400 JAAR STAATSGREPEN van “Oranje”

Het wordt hoog tijd, dat er eindelijk eens aan de eigen bevolking en aan het eigen land gedacht wordt. Waarom moeten wij bloeden voor veel rijkere landen die meer verwoesten dan wij en waarom moeten wij buigen voor een dictatuur die klimaatgegevens verdraait om de eigen bevolking kapot te maken?

Samenvatting van de vaderlandse geschiedenis.

De rode draad is een aaneenschakeling van machtsgrepen door steeds weer dezelfde kliek. Het speelt zich af op een grondgebied dat door een handelselite is losgepeuterd van het Heilige Roomse Rijk, vertegenwoordigd door de door inteelt geteisterde Habsburgers.

Orangisten zien die rode draad graag als een oranje draad, maar dat kan alleen als men zich een oranje-gekleurde bril met oogkleppen aanmeet.  Bovendien wordt na 1702 met het uitsterven van de originele Oranjes, de draad steeds dikker en gitzwart. De Oranje bloedlijn heeft de strijd tegen een Britse molshoop verloren, alleen niemand heeft het nog in de gaten. Zelfs na dik 300 jaar niet. Dat maakt de huidige situatie zo triest. Alles wat onze landgenoten menen te weten is hen aangepraat, terwijl de werkelijkheid na onderzoek telkens weer het tegenovergestelde blijkt te zijn.

De vaderlandse geschiedschrijving is een aaneenschakeling van het goedpraten van het telkens weer binnenhalen van een Paard van Troje: de (pseudo-) Oranjes.

Willem de Zwijger (de “Swicher”- de schijnheilige huichelaar) wordt als Vader des Vaderlands opgevoerd, maar heeft alleen gehandeld uit eigen belang. Zijn bondgenoten liet hij vallen als hem dat zo uit kwam. Hij werd de aanvoerder van een kleine kliek edelen, die onder het juk van Spanje uit wensten te geraken en daarbij dankbaar gebruik maakten van de Reformatie die in 1517 was begonnen. Want de inquisitoire rooms-katholieke militaire doctrine werd bestreden met een ketterse doctrine, het rabiate Geuzen-calvinisme. Na de liquidatie van Willem van Oranje nam zijn zoon Maurits de familiezaken over en kon met oorlogvoering zijn persoonlijke macht vergroten. Uiteraard op kosten van de Hollandse regenten- en handelselite. Het door de financiers afgedwongen Twaalfjarig Bestand gooide voor hem roet in het eten en hij moet het Spaans benauwd hebben gekregen.

Staatsgreep nummer 1.

Hij, Maurits van Oranje pleegde een ordinaire staatsgreep en liet zijn politieke tegenstanders opsluiten. Hij had het met name gemunt op de intelligentsia, het denkend intellect van de Republiek in wording. Van Oldenbarnevelt werd na een voor de gelegenheid speciaal opgericht Tribunaal ter dood gebracht. Hugo de Groot wist ternauwernood te ontkomen.

Halfbroer Frederik Hendrik nam het stokje op zijn beurt weer van Maurits over en zag kans tegen torenhoge kosten de macht van de Noordelijke Nederlanden definitief te vestigen. Bij zijn overlijden werd zijn zoont Willem II stadhouder. Hij werd maar moeilijk geaccepteerd door de Gewesten, ondanks zijn “heldendaden” tijdens het beleg van Bergen op Zoom op 17 jarige leeftijd….

Staatsgreep nummer 2.

Hij besloot net als oom Maurits een groep regenten op te sluiten, de Loevesteinse factie, waar Jacob de Witt (vader Johan en Cornelis)  er één van was. Vervolgens trok hij met een leger op naar Amsterdam, maar de expeditie liep vast. De Loevesteinse factie werd uiteindelijk vrijgelaten na toezeggingen van Amsterdam. Willem overleed in 1650 aan de waterpokken en de Gewesten besloten door de ervaringen wijs geworden, geen nieuwe stadhouder aan te stellen. Het Eerste Stadhouderloze Tijdperk was begonnen.

Staatsgreep nummer 3.

In 1672 zorgde het Rampjaar voor het wederom binnenhalen van een Oranje, prins Willem III. Huurmoordenaars onder gezag van de orangistische vlootvoogd Cornelis Tromp, liquideerden in opdracht van de prins de Gebroeders de Witt. De stadhouder werd benoemd als Kapitein Generaal (Opperbevelhebber) van het leger. Door de oorlog verstevigden de Oranjes hun positie in de Republiek, door de handel en koloniën was Amsterdam het financiële bolwerk van de wereld geworden.

Staatsgreep nummer 4.

In 1688 greep Willem III met een gewelddadige staatsgreep de macht in Engeland door met een groot expeditieleger zijn schoonvader van de troon te jagen. Op deze manier werd de Republiek een vazalstaat van het veel machtiger en groter Engeland. In 1694 luidde hij het einde van de Republiek in, door het vestigen van de Bank of England, waardoor het financiële zwaartepunt in Londen kwam te liggen, ten koste van Amsterdam. Willem overleed na de val van een paard in 1702.  Na het uitsterven van de Oranjes in 1702 brak het Tweede Stadhouderloze Tijdperk aan. Er moest volcontinu oorlog worden gevoerd om de bijna onverdedigbare soevereiniteit van de Republiek in stand te houden.

Staatsgreep nummer 5.

Toen in 1747 de Franse legers maar weer eens de Nederlanden binnenvielen, riep dat herinneringen op aan het Rampjaar 1672 en werd opnieuw een Oranje van stal gehaald om het gevoel van veiligheid te waarborgen. Het regentenregime werd naar huis gestuurd en Willem IV (vrijmetselaar) nam de macht over en stelde de hertog van Brunswijck aan als opperbevelhebber van het leger. Hij overleed in 1751 en zijn moeder werd regentes en de hertog van Brunswijk voogd van de minderjarige Willem Batavus, de latere erfstadhouder Willem V.

Staatsgreep nummer 6.

Willem V werd in stadhouder en ging een steeds rumoeriger periode tegemoet. De Franse Revolutie en de opkomst van de Patriotten speelden hem parten. Uiteindelijk liet hij zijn zwager, de koning van Pruisen het land binnen vallen met een leger van 20.000 man. Er volgden grootscheepse zuiveringsacties om zijn macht vast te houden. In 1792 begon het revolutionaire leger van Frankrijk de opmars naar de Nederlanden in 1795 vertrok Willem V met zijn gezin en have en goed, zilver en kisten vol goud naar Engeland. De Bataafse Republiek was gevestigd.

Staatsgreep nummer 7.

In 1813 landde de Prins van Oranje, zoon van Willem V in Scheveningen en riep zichzelf uit tot soeverein vorst van Nederland. Met de proclamatie “Nederlanders, gij wilt het!” maakte hij zichzelf en iedereen die het wilde horen wijs, dat hij als een messias werd binnengehaald. De inwoners van het nieuwe koninkrijk is echter nooit iets gevraagd. Napoleon was verslagen en Frankrijk werd weer in de wereldgemeenschap opgenomen. Willem verrijkte zich ten koste van de schatkist, hetgeen hem de eretitel “koning koopman” opleverde. In 1840, da het Belgische afscheidingsdebacle trad hij af, ten gunste van zijn zoon Willem II, alweer een Willem II die als “held” zijn sporen had verdiend, deze keer in Waterloo.

Staatsgreep nummer 8.

Tijdens de regering van Willem II stormde het in Europa. Het ene na het andere koningshuis viel om en de revolutie zou ook Nederland wel eens kunnen aandoen. In 1848 zorgde een nieuwe grondwet ervoor, dat de vervuller van het hoogste publieke ambt in het land onkwetsbaar werd, door hem onschendbaar te maken en de ministers voor de eventuele ellende te laten opdraaien. Geen klassieke staatsgreep. Zijn zoon volgde hem in 1849 op als koning Willem III.

Staatsgreep nummer 9.

Toen Sophie van Württemberg, de vrouw van Willem III was overleden, werd naarstig gezocht naar een nieuwe bruid in – waar kan het ook anders – Duitsland. Hij was al 61 jaar, leed aan syfilis en trouwde met Emma van Waldeck Pyrmont in 1879. De verwekking en geboorte van Wilhelmina (voorheen Pauline) is niet meer met raadselen omgeven: Paulien was een bastaardkind en heeft haar toondoofheid geërfd van haar vader Jonkheer S.M.S. de Ranitz. Binnen vijf jaar waren de beide kroonprinsen gestorven aan tyfus, een codewoord voor arsenicumvergiftiging. Emma zorgde er vervolgens voor, dat de nalatenschap van Willem III naar Paulien de Ranitz over ging.

Staatsgreep nummer 10.

Paulien werd in 1890 koningin, legde een plechtige eed af, verrijkte zich en stak daarmee de koopman-koning naar de kroon en deserteerde op 13 MEI 1940 ten gunste van Nazi Duitsland. Door in 1945 haar rechten weer op te eisen zonder zich iets van de Nederlanders aan te trekken, werd er met medewerking van de SS-er Bernhard zur Lippe B. een zoveelste ordinaire staatsgreep gepleegd. Ook werden honderdduizenden Indonesiërs en Nederlanders opgeofferd om onder valse voorwendselen bezittingen in Nederlands Indië te heroveren. Toen deze bezittingen waren veilig gesteld, trad zij af. Maar niet voordat er een poging tot staatsgreep onder regie van Oranje-fanatiekeling Gerbrandy in de kiem was gesmoord.

Na al deze staatsgrepen menen de zogenaamde “Oranjes”, dat ze hier wel zijn geaccepteerd. De bewoners van de Lage Landen zijn voor een voldongen feit gesteld: ze houden van de “Oranjes”. Ze zijn zeer geliefd onder “hun volk”, vooral omdat ze “het zo goed doen”. Voor hen is het liefdewerk oud papier en dat doen ze voor een luttele 350 miljoen per jaar – een fooi.

Vandaar ook dat we sinds 1948 volcontinu worden geconfronteerd met problemen, die soms uitmonden in een zogenoemde “constitutionele crises”.  De affaire Greet Hofman, de affaire Irene die een rooms-katholiek trouwde, de talloze escapades van Bernhard, de Lockheed affaire. Sinds 1980 bij het aantreden van Beatrix lijkt het allemaal onder controle, doch de vreemde ontwikkelingen volgen elkaar in snel tempo op, ondanks de censuur en de macht van de fel orangistische media. De etterende puist moet een keer barsten.

Iedere troonswisseling is de facto een staatsgreep.

De laatste was in 2013. De regering van amsberg II staat onder strenge controle van hun eigenaren in de Crown Temple – City of Londen. Door hun meer dan honderd miljard gestolen vermogen worden ze nog door de “Hogere Orde van Dienst” gedoogd, maar niet lang meer. Niet het Nederlandse volk wordt door hen gevreesd, maar de gifbeker. Zij vrezen geen revoluties, maar de lange dolk. Ze zijn niet beducht voor schandalen, maar de loden kogel. Hun gestolen miljarden zullen van hen worden afgepakt als wij, Nederlanders er niet eerder bij zijn om deze fraudeurs uit te benen, door te zagen en te laten werken voor de kost tot de dood hen scheidt van hun tredmolen.

Na 400 jaar staatsgrepen, machtsovernames, ongebreidelde zelfverrijking en consequent anti-Nederlands verraad, moet het maar eens afgelopen zijn met hun pret. Ze staan ons gewoon dagelijks uit te lachen en applaudiseren voor onze stomheid en goedgelovigheid. Minzaam wordt op ons neergekeken, als zouden zij recht op verhoging hebben. Een volk krijgt wat het verdient.

Weg ermee!