26 april 2024

3 gedachten over “Wilt u Willem en Maxima nog een hand geven?: Ik zou zeggen lees en gruwel dit is ons koninklijk huis”

  1. Tja, mij is eens een verhaal ten hore gekomen en dat was eh ja logische!
    Ik heb dit verhaal nooit kunnen verifiëren! Het volgende hoorde ik in anno 1960!
    Nadat willemientje gevlucht cq uitgeweken was naar engeland en het zo rond 1943
    duidelijk werd dat duitsland het niet zou redden werd het DE HAM vraag!
    Kan Wilhelmientje überhaupt terug komen in Nederland? Het verzet was immers voor ruim
    80% communistische! Het volgende plan werd gesmeed, Wij, (de engelsen) gaan een para dropping doen, zouden jullie (het verzet) de duitsers in de buurt van de dropping willen opruimen? Dit om de verliezen te beperken. Ja dat wilde het verzet wel! Maar wij, (het verzet) heeft daar niet voldoende wapens voor! Ah, daar is aan gedacht en we hebben besloten een een grote wapen dropping te doen! Het verzet ging akkoord, niet wetende dat de duitsers bij dit feest ook uitgenodigd waren! Tja en daarna was het verzet te verwaarlozen.
    Zal dit verhaal ook inderdaad gebeurd zijn?

    .

    1. Beste redactie, via een wayback kwam ik op volgende verhaal terecht. Is dit te verifiëren of een zoveelste kromtrekken van de waarheid?
      Hier het verhaal in het Engels…

      Adolf Hitler: An Overlooked Candidate for the Nobel Prize By Alex S. Perry Jr.
      If anyone deserved the Nobel Peace Prize, it was Adolf Hitler. Hitler did not want war. World War II was forced on Germany. Poland was encouraged to attack Germany by the promises of British Ambassador Sir Howard William Kennard and French Ambassador Leon Noel. They promised unconditionally that England and France would come to Poland’s immediate aid should she need it in case of war with Germany; therefore, no matter what Poland did to provoke Germany’s attack, Poland had an assurance from England and France. With this guarantee, Poland began acting ruthlessly. In addition, Kennard and Noel flattered Poland into thinking she was a great power. As the Chinese proverb says, “You can flatter a man to jump off the roof.” They sabotaged the efforts of those Polish leaders who wanted a policy of friendship with Germany.1
      Poland delivered the first blow, and Hitler announced, “Since dawn today, we are shooting back,” when he spoke to the Reichstag on September 1, 1939. “Shooting back” is not the statement of an aggressor.2 When Hitler attacked, Donald Day said, Poland got exactly what she deserved. None of Poland’s immediate neighbors felt sorry for her. Poland had conducted a policy of terror. Ethnic Germans living on German soil that had been given to Poland at the end of World War I by the Versailles Peace Treaty had been so mistreated that 2 million left the area for Germany and elsewhere.3 They were driven from what had been their homeland long beforeWorld War I. Leon Degrelle, a young Belgian political leader in the 1930s, and who later joined Hitler’s hardest fighting unit, the Waffen SS, with over 400,000 other non-German European volunteers, says, “Of all the crimes of World War II, one never hears about the wholesale massacres that occurred in Poland just before the war. Thousands of German men, women and children were massacred in the most horrendous fashion by press-enraged mobs. Hitler decided to halt the slaughter and he rushed to the rescue.”4 Young German boys, when captured by the Poles, were castrated.5
      William Joyce, nicknamed Lord Haw Haw by British propaganda, became a German citizen and took up for the German cause. He described the conditions of the Germans who were living in Poland because of the Versailles Treaty:
      German men and women were hunted like wild beasts through the streets of Bromberg. When they were caught, they were mutilated and torn to pieces by the Polish mob. . . . Every day the butchery increased. . . . [T]housands of Germans fled from their homes in Poland with nothing more than the clothes that they wore. Moreover, there was no doubt that the Polish army was making plans for the massacre of Danzig. . . . On the nights of August 25 to August 31 inclusive, there occurred, besides innumerable attacks on civilians of German blood, 44 perfectly authenticated acts of armed violence against German official persons and property. These incidents took place either on the border or inside German territory. On the night of [August 31], a band of Polish desperadoes actually occupied the German Broad casting Station at Gleiwitz. Now it was clear that unless German troops marched at once, not a man, woman or child of German blood within the Polish territory could reasonably expect to avoid persecution and slaughter.6
      Due to Poland’s atrocious acts against the German people, Hitler declared to British Ambassador Sir Nevile Henderson on August 25, 1939: “Poland’s provocations have become intolerable.”7 So Poland delivered the first blow, not Germany. The first blow was important to the United States in its war with Japan. It gave the United States the right and justification to do whatever was necessary to defeat the Japanese. But Germany did not have this right with Poland even after Poland had delivered the first blow.
      What fair-minded man, if he knew the true facts involved in the Polish situation, could blame Hitler for his retaliatory attack on Poland? Poland, if any nation ever did, deserved exactly what Germany gave her in return. But Hitler did not even want to do what he had to do. No sooner than Hitler began protecting the German people inside Poland, he was ready to stop all hostilities and begin peace negotiations. Prince Sturdza narrates:
      Only hours after the outbreak of hostilities between Germany and Poland, Mussolini, renewing his efforts for peace, proposed to all the interested powers an immediate suspension of hostilities and the immediate convocation of a conference between the great powers, in which Poland would also participate. Mussolini’s proposals were, without any delay, accepted by all governments concerned except Great Britain.8
      Before war broke out Britain’s ambassador to Berlin, Sir Nevil Henderson, on August 30, 1939, said, in his final report of Germany’s proposed basis for negotiations, “Those proposals are in general not too unreasonable.”
      Even Pierre and Renee Gosset, in their rabid anti-German book Hitler, declare: “It was a proposal of extreme moderation. It was in fact an offer that no Allied statesman could have rejected in good faith.”9
      As early as January 1941, Hitler was making extraordinary efforts to come to peace terms with England. He offered England generous terms. He offered, if Britain would assume an attitude of neutrality, to withdraw from all of France, to leave Holland and Belgium . . . to evacuate Norway and Den mark, and to support British and French industries by buying their products. His proposal had many other favorable points for England and Western Europe. But England’s officials did not want peace. They wanted war. Had they not celebrated their declaration of war by laughing, joking and drinking beer?10
      Hitler allowed the British to escape at Dunkirk. He did not want to fight England. German Gen. Blumentritt states why Hitler allowed the British to escape:
      He [Hitler] then astonished us by speaking with admiration of the British Empire, of the necessity for its existence, and the civilization that Britain had brought into the world. He remarked with a shrug of the shoulders, that the creation of the Empire had been achieved by means that were often harsh, but “where there is planning there are shavings flying.” He compared the British Empire with the Catholic Church—saying they were both essential elements of stability in the world. He said that all he wanted from Britain was that she should acknowledge Germany’s position on the continent. The return of Germany’s lost colonies would be desirable but not essential, and he would even offer to support Britain with troops if she should be involved in any difficulties anywhere.11
      Blumentritt’s statement is not the only notice about Hitler’s hope of peace and friendship with England. The renowned Swedish Explorer Sven Hedin observed Hitler’s confusion about Britain’s refusal to accept his peace offers: Hitler “felt he had repeatedly extended the hand of peace and friendship to the British, and each time they had blacked his eye in reply.” Hitler said, “The survival of the British Empire is in Germany’s interests too because if Britain loses India, we gain nothing thereby.”12 Harry Elmer Barnes says that Hitler lost the war because he was too good.
      While the theory of Hitler’s diabolism is generally accepted, there are very well informed persons who
      contend that he brought himself and Germany to ruin by being too soft, generous and honorable rather than too tough and ruthless. They point to the following considerations: he made a genuine and liberal peace offer to Britain on August 25, 1939; he permitted the British to escape at Dunkirk to encourage Britain to make peace, which later on cost him the war in North Africa; he failed to occupy all of France, take North Africa at once, and split the British Empire, he lost the Battle of Britain by failing to approve the savagery of military barbarism which played so large a role in the Allied victory; he delayed his attack on Russia and offered Molotov lavish concessions in November 1940 to keep peace between Germany and Russia; he lost the war with Russia by delaying the invasion in order to bail Mussolini out of his idiotic attack on Greece; and he declared war on the United States to keep his pledged word with Japan which had long before made it clear that it deserved no such consideration and loyalty from Hitler.13
      David Irving’s descriptive account of Hitler’s love for Great Britain confirms what others had to say of Hitler’s desire to do no harm to England:
      For 20 years Hitler had dreamed of an alliance with Britain. Until far into the war he clung to the dream with all the vain, slightly ridiculous tenacity of a lover unwilling to admit that his feelings are unrequited. As Hitler told Maj. Quisling on August 18, 1940:
      “After making one proposal after another to the British on the reorganization of Europe, I now find myself forced against my will to fight this war against Britain. . . .”
      This was the dilemma confronting Hitler that summer. He hesitated to crush the British. Accordingly, he could not put his heart into the invasion planning. More fatefully, Hitler stayed the hand of the Luftwaffe and forbade any attack on London under pain of court-martial; the all-out saturation bombing of London, which his strategic advisers Raeder, Jodl, and Jeschonnek all urged upon him, was vetoed for one implausible reason after another. Though his staffs were instructed to examine every peripheral British position—Gibraltar, Egypt, the Suez Canal—for its vulnerability to attack, the heart of the British Empire was allowed to beat on, unmolested until it was too late. In these months an adjutant overheard Hitler heatedly shouting into a Chancellery telephone, “We have no business to be destroying Britain. We are quite incapable of taking up her legacy,” meaning the empire; and he spoke of the “devastating consequences” of the collapse of that empire.14 Hitler told Undersecretary of State Sumner Welles, March 2, 1940, (1) that he had long been in favor of disarmament, but had received no encouragement from England and France; (2) he was in favor of international free trade; (3) Germany had no aim other than the return of the “German people to the territorial position that historically was rightly theirs”; (4) he had no desire to control non-German people and he had no intention to interfere with their independence; and (5) he wanted the return of the colonies that were stolen from Germany at Versailles.15
      Churchill wanted war. Churchill was a war criminal. Churchill did not want peace. He wanted the war to continue as long as possible. In a January 1, 1944, letter to Stalin, Churchill said: “We never thought of peace, not even in that year when we were completely isolated and could have made peace without serious detriment to the British Empire, and extensively at your cost. Why should we think of it now, when victory approaches for the three of us?”16 This is a confession even by Churchill that Hitler never did want war with England.
      Churchill in his July 1943 Guildhall speech stated quite plainly, “We entered the war of our free will, without ourselves being directly assaulted.”17
      When Churchill was leaving London to meet Roosevelt for a conference in Quebec late in the summer of 1943, a reporter asked if they were planning to offer peace terms to Germany. Churchill replied:
      “Heavens, no. They would accept immediately.”18 So the war went on from August 1943 until May 1945—for 22 more months just because peace terms were not offered. Churchill wanted England to be in war with Germany as early as 1936.19
      Roosevelt was a war criminal. He wanted war and he wanted World War II to last as long as possible. Hitler and the German people did not want war, but Roosevelt wanted war. He worked for getting World War II started. He wanted war for political reasons. Jesse Jones, a member of Roosevelt’s cabinet for five years, states, “Regardless of his oft-repeated statement, ‘I hate war,’ he was eager to get into the fighting since that would ensure a third term.”20
      While the president repeated he did not want war and had no intent to send an expeditionary force to Europe, the militant secretaries of the Navy and of the War Department, Knox and Stimson, denounced the neutrality legislation in speeches and public declarations and advocated an American intervention in the Atlantic Battle. As members of the cabinet they could not do it without the president’s consent.21
      When the press quoted Frank Knox as saying: “The only hope for peace for the United States would be the battering of Germany,” FDR did not rebuke him.22
      Dr. Milton Eisenhower, Gen. Eisenhower’s brother, said, “President Roosevelt found it necessary to get the country into World War II to save his social policies.”23
      Clare Booth-Luce shocked many people by saying at the Republican Party Convention in 1944 that Roosevelt “has lied us [the U.S.A.] into the war.” However, after this statement proved to be correct, the Roosevelt followers ceased to deny it, but praised it by claiming he was “forced to lie” to save his country and then England and “the world.”24 Rep. Hamilton Fish made the first speech in Congress on December 8, 1941, asking for a declaration of war against Japan. In his book, FDR: The Other Side of the Coin, Fish says he is ashamed of that speech today and if he had known what Roosevelt had been doing to provoke Japan to attack, he would never have asked for a declaration of war.25 Fish said Roosevelt was the main firebrand to light the fuse of war both in Europe and the Pacific.26
      Roosevelt’s real policy was revealed when the Germans were able to search through Polish documents and found in the archives in Warsaw “the dispatches of the Polish ambassadors in Washington and Paris which laid bare Roosevelt’s efforts to goad France and Britain into war. In November 1938, William C. Bullitt, his personal friend and ambassador in Paris, had indicated to the Poles that the president’s desire was for “Germany and Russia [to] come to blows, whereupon the democratic nations would attack Germany and force her into submission”; in the spring of 1939, Bullitt quoted Roosevelt as being determined “not to participate in the war from the start, but to be in at the finish.”27
      Oliver Lyttelton, wartime British production manager, was undeniably correct when he declared, “America was never truly neutral. There is no doubt where her sympathies were, and it is a travesty on history ever to say that the United States was forced into the war. America provoked the Japanese to such an extent that they were forced to attack.”28
      The Japanese were begging for peace before the atom bombs were dropped, and MacArthur recommended negotiation on the basis of the Japanese overtures. But Roosevelt brushed off this suggestion with the remark: “MacArthur is our greatest general and our poorest politician.”29 These statements tell the whole history of World War II from the beginning to the end, The war was started to keep Roosevelt in office and it was allowed to go on much longer than necessary—it could have been over any day from 1943 on. At the same time American boys were battling to end World War II, leading American politicians were doing all they could for political reasons to continue the conflict.
      Hitler had only one goal with regard to his relations with other nations. That goal was peace. On May 17, 1933, Hitler addressed the Reichstag about his intentions: Germany will be perfectly ready to disband her entire military establishment and destroy the small amount of arms remaining to her, if the neighboring countries will do the same thing with equal thoroughness. Germany is entirely ready to renounce aggressive weapons of every sort if the armed nations, on their part, will destroy their aggressive weapons within a specified period, and if their use is forbidden by an international convention. Germany is at all times prepared to renounce offensive weapons if the rest of the world does the same. Germany is prepared to agree to any solemn pact of non-aggression because she does not think of attacking anybody but only of acquiring security.30 None of the “peace loving democracies” paid any attention to Hitler’s offer. The only reason why King Edward was not allowed to remain on the British throne was because he let it be known that as long as he was the king, England would not go to war with Germany. Hitler expressed himself about the results Germany would gain from war: “A European war could be the end of all our efforts even if we should win, because the disappearance of the British Empire would be a misfortune which could not be made up again” (Michael McLaughlin, For Those Who Cannot Speak, page 10).
      Based on the above, Hitler should be awarded the Nobel Peace Prize posthumously to set things straight. He was not the cause of World War II and he did not want any war. He was a man of peace and he worked for peace in every way he could. ENDNOTES: 1 Day, Donald, Onward Christian Soldiers, 68-9. Donald Day was The Chicago Tribune’s only correspondent in northeastern Europe before and during World War II. 2 McLaughlin, Michael, For Those Who Cannot Speak, 9. 3 Onward Christian Soldiers, 55. 4 The Journal of Historical Review, winter 1982, 454-5. 5 Fish, Hamilton, FDR: The Other Side of the Coin, 86. 6 Twilight Over England, 125-6. 7 The Suicide of Europe (memoirs of Prince Michel Sturdza, former foreign minister of Romania), 1. 8 Ibid., 145. 9 Ibid., 11. 10 McLaughlin, op cit., 10. 11 Barnes, Harry Elmer, Perpetual War for Perpetual Peace, 162. The last sentence in the paragraph just quoted should put an end to any claim that Hitler wanted to capture the world. 12 Irving, David, Hitler’s War, paperback edition, Avon History, 236. 13 The Barnes Trilogy, section “Revisionism and Brainwashing,” 33. 14 Irving, op. cit., 236. 15 Tansill, Charles Callan, Back Door to War, 577.
      16 Walendy, Udo, The Methods of Reeducation, 3. 17 Martin, James J., The Saga of Hog Island, 42. 18 Martin, James J., Revisionist Viewpoints, 75. 19 Neilson, Francis, The Churchill Legend, 350. 20 Jones, Jesse H., with Edward Angly, Fifty Billion Dollars: My Thirteen Years with the RFC: 1932-1945, New York: the Macmillan Company, 1951, 260. 21 Fehrenbach, T.F., F.D.R.’s Undeclared War 1939 to 1941, pages135, 189. 22 Walendy, Udo, The Methods of Reeducation, 3. 23 Grieb, Conrad, American Manifest Destiny and the Holocaust, 124-5. 24 Walendy, op. cit., 3 25 Ibid., 144. 26 Ibid., 149. 27 Irving, op. cit., 235. 28 The Saga of Hog Island, op. cit., 63. 29 Chamberlin, William Henry, America’s Second Crusade, 219. 30 Neilson, Francis, The Churchill Legend, 278.
      http://www.barnesreview.org/index.php? main_page=document_product_info&cPath=89_111&products_id=502

      Hier ook een vertaalde poging in het Nederlands

      Als iemand de Nobelprijs voor de Vrede verdiende, was het Adolf Hitler.
      Hitler wilde geen oorlog. De Tweede Wereldoorlog werd Duitsland opgedrongen. Polen werd aangemoedigd om Duitsland aan te vallen door de beloften van de Britse ambassadeur Sir Howard William Kennard en de Franse ambassadeur Leon Noel. Zij beloofden onvoorwaardelijk dat Engeland en Frankrijk Polen onmiddellijk te hulp zouden komen als ze het nodig zouden hebben in geval van oorlog met Duitsland; daarom had Polen, wat Polen ook deed om de aanval van Duitsland uit te lokken, een garantie van Engeland en Frankrijk. Met deze garantie begon Polen meedogenloos te handelen. Kennard en Noel hebben Polen bovendien gevleid tot de gedachte dat ze een grote macht was. Zoals het Chinese spreekwoord zegt: “Je kunt een man vleien om van het dak af te springen.” Ze saboteerden de inspanningen van de Poolse leiders die een beleid van vriendschap met Duitsland wilden voeren. (1 Day, Donald, Onward Christian Soldiers, 68-9. Donald Day was The Chicago Tribune’s only correspondent in northeastern Europe before and during World War II).
      Polen leverde de eerste slag, en Hitler kondigde aan: “Sinds dageraad vandaag, schieten we terug,” toen hij op 1 september 1939 met de Reichstag sprak. “Terug schieten” is niet de verklaring van een agressor. (2 McLaughlin, Michael, For Those Who Cannot Speak, 9)
      Toen Hitler aanviel, zei Donald Day, kreeg Polen precies wat ze verdiende. Geen van de directe buren van Polen had medelijden met haar. Polen had een terreurbeleid gevoerd. Etnische Duitsers die op Duitse bodem woonden en die aan het eind van de Eerste Wereldoorlog door het Vredesverdrag van Versailles aan Polen waren gegeven, waren zo mishandeld dat 2 miljoen mensen het gebied verlieten voor Duitsland en elders. (3 Onward Christian Soldiers, 55.)
      Leon Degrelle, een jonge Belgische politieke leider in de jaren dertig van de vorige eeuw, die zich later bij Hitlers hardste gevechtseenheid, de Waffen SS, aansloot met meer dan 400.000 andere niet-Duitse Europese vrijwilligers, zegt: “Van alle misdaden van de Tweede Wereldoorlog hoort men nooit iets over de massamoorden die vlak voor de oorlog in Polen plaatsvonden. Duizenden Duitse mannen, vrouwen en kinderen werden op de meest afschuwelijke manier afgeslacht door de pers opgefokte menigten. Hitler besloot de slachting te stoppen en snelde te hulp”.(4 The Journal of Historical Review, winter 1982, 454-5)..

      Jonge Duitse jongens werden, toen ze door de Polen gevangen werden genomen, gecastreerd. (5 Fish, Hamilton, FDR: The Other Side of the Coin, 86)
      William Joyce, die door de Britse propaganda de bijnaam Lord Haw Haw kreeg, werd Duitser en nam het op voor de Duitse zaak. Hij beschreef de omstandigheden van de Duitsers die in Polen woonden vanwege het Verdrag van Versailles:
      Duitse mannen en vrouwen werden als wilde beesten door de straten van Bromberg gejaagd. Toen ze gevangen werden, werden ze verminkt en aan stukken gescheurd door de Poolse maffia. . . . Elke dag nam de slachtpartij toe. . . . … en de Duitsers vluchtten uit hun huizen in Polen met niets meer dan de kleren die ze droegen. Bovendien was er geen twijfel over mogelijk dat het Poolse leger plannen maakte voor de afslachting van Danzig. . . . In de nachten van 25 tot en met 31 augustus vonden er, naast talloze aanvallen op burgers van Duits bloed, 44 perfect gelegaliseerde daden van gewapend geweld tegen Duitse officiële personen en eigendommen plaats. Deze incidenten vonden plaats aan de grens of op Duits grondgebied. In de nacht van [31 augustus] bezette een bende Poolse woestelingen daadwerkelijk het Duitse omroepstation in Gleiwitz. Nu was het duidelijk dat tenzij Duitse troepen onmiddellijk optrokken, geen man, vrouw of kind van Duits bloed binnen het Poolse grondgebied redelijkerwijs kon verwachten dat zij vervolging en slachting konden voorkomen (.6 Twilight Over England, 125-6)..

      Vanwege de gruwelijke daden van Polen tegen het Duitse volk verklaarde Hitler op 25 augustus 1939 aan de Britse ambassadeur Sir Nevile Henderson: “Polen’s provocaties zijn ondraaglijk geworden. ” (7 The Suicide of Europe (memoirs of Prince Michel Sturdza, former foreign minister of Romania), 1).
      Dus Polen heeft de eerste klap uitgedeeld, niet Duitsland. De eerste klap was belangrijk voor de Verenigde Staten in de oorlog met Japan. Het gaf de Verenigde Staten het recht en de rechtvaardiging om alles te doen wat nodig was om de Japanners te verslaan. Maar Duitsland had dit recht niet met Polen, zelfs niet nadat Polen de eerste klap had uitgedeeld.
      Welke eerlijke man zou, als hij de ware feiten in de Poolse situatie kende, Hitler de schuld kunnen geven van zijn vergeldingsaanval op Polen? Polen verdiende, als er al een natie was, precies wat Duitsland haar in ruil daarvoor gaf. Maar Hitler wilde niet eens doen wat hij moest doen. Niet eerder dan dat Hitler begon met het beschermen van het Duitse volk in Polen, was hij bereid om alle vijandelijkheden te stoppen en vredesonderhandelingen te beginnen. Prins Sturdza vertelt:
      Slechts enkele uren na het uitbreken van de vijandelijkheden tussen Duitsland en Polen stelde Mussolini, die zijn inspanningen voor de vrede hernieuwde, aan alle geïnteresseerde mogendheden voor om de vijandelijkheden onmiddellijk op te schorten en onmiddellijk een conferentie tussen de grote mogendheden bijeen te roepen, waaraan ook Polen zou deelnemen. De voorstellen van Mussolini werden zonder enige vertraging door alle betrokken regeringen aanvaard, behalve door Groot-Brittannië.( 8 Ibid., 145).
      Voordat de oorlog uitbrak zei de Britse ambassadeur in Berlijn, Sir Nevil Henderson, op 30 augustus 1939, in zijn eindrapport over de voorgestelde onderhandelingsbasis van Duitsland: ” Deze voorstellen zijn over het algemeen niet al te onredelijk”.
      Zelfs Pierre en Renee Gosset, in hun fanatieke anti-Duitse boek Hitler, verklaren: “Het was een voorstel van extreme gematigdheid. Het was in feite een aanbod dat geen enkele geallieerde staatsman te goeder trouw had kunnen verwerpen ” (9 Ibid., 11).
      Al in januari 1941 deed Hitler buitengewone inspanningen om tot een vredesakkoord met Engeland te komen. Hij bood Engeland royale voorwaarden. Hij bood aan, als Engeland een neutrale houding zou aannemen, zich terug te trekken uit heel Frankrijk, Nederland en België te verlaten . . . om Noorwegen en Denemarken te evacueren en de Britse en Franse industrie te steunen door hun producten te kopen. Zijn voorstel had nog vele andere gunstige punten voor Engeland en West-Europa. Maar de Engelse ambtenaren wilden geen vrede. Ze wilden oorlog. Hadden ze hun oorlogsverklaring niet gevierd door te lachen, grapjes te maken en bier te drinken? (10 McLaughlin, op cit., 10)
      Hitler liet de Britten ontsnappen bij Duinkerken. Hij wilde niet tegen Engeland vechten. De Duitse Gen. Blumentritt zegt waarom Hitler de Britten liet ontsnappen:
      Hij [Hitler] verbaasde ons vervolgens door met bewondering te spreken over het Britse Rijk, over de noodzaak van het bestaan ervan, en over de beschaving die Groot-Brittannië in de wereld had gebracht. Hij merkte met een schouderbeweging op, dat de oprichting van het Rijk was bereikt met middelen die vaak hardvochtig waren, maar “waar plannen zijn, vliegen spaanders”. Hij vergeleek het Britse Rijk met de katholieke kerk en zei dat ze beide essentiële elementen van stabiliteit in de wereld waren. Hij zei dat het enige wat hij wilde van Groot-Brittannië was dat zij de positie van Duitsland op het continent zou erkennen. De terugkeer van de verloren koloniën van Duitsland zou wenselijk zijn, maar niet essentieel, en hij zou zelfs aanbieden Groot-Brittannië met troepen te ondersteunen als ze ergens in moeilijkheden zou raken. (11 Barnes, Harry Elmer, Perpetual War for Perpetual Peace, 162. The last sentence in the paragraph just quoted should put an end to any claim that Hitler wanted to capture the world).
      Blumentritt’s verklaring is niet het enige bericht over Hitlers hoop op vrede en vriendschap met Engeland. De bekende Zweedse ontdekkingsreiziger Sven Hedin merkte de verwarring van Hitler op over de weigering van Groot-Brittannië om zijn vredesaanbiedingen te aanvaarden: Hitler “voelde dat hij herhaaldelijk de hand van vrede en vriendschap had uitgestoken naar de Britten, en elke keer hadden ze hem een rad voor ogen gehouden als antwoord..” Hitler zei: “Het voortbestaan van het Britse Rijk is ook in het belang van Duitsland, want als Groot-Brittannië India verliest, winnen we er niets mee. ” (12 Irving, David, Hitler’s War, paperback edition, Avon History, 236.).
      Harry Elmer Barnes zegt dat Hitler de oorlog verloor omdat hij te goed was.
      Hoewel de theorie van Hitler’s diabolisme algemeen geaccepteerd wordt, zijn er zeer goed geïnformeerde personen die
      beweren dat hij zichzelf en Duitsland te gronde heeft gericht door te zacht, gul en eervol te zijn in plaats van te hard en meedogenloos. Zij wijzen op de volgende overwegingen: hij deed een echt en liberaal vredesaanbod aan Groot-Brittannië op 25 augustus 1939; hij liet de Britten bij Duinkerken ontsnappen om Groot-Brittannië aan te moedigen vrede te sluiten, wat hem later de oorlog in Noord-Afrika kostte; hij slaagde er niet in heel Frankrijk te bezetten, Noord-Afrika in één keer in te nemen en het Britse Rijk te splitsen, hij verloor de Slag om Groot-Brittannië door niet in te stemmen met de wreedheid van de militaire barbarij die zo’n grote rol speelde in de overwinning van de geallieerden; hij vertraagde zijn aanval op Rusland en bood Molotov in november 1940 overvloedige concessies aan om de vrede tussen Duitsland en Rusland te bewaren; hij verloor de oorlog met Rusland door de invasie uit te stellen om Mussolini uit zijn idiote aanval op Griekenland te redden;
      en hij verklaarde de oorlog aan de Verenigde Staten om zich te houden aan zijn belofte aan Japan, dat al lang eerder duidelijk had gemaakt dat het die aandacht en loyaliteit van Hitler niet verdiende. (13 The Barnes Trilogy, section “Revisionism and Brainwashing,” 33)
      David Irving’s beschrijvende verslag van Hitler’s liefde voor Groot-Brittannië bevestigt wat anderen te zeggen hadden over Hitler’s verlangen om Engeland geen kwaad te doen:
      Hitler had 20 jaar lang gedroomd van een alliantie met Engeland. Tot ver in de oorlog klampte hij zich vast aan de droom met alle ijdele, ietwat belachelijke vasthoudendheid van een minnaar die niet wil toegeven dat zijn gevoelens onbeantwoord blijven. Zoals Hitler aan majoor Quisling vertelde op 18 augustus 1940:
      ” Nadat ik het ene na het andere voorstel heb gedaan aan de Britten over de reorganisatie van Europa, word ik nu gedwongen tegen mijn wil deze oorlog tegen Brittannië te voeren. . . .”
      Dit was het dilemma waar Hitler die zomer voor stond. Hij aarzelde om de Britten te verpletteren. Daarom kon hij zijn hart niet in de invasieplanning steken. Dodelijker nog, Hitler bleef de hand van de Luftwaffe en verbood elke aanval op Londen op straffe van de krijgsraad; het totale verzadigingsbombardement van Londen, waar zijn strategische adviseurs Raeder, Jodl en Jeschonnek allemaal op aandrongen, werd om de ene na de andere onwaarschijnlijke reden met veto’s bestraft. Alhoewel zijn medewerkers de opdracht kregen om elke Britse positie te onderzoeken -ibraltar, Egypte, het Suezkanaal – op zijn kwetsbaarheid om aan te vallen, bleef het hart van het Britse Rijk overeind, tot het te laat was.
      In deze maanden hoorde een adjudant Hitler heftig schreeuwen in een telefoon van de Kanselarij: “We hebben geen zaak om Groot-Brittannië te vernietigen. We zijn niet in staat om haar schuld op te nemen”, dat wil zeggen het imperium; en hij sprak over de “verwoestende gevolgen” van de ineenstorting van dat imperium.(14 . Irving, op. cit., 236).

      Hitler vertelde Undersecretary of State Sumner Welles, 2 maart 1940,
      (1) dat hij al lang voorstander was van ontwapening, maar geen aanmoediging had gekregen van Engeland en Frankrijk;
      (2) dat hij voorstander was van internationale vrijhandel;
      (3) Duitsland had geen ander doel dan de terugkeer van het “Duitse volk naar de territoriale positie die historisch gezien terecht van hen was”;
      (4) hij had geen behoefte om niet-Duitse mensen te controleren en hij was niet van plan zich met hun onafhankelijkheid te bemoeien; en
      (5) hij wilde de terugkeer van de koloniën die van Duitsland waren gestolen in Versailles.(15 Tansill, Charles Callan, Back Door to War, 577).

      Churchill (Winston Leonard Spencer Churchill)wilde oorlog. Churchill was een oorlogsmisdadiger. Churchill wilde geen vrede. Hij wilde dat de oorlog zo lang mogelijk zou duren. In een brief van 1 januari 1944 aan Stalin, zei Churchill: “We hebben nooit aan vrede gedacht, zelfs niet in dat jaar toen we volledig geïsoleerd waren en vrede hadden kunnen sluiten zonder ernstige schade aan het Britse Rijk, en uitgebreid ten koste van u. Waarom zouden we er nu aan denken, als de overwinning voor ons drieën nadert? ” (16 Walendy, Udo, The Methods of Reeducation, 3. )
      Dit is een bekentenis, zelfs door Churchill, dat Hitler nooit een oorlog met Engeland heeft gewild.
      Churchill verklaarde in zijn toespraak in de Guildhall van juli 1943 heel duidelijk: ‘We zijn de oorlog uit vrije wil binnengegaan, zonder dat we rechtstreeks werden aangevallen. ( 17 Martin, James J., The Saga of Hog Island, 42)
      Toen Churchill Londen verliet om Roosevelt te ontmoeten voor een conferentie in Quebec laat in de zomer van 1943, vroeg een verslaggever of ze van plan waren om vredesvoorwaarden aan Duitsland aan te bieden. Churchill antwoordde:
      “Hemel, nee. Ze zouden het onmiddellijk accepteren ” (18 Martin, James J., Revisionist Viewpoints, 75).

      De oorlog duurde dus van augustus 1943 tot mei 1945 nog 22 maanden, alleen maar omdat er geen vredesvoorwaarden werden aangeboden. Churchill wilde Engeland al in 1936 in oorlog brengen met Duitsland. (19 Neilson, Francis, The Churchill Legend, 350).

      Roosevelt was een oorlogsmisdadiger. Hij wilde oorlog en hij wilde dat de Tweede Wereldoorlog zo lang mogelijk zou duren. Hitler en het Duitse volk wilden geen oorlog, maar Roosevelt wilde wel oorlog. Het is zijn werk om de Tweede Wereldoorlog op gang te brengen. Hij wilde oorlog om politieke redenen. Jesse Jones, vijf jaar lang lid van het kabinet van Roosevelt, zegt: “Ongeacht zijn vaak herhaalde uitspraak ‘Ik haat oorlog’, wilde hij graag in de strijd komen, omdat dat een derde termijn zou garanderen ” (20 Jones, Jesse H., with Edward Angly, Fifty Billion Dollars: My Thirteen Years with the RFC: 1932-1945, New York: the Macmillan Company, 1951, 260).
      Terwijl de president herhaalde dat hij geen oorlog wilde en niet van plan was een expeditiemacht naar Europa te sturen, hekelden de militante secretarissen van de marine en van het oorlogsdepartement, Knox en Stimson, de neutraliteitswetgeving in toespraken en openbare verklaringen en pleitten ze voor een Amerikaanse interventie in de Atlantische Slag. Als leden van het kabinet konden zij dit niet doen zonder toestemming van de president. (21 Fehrenbach, T.F., F.D.R.’s Undeclared War 1939 to 1941, pages135, 189).
      Toen de pers Frank Knox citeerde, zei hij: “De enige hoop op vrede voor de Verenigde Staten zou de aanval op Duitsland zijn,” FDR (Franklin D. Roosevelt) hield hem niet tegen. (22 Walendy, Udo, The Methods of Reeducation, 3.)

      Dr. Milton Eisenhower, de broer van generaal Eisenhower, zei: “President Roosevelt vond het nodig om het land in de Tweede Wereldoorlog te krijgen om zijn sociale beleid te redden”. (23 Grieb, Conrad, American Manifest Destiny and the Holocaust, 124-5.)

      Clare Booth-Luce schokte veel mensen door op de Republikeinse Partijconventie in 1944 te zeggen dat Roosevelt “ons [de V.S.] in de oorlog heeft gelogen”. Nadat deze verklaring juist bleek te zijn, ontkenden de volgelingen van Roosevelt het echter niet meer, maar prezen ze het door te beweren dat hij “gedwongen werd te liegen” om zijn land te redden en vervolgens Engeland en “de wereld”. (24 Walendy, op. cit., 3 ).

      Rep. Hamilton Fish hield de eerste toespraak in het Congres op 8 december 1941, waarin hij vroeg om een oorlogsverklaring tegen Japan. In zijn boek, FDR: De andere kant van de Munt, zegt Fish dat hij zich schaamt voor die toespraak van vandaag en als hij had geweten wat Roosevelt had gedaan om Japan aan te vallen, zou hij nooit om een oorlogsverklaring hebben gevraagd.25 Fish zei dat Roosevelt het belangrijkste brandmerk was om de lont van de oorlog aan te steken, zowel in Europa als in de Stille Oceaan. (26 Ibid., 149).

      Het echte beleid van Roosevelt werd onthuld toen de Duitsers Poolse documenten konden doorzoeken en in de archieven in Warschau “de zendbrieven van de Poolse ambassadeurs in Washington en Parijs vonden die Roosevelt’s pogingen om Frankrijk en Groot-Brittannië in oorlog te brengen blootlegden”. In november 1938 had William C. Bullitt, zijn persoonlijke vriend en ambassadeur in Parijs, de Polen te kennen gegeven dat de president “Duitsland en Rusland [wilde] omverwerpen, waarna de democratische naties Duitsland zouden aanvallen en haar tot onderwerping zouden dwingen”; in het voorjaar van 1939 citeerde Bullitt Roosevelt als zijnde vastbesloten “om niet vanaf het begin aan de oorlog deel te nemen, maar om aan de finish mee te doen ” (27 Irving, op. cit., 235).
      .
      Oliver Lyttelton, de Britse productiemanager in oorlogstijd, had ontegenzeggelijk gelijk toen hij verklaarde: “Amerika was nooit echt neutraal. Er bestaat geen twijfel over waar haar symphatieën waren, en het is een schijnvertoning van de geschiedenis om ooit te zeggen dat de Verenigde Staten gedwongen werden de oorlog in te gaan. Amerika provoceerde de Japanners zozeer dat ze gedwongen werden aan te vallen. ” (28 The Saga of Hog Island, op. cit., 63).

      De Japanners smeekten om vrede voordat de atoombommen werden gedropt, en MacArthur adviseerde om te onderhandelen op basis van de Japanse voorstellen. Maar Roosevelt heeft deze aanbeveling met de opmerking afgezwakt: “MacArthur is onze grootste generaal en onze armste politicus. ( 29 Chamberlin, William Henry, America’s Second Crusade, 219).

      Deze uitspraken vertellen de hele geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog van het begin tot het einde. De oorlog was begonnen om Roosevelt in functie te houden en het mocht veel langer duren dan nodig was. Op hetzelfde moment waren Amerikaanse jongens aan het vechten om de Tweede Wereldoorlog te beëindigen, terwijl vooraanstaande Amerikaanse politici er om politieke redenen alles aan deden om het conflict voort te zetten.
      Hitler had slechts één doel met betrekking tot zijn betrekkingen met andere landen. Dat doel was vrede. Op 17 mei 1933 sprak Hitler de Rijksdag toe over zijn bedoelingen: Duitsland zal perfect klaar zijn om haar hele militaire vestiging te ontbinden en de kleine hoeveelheid wapens die haar nog rest te vernietigen, als de naburige landen hetzelfde doen met dezelfde grondigheid. Duitsland is volledig bereid afstand te doen van alle soorten oorlogswapens als de gewapende landen van hun kant hun aanvalswapens binnen een bepaalde termijn vernietigen en als het gebruik ervan op grond van een internationaal verdrag verboden is. Duitsland is te allen tijde bereid afstand te doen van aanvalswapens als de rest van de wereld dat ook doet. Duitsland is bereid in te stemmen met een plechtig pact van niet-aanvalsvermogen, omdat ze er niet aan denkt om iemand aan te vallen, maar alleen om veiligheid te verwerven. (30 Neilson, Francis, The Churchill Legend, 278).
      Geen van de “vredelievende democratieën” heeft aandacht besteed aan het aanbod van Hitler. De enige reden waarom koning Edward niet op de Britse troon mocht blijven, was omdat hij liet weten dat zolang hij koning was, Engeland geen oorlog met Duitsland zou voeren. Hitler drukte zich uit over de resultaten die Duitsland zou behalen met de oorlog: “Een Europese oorlog zou het einde kunnen betekenen van al onze inspanningen, zelfs als we zouden winnen, want het verdwijnen van het Britse Rijk zou een ongeluk zijn dat niet meer goedgemaakt kan worden” (Michael McLaughlin, For Those Who Cannot Speak, pagina 10).
      Op basis van het bovenstaande zou Hitler postuum de Nobelprijs voor de Vrede moeten krijgen om de zaken recht te zetten. Hij was niet de oorzaak van de Tweede Wereldoorlog en hij wilde geen oorlog. Hij was een man van de vrede en hij werkte voor de vrede op alle mogelijke manieren.
      Mvg

Geef een reactie

Gerelateerde verhalen

Uit de hand gelopen media lieten Kate weinig keus over haar gezondheid Kate Middleton
4 min. lezen

Uit de hand gelopen media lieten Kate weinig keus over haar gezondheid

23 maart 2024
Het inherente seksisme in Kate Middletons gebrek aan gezondheidsprivacy Kate Middleton
5 min. lezen

Het inherente seksisme in Kate Middletons gebrek aan gezondheidsprivacy

22 maart 2024
Het verhaal van de verdwijning van Kate Middleton wordt achtervolgd door Meghan Markle Kate Middleton
13 min. lezen

Het verhaal van de verdwijning van Kate Middleton wordt achtervolgd door Meghan Markle

22 maart 2024

Je hebt misschien gemist

Geen WhatsApp in China, geen TikTok in de VS, en de terugkeer van Lama TikTok
5 min. lezen

Geen WhatsApp in China, geen TikTok in de VS, en de terugkeer van Lama

26 april 2024
De EU heeft ons zojuist een andere manier laten zien om TikTok in toom te houden  TikTok
8 min. lezen

De EU heeft ons zojuist een andere manier laten zien om TikTok in toom te houden

26 april 2024
Vrijheid van meningsuiting AI-chatbots weigeren ‘controversiële’ output te produceren praten vrijheid van meningsuiting
6 min. lezen

Vrijheid van meningsuiting AI-chatbots weigeren ‘controversiële’ output te produceren

26 april 2024
Het verbieden van TikTok zal de buitenlandse invloed van sociale media, de schade aan tieners en de problemen met de gegevensprivacy niet oplossen TikTok
5 min. lezen

Het verbieden van TikTok zal de buitenlandse invloed van sociale media, de schade aan tieners en de problemen met de gegevensprivacy niet oplossen

26 april 2024