Indignatie redactie 
De Europese Commissie eiste 63 keer bezuinigingen op de openbare gezondheidszorg in landen van de EU gedurende de periode 2011-2018. De waarheid is dat het continue geld afpakken van de burgers altijd worden veroorzaakt door het neoliberale beleid van de EU, hoewel ze steun krijgen van de verschillende nationale regeringen, die net als de zich zelfverrijkende EU-politici en volgevreten Brusselse technocraten de grootsheid van lobbyisten van bedrijven willen verzilveren.
De corona-pandemieese Commissie aan de lidstaten van de EU werden opgelegd. Het heeft geleid tot een aanzienlijke verslechtering van de gezondheidszorg in de hele EU.
Artsen in Noord-Italië hebben de afgelopen week de gruwelijke situatie beschreven waarin ze gedwongen werden te kiezen welke patiënten behandeld moesten worden en welke ze moesten achterlaten om te sterven.
Het European Centre for Disease Control waarschuwde op 12 maart dat: “De snelheid waarmee COVID-19 nationaal uitroeiende epidemieën kan veroorzaken zodra de overdracht binnen de gemeenschap is vastgesteld, geeft aan dat het binnen een paar weken of zelfs dagen waarschijnlijk is dat vergelijkbare situaties als die in China en Italië worden gezien, ook in andere EU/ EER-landen of het Verenigd Koninkrijk kunnen optreden… Het risico dat de capaciteit van het systeem van de gezondheidszorg de komende weken in de EU/EER en het VK wordt overschreden, wordt als hoog beschouwd.”
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft de onmiddellijke acties geschetst die alle lidstaten van de EU moeten uitvoeren:
Het opsporen, isoleren, testen en behandelen van elk geval en het traceren van elk contact;
Ziekenhuizen gereedmaken en het beschermen en trainen van de medewerkers in de gezondheidszorg.
Dit was de strategie die werd gebruikt in China, Zuid-Korea en andere landen in Zuidoost-Azië en die de epidemie effectief inperken. Maar de reactie van veel EU-lidstaten omvat niet eens de ambitie om “elk geval te vinden, te isoleren, te testen en te behandelen en elk contact op te sporen”. De sectoren gezondheidszorg en de openbare sector van de EU zijn eenvoudigweg niet toegerust om te reageren in overeenstemming met internationale beste praktijken.
Een rapport (van het kantoor van europarlementslid Martin Schirdewan) dat we vorige maand publiceerden en op onze site hier is te dwonloaden, toont aan dat de Europese Commissie 63 individuele verzoeken aan lidstaten deed om tussen 2011 en 2018 te bezuinigen op de gezondheidszorg en/of de gezondheidszorg te privatiseren of uit te besteden, om te voldoen aan de doelstellingen voor willekeurige schulden en tekorten die zijn vastgelegd in de Stabiliteits- en Groeipact.
Deze eisen hadden vooral vèrstrekkende gevolgen voor de “perifere” economieën die door de staatsschuldencrisis werden getroffen: Griekenland, Spanje, Italië, Ierland en Portugal.
Enkele van de belangrijkste bevindingen van het rapport, Discipline and Punish: End of the Road for the Stability and Growth Pact?, inclusief de impact ervan op openbare diensten in de EU, worden hieronder kort beschreven.
EU-toezicht en controle van de begrotingen van de lidstaten
Het stabiliteits- en groeipact (SGP), voor het eerst vastgesteld in 1997, is een van de meest competitieve en controversiële kenmerken van de Economische en Monetaire Unie en de bredere EU gebleken. Het SGP legt twee numerieke plafonds op voor overheidsuitgaven: (1) de schuldquote van de overheid moet lager zijn dan 60 procent; en (2) het jaarlijkse tekort van de lidstaten moet worden beperkt tot 3 procent van het bbp of minder.
De bevoegdheid van de Europese Commissie om de nationale begrotingen van de EU-lidstaten te bewaken en te controleren, werd in 2011 aanzienlijk versterkt door de goedkeuring van het Six-Pack en in 2013 door de goedkeuring van het Two-Pack en de ondertekening van het Fiscal Compact, een verdrag tussen regeringen.
Het European Semester is het jaarlijkse programma van gecoördineerd economisch beleid in de hele EU, dat in 2011 door de Europese Commissie is geïntroduceerd. Het heeft in wezen tot doel de nationale begrotingen van de lidstaten te onderwerpen aan toetsing, wijziging en goedkeuring door de Europese Commissie en de Europese Raad vóór de uiteindelijke begrotingsplannen in stemming worden gebracht in de nationale parlementen.
Gezondheidszorg uitkiezen voor bezuinigingen
Het rapport onderzoekt de rol van het SGP bij het intensiveren van de overdracht van welvaart van arbeid naar kapitaal in de EU, met name sinds de wereldwijde financiële crisis. Het onderzoekt de precieze manieren waarop het SGP deze overdracht tot stand brengt door de inhoud te onderzoeken van de landspecifieke aanbevelingen die de Europese Commissie aan de EU-lidstaten heeft gedaan op basis van het SGP en de procedure voor macro-economische onevenwichtigheden. Het onderzoekt ook de zeer corrosieve impact van het SGP en het ondersteunende kader ervan op de democratie in de EU, en de implicaties hiervan.
Het rapport analyseert de inhoud van alle landspecifieke aanbevelingen die zijn gedaan in het kader van het SGP en de procedure voor macro-economische onevenwichtigheden van 2011 tot 2018. Het stelt vast dat de Europese Commissie, naast de consistente vraag naar verlagingen van de overheidsuitgaven, specifiek kortingen eiste op de pensioenen en de gezondheidszorg, lagere loonstijgingen, afbraak van de werkzekerheid en verlaging van werkloosheidsuitkeringen.
De inhoud van landspecifieke aanbevelingen van de Europese Commissie in het kader van het stabiliteits- en groeipact en de procedure bij macro-economische onevenwichtigheden 2011-2018
– Vanaf de introductie van het Europees semester in 2011 tot 2018 heeft de Europese Commissie 105 afzonderlijke verzoeken aan individuele lidstaten gedaan om de wettelijke pensioenleeftijd te verhogen en/of de overheidsuitgaven voor pensioenen en ouderenzorg te verlagen.
– Het stelde 63 eisen dat regeringen de uitgaven voor gezondheidszorg zouden verminderen en/of diensten voor de gezondheidszorg zouden uitbesteden of privatiseren.
– Llidstaten hebben 50 keer de eis gekregen om de loongroei te drukken. Het resultaat ziet er zó uit:
– Er werden 38 keer instructies gegeven om de arbeidszekerheid, de rechtsbescherming van werknemers tegen ontslag en de collectieve onderhandelingsrechten van werknemers en vakbonden te verminderen.
– Naast routinematige verzoeken om de overheidsuitgaven voor sociale diensten in het algemeen te verminderen, heeft de Europese Commissie ook 45 specifieke eisen gesteld om de uitkeringen voor werklozen, kwetsbare mensen en mensen met een handicap te verminderen of te schrappen, onder meer door strafmaatregelen te nemen om deze personen tot arbeid te dwingen – of, tenminste, om werkzoekende te worden.
Onder de mom van het beperken van schulden en tekorten, handhaaft de Europese Commissie bezuinigingen op beleidsterreinen waar zij geen wettelijke bevoegdheid over heeft.
De huidige politieke focus moet natuurlijk liggen op het reageren op de onmiddellijke en enorme uitdagingen van de pandemie. Maar nu we geconfronteerd worden met een waarschijnlijk veel sterkere recessie dan die van de wereldwijde financiële crisis, hebben we ook een eerlijke beoordeling nodig van het mislukte overheidsbeleid dat de gezondheidszorgstelsels van de EU in zo’n zwakke positie heeft achtergelaten, met zulke verwoestende resultaten.
