Indignatie redactie 
Sommige organismen, en sommige mensen, en sommige landen, lijken daarvoor voorbestemd. Niks lukt, wat ze ook ondernemen. En net als het de goede kant op lijkt te gaan, doen ze iets waardoor alles wat ze hebben bereikt teniet wordt gedaan. In bepaalde gevallen spelen ‘externe factoren‘ een rol, waar bepaalde machtige entiteiten hen maar wat graag een handje helpen op de weg terug naar de goot. Het is de klassieke relatie tussen de ‘verslaafde‘ en de ‘dealer‘. De ‘dealer‘ wil wel omzet draaien, maar moet ook zien de ‘verslaafde‘ in leven te houden, anders verliest hij zijn ‘markt‘.
In veel gevallen weet de ‘verslaafde‘ maar al te goed dat de kortstondige ‘roes‘ wel kortstondige euforie brengt, maar geen levensgeluk. Voorbij een zekere fase trekt de ‘verslaafde‘ de conclusie dat het te laat is, en dan laat hij of zij zich gaan. En wordt het tijd voor de ‘dealer‘ om om te zien naar een nieuwe klant die het aanstaande gat zal kunnen vullen, als de ‘verslaafde‘ definitief de pijp aan Maarten geeft, en het tijdelijke met het eeuwige verruilt. Die parasitaire relatie staat in talloze lijvige studies beschreven. En het is ook een terugkerend thema in analyses over de teloorgang van wereldrijken, waar de decadentie een ‘lust‘-gedreven samenleving voortbrengt waar de wil om te overleven uit wegvloeit.
Tegen het einde is het een orgie van ‘lust‘ en spijt, met bittere verwijten en strijd, afgewisseld met nihilistische creativiteit waarmee men het naderende einde viert door nog één keer de bloemetjes buiten te zetten. Bij een complex organisme, zoals een bedrijf, of een land, of een wereldrijk, wordt het naderende einde gekenmerkt door chaos en ‘richtingenstrijd‘, coups, burgeroorlogen, en de opkomst van schaamteloze ‘graaiers‘ die de boedel plunderen voor er niets meer te halen valt.
Het is niet verwonderlijk dat een samenleving waarin het individu wordt verheerlijkt, en wordt aangemoedigd om ‘zichzelf‘ te zijn, met onbeperkte fondsen om eenieder daartoe in staat te stellen, desintegreert. Geen van die individuen streeft dat verval, en het onvermijdelijke einde van de welvaart en het welzijn na. Integendeel! Kijk naar de televisie, lees de krant. Het wemelt van de mensen die exact weten hoe we die staat van euforie gaande kunnen houden, en zelfs naar nog hogere pieken kunnen stuwen. Het kost geld. En ze weten niet waar dat vandaan moet komen, maar het gaat allemaal goed komen als we maar éérst………….
Een meneer van ‘Vattenfall‘ staat uit te leggen dat de bedrijven die betrokken zijn bij een project voor ‘stadsverwarming‘ hebben besloten dat het niet mag leiden tot een hogere energierekening voor de aanstaande huurders in het nieuwbouwproject. En dat gaat lukken! Dankzij 200 miljoen subsidie van de overheid. Een studentikoze oproerkraaier die tegenwoordig bij ‘Pow‘ een eigen ‘talkshow‘ heeft, na naam voor zichzelf te hebben gemaakt door iedereen het bloed onder de nagels vandaan te treiteren, waaronder iemand die later ‘tramschutter‘ werd, heeft zes corpulente ‘ondernemers‘ uit de ‘Covid‘-risicogroep in zijn programma. Hij houdt een vlammend betoog voor de ‘vrije markt‘, compleet met een fröbel-spotje over de Tweede Wereldoorlog waarin gepleit wordt voor het brengen van ‘offers‘, zonder te beseffen dat er niks ‘vrij‘ is aan de manier waarop hij leeft van het subsidiegeld dat ‘Pow‘ overeind houdt. En zonder de notie dat in een ‘vrije markt‘ de ondernemers die onvoldoende vet op de botten hebben als zoiets als ‘Covid‘ voorbij komt simpelweg failliet horen te gaan. Poef. Weg.
Het zijn slechts twee markante voorbeelden van lieden die de gemeenschap zien als een ‘pinautomaat‘, en iets waar je tegenaan mag trappen tot het onbruikbaar is, omdat je nou eenmaal een ‘Vrij‘ mens bent. Maar de zee vol met ‘junks‘ die nu hun hand ophouden, waarbij ze zich presenteren als de ‘Goede Doelen Koopman‘, omvat nagenoeg het ganse land. Niet anders in de meeste andere ‘westerse‘ landen, en in het bijzonder die landen met een ‘Angelsaksische‘ visie op de economie, ironisch genoeg.
Kritiek, zoals deze bijdrage, maar eigenlijk al dit hele blog, zolang als het bestaat, gaat het ene oor in, en het andere uit, of wordt op voorhand terzijde geschoven. Een redelijke discussie, en feiten, of het gebrek daaraan, spelen geen rol meer. Het is emotie, gevoel, sentiment, en ‘modellen‘. De ‘Dope‘ is het geld dat in ‘enen‘ en ‘nullen‘ van het ene naar het andere computerbestand wordt overgemaakt, terwijl de laatste restjes van de échte economie wegzakken in de schulden-prut, of doelbewust worden afgebouwd om het ideaal van de Hemel op Aarde te bereiken. Esther van Rijswijk hield ons bij ‘GoedeMorgenNederland‘ voor dat ‘economie‘ meer is dan geld. Het is wat we samen doen. Maar er is van ‘samen‘ geen sprake meer in deze geatomiseerde maatschappij, die tot nu toe met geld bijeen werd gehouden door iedereen een ‘baan‘ te geven, en elke activiteit te bestempelen als ‘werk‘. Met als hoogste doel van de overheid de ‘werkgelegenheid‘ richting honderd procent te voeren.
Mevrouw van Rijswijk zei, terecht, dat het nooit het doel mocht zijn van de overheid om kostte wat kost de ‘werkgelegenheid‘ overeind te houden. Dat doet de overheid op dit moment ook niet. Ze houden mensen die thuiszitten, duimen te draaien, en ‘technisch‘ failliete ondernemingen overeind, zonder begin van een visie op de toekomst. En waar ze de ‘werkgelegenheid‘ overeind houden in de zorg en andere cruciale sectoren, deden zat daarvoor ook al. En dat is dan met inbegrip van de media, en de waaier aan ‘pratende hoofden‘ en ‘cultuurdragers‘ die zich aan die ruif tegoed doen, terwijl ze vraagtekens zetten bij de ‘werkgelegenheid‘ van anderen dan zijzelf. Overigens moet mij andermaal van het hart dat ik mevrouw van Rijswijk liever zie en hoor dan veel andere ‘pratende hoofden‘, vooral omdat ze er geen probleem mee heeft om duidelijk te maken dat ze het niet weet, of twijfels heeft, omdat het zo complex is.
Ook aan tafel een ‘luchtvaartdeskundige‘ van de Telegraaf. Over overbodige beroepen gesproken! Zij brak een lans voor het in stand houden van de bonussen van de directie, want 500.000 Euro per jaar voor de topman was ‘in die sector‘ niet ongewoon. Maar een offer van het personeel in de salarissfeer moest er zéker komen. En zo leutert iedereen er lustig op los om bij de ‘dealer‘ in het gevlij te komen. Ergens zag ik dat een groep ‘verslaafden‘ de overheid ook aanspoorden om bedrijven die wel eens in ‘Chinese handen‘ konden komen door alle problemen op te kopen. Anders dreigt een ramp! Dan zou het zomaar kunnen dat de ‘dealer‘ een schop krijgt, en iedereen weer écht moet werken voor de kost! ‘Chinese toestanden‘!
Als je dat nou niet wil, zorg er dan voor dat je ze niet nodig hebt. En niet door ze buiten te sluiten, maar door te concurreren, of samen te werken, waardoor zij jou net zo hard nodig hebben als jij hen. Dan hoef je hen niet te gehoorzamen, en zij jou niet. Maar blijf van de ‘dope‘ af, en gebruik je verstand, anders is het einde nabij.
