Wilders verkiezingssucces: hoe kunnen oorlog en fascisme worden gestopt?

De overwinning van de rechts-extremist Geert Wilders bij de Nederlandse parlementsverkiezingen is het product van het volledige faillissement van de voormalige linkse krachten en tegelijkertijd een uitdrukking van de verschuiving naar rechts van het hele politieke establishment. De strijd tegen fascisme en oorlog vereist daarom een ​​onafhankelijke en socialistische beweging van de arbeidersklasse.

Wilders Partij voor de Vrijheid (PVV), berucht om haar haatcampagnes tegen de islam en migranten, verdubbelde haar stemaandeel tot bijna 25 procent. De PVV werd daarmee veruit de sterkste kracht in het gefragmenteerde Nederlandse partijlandschap.

Wilders heeft zelfs een kans om het volgende regeringshoofd te worden in het op vier na grootste land van de EU, economisch gezien. De rechts-liberale VVD van de huidige premier Mark Rutte en de nieuw opgerichte NSC van de afgescheiden christen-democraat Pieter Omtzigt hebben aangegeven hem een ​​meerderheid te willen geven.

Of Wilders uiteindelijk een regering zal leiden, is niet de cruciale vraag. Het beleid van de fascisten zal worden uitgevoerd en de verschuiving naar rechts van alle burgerlijke partijen zal blijven versnellen. De gevestigde partijen en de media zullen, zoals altijd, de adoptie van het extreemrechtse programma rechtvaardigen door te zeggen dat de “zorgen van de bevolking” serieus moeten worden genomen. In werkelijkheid is het de promotie van de rechtsextremisten door de heersende klasse die hun weg naar de macht plaveit.

Wat de uitkomst van de regeringsonderhandelingen in Nederland ook zal zijn, werknemers in heel Europa worden geconfronteerd met een extreem-rechtse verschuiving door de hele heersende klasse. Fascistische krachten zijn al lang geïntegreerd in veel regeringen en hun programma van oorlog, vluchtelingenagitatie en dictatuur wordt over het hele continent geïmplementeerd.

Alle Europese regeringen en alle gevestigde partijen steunen de genocide die door de rechts-extremistische Israëlische regering in Gaza wordt uitgevoerd. De hele bevolking wordt gegijzeld, uitgehongerd en onderworpen aan voortdurende bombardementen, die al aan 20.000 mensen het leven hebben gekost, waaronder minstens 7.000 kinderen

. Over het hele continent gaat dit in wezen fascistische beleid gepaard met walgelijke ophitsing tegen moslims – het programma waar extreemrechts zich al jaren op concentreert – en aanvallen op tegenstanders van de oorlog. Fundamentele democratische rechten worden afgeschaft.

Tegelijkertijd werken dezelfde regeringen in Oekraïne samen met de erfgenamen van nazi-collaborateurs, antisemieten en fascisten om hun proxy-oorlog tegen Rusland te voeren. 78 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog rollen Duitse tanks opnieuw tegen Rusland. Er vindt in heel Europa een verschrikkelijke herbewapening plaats. Duitsland en Nederland hebben hun militaire budgetten de afgelopen jaren al verdubbeld en hun legers zeer nauw geïntegreerd.

Dit waanzinnige oorlogsbeleid gaat gepaard met extreme sociale verwoesting in alle Europese landen. De inflatie decimeert de lonen van werknemers, de gezondheidszorg en het onderwijs worden bezuinigd en de laatste sociale programma’s worden geëlimineerd. Zelfs volgens officiële cijfers daalden de reële lonen in Nederland vorig jaar met zeven procent.

Dit beleid van oorlog en bezuinigingen stuit op enorme tegenstand van de arbeidersklasse. De miljoenen protesten in Frankrijk tegen de pensioenverlagingen van Macron, de massastakingen in Groot-Brittannië tegen reële loonsverlagingen en stakingsverboden en de enorme demonstraties tegen de genocide in Gaza zijn slechts het begin van een alomvattende klassenstrijd.

Extreemrechts Wilders wordt opzettelijk door de heersende klasse opgebouwd om deze oppositie brutaal te onderdrukken. In Italië kwam Giorgia Meloni aan de macht, wiens politieke stamboom rechtstreeks teruggaat tot Mussolini. 

De Duitse bondskanselier Olaf Scholz (SPD) werkt nauw met haar samen om de massale deportatie van vluchtelingen te organiseren en sociale bezuinigingen door te voeren. In Frankrijk marcheerden de ministers van Macron samen met de fascistische Marine Le Pen om de genocide in Gaza te promoten. In Duitsland is de AfD volledig geïntegreerd in het parlementaire werk en vallen rechts-extremistische terroristische netwerken in het staatsapparaat onder de hoogste niveaus.

Ook tijdens de verkiezingscampagne in Nederland werd Wilders systematisch het hof gemaakt. Alle partijen hadden zijn programma overgenomen en immigratie centraal gesteld in hun campagnes. Het was een transparante poging om vluchtelingen en migranten tot zondebok te maken voor de diepe sociale crisis, het acute woningtekort en de stijgende zorgkosten. Een beleid dat alle grote partijen voeren in het belang van het financieringskapitaal.

Het feit dat Wilders en de andere rechts-extremistische partijen er nog steeds in slagen als kracht tegen het establishment op te treden en de frustratie over de politiek naar hun reactionaire molens te kanaliseren, is het resultaat van het volledige faillissement van de officieel linkse krachten. 

Ze bevinden zich zo openlijk in het oorlogskamp dat zelfs rechts-extremistische krachten die vanuit een nationalistisch-militaristisch standpunt de NAVO-oorlog tegen Rusland bekritiseren, tot op zekere hoogte het anti-oorlogsgevoel onder de bevolking kunnen uitbuiten. Tegenwoordig is er letterlijk geen partij meer die ook maar in de verte de belangen van de werkende bevolking vertegenwoordigt.

Olaf Scholz, Keir Starmer en Joe Biden, die beweert een vriend van de arbeiders in de VS te zijn, staan ​​allemaal voor de politiek van genocide, oorlog en sociale aanvallen. De Nederlandse Arbeiderspartij (PvdA) speelde een voortrekkersrol. Het zogenaamde ‘ poldermodel ’, dat in de jaren tachtig een nauwe samenwerking tot stand bracht tussen vakbonden, bedrijfsverenigingen en de regering, diende de sociaal-democratische regeringsleiders Tony Blair (Groot-Brittannië) en Gerhard Schröder (Duitsland) als blauwdruk voor hun beleid. alomvattende sociale contrarevolutie.

De PvdA deed mee aan de meest recente parlementsverkiezingen onder leiding van oud-vicevoorzitter van de Europese Commissie, Frans Timmermans, die het anti-arbeidersbeleid van de EU belichaamt en de Oekraïense oorlog en de Israëlische genocide in Gaza krachtig steunt. Hoewel de PvdA de krachten bundelde met Groenen, haalden beide partijen samen slechts 15,5 procent.

De centrale rol bij het ontzeggen van de kans aan arbeiders en jongeren om te stemmen op een linkse oppositie tegen de xenofobe haatcampagne werd gespeeld door de voormalige Maoïstische Socialistische Partij (SP). Deze partij, die de afgelopen jaren in verschillende onderzoeken tot 30 procent steun kreeg, kreeg slechts 3,1 procent van de stemmen. Tijdens de verkiezingscampagne pleitte ze zelf voor een strenger beleid ten aanzien van asielzoekers en riep ze op tot “een tijdelijke stop van de economische migratie”.

Hun zusterpartijen in het Europees Parlement zijn bijzonder agressief geweest in het doorvoeren van een beleid van militarisme en sociale bezuinigingen, waar ze ook in de regering zaten. Syriza vormde in 2015 een coalitie met de rechtse ANEL in Griekenland om de meest brutale sociale bezuinigingen door te voeren. Podemos trad in 2020 toe tot de Spaanse PSOE-regering en heeft sindsdien actief het bezuinigings- en oorlogsbeleid ondersteund.

De vakbonden zijn veranderd in bedrijfspolitiediensten, die de klassenstrijd die met macht opkomt onderdrukken en de dictaten van regeringen afdwingen. Alleen al dit jaar hebben ze de stakingsbewegingen in Frankrijk, Groot-Brittannië, Duitsland en vele andere landen onderdrukt en massale reële loonsverlagingen aan de arbeiders afgedwongen.

Deze onderdrukking van de klassenstrijd en de afwezigheid van enig links alternatief in het officiële partijspectrum betekenen dat, te midden van de diepste crisis van het kapitalisme sinds de jaren dertig, de meest rechtse krachten de verkiezingen kunnen domineren en zelfs kunnen winnen.

Maar in tegenstelling tot toen de heersende klasse fascistische massabewegingen gebruikte om de georganiseerde arbeid te verpletteren, hebben rechtsextremisten tegenwoordig geen massaorganisaties. Dat maakt de situatie niet minder gevaarlijk. Ze hebben aanzienlijke invloed en controleren grote delen van het repressieve apparaat van de staat, dat tegen de arbeidersklasse wordt gebruikt om elke oppositie te onderdrukken en te terroriseren.

Maar waar zij de regering vormen of daarbij betrokken zijn, neemt de woede en oppositie binnen de arbeidersklasse nog scherpere vormen aan. Maar de strijd tegen rechtsextremisten kan alleen succesvol zijn als er een duidelijk politiek perspectief is. De beweging moet zich niet alleen tegen Wilders, Meloni en Co. richten, maar moet strijden tegen de gehele kapitalistische orde, haar partijen en haar staatsapparaat, en voor het socialisme. De centrale vraag waarmee arbeiders en jongeren worden geconfronteerd is hoe ze hun eigen revolutionaire leiderschap kunnen opbouwen.

Wanneer “liberale” en pseudo-linkse politici in één of twee zondagstoespraken oproepen tot “democratische eenheid” tegen rechtsextremisten, is hun doel het handhaven van de onderdrukking van de klassenstrijd en het implementeren van het meest rechtse beleid. Het is niet bedoeld om extreemrechts te bestrijden, maar juist om het te versterken.

Het eenheidsfront van alle partijen in hun genocidale en criminele politiek heeft diepgaande objectieve oorzaken. “Een te hoge spanning in de internationale klassenstrijd leidt tot een kortsluiting van de dictatuur, de waarborgen van de democratie falen de een na de ander”, schreef Leon Trotski in 1929. Net als toen biedt de kapitalistische crisis slechts twee alternatieven: dictatuur en oorlog of socialistische revolutie.

De massaprotesten tegen de genocide van Israël en de stakingen die zich overal ontwikkelen moeten worden ontwikkeld tot een krachtige beweging tegen het kapitalisme en voor een socialistische samenleving. Dit is waar de Socialistische Gelijkheidspartij, samen met haar zusterpartijen in Groot-Brittannië, Frankrijk en Turkije, voor strijdt bij de Europese verkiezingen van volgend jaar. Steun nu onze verkiezingscampagne en bouw het Internationale Comité van de Vierde Internationale op als een nieuwe massapartij van de arbeidersklasse om oorlog en fascisme te stoppen.