11 september 2001: Een trigger voor mythen en verzoening leugens over de islam

De grootste en meest gedenkwaardige terroristische aanslag door moslims tot nu toe vond 20 jaar geleden plaats. Daarna waren er nog meer ernstige aanvallen, vooral in grote Europese steden:

• Op 11 maart 2004 pleegden moslims in totaal 10 aanslagen op treinen in Madrid. 191 mensen stierven en 2051 raakten gewond.
• Op 7 juli 2005 was er een reeks islamitische zelfmoordaanslagen in Londen. Binnen korte tijd waren er in totaal vier explosies, veroorzaakt door bommenwerpers in drie metro’s en een dubbeldekkerbus. 56 mensen werden gedood en meer dan 700 gewond.
• Op 7 januari 2015, een moslimaanval in Parijs op de redactie van het Franse satirische tijdschrift “Charlie Hebdo” met 12 doden.
• Op 13 november 2015 vermoordden moslimmoordenaars 130 mensen in Parijs en de voorstad Saint Denis.

• Op 22 maart 2016 vielen bij zelfmoordaanslagen in Brussel op de luchthaven van Brussel-Zaventem (provincie Vlaams-Brabant in Vlaanderen) en in het centrum van Brussel (Brussels Hoofdstedelijk Gewest) 32 doden.
• Op 14 juli 2016 reed een moslimmoordenaar met een vrachtwagen door een menigte op de Promenade des Anglais in Nice. Hij doodde daarbij 86 mensen; meer dan 400 raakten gewond, sommigen ernstig.
• Op 19 december 2016 reed een moslimmoordenaar met een trekker op een menigte in op de kerstmarkt in de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche. 11 mensen stierven.
• Op 22 mei 2017 blaast de politie-bekende Salman Abedi zichzelf op na een popconcert in Manchester. Hij doodt 23 mensen en verwondt bijna 120.

Dit is slechts het gedeelte met tot op de dag van vandaag het grootste aantal slachtoffers van tal van andere aanslagen met een religieus-islamitische achtergrond in Europa.

Een jaar kan niet worden uitgesloten: 2015, toen kanselier Merkel de grenzen opende voor de toestroom van potentiële moslimmoordenaars naar Duitsland en Europa.

Iedereen die moslimterrorisme ontkent als een bedreiging voor de beschaving en de werelden waarin we leven en politiek wil bagatelliseren (de “strijd tegen de wet” heeft duidelijk een grotere betekenis voor de politieke klasse) is een oplichter en een politieke crimineel.

De “mythen” over moslimterrorisme

Verschillende mythen worden naar voren gebracht als oorzaak van de toenemende terreur. Mythen omdat ze niet bestand zijn tegen rationeel onderzoek.

Mythe 1: Terrorisme heeft niets met de islam te maken.

En hij is de meest ongepaste. Al zouden talloze journalistieke en “wetenschappelijke” berichten in en vanuit onze permissieve samenleving dit willen weerleggen.
De islam is niet alleen een “religie”, het is een politieke ideologie. Het zijn niet alleen “islamisten” die een of meer islamitische staten willen stichten en hun interpretatie van de islamitische wet, de sharia, willen toepassen en het doel met geweld willen bereiken: in een gewapende strijd die zij omschrijven als een heilige oorlog, als jihad. Toen de “Moslim Broederschap” en aanverwante organisaties er in het begin of midden van de 20e eeuw niet in slaagden om de macht te grijpen in de staten van de islamitische en Arabische wereld, kozen vooral jonge mannen sinds de jaren zeventig voor de uitsluitend gewelddadige aanpak. Dat zette de salafisten op het goede spoor.

Zoals alle jihadisten willen zij een staat stichten naar het model van Mekka en Medina ten tijde van de profeet Mohammed. Het helpt niet om te blijven herhalen dat “de terroristen religie instrumentaliseren” of “misbruiken”. Het zijn vrome moslims die ervan overtuigd zijn dat hun gewelddaden een eredienst zijn. En ze hebben sympathie voor de meeste moslims over de hele wereld.

Mythe 2: De politiek van het Westen is verantwoordelijk voor de islamistische terreur.

Het kan niet worden ontkend dat interventies na 11 september 2001 hebben bijgedragen aan het overtuigen van veel moslims, vooral de jonge mannen van de “Jeugdbulg” in veel landen, dat met name het Westen een oorlog voerde tegen de leidende islam. Er was sprake van een nieuwe “kruistocht”. De jihadisten hebben hierdoor zeker nieuwe wervingspools gekregen. Met name de oorlog in Irak van 2003 in de VS, die was gebaseerd op leugens en verzonnen scenario’s voor massale dreigingen, had catastrofale gevolgen voor de stabiliteit in het Midden-Oosten en was zeker een van de redenen voor de opkomst van IS. Maar eerst en vooral moet je overwegen: dat de opkomst van grote en bijna wereldwijde terroristische netwerken niet mogelijk zou zijn geweest zonder de parallelle ontwikkeling van een inherent aantrekkelijke ideologie – de islam zelf. De door het Westen aangespoorde oorlogen en de jihadistische ideologie zijn onderling afhankelijk; maar de ideologie van de (politieke) islam is de veel belangrijker factor. Toen de IS een staatachtige entiteit veroverde en een kalifaat uitriep, begaven duizenden nieuwe rekruten, waaronder talrijke vrouwen, zich naar Syrië om zich daarbij aan te sluiten. Het ging niet alleen om de omverwerping van het Assad-regime, want dan had men ook kunnen aansluiten bij het Nusra Front en tal van kleinere organisaties die destijds grote successen boekten. De door het Westen aangespoorde oorlogen en de jihadistische ideologie zijn onderling afhankelijk; maar de ideologie van de (politieke) islam is de veel belangrijker factor. Toen de IS een staatachtige entiteit veroverde en een kalifaat uitriep, begaven duizenden nieuwe rekruten, waaronder talrijke vrouwen, zich naar Syrië om zich daarbij aan te sluiten. Het ging niet alleen om de omverwerping van het Assad-regime, want dan had men ook kunnen aansluiten bij het Nusra Front en tal van kleinere organisaties die destijds grote successen boekten. De door het Westen aangespoorde oorlogen en de jihadistische ideologie zijn onderling afhankelijk; maar de ideologie van de (politieke) islam is de veel belangrijker factor. Toen de IS een staatachtige entiteit veroverde en een kalifaat uitriep, begaven duizenden nieuwe rekruten, waaronder talrijke vrouwen, zich naar Syrië om zich daarbij aan te sluiten. Het ging niet alleen om de omverwerping van het Assad-regime, want dan had men ook kunnen aansluiten bij het Nusra Front en tal van kleinere organisaties die destijds grote successen boekten. onder hen ook tal van vrouwen, op weg naar Syrië om zich daarbij aan te sluiten. Het ging niet alleen om de omverwerping van het Assad-regime, want dan had men ook kunnen aansluiten bij het Nusra Front en tal van kleinere organisaties die destijds grote successen boekten. onder hen ook tal van vrouwen, op weg naar Syrië om zich daarbij aan te sluiten. Het ging niet alleen om de omverwerping van het Assad-regime, want dan had men ook kunnen aansluiten bij het Nusra Front en tal van kleinere organisaties die destijds grote successen boekten.

Mythe 3: het Israëlisch-Palestijnse conflict is de grondoorzaak van islamitisch terrorisme.

Deze stelling was in de jaren zeventig al fout, dat het zogenaamde Midden-Oostenconflict de belangrijkste oorzaak was van de islamistische terreur, was in de jaren zeventig fout. Het is een populair argument dat buitenlandse interventie terrorisme heeft veroorzaakt. Vooral in Duitsland wordt vaak gezegd dat het Israëlisch-Palestijnse conflict het sleutel- of kernconflict in het Midden-Oosten is. Hierdoor ontstaat de indruk dat men dit geschil alleen maar hoeft op te lossen zodat de situatie in de hele regio verbetert en de voedingsbodem voor de islamistische terroristen wordt beroofd.

Na het begin van de burgeroorlogen die met hulp van het Westen (VS, Frankrijk, VK) in Syrië, Libië en Jemen waren begonnen als gevolg van de eufemistisch genoemde “Arabische lente van 2011”, werd duidelijk dat Israël niet de grootste probleem voor het Midden-Oosten De stelling van het centrale belang van het Israëlisch-Palestijnse conflict wordt principieel steeds absurder gezien de effecten van deze specifieke conflicten.

Met deze oorlogen spoelde de zogenaamde “Islamitische Staat” (IS) aan als belangrijkste antipode. IS diende de wens, die niet alleen onder salafisten wijdverbreid was, om te leven en te vechten voor een “islamitische staat”, zoals de profeet Mohammed en zijn metgezellen in de 7e eeuw hadden gedaan.

Mythe 4: Gebrek aan integratie is de oorzaak van terrorisme in Europa

In onze linkse wetenschapsscene, politiek en het grote publiek worden sociale en misschien economische achtergronden vaak als belangrijker gezien dan ideologische en religieuze motivatie. Voor de verwijfde en moreel geladen Duitsers en Europeanen is het natuurlijk onbegrijpelijk dat een wereldbeeld dat gebaseerd is op een min of meer extremistische interpretatie van de islam alleen jonge mensen tot oorlog drijft.

Integratieproblemen treffen honderdduizenden jongeren in Duitsland – zowel uit het buitenland als uit hun eigen cultuur. “Het aantal salafisten ligt hier tussen de 10.000 en 20.000, het aantal jihadisten tussen de 1.000 en 2.000. Als de integratiethese klopt, zou je een aanzienlijk hoger aantal verwachten.”

Er zijn veel tegenvoorbeelden van goed opgeleide jonge mannen en vrouwen die om ideologische of persoonlijke redenen terrorist worden. De terroristen van 9/11 waren overwegend geschoolde en niet alleen goed geïntegreerde jonge mannen in hun “academische milieu”.

Een blik op België: Marokkanen en jongeren van Marokkaanse afkomst de jihadisten sluiten zich overwegend aan bij de jihadisten. Naast Turken vormen Marokkanen de grootste groep migranten in België. Ze verschillen daarin dat ze veel beter ‘geïntegreerd’ zijn dan de Turken. “Hun problemen beginnen met de taal die de meeste Marokkaanse immigranten al kennen uit hun oorspronkelijke thuisland. De onderwijskansen van de Turken zijn beduidend slechter. Toch komen bijna alle jihadisten in België uit Marokko.”

Het jihadisme van IS en Al Qaida is een sterk Arabische ideologie die steeds meer zijn weg vindt naar de Turkse cultuur, maar vooral overtuigend en aantrekkelijk lijkt voor Arabieren. In dit opzicht is het een bijkomend element van gevaar om kritiekloos onkritische toegang te verlenen tot ons levensgebied, met name die van Arabische afkomst of de door hen gedomineerde etnische groepen (Afghanen zijn daar nu ook onderdeel van geworden).

Een gebrek aan integratie als oorzaak van islamistisch terrorisme wordt niet alleen overschat, het gaat voorbij aan het fundamentele probleem.

We herinneren ons hoe in moslimlanden de terreurdaden niet alleen op 11 september werden gevierd. Zoals bij alle volgende terreurdaden, vertoonden de moslimgemeenschappen in Duitsland en Europa een onmiskenbaar stilzwijgen dat niets anders aanduidde dan een min of meer “geheime” toestemming. Na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo saboteerden moslimleerlingen van honderden Franse scholen de minuut stilte voor de slachtoffers. Een vertrouwelijk officieel rapport van de krant Le Parisien beschrijft bijna ongelooflijke taferelen: rouwposters werden verscheurd, leraren werden met de dood bedreigd en de minuut stilte werd onderbroken met kreten van “Allahu Akbar”. Het werd in Duitsland niet als extreem ervaren, bijvoorbeeld het gedrag

De scheiding tussen een religieus en een politiek islamisme, waar wij graag naar streven, bestaat niet in de islam. Dat is een feit. En deze scheiding is ook niet geïntegreerd in het begrip van de bestaande en lokale moslims.

De bekende en gerenommeerde onderzoeker en propagandist van een “Euro-islam”, Bassam Tibi, brak enige tijd geleden de zeilen. Hij kon zich niet doen gelden binnen de moslimgemeenschap: “ Ik capituleer. Hoofddoek Islam versloeg Euro Islam. Ik zou zeggen vijf tot tien procent, maar niet meer dan tien procent van de moslims die ik ken, die ik bekijk, ze leven Europees, ook als burgers, Duitse burgers van het hart. Maar de meerderheid niet’, schreef de gefrustreerde politicoloog in het tijdschrift Cicero.

Maar er zijn niettemin politiek blind en onleerbaar. Heribert Prantl, een Duitse topjournalist (SZ) na de aanslag in Würzburg: https://www.sueddeutsche.de/politik/attentat-von-wuerzburg-trauer-darf-nicht-zu-hass-haben-1.5340238

Resultaat van “Nine-Eleven”

De toestroom van moslims naar Europa, naar ons ‘westen’ moet worden gestopt.
Het humanisme dat gepaard gaat met de toelating van “vluchtelingen” en andere migranten is de doodsteek voor onze christelijke en filantropische cultuur en manier van leven.

Moslims kunnen niet zodanig in ons waardesysteem worden geïntegreerd dat onze cultuur en manier van leven in de toekomst behouden kunnen blijven. Het voorbeeld van de Turkse ondernemer, ambachtsman of groenteman, de Syrische arts of een “kunstenaar” enz. in de buurt weerlegt de ervaring van de niet-integreerbaarheid van moslims niet.

De moslims zullen ongetwijfeld ook de “demografische overwinning” behalen op onze culturele en etnische invloeden in Centraal-Europa.
Niet alleen de instroom, maar ook de materiële en sociale alimentatie van degenen die komen en degenen die al gevlogen hebben, moeten worden ingeperkt.

Dat betekent dat de soms overdreven voorzichtigheid met repressieve maatregelen, niet alleen tegen terrorisme, maar ook tegen de toestroom van verdere moslims niet op zijn plaats is.

Preventieve maatregelen moeten, voor zover ze nog nuttig zijn, meer gericht zijn op het bestrijden van de religieuze en levensbeschouwelijke grondslagen.
Politici en partijen die dit niet willen stoppen, worden gearresteerd als criminelen in onze cultuur, manier van leven en ons leven in het algemeen.

Dit zijn de lessen van de gebeurtenissen 20 jaar geleden – maar niet echt sinds die datum.

*****