Wie maakt Nancy Pelosi mogelijk?

Nancy Pelosi was een belangrijk doelwit van de samenzweerders in de opstand, maar ze heeft haar eigen samenzweerderige doelen.

Samen met vice-president Mike Pence was House Speaker Nancy Pelosi een van de politici die het meest direct betrokken waren bij de aanval op het Congres van vorige week. Haar eigen kantoor werd verwoest. De plunderaars zochten haar verblijfplaats terwijl ze werd geëvacueerd. Toen Pelosi de schade in de nasleep van de chaos inschatte, kon hij de werkelijk kwade bedoelingen van de opstandelingen beginnen te begrijpen. Op zondag beschreef ze de invasie van het Capitool als het werk van “een goed geplande, georganiseerde groep met leiderschap en begeleiding en richting. En de richting was om mensen te gaan halen. “

We weten nu dat ze een belangrijk doelwit was naast Pence, die de menigte probeerde te lynchen . Met andere woorden, het was geen protest of een bezetting, maar een mogelijk moorddadige aanval op wetgevers.

De meeste analisten concentreerden zich op de relschoppers zelf en de link met president Donald Trump, die de menigte het bevel gaf zich bij het Capitool te verzamelen en zich voor te bereiden op een gevecht. Pelosi tuurde verder in het kwaadaardige complot en demonstreerde een onderzoekende scherpte die Sherlock Holmes waardig was. Ze verbond niet alleen de draden die de afgelopen vier jaar in de hersenen van prominente Democraten bungelden – een lijst die Adam Schiff, Chuck Schumer en zijzelf omvat – haar vooruitziende mondiale scherpzinnigheid droeg zijn meest overtuigende vrucht toen ze de Moriarty van de verhaal, de verborgen leider die niemand in Washington of de media durfde te noemen, maar alleen zij kon vermoeden: Vladimir Poetin.

Op haar congreswebsite legde Pelosi haar onberispelijke logica in detail uit : ‘En de boodschap die het naar de wereld stuurde, een compleet instrument van Poetin, is deze president. Poetins doel was om de rol van – de visie op democratie in de wereld te verminderen. Dat is waar hij over ging. En nogmaals, zijn enabler is Donald Trump al heel lang. “

De definitie van de Daily Devil’s Dictionary van vandaag:

Enabler:

Een nuttige idioot die alleen bestaat om de bevelen uit te voeren van de ware poppenspeler die verantwoordelijk is (in de verbeelding van een paranoïde persoon) voor alles wat als verkeerd wordt beschouwd met de wereld.

Contextuele opmerking

Op haar website voegde Pelosi nog een paar details toe om haar bewering kracht bij te zetten: “Daarom zei ik op die foto toen ik zijn vergadering verliet: ‘Met u, meneer de president, leiden alle wegen naar Poetin.’ Poetin wil de democratie ondermijnen. Dat is waar hij in binnen- en buitenland over gaat. En de president gaf hem gisteren het grootste van al zijn vele geschenken aan Poetin, het grootste geschenk. “

Als de politiek, vooral in Washington, onverbeterlijk hyperreëel is geworden, zijn er tijden dat het, dankzij stemmen als die van Pelosi, ook surrealistisch wordt. Veel leden van het gepeupel van vorige week waren geagiteerd door hun quasi-religieuze overtuiging in de samenzweerderige ravages van QAnon. Ze waren allemaal gemotiveerd door de overtuiging dat president Trump hen de opdracht had gegeven de orde te herstellen (door wanorde te creëren). Binnen in het gebouw waren mensen als Pelosi, Schiff en Schumer, die al lang hun eigen complottheorie koesterden. Vier jaar later is die herhaalde mantra, bekend als Russiagate, gaan lijken op een psychische stoornis.

Aangezien een aanzienlijk deel van de Amerikaanse bevolking niet alleen wilde laten zien ‘wie we zijn’ (Joe Biden’s bezorgdheid geuit ) maar ‘hoe we denken’ (irrationeel) en ‘hoe we ons gedragen’ (luidruchtig), draaide Pelosi het onderzoek naar een misdaad in een casus belli, een oproep tot oorlog met Rusland. Dit suggereert dat de binnenkort op de troon gezette Biden-regering, goed gevuld met militaristische haviken, in de verleiding kan komen om de staart te zijn die de hond kwispelt en een kostbare en risicovolle nieuwe Koude Oorlog promoot die niet gericht is tegen de verklaarde vijanden van Trump, Iran en Venezuela. , maar tegen de natie wiens economie en systeem van oligarchie werd ingevoerd en beheerd door Amerikaanse adviseurs , consultants en spionnen.

De opruiende criminele acties van Donald Trump vorige week mogen niet worden onderschat. Hoewel Republikeinen ontkennen de ernst van de rol van Trump’s, AP correct beschrijft hij in deze termen: “De menigte kreeg expliciete marsorders van Trump en nog meer aanmoediging van de mannen van de president.” Het artikel citeert de aansporing van Trump-advocaat Rudy Giuliani: “Laten we beproeving door strijd voeren.” Het vermeldt de actieve rol die voormalig Trump-medewerker Roger Stone en National Security Adviser Michael Flynn speelden bij het opdragen van de menigte om “een strijd tussen goed en kwaad” te voeren.

Pelosi’s fantasie dat de motieven van Donald Trump neerkwamen op het vervullen van Poetins ontwerpen, behoort duidelijk tot het domein van samenzweringstheorieën. Het zou niemand verbazen dat Russische of Chinese leiders een gevoel van leedvermaak zouden hebben bij het zien van de gebeurtenissen. Maar zinspelen op een causaal verband is niet alleen onverantwoord, maar een symptoom van psychose. Heeft de 25 ^ste Wijziging van toepassing zijn op de spreker van het Huis? Als Amerikaanse kiezers veroordeeld zijn om te kiezen welke van de samenzweringstheorieën van de twee partijen ze verkiezen als basis van het beleid waardoor ze zullen worden bestuurd, is het redelijk om te zeggen dat de neergang van de Amerikaanse democratie bijna voltooid is.

Historische notitie

De rijk gediplomeerde democraten op het hoogste niveau van de nationale politiek weten zeker dat Rusland niet langer de communistische Sovjet-Unie is. Maar ze lijken ook te geloven dat de Amerikanen die op hen stemmen het nieuws nog niet hebben ingehaald. De incidentele freudiaanse misstap die zelfs door mensen in de inlichtingengemeenschap wordt gemaakt, onthult dat Amerikanen nog steeds geneigd zijn Rusland te categoriseren als de ideologische vijand van de VS. De reflexen die tijdens de Koude Oorlog een halve eeuw lang via de media zijn verspreid, bestaan ​​nog steeds. Politici die het voordeel zien van een beroep op die reflexen, zullen daar niet voor terugdeinzen.

Elke regering sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft het bestaan ​​van een stabiele vijand geëist, die de media konden benadrukken en in de hoofden van de mensen konden brengen als de belangrijkste bedreiging voor de integriteit van de Amerikaanse democratie, al was het maar om het steeds opgeblazen militaire budget te rechtvaardigen. Dit is nog nooit zo waar geweest als in de afgelopen twee decennia, waarin het bedrag dat door het Pentagon is uitgegeven in werkelijkheid – als men rekening houdt met iets dat “aanpassingen” wordt genoemd – consequent overschreden is met wel een veelvoud van drie van het toegewezen budget.

Deze week legde de econoom Mark Skidmore in een interview met Lee Camp uit hoe de audit die hij bij Laurence Kotlikoff uitvoerde, aan het licht bracht dat het ministerie van Defensie in een periode van 15 jaar effectief $ 21 biljoen had uitgegeven dat in zijn rekeningen verscheen in de categorie aanpassingen .

 Kotlikoff gaf toe dat het team van auditors “moest beslissen of we al dan niet ‘vertrouwen’ dat overheidsinstanties nauwkeurige informatie delen.” Hij voegde eraan toe: “Er is meer transparantie nodig om het vertrouwen van het publiek te herstellen. In plaats daarvan hebben we geen toegang tot verdere informatie. ” 

Zou iemand, gezien dit schending van vertrouwen, verbaasd moeten zijn dat grote delen van de Amerikaanse bevolking weigeren de statistieken te geloven die hen door de regering en de media worden gepresenteerd? De relschoppers op Capitol Hill wisten niets van het schandaal rond het werkelijke budget van het Pentagon. Ze geloofden, dankzij de leugens van Trump, dat de verkiezingen vervalst waren. Maar hun optreden weerspiegelt een meer algemene uitsplitsing van het vertrouwen dat Amerikanen nu in hun instellingen hebben.

Als het werkelijke budget van het Pentagon dichter bij $ 2 biljoen ligt dan bij de $ 740 miljard waarover eind december werd gestemd, zou het waar zijn om te zeggen dat het Congres en de leider van het Huis, Nancy Pelosi, de rol hebben gespeeld van ‘enabler ”Van een monumentale fraude die gevolgen heeft die veel verder gaan dan het lul van de twee partijen over fictieve budgetten. De echte boekhouding geeft ons een idee van de werkelijke kosten van een militaire aanwezigheid over de hele wereld. De cijfers van het Pentagon laten de bedragen die aan sociale behoeften worden toegewezen, in het niet. Het gaat niet alleen om dollars, maar ook om vertrouwen. De VS hebben nu geen andere keus dan overal vijanden te zien, wat betekent dat paranoia de norm is geworden.

Terwijl het Witte Huis van Trump plaatsmaakt voor het Biden-regime en nieuwe vragen stelt over hoeveel biljoenen dollars er nodig zijn voor een nieuwe stimulans, verwacht de bevolking een nieuwe transparantie op basis van iets dat de tastbare realiteit weerspiegelt in plaats van fictieve plots. Elke nieuwe regering belooft het vertrouwen van het publiek te herstellen. Trump zei dat hij het moeras zou opruimen, maar de lucht eromheen simpelweg giftig maakte. Het opbouwen van vertrouwen is gemakkelijker te bereiken wanneer leiders ermee instemmen zich te ontdoen van hun afhankelijkheid van paranoïde wanen.