zei Horst Seehofer. Op de vraag van de journalist of dit betekende dat de farmaceutische lobby zo sterk was tegen de politiek dat de federale overheid de positieve lijst moest intrekken, antwoordde de Beier kort: “Ja. Dat is al dertig jaar zo.”
Hoe crimineel de machinaties van de farmaceutische bedrijven zijn, wordt duidelijk in een interview van de ZDF-reporter met Leonhard Hansen, het toenmalige hoofd van de Noordrijnse Vereniging van Wettelijke Ziektekostenverzekeringsartsen. Hij vertelt hoe individuele bestuursleden en bedrijfsmedewerkers hem bedreigden nadat hij artsen in zijn invloedssfeer wilde verplichten om altijd het goedkoopste medicijn voor te schrijven en te vertrouwen op generieke geneesmiddelen. De farmaceutische industrie zag dit als een uitdaging en reageerde met bedreigingen. “Dat was echt beangstigend voor mij,” zei Hansen in de ZDF-microfoon, “hoe individuele bestuursleden van deze bedrijven echt alle kalmte verloren en schaamteloos bedreigden en werknemers
zeiden: ‘ Pas op dat je geen band van je auto krijgt op de autobahn bij een punt vliegt «.
Toen, in 2008, ging het om de markt voor antidepressiva in Duitsland, tegenwoordig gaat het om een veel grotere koek op de test- en vaccinatiemarkt wereldwijd.(1) Men kan natuurlijk van mening zijn dat de farmaceutische industrie totaal veranderd is in de afgelopen twaalf jaar en onderwerpen hun bedrijfsmodel aan het welzijn en de gezondheid van de volkeren. Iedereen die alleen hun glanzende brochures leest, de reguliere media gebruikt en naar de Duitse minister van Volksgezondheid luistert, zal deze verandering van Saul en Paul geloven; een historische herinnering en een kritische blik op de realiteit van vandaag verbieden een dergelijke goedgelovigheid echter.
Bezorgdheid en hoop
Het corona-angstregime, met zijn verplichte tests en vaccinaties, evenals zijn uitreis- en toegangsbeperkingen, drong in een alarmerend tempo door in de hoofden van een meerderheid van de burgers. Zoals de drijvende kracht hiervoor uit het kapitaal kwam en de uitvoering uit de politiek, zo propageerde de staat terwijl het ‘nieuwe normaal’ in razend tempo doorsijpelde naar de sociale basis naar de min of meer eenvoudige mensen.
Er is angst en wantrouwen. Deze ontwikkeling is de meest zorgwekkende van allemaal. We kennen ze onder totaal andere auspiciën dan fascistische regimes, wanneer wat van bovenaf wordt verordend niet alleen zonder kritiek wordt erkend, maar wordt doorgegeven, zelfs geëist. Het resultaat is een samenleving die doordrongen is van de block attendant mentaliteit, waarin het aan de orde stellen van al diegenen die niet deelnemen, die het niet eens zijn met de mainstream, aan de orde van de dag is. Zo ver zijn we – met dank aan de kritische geesten op veel vlakken – nog niet in de zomer van 2021.
Wanneer de liberaal-conservatieve Britse premier Boris Johnson 19 juli 2021 echter uitroept tot “Vrijheidsdag” en om middernacht bijna alle Corona-beleidsmaatregelen opheft, komt de tegenwind al van onderaf. Afgezien van het feit dat Wales en Schotland Freedom Day spontaan afwezen , vond 55 procent het volgens een onderzoek van stembureau YouGov “bedreigend en voorbarig” en was slechts 31 procent van de Britten positief over de openingen. De druk op samenlevingen die was opgebouwd door economische belangen en autoritaire politieke maatregelen van bovenaf wordt nu weerspiegeld van onderaf. Dat is het slechte nieuws.
Dit feit wetende, is de controlemanie die op EU-niveau (en daarbuiten) wordt uitgerold, bijzonder zorgwekkend. De zogenaamde “groene pas” is gepland als permanente aanwezigheids- en bewegingsmelder. De basis hiervoor is de QR-code, oftewel de “quick response” waarmee het individu zich blootstelt aan digitaal toezicht. Vooralsnog wordt de drager van de QR-code in de vorm van een omkering van de bewijslast genoodzaakt om zijn of haar gezondheid of wat bij Covid-19-tests als ‘positief’ of ‘negatief’ uitkomt of is verondersteld de gevaccineerde status te hebben.
Als het eenmaal van kracht is geworden en sociaal is geaccepteerd, is het uitbreiden van de controle over gezondheidsgegevens met politieke naleving en goed gedrag slechts een kleine technische sprong. En de vraag zal zijn of een meerderheid van de mensen in dit land zich ook zal onderwerpen aan zo’n totale controle op basis van het Chinese sociale kredietsysteem.
annotatie
(1) Begin augustus 2021 verhoogde Pfizer de prijs voor een vaccinatiebus van 15,50 euro naar 19,50 euro in het leveringscontract met de Europese Unie; Moderna krijgt 23 euro per injectie voor haar vaccin. (De pers van 1 augustus 2021). Het Duitse contingent uit de EU-vaccinatiepot is 165 miljoen doses. Het gaat om miljarden.
