Indignatie redactie 
Op het moment dat ik dit schrijf is het op de kop af twee jaar geleden dat ik mijn eerste blog schreef. Ik zal hier niet herhalen wat mij ertoe dreef om dat stuk te schrijven, dat heb ik al meerdere keren gedaan. Er zouden nog vele blogs volgen, al ben ik inmiddels de tel kwijtgeraakt hoeveel ik er op dit moment geschreven heb.
Veel van de blogs gingen over de coronacrisis, zeker in de begintijd, maar vaak werd de actuele situatie verweven met mijn persoonlijke leven en mijn verleden. Als ik ze teruglees, is er niet heel veel om vrolijk van te worden. In vele blogs spat de radeloosheid en woede over de situatie van het scherm, en in andere blogs is de Man met de Zeis regelmatig de hoofdpersoon.
‘The Covidian Cult ist kaputt’, schreef de toneel- en essayschrijver C.J. Hopkins.[1] Ik denk dat hij gelijk heeft. De waanzin van het coronabeleid en de enorme sociaalmaatschappelijke en economische schade die het gevolg ervan was, begon langzaam door te dringen tot de bevolking.
Ook de leden van de Zero-COVID-sekte, aangevoerd door dubieuze en zelfbenoemde experts als Wim Schellekens, Marino van Zelst, Amrish Badjoe en Ginny Mooy, doen er het zwijgen toe, waarschijnlijk in de hoop dat hun bizarre en pseudowetenschappelijke ideeën en adviezen snel vergeten worden. Zelfs Nieuw-Zeeland, als bolwerk van zero-COVID, had geen andere keus dan deze strategie ter bestrijding van SARS-CoV-2 te verlaten.[2]
Verder werd de dwang- en drang om zich te laten vaccineren, zoals die werd uitgeoefend door de vele luidruchtige vaxbrullers, veel te ver doorgevoerd. Mensen zagen om zich heen gevaccineerden besmet raken en ziek worden, ondanks 1, 2, 3 of zelfs 4 prikken. Of vaccinatie daar wellicht nog in enige mate tegen beschermde, deed niet meer ter zake, omdat het voldoende vaak gebeurde om mensen te laten twijfelen aan het nut van vaccinatie om zichzelf, maar vooral ook anderen te beschermen. Het bleek dat je het niet voor een ander hoefde te doen, het chantagemiddel waarmee mensen een schuldgevoel aangewreven werd als ze zich niet lieten vaccineren.
Oma en opa gingen nog steeds gewoon dood, ook aan COVID-19, als kleinzoon of -dochter zich wél liet vaccineren. Politici, beleidsmakers en experts vergaten het allerbelangrijkste aspect van propaganda. Ook al is deze nog zo in strijd met de feiten, propaganda moet haar geloofwaardigheid behouden. En dat deed de heilige vaccinatiereligie niet. Net zomin als de Zero-COVID ideologie dat deed.
Staan we er daarmee beter voor, nu de sektarische Covidcult het vertrouwen van het volk heeft verspeeld? Ik vrees van niet. Het lijkt alsof in Nederland en Europa de elite een oorlog is begonnen tegen haar eigen bevolking.[3] De lockdowns hebben een solide basis gelegd voor een enorme financiële en economische crisis. We staan aan de vooravond van een recessie waarbij de crisis van 2008 naar alle waarschijnlijkheid verbleekt.
De inflatie bereikt recordhoogtes, en voor een volle boodschappentas moet de burger fors meer betalen. Vele burgers, maar ook bedrijven, kunnen hun energierekening niet meer betalen. Kleine ondernemers stoppen noodgedwongen met hun zaak, soms na tientallen jaren trots overeind te zijn gebleven. En zo valt de ene na de andere dominosteen in onze complexe maatschappij waarbij alles met elkaar samenhangt.
Maar het deert de elite niet, en het hindert ze nog minder bij het uitvoeren van hun plannen. Zij blijven wapens pompen in Oekraïne, orakelen op hoge toon over de doemscenario’s die ons staan te wachten als we op onze postzegel niet iets doen aan de stikstof- en CO2-uitstoot. Ondertussen stroomt Nederland vol met asielzoekers op zoek naar een beter leven, dat ze op termijn waarschijnlijk niet zullen vinden als juist die instroom niet drastisch beperkt wordt.
Want er zullen Nederlandse burgers en bedrijven over moeten blijven om de belastingen te betalen, zodat de elite het geld met bakken tegelijk over de balk kan smijten om het door hen gewenste stikstof-, CO2 en vleesvrije Utopia te realiseren. En voor het volk vullen ze de gifbeker nog graag een keertje bij. Zodat het volk die na de coronacrisis nog een keer zal moeten leegdrinken.
Ik bereid me voor wat er komen gaat. Wellicht zie ik de situatie te somber in, zoals ik dat wel vaker gedaan heb. Misschien is het beter om te zeggen dat ik me ingraaf. Ik sleep houdbare spullen het huis in, probeer flexibel te zijn hoe mijn huis te verwarmen en hoe eten te koken. Er staat een zak meel van 25kg in de bijkeuken met een broodbakmachine ernaast. Een oud elektrisch fornuis staat in de bijkeuken mocht het gas gerantsoeneerd gaan worden.
Ondertussen kijk ik ’s avonds naar welk land we kunnen als deze regering vasthoudt aan de ramkoers met het welzijn van het Nederlandse volk. Ik weet niet wat ons te wachten staat, maar ik reken op een sociale en maatschappelijke orkaan zoals we die sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer hebben meegemaakt.
Deze bundel is een stille getuige van de periode van 27 september tot en met 24 mei 2021. Hoe anders was die periode, toen ik ergens nog de hoop koesterde dat er een einde zou komen aan de waanzin die de politieke, intellectuele en (pseudo)wetenschappelijke elite over ons uitstortte. Die hoop heb ik niet meer. Het zijn de steken van een woedende, maar regelmatig ook wanhopige Hommel, het eerste salvo van 20. Ik hoop dat ze af en toe iemand geraakt hebben, en mensen tot nadenken hebben aangezet.
De bundel spreekt alleen tegen diegenen die haar willen horen. Ik ben geen propagandist, maar een realist, en tot niet zo heel lang geleden, een pragmaticus. Nu ben ik schrijver, tegen wil en dank. Of ik ooit mijn werk als arts en neuroloog weer op zal pakken, waag ik inmiddels te betwijfelen.
Vooralsnog zet ik me schrap voor de orkaan die op ons afkomt. Ik voel en hoor de onvrede en de woede onder het volk. Dit kan niet lang meer goedgaan.
[1] The Normalization of The New Normal Reich. C.J. Hopkins https://consentfactory.org/2022/07/22/the-normalization-of-the-new-normal-reich/
[2] Die radikale Corona-Kehrtwende der Jacinda Ardern. Die Welt; 14. September 2022
[3] We zijn getuige van een opstand van de elite tegen het volk. Column Ronald Plasterk. De Telegraaf, 1 september 2022.
