Complexe complotten Big Pharma rules the world. De koning is dood, leve de nieuwe koning.

Ik zie en hoor sinds een jaar en negen maanden over ‘the Great Reset’, waarvan verondersteld wordt dat die door het World Economic Forum onder leiding van Klaus Schwab uitgerold wordt. Het is iets waar ik geen verstand van heb en dus heb ik me er tot nu toe de boel in het midden gelaten en beide kampen toegelicht. Maar ik zie wel dat er heel veel mensen zijn die zich hier grote zorgen over maken.

Maar toch, af en toe valt er ook best iets te lachen. Als ik hier en daar een op internet stukje lees uit “The Great Reset” van Klaus Schwab, zie ik de teksten van iemand die zichzelf beschouwd als een groot visionair die in zijn hersenspinsels een heel andere wereld voor ogen heeft dan de huidige. Een man die denkt dat alle problemen op te lossen zijn door toepassing van hoogwaardige technologie. Ik lees echter niets over de oplossingen voor de echt grote en wereldwijd bestaande problemen zoals die er zijn: extreme armoede, overbevolking, hongersnoden, natuurrampen, oorlogen en het opraken van natuurlijke grondstoffen zoals olie, gas en edelmetalen. En nee, COVID19 hoort niet in dit rijtje thuis en is in vergelijking hiermee a very minor problem. Voor die problemen bestaan geen eenvoudige oplossingen, ook geen technologische. Tenzij men alvast de mobiele telefoon van Klaus Schwab recyclet, immers, die materialen kunnen veel beter besteed worden. Ook waar het het milieu betreft moet men bij zichzelf beginnen, zo ook Klaus Schwab.

Kansloze arme sloebers die – terecht – op zoek zijn naar een beter bestaan zonder de armoede, het geweld en de honger die hen in Afrika te beurt valt. Wellicht willen zij dit niet zozeer voor zichzelf, maar evenals ik vooral voor hun kinderen. Met als gevolg dat ze steeds harder op de poorten van Fort Europa bonzen. Wie kan het hen kwalijk nemen? De disbalans tussen arm en rijk is groot, en ‘rijk’ werkt als een steeds sterkere magneet op ‘arm’. En waar die verschillen te groot worden, komen de armen en ontheemden hun deel opeisen. Met alle gevolgen van dien.

Hannah Ahrendt zag het goed toen ze in haar boek ‘The Origins of Totalitarism” stelde – aan de hand van het imperialisme – dat elk systeem dat op zoek is naar meer land, meer macht en meer geld uiteindelijk gedoemd is ten onder te gaan. Wellicht is dit het moment dat het kapitalisme en het neoliberalisme aan hun dodenmars beginnen.

Ik heb het boek van Schwab niet gekocht, maar hier en daar een stukje gelezen. Zoals een hele goede vriend van mij een lijstje met boeken verzameld heeft onder de noemer ‘to read before I die’ heb ik inmiddels ook een dergelijk lijstje. En voor het warrige frutseltje van Schwab is op dit lijstje geen plaats. Het vermogen om de toekomst te voorspellen van zelfbenoemde visionairen, zoals ook Schwab, is over het algemeen niet beter dan dat van Neil Ferguson, Jacco Wallinga en de weerman. Voor vandaag lukt het voorspellen goed, voor morgen redelijk, voor overmorgen nog minder en de weersvoorspelling voor volgende week kan men net zo goed door de hond van de buren laten doen. Het boek van Schwab is voorbestemd om te eindigen in de boekverbranding van de eeuwigheid, waar het overgrote deel van dit soort brallerige decadentie eindigt. Als ik een stukje lees over een microchip die ‘gedachten kan lezen’ krijg ik prompt lachstuipen. Het lokaliseren van een epileptisch focus middels een ‘grid’ is al een hels karwei voor neurofysiologen, terwijl dit toch een heel duidelijk elektrisch signaal geeft dat gemeten kan worden. Maar het proberen te lokaliseren van gedachten in het brein is van een ongekende lachwekkende malligheid zoals alleen verwarde economen dat kunnen bedenken. De zoektocht naar ‘gedachten’ in het brein door middel van microchips is vergelijkbaar met het voornemen een houten huisje te bouwen op de zon. Starwars in het brein, uitermate geschikt voor sciencefictionfilms, maar gespeend van iedere realiteitszin. Zijn fantasieën verdienen een plaats in het boek “On Bullshit” van Harry G. Frankfurt. Verder lezen om kennis te nemen van de hoogdravende waandenkbeelden van Schwab zou zonde zijn van de spaarzame tijd die mij in dit leven nog rest.

Ondanks de totale gekte en hysterie die sinds de afgelopen twee jaren over ons is uitgestort, denk ik nog steeds dat de meeste bepalende gebeurtenissen in de geschiedenis het gevolg zijn van een combinatie van de zucht naar macht, status en geld. Velen voegen daar seks aan toe, maar ik denk dat dit een epifenomeen is. Het is niet primair seks waar op macht, geld en status beluste figuren naar op zoek zijn, maar voor veel machtige leiders is het een gevolg van deze zucht. Ook seks geeft macht, status en aanzien. Het nastreven van dit doel gaat vaak gepaard met een grenzeloze zelfoverschatting, maar over het algemeen niet met veel kennis, laat staan met wijsheid, en soms gaat het zelfs gepaard met onversneden domheid. Op basis van het hele kleine beetje dat ik van deze technologiepaus heb gelezen is Klaus Schwab hierop geen uitzondering.

Machtige mensen hebben regelmatig grootse plannen en verreikende visioenen, maar de houdbaarheid van hun ideologieën is over het algemeen beperkt. Het Derde Rijk hield vijf jaar stand, de communistische Sovjetunie iets meer dan een halve eeuw, en het Romeinse Rijk enkele honderden jaren, en het einde van de laatste werd mede veroorzaakt door politieke instabiliteit en wijdverbreide corruptie. What else is new. Elke ideologie kent een opkomst, hoogtij en neergang, en de wetenschaps- en vaccinatie-ideologie zal daarop geen uitzondering zijn. En waar de duur van de hoogtijdagen van de eugenetica als voorlaatste medisch wetenschappelijke ideologie enkele tientallen jaren besloeg, evenals de wetenschapsideologie, zijn de eerste scheuren en barsten in de vaccinatie-ideologie al duidelijk zichtbaar.

Nassim Nicholas Taleb, mijns inziens een van de grote denkers van deze tijd, schreef twee boeken die mijn denken in de afgelopen jaren sterk bepaald hebben. In ‘The Black Swan” betoogt hij bijzonder overtuigend dat de gebeurtenissen die de loop van de geschiedenis wezenlijk veranderden vrijwel nooit voorspeld werden. En ook de heersende macht voorzag deze gebeurtenissen niet. Hij zegt er het volgende over: “Man-made complex systems tend to develop cascades and runaway chains of reactions that decrease, even eliminate, predictability and cause outsized events. So the modern world may be increasing in technological knowledge, but, paradoxically, it is making things a lot more unpredictable. An annoying aspect of the Black Swan problem— in fact the central, and largely missed , point —is that the odds of rare events are simply not computable.”

Mijn moeder, van wie ik mijn melancholie geërfd heb, wist dit al zonder ooit het boek van Taleb gelezen te hebben, als ze zei: “Vrees niet; het komt toch anders.”

In het boek “Antifragile” legt Taleb uit wat hij met deze term bedoelt: “Some things benefit from shocks; they thrive and grow when exposed to volatility, randomness, disorder, and stressors and love adventure, risk, and uncertainty. Yet, in spite of the ubiquity of the phenomenon, there is no word for the exact opposite of fragile. Let us call it antifragile. Antifragility is beyond resilience or robustness. The resilient resists shocks and stays the same; the antifragile gets better. This property is behind everything that has changed with time: evolution, culture, ideas, revolutions, political systems, technological innovation, cultural and economic success, corporate survival, good recipes (say, chicken soup or steak tartare with a drop of cognac), the rise of cities, cultures, legal systems, equatorial forests, bacterial resistance … even our own existence as a species on this planet. 

Daarna definieert hij wat fragiliteit inhoudt: “Crucially, if antifragility is the property of all those natural (and complex) systems that have survived, depriving these systems of volatility, randomness, and stressors will harm them. They will weaken, die, or blow up. We have been fragilizing the economy, our health, political life, education, almost everything by suppressing randomness and volatility. Much of our modern, structured, world has been harming us with top-down policies and contraptions (dubbed “Soviet-Harvard delusions” in the book) which do precisely this: an insult to the antifragility of systems. This is the tragedy of modernity: as with neurotically overprotective parents, those trying to help are often hurting us the most.”

In het boek “Antifragile” legt Taleb uit wat hij met deze term bedoelt: “Sommige dingen hebben baat bij schokken; ze gedijen en groeien wanneer ze worden blootgesteld aan volatiliteit, willekeur, wanorde en stressoren en houden van avontuur, risico en onzekerheid. Maar ondanks de alomtegenwoordigheid van het fenomeen, is er geen woord voor precies het tegenovergestelde van fragiel. Laten we het antifragiel noemen. Antifragiliteit gaat verder dan veerkracht of robuustheid. Het veerkrachtige is bestand tegen schokken en blijft hetzelfde; het antifragiele wordt beter. Deze eigenschap zit achter alles wat met de tijd is veranderd: evolutie, cultuur, ideeën, revoluties, politieke systemen, technologische innovatie, cultureel en economisch succes, bedrijfsoverleving, goede recepten (bijvoorbeeld kippensoep of steak tartaar met een druppel cognac), de opkomst van steden, culturen, rechtssystemen, equatoriale bossen, bacteriële resistentie … zelfs ons eigen bestaan ​​als soort op deze planeet. 

Daarna definieert hij wat fragiliteit inhoudt: “Het is van cruciaal belang dat als antifragiliteit het eigendom is van al die natuurlijke (en complexe) systemen die hebben overleefd, het beroven van deze systemen van vluchtigheid, willekeur en stressfactoren hen zal schaden. Ze zullen verzwakken, sterven of ontploffen. We hebben de economie, onze gezondheid, het politieke leven, het onderwijs, bijna alles kwetsbaar gemaakt door willekeur en volatiliteit te onderdrukken. Een groot deel van onze moderne, gestructureerde wereld heeft ons schade toegebracht met top-down beleid en constructies (in het boek “Sovjet-Harvard-waanideeën” genoemd) die precies dit doen: een belediging voor de antifragiliteit van systemen. Dit is de tragedie van de moderniteit: net als bij neurotisch overbezorgde ouders, kwetsen degenen die ons proberen te helpen ons vaak het meest.”

Zoals Taleb het definitieert is alles aan onze maatschappij ‘fragile’. En hoe complexer dit fragiele systeem is, des te groter de kans dat zelfs een kleine verstoring voldoende is om het systeem te destabiliseren. Eén hacker met een laptop, een aansluiting op het World Wide Web en een warme zolderkamer blijkt met een – voor hackers eenvoudige – DDOS aanval cruciale websites plat te kunnen leggen. Dat in de huidige tijd veel ‘ethical hackers’ in dienst zijn van IT-bedrijven valt dan ook goed te begrijpen, maar wereldwijd zijn er nog altijd veel meer computernerds die niet bij hen in dienst zijn. En de ijzeren stelregel is dat de ‘aanvaller’ altijd in het voordeel is. Pas nadat de aanvaller een nieuwe strategie heeft uitgedacht, kan de ‘verdediger’ daarop reageren.

Overigens was het Nassim Nicholas Taleb zelf die door de coronacrisis geestelijk volledig de weg kwijtraakte. De ironie wil dat ook hij de zwarte zwaan niet zag aankomen, of het dier raakte hem zo hard dat hij alleen nog sterretjes zag. Slechts met spatscherm en een dubbel mondkapje op zijn gezicht durfde hij zich nog op straat te wagen. Het was echter niet het coronavirus dat de zwarte zwaan bracht, het was de wereldwijde aanpak van de pandemie die ook hij niet aan zag komen. Zoals moeder en kind; de genialiteit wandelt achter de kinderwagen, waarin onder het warme dekentje de gekte slaapt.

Het is een jaar en tien maanden na het begin van de coronapandemie, en de eerste conclusies over de aanpak van de crisis kunnen worden getrokken. De vermeende dodelijkheid van het virus bleek erg mee te vallen, en mensen bleken niet spontaan dood neer te vallen zodra het virus op hun neus viel. Het zijn met name de ouderen en zwakkeren die ernstig ziek worden en sterven, en die men gericht had moeten proberen te beschermen, precies zoals de opstellers van de Great Barrington Declaration bepleitten.

De massale vaccinaties blijken niet de oplossing te zijn voor de crisis en zijn ook niet de weg terug naar de vrijheid. Waar de impact van het virus afnam, namen de vrijheidsbeperkende maatregelen toe. Zoals men had kunnen voorspellen beschermt vaccinatie niet de mensen die het hardst bescherming nodig hebben, al was het maar omdat de fabrikanten vrijwel iedereen met een verzwakt immuunsysteem uitsloten van de registratietrials. De verdere verspreiding van het virus blijkt zes maanden na vaccinatie nauwelijks of helemaal niet meer geremd te worden, met als gevolg dat alle kwetsbaren en ouderen alsnog met het virus in aanraking zullen komen. En dat gebeurt dan ook volop in de verzorgings- en verpleegtehuizen, waar men ad absurdum het overlijden ‘betreurt’ van mensen die hun eeuwfeest naderden.

Het coronatoegangsbewijs ter beperking van het aantal besmettingen is amper twee weken na invoering al een fiasco. Het aantal besmettingen – voorzover relevant – stijgt onverstoorbaar door en trekt zich niets aan van het testen of een QR code. Ook dit was te verwachten omdat op het moment van invoeren er al minstens vijf goede studies beschikbaar waren die lieten zien dat zes maanden na vaccinatie er geen effect meer is op de transmissie van het virus. Het vele testen is niet omdat het moet – er is nog geen enkel mensenleven mee gered – maar omdat het kan. En wie een nieuw speeltje heeft, kan er maar moeilijk afstand van nemen, zoals ook blijkt voor de leden van het OMT en vele andere ‘wetenschappers’. Big-Pharma vindt het allemaal prachtig, evenals Jan Kluytmans, die er een mooie villa van kocht. Jan Kluytmans rijk waar Armand Girbes bestrijdt.

Massale vaccinatie van de bevolking bleek ook al niet de panacee om de zorg te ontlasten. Hugo de Jonge, bijgestaan door het OMT, wedden op de vaccinaties en lieten na om de zorgcapaciteit te verhogen. De druk op de zorg maakte dat nog meer verpleegkundigen er de brui aan gaven, waarmee de toch al zeer geringe zorgcapaciteit op afdelingen en IC’s nog minder werd.

En nu lijden de technocratische bestuurders die massale vaccinaties zagen als hèt middel om deze crisis te bezweren hun grootste nederlaag tot nu toe: het erkennen dat de IC-capaciteit alsnog verhoogd moet worden om te voorkomen dat de komende winter de zorg niet alsnog volledig vastloopt. Hetgeen sowieso staat te gebeuren omdat  de discipelen van de economische religie van Francis Taylor er van uitgaan dat er altijd meer dan genoeg pionnen op het maatschappelijke schaakbord staan om naar voren te zetten, en die pionnen kunnen offeren zodra het hen uitkomt. Helaas, dat mag voor BOA’s zo zijn, voor ervaren en goed opgeleide verpleegkundigen is dat niet het geval. Die ondergewaardeerde pionnen op de werkvloer moet men goed opleiden, iets waarmee men krap twee jaar geleden al had moeten beginnen. Als Ernst Kuipers en Diederik Gommers echt iets essentieels hadden willen doen, was het dit waarvoor zij hartstochtelijk hadden moeten pleiten, in plaats van trots met een mondkapje op hun ijdele snuit op een poster moeten gaan staan, of het Nederlandse volk tot meer dan vervelens toe angst aan proberen te jagen in de keuvelsessies bij Jinek en Op1. Ik weet niet meer waar ik het las, maar het staat in mijn boekje met belangrijke spreuken: “Vanity blossoms, but bares no fruit”. Hoe toepasselijk.

Dan zijn er nog de nutteloze papierschuivers van dure consultancy bureaus als de KPMG, Deloitte en McKinsey, organisaties bevolkt met mensen zoals David Ikkersheim en Xander Koolman, mensen lijdend aan de ernstigste vorm van de ‘ziekte van Taylor’. Windbuilen die het ene knotsgekke advies na het andere uit hun wereldvreemde hoofden laten ontsnappen. Eerst was er het dwaze advies voor een ‘testmaatschappij’, waarbij de maatschappij ‘geopend’ kon worden door het massaal testen van asymptomatische personen, zonder ook maar een moment na te denken of de gebruikte testen hiervoor wel geschikt waren, en zonder enig benul van de werking van het Theorema van Bayes. De testmaatschappij stierf een snelle dood, maar de begrafenis ervan kostte honderden miljoenen euro’s. Het hinderde deze twee cententellers geen moment om het volgende idiote advies aan Rutte c.s. te geven: de invoering van het coronatoegangsbewijs, zonder ook maar een moment stil te staan bij de vraag of vaccinatie überhaupt in staat is de verdere verspreiding van het virus te voorkomen. En als gezegd, op het moment van invoeren van de coronapas was al duidelijk dat dit niet het geval was.

Men ziet Hugo de Jonge in een Fries ziekenhuis rondlopen en zonder enige aarzeling vertellen dat ongevaccineerden feitelijk geen recht hebben op een IC-bed.  Zijn uitspraken worden grimmiger, zijn toon harder. Hij zal niet rusten eer de vaccinatiegraad van de bevolking 110% bereikt. Dat de oorzaken van veel ernstige ziekten en overlijden mede door eigen toedoen is, ontgaat deze man volledig. Dat hoort ook niets uit te maken, een ieder mag met zijn lichaam en zijn leven doen wat hij of zij wil, en een arts behoort daar zijn handelen niet van af te laten hangen. Anders kunnen we de verkeersslachtoffers laten liggen omdat ze zo dom waren om deel te nemen aan het verkeer. Dan kunnen we wintersporters met gebroken benen en armen laten liggen op de sneeuwhellingen, het was immers hun eigen keus om te gaan skiën? En iedere persoon die gaat voetballen, hockeyen, wielrennen of dronken van zijn fiets valt hoeft ook niet meer naar het ziekenhuis te komen als men zijn of haar botten breekt. Mensen met levercirrhose door het misbruik van een overmaat aan alcohol hebben dan geen recht meer op een levertransplantatie. Men koos er immers zelf voor om zich bij herhaling te bezatten?

Als dat de toekomst van de geneeskunde is, kan de zorg naar hartenlust verder afgeschaald en gesaneerd worden. Men kan zich dan beperken tot die mensen bij wie het lot besloten heeft dat ze getroffen worden door een ernstige ziekte. Mits ze zich genetisch hebben laten testen, want wie ‘ongezond’ DNA heeft, mag natuurlijk geen kinderen krijgen.

De houding van Hugo de Jonge straalt inmiddels veel minder overtuiging uit dan pakweg anderhalf jaar geleden. De zelfingenomenheid heeft plaats gemaakt voor verbetenheid en koppigheid. Een arrogante en incompetente minister kan in ‘vredestijd’  lang de schijn ophouden dat hij adequaat problemen op kan lossen, maar in tijden van ‘oorlog’ worden de jongens van de mannen gescheiden. En Hugo de Jonge blijkt geen man, laat staan een wijze man. Hij stapelt fout op fout, begaat blunder na blunder, en laat een spoor van maatschappelijke vernielingen na. Daarbij enthousiast bijgestaan door het Outbreak Management Team, dat al even onbekwaam en onwijs blijkt te zijn bij de aanpak van de coronacrisis. Er is voor hen niets om naar om te kijken behalve smeulende maatschappelijke ruïnes. Er is geen weg meer terug, men kan niet anders dan doorgaan. Ik citeer, evenals Hans Koppies, Godfried Bomans: “Met verstandige dingen kun je halverwege ophouden, absurditeiten echter dienen voltooid te worden, omdat zij geen andere rechtvaardiging bezitten dan het consequent doorzetten hiervan”.

Dit fenomeen wordt door Daniel Kahneman prachtig beschreven in “Thinking Fast and Slow”. Het verschijnsel wordt benoemd als de “Sunk Cost Fallacy”. Het is het continueren van onzinnig en schadelijk beleid waarvan de kosten – in velerlei opzicht – veel te hoog zijn en nooit meer ‘terugverdiend’ kunnen worden. Het wordt verklaard doordat het erkennen van het feit dat de kosten veel hoger zijn dan de bereikte resultaten ooit zullen rechtvaardigen zo onaangenaam is voor de verantwoordelijke mensen dat men liever doorgaat op de ingeslagen weg. Het is exact datgene wat de gokverslaafde er toe drijft om steeds opnieuw een gok te wagen, in de hoop dat wat hij verloren heeft alsnog terug kan winnen, maar uiteindelijk met alleen een matras en een slaapzak verhuist naar Onder de Brug 1A.

Wie zich bewust is van dit mechanisme kan op tijd ingrijpen, zijn verlies nemen en op zijn schreden terugkeren, hoe pijnlijk dit ook is. Het mag duidelijk zijn dat de trias Mark Rutte, Ferd Grapperhaus en Hugo de Jonge dit mechanisme niet kennen, en bovendien is de schade al zo immens groot dat zij met de beste wil ter wereld niet meer terug kùnnen keren op hun schreden. En het overgrote deel van leden van de Tweede Kamer heeft al helemaal geen kennis genomen van dit principe. Napoleon Bonaparte wist het in zijn tijd al: “In politics, stupidity is not a handicap.” In tegendeel.

En tot overmaat van ramp blijkt dat het aantal meldingen van ernstige bijwerkingen en overlijden nog nooit zo hoog zijn geweest als in deze massa-vaccinatiecampagne. Dit in de wetenschap dat er over het algemeen een forse onderrapportage is bij passieve meldingssystemen zoals het Lareb en VAERS. Maar vanzelfsprekend mag de relatie met de vaccinaties niet worden gesuggereerd. In verschillende landen ziet men oversterfte, vooral ook in de jongere leeftijdsgroepen, die in ieder geval niet wordt verklaard door het aantal COVID-19 doden. Elke mogelijke verklaring  wordt er aan de oren bijgesleept, zolang men het maar niet hoeft te hebben over de massale vaccinaties als mogelijke oorzaak. De sterfte onder jongeren van 15 t/m 19 jaar in Engeland en Wales ligt – afhankelijk van de referentie die men neemt – 16 tot 47% hoger dan de verwachte sterfte, in nauwe relatie met de vaccinatie in deze leeftijdsgroep. En in deze groep zijn  jongens disproportioneel vertegenwoordigd in de sterftecijfers.  Ook hier vormt COVID19 geen oorzaak. Hoe zou het ook? Het is al lang bekend dat het virus voor hen niet of nauwelijks een risico op het ontstaan van ernstige ziekte of overlijden vormt. Een verklaring is niet voorhanden – behalve de verklaring die niet genoemd mag worden: vaccinatie. Het zijn bijzonder ongemakkelijke waarheden zoals die uit de officiële cijfers naar voren komen. Voor de vaccinatiefanatici is er geen andere keus dan ze te negeren en dood te zwijgen. Men moet door op de weg van de sunk cost fallacy, er moeten meer euro’s in de gokkast van de vaccinproducenten gegooid worden.

Big Pharma rules the world. De koning is dood, leve de nieuwe koning.

Niet voor niets is de ‘all-cause mortality’ de belangrijkste uitkomstmaat bij wetenschappelijke onderzoeken naar de werking van een medicijn, een vaccin of screening. In het geval van screening op borstkanker en baarmoederhalskanker ziet men een (grote) daling van de ziektespecifieke sterfte – overlijden ten gevolge van borstkanker en baarmoederhalskanker – maar geen effect op de totale sterfte. Dit wordt verklaard door de wet van de concurrerende doodsoorzaken. Als bij de oudere mens het sterven door één oorzaak wordt weggenomen, staat een andere doodsoorzaak vrijwel direct klaar om het over te nemen. Mijn vader sprak dan in onvervalst dialect: “Geliek he-ij, en dood goa’je”. En zo is het.

En nu worden kinderen van 13 jaar en ouder gevaccineerd tegen een virus waarvan voor hen geen enkele dreiging uitgaat. Omdat het ‘veilig’ zou zijn en het bij zou dragen aan het beperken van de verspreiding van het virus – zodat opa en oma geen angst hoeven te hebben voor hun eigen kleinkinderen. Hoe ziek moet je in je hoofd zijn om dit als solidariteit te verkopen. Hoe ziek moet je in je hoofd zijn om als leerkracht dit tegen leerlingen te zeggen. Terwijl vaccinatie geen bescherming biedt tegen de verdere verspreiding van het virus en het doormaken van de infectie zelf wel de transmissie in sterke mate remt. Het immuunsysteem van kinderen is meer dan voldoende krachtig om het SARS-CoV-2 virus succesvol te bestrijden, maar de gezonde terughoudendheid die artsen behoren te betrachten is in de rook van het brandende dorre hout opgegaan. Een vaccin met een voorwaardelijke toelating op kinderen loslaten, zodat psychotische virofoben met een QR-code zich veilig kunnen wanen in het restaurant, bioscoop en theater.  Zonder dat deze mensen zich realiseren dat men in de haast om zichzelf te beschermen door andermans kinderen te vaccineren, de kinderen en jongeren blootstelt aan risico’s die men nu nog niet kent.

Het egoïsme van deze mensen is door de mondkapjes heen zichtbaar.

Ik geloof nog steeds niet in complotten. Als er al mensen zijn die ze bedenken, onderschatten ze de enorme complexiteit van onze wereld en de enorme problemen waarvoor we ons gesteld zien en waarvoor geen simpele oplossingen voorhanden zijn. Natuurlijk zie ik wel de enorme belangen en het beschamende opportunisme van de technologische communisten van Big-Tech en Big-Pharma, die beiden hoogtijdagen beleven dankzij het SARS-CoV-2 virus. Maar beiden volgen het patroon zoals Hannah Ahrend dat schetst: op zoek naar meer macht en meer geld, komt er onherroepelijk een eind aan die macht en hun geld. Zij zijn niet antifragiel, maar fragiel. En wat fragiel is slijt, gaat stuk, destabiliseert en gaat uiteindelijk ten onder. Het is niet de vraag òf dat gebeurt, maar wanneer.

Als ik mijn laptop dichtklap en de TV uit zet hoor en zie ik niets van de coronacrisis en lijkt de wereld als vanouds. In mijn kleine dorpje heerst stilte en rust, iets waarvan ik lang gedacht heb dat ik die wilde ontvluchten. Het voelt nu als een beschermende muur tegen alle doorgeslagen en agressieve vaccinatiefanatici. Ik plant grassen, planten en struiken en druk de grond met mijn blote handen aan en geniet van de natuur zoals die zich in het klein om mij heen te zien, te horen en te ruiken is. Als het donker wordt, zie ik tussen de walnotenboom en de grote plataan de maan schijnen. Het licht weerkaatst op de gevallen glinsterende bruin-gele bladeren. Er is een eeuwigheid aan mij voorafgegaan, en er zal een eeuwigheid op mij volgen. En dat geldt evenzeer voor de vele virofobe fanatici. Al nemen ze een duizendste booster, ‘geliek heb ze, en dood goat ze’.

Ik vind dat een bijzonder geruststellende gedachte. De huidige corona-angsthazen, over tien tot twintig jaar in het verpleeghuis, nauwelijks nog vlees op de botten om de zoveelste booster tegen het zoveelste virus in te spuiten. Omgeven door de robots van Klaus Schwab, die hen de steunkousen aantrekken en hun bottige konten met de bleke, haast doorschijnende en lubberende huid moeten wassen. Robots die hen gezelschap moeten houden en hun de glazige Chinese aardappelen en plakkende rijst brengen, omdat er volgens de huidige politieke mafketels in Nederland geen plaats meer is om om ons eigen voedsel te laten produceren door onze eigen boeren. En de verlepte virologen, microbiologen, bestuurders en politici maar moeten hopen dat de door satellieten gestuurde containerschepen vanuit China niet in het Suezkanaal geraakt worden door de eveneens door satellieten gestuurde kruisraketten, afkomstig uit Israël en op weg naar Iran en vice versa, omdat de ethische hackers aan beide zijden bij het programmeren het mondkapje pardoes voor de ogen schoot in plaats van voor de mond, en daardoor de vliegende kernbommen het doel misten en net even wat later landden. Dan wordt het honger lijden voor Koopmans, Kuipers en Gommers, en blijft er nog minder kont over om de vaccins in kwijt te raken.

Schwabs robots die de virologische fröbelaars en hun aanbidders ’s avonds in bed tillen en ‘teder’ toedekken, omdat ze de jongeren onder de bus hebben gegooid, en er geen verpleegkundigen en verzorgenden meer zijn om dat liefdevol te doen.

Ik heb niet het hele literaire broddelwerkje van Klaus Schwab gelezen, maar ik durf te wedden dat dit grootse visionaire toekomstbeeld ontsproten aan mijn brein er niet in terug te vinden is. Terwijl mijn toekomstvoorspellingen even veel waard zijn als die van Klaus Schwab.

Geliek he’ij, Klaus. Mar dood goa’je.

Het maakt mij niet zo heel veel meer uit. Ik heb afscheid genomen van een groot deel van mijn medemensen: de egotrippers, de vaccinatiefanatici, de blinde volgers van de nieuwe wetenschapsreligie, de Heilige Kerk van de Vaccinologische Wetenschap. Ik beperk me tot die mensen die wel kritisch willen en durven zijn, of ze zich nu wel of niet weloverwogen hebben laten vaccineren. Dat geeft rust en een veilig gevoel. Zolang mijn kinderen maar veilig zijn voor Hugo de Jonge en zijn vele diepreligieuze en fanatische vaccinatiegelovigen. Zolang mijn kinderen maar zonder mondkapje en QR-code – bij de gratie van de Grote Vaccinatiegod Hugo de Jonge – naar school mogen gaan en zo op kunnen groeien tot sociale en wijze mensen. En hoop dat vele andere kinderen die na mijn kinderen geboren worden dat ook zullen mogen en kunnen.

In ieder geval totdat ook de Kerk der Vaccinatiegelovigen door de eeuwigheid in een ruïne is veranderd, en Hugo de Jonge al heel lang tot stof is gereduceerd.

Geliek he’ij, Hugo. Mar dood gao’je. Zelfs jij.

En ook dat is een bijzonder geruststellende gedachte.