Indignatie redactie 
Het duurde even maar nu is het zover. Het gesodemieter over het EU-coronanoodfonds is begonnen. We konden er op wachten. We weten dat het fonds na een langdurig en moeizaam overleg met de nodige mitsen en maren tot stand is gekomen. De criticasters waren heel benieuwd hoe de verdeelde lidstaten zich zouden gaan storten op de coronamiljarden. In de zomervakantie bleef het behoorlijk stil omdat het Europees Parlement(EP) de puntjes nog op de i moest zetten. De zuidelijke lidstaten Italië, Spanje, Portugal en Frankrijk zitten echter te springen om hun deel te ontvangen. De schade aan hun economie is groter dan in ons land waar minister van Financiën, Wopke Hoekstra, goeie sier maakt met de NOW-regeling. Samen met Wouter Koolmees van Sociale Zaken voorziet dit tweetal ongeveer 2,3 miljoen werknemers van het MKB van de nodige stuf.
Machtsconcentratie en minder zeggenschap
Zoals verwacht zijn de eerste strubbelingen nu een feit. Ineens is er sprake van een patstelling nu Polen en Hongarije de kont tegen de krib gooien. Ze hebben hun veto uitgesproken over het zogenaamde ‘rechtsstaatsmechanisme.’ Hierdoor is een heuse crisis ontstaan op het meest slechte moment dat de unie kan gebruiken. Italië, Frankrijk en cs zitten namelijk te springen om hun centen en zijn witheet van woede. Ook in het EP zijn harde woorden gevallen in de richting van Polen en Hongarije over het schenden van de regels van de rechtstaat. Voor het EP is de rechtsstatelijkheid één van de kernwaarden van de Europese Unie. Maar wacht even, als we toegroeien naar een unie met een centrale regering, centrale bankenunie, een gezamenlijke euro-muntunie(nog 8 landen ‘moeten’ toetreden), langzaam toewerken naar een fiscale unie en daarmee een politieke unie, dan zijn de rechten van de mens vaak de laatste prioriteit. Om als een heus machtsblok op het wereldtoneel te kunnen verschijnen moeten burgers niet in de weg staan. Wat zal er over blijven van onze vrijheden. De geschiedenis heeft geleerd dat centrale regeringen van grote machtsblokken meer oog voor de macht hebben dan de zorg voor hun burgers. Hoe groter de machtsconcentratie hoe minder zeggenschap.
Hoge belastingdruk
Een verenigd Europa met een centrale regering is de natte droom van eurofiele politici. De Europese instituties lokken veel politieke baasjes die zijn verstoten uit de regio. Het Europees Parlement, de Europese Raad, de Raad van de Europese Unie, de Europese Commissie, het Hof van Justitie van de Europese Unie, de Europese Centrale Bank en de Europese Rekenkamer. Europese instituten met tienduizenden ambtenaren. Na een korte binnenlandse politieke carrière lonken de fluwelen fauteuils van de Brusselse burelen. Een leger van ambtenaren staat daar tot hun beschikking. Met 27 verschillende landen valt er heel veel te regelen, zoals de subsidiestromen die ‘eerlijk’ verdeeld moeten worden, de controle op de besteding daarvan, het heffen van (nieuwe) Europese belastingen naast de landelijke en gemeentelijke belastingen, en noem maar op. Wat uiteindelijk zal tegenwerken is de hoge belastingdruk. Die gaat heel hoog worden en zal uiteindelijk weerstand oproepen.
Leuk voor de werkverschaffing
Naast de Europese belastingheffing, die geleidelijk moet worden ingevoerd, zullen de landelijke belastingen en de gemeentelijke heffingen niet zomaar verdwijnen. De burgers van de deelnemende lidstaten zullen hun verworven sociale verzorgingsstaat willen behouden met alle sociale voorzieningen op regionaal en landelijk niveau. Wanneer een overkoepelend orgaan(de EU) zich vestigt boven de bestaande gemeenten, provincies en rijksoverheid dan hangt daar een kostenplaatje aan. We zijn inmiddels al jaren gewend aan het geruzie tussen de verschillende EU-lidstaten over de hoogte van de jaarlijkse contributie en de verdeling van subsidiegelden. Elk jaar verdwijnt een deel van ons nationale BBP in de zakken van duizenden EU-ambtenaren, 751 EU-parlementariërs en alle eerder genoemde instituties. Wat resteert wordt verdeeld onder de behoeftige lidstaten. Ook NL krijgt een deel. Je betaalt wat en krijgt wat terug, leuk voor de werkverschaffing. Lijkt veel op de Nederlandse Toeslagen.
Verplichte collecte
Het zijn de enorme bijdragen en subsidiestromen die heen en weer bewegen tussen de verschillende lidstaten die feitelijk een herverdeling van de welvaart van autonome landen bewerkstelligen. Nog altijd hebben we een eigen regering met een eigen parlement, met geleidelijk meer invloed vanuit Brussel. Als ik de tijd had, en een rekenkamer ter beschikking, zou ik een serieuze berekening willen maken van de economische groei die we als land jarenlang hebben ingeleverd ten gunste van de EU-verdeelsleutel. Het is overduidelijk dat de rijke landen leveren aan de arme EU-lidstaten. Een ongevraagde herverdeling van onze welvaart. Het is collecteren voor goede doelen dat netjes wordt geregeld via ons belastinggeld. Een verplichte collecte dus; het is maar hoe je het bekijkt.
Voor het goeie doel
Als ik het goed zie wordt er nu nog intensiever gecollecteerd, namelijk voor het coronanoodfonds. Omdat het voor het goeie doel is doen we sociaal en collectief mee. Niet vrijwillig want dat levert veel te weinig op. Er zijn slimme manieren bedacht om het geld via de kapitaalmarkt te lenen. De leentarieven zijn met min 0,20 procent zelfs negatief. Investeerders en pensioenfondsen(!) schreven massaal in op de eerste inschrijvingen van Europese Commissie-obligaties. Ach ja, het is voor het goede doel, dus het mag wat kosten. Maar zal iedereen zo denken? De belangstelling vanuit de pensioenfondsen was overweldigend. “Geeft mij een goed gevoel. Weet ik in ieder geval dat een eventuele pensioenkorting in 2021 wordt besteed aan het goeie doel.”
Nieuwe EU-top
Maar wat nu als het EU-Coronanoodfonds wordt geblokkeerd door 2 opstandige lidstaten uit het Oostblok van de EU? Gaan we dan zomaar de regeltjes wijzigen zodat het geld wat al in de pot zit toch kan worden verdeeld? Dat kan alleen via een nieuwe EU-top om het noodfonds z.s.m. te herstructureren. Ik kijk er vol verlangen naar uit. Dat wordt opnieuw een stevig robbertje vechten tussen Rutte en zijn ‘bevriende’ Europese collega’s. De verdeeldheid in de unie is sinds het uittreden van GB groter geworden. Vooral de Oost-Europese lidstaten zijn obstinaat. Dat gaat nog een dingetje worden. Zouden de oplopende spanningen, zoals de discussie over het sluiten van de buitengrenzen, het coronanoodfonds en de 1 biljoen kostende EU-Greendeal zo zachtjes aan niet teveel worden voor onze eurofiele politici. De afgedwaalde regenten die heerlijk onderuit gezakt zakken vullen in hun fluwelen zetels in Brussel.
Dubbel bijdragen
Het collectief collecteren is het probleem niet, het geld rolt zomaar binnen. Onze pensioenfondsen doneren gretig. Het geld klotst in Brussel over de plinten als bij de volgende inschrijvingen op de EC-obligaties(eurobonds) de beleggers weer over elkaar heen buitelen. Ik zit me weer op te vreten bij het schrijven van deze column. Ik moet nu stoppen, slecht voor mijn humeur. Ik voel me genaaid. Betaal braaf mijn belastingcentjes en ontvang netjes op tijd mijn pensioentje. Besef ineens dat ik dubbel bijdraag aan een Groot Europees Rijk. Ach ja, hoe klein zijn wij burgertjes in een klein kikkerlandje. We kunnen kwaken wat we willen. Er is nog nooit één kikker uit een kokende pan gesprongen. Collectief gaan ze allemaal tegelijk dood.
