Indignatie redactie 
Zou het Congres een overwinning van Trump ongedaan maken?. De Democraten zouden chaos kunnen veroorzaken met de uitspraak in Colorado
Trump. Het Hooggerechtshof heeft geoordeeld dat geen enkele staat het veertiende amendement op de grondwet – dat opstandelingen verbiedt een ambt te bekleden – kan gebruiken om Tump van de stemming te houden. Sta dan op, Colorado en Maine, de twee staten die voorop lopen in de pogingen om hem te diskwalificeren.
Het besluit om de voormalige president toe te staan was unaniem, waar de conservatieve meerderheid van het Hof en de liberale minderheid het mee eens waren. De conservatieven gingen zelfs verder en oordeelden dat voordat het 14e Amendement in werking kon treden (paragraaf 3 overigens) er iets belangrijks moest gebeuren: het Congres zou het moeten goedkeuren.
Deze nogal droog klinkende suggestie is allesbehalve voor sommige Amerikanen weggelegd. Een kleine groep rechtenprofessoren vertelde het Hof verontrust dat het deze handelwijze niet moest volgen. Ze vroegen de rechters om een perfect haalbare uitkomst bij de presidentsverkiezingen te overwegen: dat Trump de presidentsverkiezingen wint – via een kiescollege dat hem deze overhandigt ondanks dat hij niet de meerderheid van de Amerikaanse stemmen heeft behaald – alleen als de Democraten de verkiezingen ongedaan zouden maken. De huidige kleine meerderheid van de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden.
Dan, zo betogen de professoren, is plotseling het 14e Amendement, Sectie 3 (de diskwalificatie van de opstand) weer in het spel:
“Als de heer Trump een electorale meerderheid behaalt, is het vrijwel zeker dat sommige leden van het Congres zijn diskwalificatie op grond van Sectie 3 zullen doen gelden. Dat vooruitzicht alleen al zal de vlammen van een publiek conflict aanwakkeren. Maar nog erger voor de politieke stabiliteit van de natie is het vooruitzicht dat het Congres daadwerkelijk voor zijn diskwalificatie zal stemmen nadat hij blijkbaar de verkiezingen in het Electoral College heeft gewonnen.”
De professoren voegen er met bewonderenswaardig understatement aan toe dat “noch de heer Trump, noch zijn aanhangers, wier stemmen effectief als ongeldig zullen zijn afgewezen, een dergelijke verklaring waarschijnlijk niet zullen aanvaarden”.
Nou ja, best wel.
Het punt – en je zou kunnen zeggen dat dit ironisch is – is dat de Democraten al een tijdje proberen presidentskandidaten niet te certificeren. Dat proces is vereist in de grondwet, maar was gedurende het grootste deel van het bestaan van de VS een formaliteit. Ja, Trump viel het aan met een agressie en een reeks juridische argumenten die in de moderne tijd nog nooit eerder waren geprobeerd, toen hij probeerde Mike Pence zover te krijgen dat hij de certificering weigerde en de Republikeinen in het Congres aanmoedigde om tegen te stemmen, maar de waarheid is dat stemmen om niet te certificeren is niet zo ongebruikelijk.
De grootvader van al deze inspanningen was tijdens de verkiezingen van 2000 en de strijd tussen Bush en Gore over de hangende chads in Florida. De verkiezingen waren dichtbij en kwamen neer op die staat, maar afwijkingen in het stemsysteem – de bovengenoemde chads – leken de Democraten ervan te hebben weerhouden al hun stemmen in Florida te laten tellen. Het Hooggerechtshof oordeelde uiteindelijk voor Bush en de certificering kwam zoals gewoonlijk naar het Congres. Maar in januari 2001 vond de eerste recente harde poging plaats om het resultaat weggegooid te krijgen.
Het waren serieuze dingen. Eén vertegenwoordiger uit Florida maakte bezwaar tegen het tellen van de verkiezingsstemmen van zijn staat vanwege “overweldigend bewijs van officieel wangedrag, opzettelijke fraude en een poging om de opkomst bij de verkiezingen te onderdrukken”. Een democraat uit Texas verwees naar de “miljoenen Amerikanen die hun stemrecht hebben verloren door de onnauwkeurige stemmentelling in Florida”. De invloedrijke en al lang dienende Maxine Waters uit Californië gebruikte het woord ‘frauduleus’.
Het probleem voor de kiezers was dat Al Gore, de ‘benadeelde’ kandidaat in 2000, tevens vice-president was en dus dezelfde taak had als Mike Pence in 2021: gewoon je werk doen. Het is de bedoeling dat de vice-president toezicht houdt op het certificeringsproces en er eenvoudigweg een stempel op drukt. Gore heeft dat gedaan. En Bush werd president.
Maar dat waren onschuldige tijden, prelapsaire tijden. Sindsdien is er zoveel water onder de brug gestroomd, waarvan het meeste, zo zouden veel Amerikanen zeggen, troebel en smerig is. En niets is duisterder dan de gedachte aan hoe dit alles zich zou kunnen afspelen in de wereld van sociale media.
Natuurlijk zouden de Democratische leden van het Congres een overwinning van Trump kunnen zien als iets dat ze moesten slikken. Er zouden tranen en beschuldigingen zijn, maar de herinnering aan Al Gore zou ze kunnen tegenhouden. Ze voelden misschien het gewicht van de geschiedenis op hun schouders: hoe ongelukkig ze ook waren met het resultaat, er was werkelijk geen manier om het ongedaan te maken.
Maar wat als het dichtbij zou zijn? Wat als er bijvoorbeeld in de aanloop naar de campagne een nepbeeld van Joe Biden was vrijgegeven, waardoor hij schade had geleden? Met andere woorden: algemeen kan worden aangenomen dat de campagne zelf gebrekkig is. Heel het progressieve Amerika zou in brand staan: en het idee dat Trump vanwege 6 januari altijd onwettig was, vanwege wat zij beschouwen als de opstand, zou opnieuw de vrije loop laten.
De druk op de Democraten – individuele leden van het Congres – om ‘het goede te doen’ zou enorm zijn. Laat de feiten maar blijken: heb je gestemd om de opstandeling te erkennen of niet?
Het is waar dat de Electoral Count Act is aangescherpt: de drempel om bezwaar in te dienen tijdens de gezamenlijke zitting van het Congres op 6 januari na presidentsverkiezingen is verhoogd naar minimaal een vijfde van het Huis van Afgevaardigden en de Senaat. Maar dat is geen vuurbestendige meerderheid als een grijnzende Donald Trump een tweede termijn in het vizier heeft, waarbij hij misschien dreigt Joe Biden in de gevangenis te zetten uit wraak voor de juridische aanval die hij heeft ondergaan toen Biden president was.
En zeg ter wille van het argument dat ze ervoor hebben gestemd om Donald Trump niet te certificeren. Wat gebeurt er dan? Nou, niemand weet het. In theorie zou zijn vice-president het over kunnen nemen. Maar zou Joe Biden zomaar tot winnaar kunnen worden uitgeroepen? Of zou het Congres iemand anders kunnen kiezen?
We zijn gewend het woord chaos te gebruiken. Deze scenario’s lijken een nieuw lexicon te vereisen.
De professoren die hun amicusbriefje naar de rechtbank stuurden, waren voldoende bezorgd om aan het droge juridische argument een aantal handig begrijpelijke zingers toe te voegen: “Het Hof zal uitnodigen, en zich vrijwel zeker midden in het tumult na de verkiezingen en mogelijk publiek geweld storten. . Elke bewering dat de tijd en plaats voor het bepalen van de toepasselijkheid van Sectie 3 op 6 januari 2025 ligt, nadat de verkiezingen zijn afgelopen, lokt een ramp uit voor de natie.”
Een ramp voor de natie. Ze hebben zich niet ingehouden. Maar heel weinig mensen hebben er iets van gemerkt. De Supremes denken dat ze hun werk hebben gedaan. Amy Coney Barratt, een van de negen rechters, schreef in haar beoordeling van de uitkomst: “Vooral in deze omstandigheden zouden de geschriften over de rechtbank de nationale temperatuur moeten verlagen en niet moeten verhogen.”
Misschien. Maar niet voor lang. Er bestaat een reëel risico dat na de verkiezingen het kookpunt opnieuw wordt bereikt.
Niets heeft de Democraten tot nu toe tegengehouden om elke truc uit het boekje te halen (en meer nog) in hun pogingen om ‘Trump te pakken te krijgen’. Het doorgeven van valse dossiers aan de FBI. CIA/Five Eyes-spionage. De regering strompelen met het Russische collusieonderzoek. Twee afzettingen. De J6-commissie. Inbreuk op het privilege van leidinggevenden en advocaten-cliënten. Lawfare van meerdere vuile tinten. Liegen in het Congres.
Onderdrukking van legitieme verhalen en censuur op sociale media. Corrupte aanklagers. Nieuwe juridische theorieën. Rechters die aanklagers worden. BLM-rellen. Donkergeldfinanciering van verkiezingsprocessen. Surrogaten plaatsen in toonaangevende media. Buitensporige straffen. Het aanvallen van rechters van het Hooggerechtshof.
Het enige wat ontbreekt is dat er geen openbaar bewijs is van directe verkiezingsmanipulatie. We hoeven slechts één oog dicht te doen en te accepteren dat de Democraten heel erg goed zijn in verkiezingen na 2016, en dat ze nooit vals zouden spelen.
Het zou daarom een totaal moeten zijn, aangezien de Democraten absoluut voor Trump zullen kiezen als hij wint, en zij het Congres zullen pakken – niet in de laatste plaats om te proberen de justrein van Washington en hun vele gevestigde belangen te beschermen. We moeten nog een grens vinden aan de wrok en wreedheid van de Democraten als ze hun zin niet krijgen.
