Bloedakte door Würzburg: Merkel had bij de drievoudige moord ook het mes in haar hand
Indignatie redactie
3 min. lezen
De bloedige daad in Würzburg herinnert aan de hypotheken die bondskanselier Angela Merkel heeft achtergelaten. De Somalische moordenaar kwam in 2015 naar Duitsland toen het land de controle over de grenzen opgaf als gevolg van de welkomstcoup van Merkel. Het mediastilte over de daad is beschamend.
Drie doden, talloze anderen zwaargewond, sommigen zwaargewond. Vermoord door een afgewezen Somalische asielzoeker die al zes jaar in Duitsland woont en op deze zonnige vrijdagmiddag, gewapend met een lang mes, een verschrikkelijk bloedspoor achterliet door de straten van een stadje in Beieren.
De bloedige daad in Würzburg is een gruwelijke wake-up call. Te midden van alle leugenachtige lofzangen die gepaard gingen met het pijnlijke lange afscheid van Angela Merkel van de regering, herinnerde ze er brutaal aan dat de schuldenunie in de euro, de ramp met de energietransitie en het duidelijke coronavirus niet allemaal monsterlijke hypotheken zijn die deze bondskanselier onze land achterlaat.
De moordenaar kwam in 2015 naar Duitsland, blijkbaar in de nasleep van Merkels welkomstcoup toen de controle over de landsgrenzen werd opgegeven. Hoewel afgewezen als asielzoeker en bij de politie bekend als gewelddadige dader, hoefde hij Duitsland niet opnieuw te verlaten. Als de staat volgens de wet had gehandeld, deze man überhaupt niet het land had binnengelaten of direct na het illegaal oversteken van de grens was uitgezet, hadden drie mensen nog in leven kunnen zijn en zouden talloze anderen onmetelijk leed zijn bespaard.
“Psychologische problemen” moeten als motief dienen
De slachtoffers en hun nabestaanden mogen afzien van de hypocriete uitingen van medeleven van politici die de heerschappij van onrecht in het Duitse migratiebeleid nog steeds goedkeuren. Wederom worden dubbele standaarden gehanteerd. Waar is de oproep om de slachtoffers te noemen en niet te vergeten, waar is de eis om de verantwoordelijken duidelijk te noemen?
De staker, de media en autoriteiten worden nooit moe van het benadrukken, had “psychologische problemen” en was “in psychiatrische behandeling”. Het is de standaard relativering wanneer dader en slachtoffer niet in het gewenste schema passen en wat er is gebeurd niet onder de dekens kan worden gehouden.
Het zou als een rechtvaardiging moeten klinken, maar dat is het niet. Het is een geoefende reflex uit Merkels tijd om het falen van de staat en de gevolgen daarvan te verheffen tot het niveau van zogenaamd noodlottige overmacht. Geen enkel land ter wereld wordt gedwongen om de “geestelijk gestoorde” mensen uit vreemde culturen permanent te accepteren, te verzorgen en te behandelen. Vooral wanneer ‘geestelijke stoornis’ de code wordt voor islamitisch fanatisme. Een opvallend aantal “geestelijk gestoorde mensen” roept “Allahu akbar” wanneer ze hun moorddadige daden plegen.
De routineuze stilte van de politiek en de media is beschamend
De doden en gewonden in Würzburg zijn niet en zullen niet de eersten zijn met wie de burgers van dit land boeten voor het aanhoudende staatsfalen van illegale massa-immigratie. Ook niet in Würzburg, waar vijf jaar geleden een jonge Afghaan met bijl en mes een regionale trein verwoestte.
Verdriet, afschuw en mededogen zijn privé-emoties. Volgens politici zijn ze goedkoop en klinken ze spotgoedkoop, als tegelijkertijd de verantwoordelijkheid wordt doorgegeven en geen inzicht in fouten of correctie van fouten als consequentie volgt. De routineuze stilte hierover in het gevestigde politieke en mediakoor te midden van een stroom van voorgesneden frases is even veelzeggend als beschamend.
