Indignatie redactie 
Brussel is de lobbyhoofdstad van Europa geworden. En met zoveel Europese nationale wetten die hun leven beginnen in een van de kantoren van de EU, is het niet moeilijk te begrijpen waarom een waar leger van speciale belangengroepen miljoenen euro’s uitgeeft om het wetgevingsproces te beïnvloeden. Een artikel over de zeepbel waar men het met de regels niet zo nauw neemt.
Samen met China en de Verenigde Staten is de Europese Unie een van de grootste economieën ter wereld. Daarom zijn er tienduizenden belangengroepen gevestigd in Brussel, wiens taak het is om de bureaucratische regelgevers en politici van de EU te beïnvloeden. Zo is het totale aantal niet-gouvernementele organisaties (ngo’s) in Brussel bijvoorbeeld gestegen van 29 duizend in 2008 tot iets minder dan 35 duizend in 2018. Het is waarschijnlijk dat hun aantal sinds 2018 is blijven groeien en geleidelijk aan op weg is naar de 40.000-grens.
Er werken ook meer dan 30.000 lobbyisten in Brussel, waardoor deze stad de lobbyhoofdstad van de wereld is. The Economist concludeerde vorig jaar dat ongeveer 25.000 lobbyisten met een conservatief geschat jaarlijks budget van meer dan € 3 miljard probeerden invloed uit te oefenen op EU-beleid – vaak met succes en er zijn voorbeelden te over van panklaar aangeleverde wetsteksten die luie politici alleen maar in ontvangst hoeven te nemen en af te stempelen. Het huidige corruptieschandaal waarbij leden van het Europees nepparlement (EP) en verschillende andere leden van de EU-zeepbel betrokken zijn, geeft aan dat er ook aanzienlijke sommen zwart geld beschikbaar zijn om EP-leden en ambtenaren om te kopen te beïnvloeden.
Brussel is de lobbyhoofdstad van Europa geworden. En met zoveel Europese nationale wetten die hun leven beginnen in een van de kantoren van de EU, is het niet moeilijk te begrijpen waarom een waar leger van speciale belangengroepen miljoenen euro’s uitgeeft om het wetgevingsproces te beïnvloeden. Grote bedrijven, branchelobbygroepen, lobbyadviesbureaus en advocatenkantoren geven elk jaar honderden miljoenen euro’s uit om ervoor te zorgen dat ze toegang krijgen tot de belangrijkste spelers in de EU-zeepbel om hun beleidsvorming te beïnvloeden.
En ze krijgen die toegang! Sinds het begin van hun huidige ambtstermijn in 2019 hebben EU-commissarissen en hun hooggeplaatste medewerkers in totaal zo’n 15.000 ontmoetingen gehad met lobbyisten. Kabinetsleden van de commissarissen hebben maar liefst meer dan 10.000 lobbybijeenkomsten bijgewoond, waarvan aan EU-commissarissen een slordige 3.500. Als je daarbij het aantal ongemelde informele bijeenkomsten, netwerksessies, etentjes en lunches optelt, wordt duidelijk dat we te maken hebben met een symbiotische relatie tussen twee zogenaamd sterk gedifferentieerde groepen.
De instellingen van de EU werken op hun beurt nauw samen met belangengroepen en vertrouwen op hun veronderstelde expertise om beleid en nieuwe regelgeving te formuleren. NGO’s worden beschouwd als waardevolle partners in het besluitvormingsproces. Internationale niet-gouvernementele organisaties (INGO’s) kunnen een participatieve status aanvragen bij de Raad van Europa en lid worden van de Conferentie van INGO’s. Veel NGO’s ontvangen EU-fondsen.
Volgens een rapport opgesteld door Markus Pieper, een Duits christen-democratisch EP-lid van de Europese Volkspartij in 2015, ontvingen ngo’s financiering van de EU voor een bedrag van 1,2 miljard euro! Sinds 2015 is de financiering van ngo’s door de EU blijven stijgen. In 2020 heeft de EU 14,5 miljard euro toegezegd om ngo’s te ondersteunen.
Met zoveel geld is het niet verwonderlijk dat de EU vatbaar is voor institutionele corruptie. Leden van het Europees nepparlement en het leger van technocraten en bureaucraten die in de EU-zeepbel werken, worden afgeschermd van het soort publieke inkijk binnen nationale jurisdicties. In dergelijke omstandigheden vinden sommigen van hen het moeilijk om de verleiding te weerstaan om de beloningen te accepteren die worden aangeboden door belangengroepen die geïnteresseerd zijn in het beïnvloeden van de uitkomst van de EU-besluitvorming. Zoals het huidige corruptieschandaal aangeeft, zijn ngo’s ook niet immuun voor het accepteren van geld van lobbyisten.
Een commentator die voor Politico schreef, merkte subtiel op: ‘Het Qatar-schandaal laat zien hoe de EU een corruptieprobleem heeft’. Dat is een beetje een understatement. De ervaring heeft geleerd dat corruptie al tientallen jaren een integraal onderdeel is van het merk EU. Sarah Wheaton van Politico had gelijk toen ze opmerkte dat het Qatar-schandaal “onvermijdelijk”‘ was. Hoewel EP-leden een brutosalaris van 9.400 euro per maand verdienen, kunnen ze andere banen en adviesbureaus hebben.
Volgens Transparency International vulde in 2021 27% van alle EP-leden hun parlementaire salaris aan met een tweede of derde externe baan. Uit het rapport blijkt dat veel EP-leden meer verdienen met hun externe optredens dan met hun parlementaire taken. Invloedrijke EP-leden halen het meeste uit de Brusselse geldpotten. Iemand als de Poolse europarlementariër Radoslaw Sikorski verdiende tot € 804.000 per jaar.
Het EU-nepparlement lijkt zich niet echt druk te maken over het vastleggen van de betrokkenheid van EP-leden bij externe lobbyisten. Wheaton meldde dat zelfs “wanneer EP-leden op heterdaad worden betrapt, er waarschijnlijk niets van terechtkomt”. Ze haalde het geval aan van een Duits EP-lid, Markus Ferber, die in 2018 aan CEO’s schreef waarin hij een financieel product promootte dat “bedrijven in staat stelde om door financiële regels en EU-wetgeving te navigeren”. De toenmalige parlementsvoorzitter Antonio Tajani “concludeerde dat er op dit moment geen sprake is van schending van de Gedragscode”.
Corruptie floreert als niemand kijkt. Helaas lijkt het erop dat in de EU niemand kijkt naar wat er voor hun ogen gebeurt. Het huidige corruptieschandaal (waar de mainstream media zo goed als geheel het zwijgen toe doen) wijst ook op de verwevenheid van ngo’s, EU-parlementariërs en besluitvormers. Het meest interessante kenmerk van het schandaal rond de detentie van de vicevoorzitter van het EU-parlement, Eva Kaili, en politici en EU-apparatchiks, is dat ze een naar buiten brandschone ngo leken te gebruiken om de steekpenningen die ze ontvingen wit te wassen.
De ngo die centraal staat in het schandaal is Fight Impunity. Zoals alle ngo’s ziet Fight Impunity er op papier puurder dan puur uit. Prominente linkse oligarchen associeerden zich graag met een ngo die zich inzet voor een goed doel. Het is begrijpelijk dat, toen Fight Impunity werd ontmaskerd als een zwendel voor het witwassen van geld, deze oligarchen hun rol als leden van het bestuur van deze ngo opzegden.
In de nasleep van beschuldigingen tegen de oprichter van Fight Impunity, Pier Antonio Panzeri – een voormalig Italiaans EP-lid – volgde een massaal ontslag van het lidmaatschap van de raad van bestuur. Voormalig EU-chef buitenlands beleid Federica Mogherini, voormalig Frans premier Bernard Cazeneuve, voormalig Europees Migratiecommissaris Dimitris Avramopoulos en voormalig EP-lid Cecilia Wikström – allemaal vermeld als leden van een ‘ereraad’ van Fight Impunity – werden snel in het Grote Vergeetboek bijgeschreven.
De hypocrisie van de bende die Fight Impunity runt, is adembenemend. Deze ngo presenteert zichzelf als het bevorderen van verantwoording op grond van het feit dat het “een centrale pijler is van de architectuur van internationale gerechtigheid”.
Op haar webpagina verklaart deze ngo:
“Het doel van FIGHT IMPUNITY is gebaseerd op de noodzaak om de strijd tegen straffeloosheid voor ernstige schendingen van de mensenrechten en misdaden tegen de menselijkheid te bevorderen, met het beginsel van verantwoordingsplicht als een centrale pijler van de architectuur van internationale gerechtigheid.
Hoewel er op internationaal en regionaal niveau al een aantal mechanismen bestaan om toezicht te houden op de verantwoordelijkheid van de betrokken staten en individuen en ervoor te zorgen dat de gepleegde schendingen ter verantwoording worden geroepen, is er een cruciale behoefte om de bestaande acties en maatregelen te versterken om hun doeltreffendheid te vergroten”.
De ngo profileert zich als een sterk geëngageerde mensenrechtenorganisatie. Op de webpagina staat dat “Mensenrechten en de strijd tegen straffeloosheid geen onderwerpen kunnen en mogen zijn die in de vriezer moeten worden opgeborgen”. Als iemand Fight Impunity had onderzocht, dan zou die snel hebben beseft dat het niets meer was dan een webpagina, een papieren organisatie, die op zijn best een public relations-medium was. Veel spraakmakende politici en assistenten die bij deze ngo betrokken waren, moeten hebben geweten dat het een lege huls was die was ontworpen om het publiek ervan te overtuigen dat het echt goed deed.
Het Belgische socialistische EP-lid Marie Arena, die het voorzitterschap van de subcommissie mensenrechten erfde van Panzeri en nauw samenwerkte met Fight Impunity, moet hebben geweten dat er iets mis was met deze liefdadigheid. Net als haar vriendjes die banden hadden met deze ngo, trad ze af als voorzitter van de subcommissie mensenrechten. Zo ook Emma Bonino, een voormalig liberaal EP-lid en minister van Buitenlandse Zaken voor Italië, die werd vermeld als ere-bestuurslid van Fight Impunity.
Wat de uitkomst van het politieonderzoek naar de corruptie van de EU ook mag zijn, het is duidelijk dat veel van haar leidende figuren bereid waren te leven met en te profiteren van een etalage-organisatie als Fight Impunity. Het is moeilijk om de conclusie te vermijden dat hun toewijding aan mensenrechten en transnationale gerechtigheid hen er niet van weerhield om hun positie te gebruiken om financiële voordelen te behalen. Sommigen zullen beweren dat dit corruptieschandaal slechts betrekking heeft op een paar rotte appels. Maar zoals de ervaring leert, bederft een rotte appel de hele fruitmand.
Het gaat niet alleen om het corrupte gedrag van een onbekend aantal ambtenaren. Veel zorgwekkender is de cultuur van rechten die heerst in Brussel. De oligarchie van de EU en haar hovelingen doen alsof ze een heersende kaste zijn die geen verantwoording aflegt aan het volk – het meest aansprekende voorbeeld is Ursula von der Leyen. Het gebrek aan terughoudendheid en de bereidheid om met speciale belangengroepen om te gaan spreekt van haar onverschilligheid voor de publieke opinie in de EU-natiestaten. Onverschillig voor de eisen van de openbare dienst, zijn ze loyaal aan zichzelf en hun vrienden binnen de EU-zeepbel.
En dan hebben we ook nog de bijzondere bijeenkomsten als die van de Bilderberg-groep en het World Economic Forum. Beide bijeenkomsten zeggen tegenwoordig openlijk dat ze tijdens hun vergaderingen de zinderende mondiale onderwerpen aan de orde stellen. Het zijn allemaal grote mondiale vraagstukken. Het bepaalt ook wie ze bespreekt. Je kunt jezelf niet uitnodigen om je bij de in-crowd aan te sluiten, ook al ben je journalist of politieagent.
Dit zijn niet de Verenigde Naties. Wereldmediabazen zijn er, oligarchen, regerinsleiders, allemaal de useful idiots die hebben gezworen niets wat besproken wordt naar buiten te brengen. Het heeft publiciteitsgoeroes, maar het publiek wordt uitgesloten.
Amerikaanse, Britse en niet-EU-oligarchen vermengen zich met tientallen buitenlandse spionnen, oliebaronnen, IT-technologen, industriëlen, wereldwijde vermogensmakelaars… terwijl EU-commissarissen hebben gezworen de wet niet te overtreden, kartels te stoppen en het publiek te beschermen tegen aanvallen van buitenaf. Waarom zijn ze daar?
Het publiek wantrouwt politici die in het geheim vergaderen met bedrijven die al miljardenboetes hebben gekregen wegens wangedrag. En terecht. Ze zijn bang voor de rechtsstaat, gerechtigheid en zelfs hun veiligheid wordt in gevaar gebracht door de machtigen. Ons wordt verteld dat onze (toekomstige) democratie transparant zal zijn – maar dit is het tegenovergestelde. We krijgen te horen dat er naar de burgers geluisterd wordt. Bij de Bilderberg en het WEF zijn we buiten gesloten. Wie beheert zulke geheime vergaderingen? Wat zijn hun motieven? Ondermijnen ze de Europese standaarden en normen?
Waarom worden Europese commissarissen uitgenodig? Volgens de Europese wet mogen ze daar niet zijn. De mensen die hen in het geheim willen spreken, worden beschouwd als de rijkste, machtigste en meest invloedrijke mensen in Europa en Noord-Amerika. Sommige bedrijven hebben de hoogste boetes ooit betaald voor verkeerd handelen.
Het publiek weet dat er niet zoiets bestaat als een gratis lunch. Meer dan 99,999999% van hen wordt niet uitgenodigd in een luxe hotel voor een meerdaagse conferentie met bankiers, spionnen, oliemagnaten, ministers en industriëlen. Zulke mensen weten hoe ze geld moeten uitgeven, geld verdienen, mensen controleren, gebeurtenissen analyseren, geopolitiek strategiseren en alle bepalende belangen beïnvloeden.
Het Verdrag van Lissabon stelt dat EU-commissarissen bij eed of plechtige verklaring moeten verklaren geen andere, al dan niet betaalde, beroepen uit te oefenen. Ongeoorloofd, geheimzinnig gedrag zou hun oordeel en rechtvaardigheid voor Europeanen scheeftrekken. EU-ommissarissen zijn wetsontwerpers, wetsdienaren en zogenaamd hoeders van wetten en verdragen. Ze moeten onpartijdig zijn en onafhankelijk van externe belangen.
Het Europese Hof van Justitie kan commissarissen voor deze overtreding hun ambt ontnemen. Ze zouden pensioen en andere voordelen verliezen. Hun ambtseed zegt dat ze als de pest elk vermoeden van invloed van buitenaf moeten vermijden en niet in compromitterende situaties terechtkomen die het publiek het vermoeden zouden geven dat ze hun onafhankelijkheid en onpartijdigheid verloren hadden.
De Europese Commissie is de Eerlijke Hoeder van het Europese systeem en is opgericht als arbiter van geschillen tussen drie niveaus van de democratische samenleving:
a. nationale regeringen in de Raad van Ministers (nog niet openbaar)
b. georganiseerd maatschappelijk middenveld in de Raadgevende Comités (nog niet gekozen).
c. Individuen in het Europees nepparlement (nog niet één persoon, één stem).
Deze drie afdelingen functioneren niet naar behoren – vandaar het Democratisch Tekort – maar de Europese Commissie moet daarom des te harder werken om de Europeanen eerlijk te laten spelen. Het moet onpartijdig en onafhankelijk zijn.
De Europese Commissie heeft nog een cruciale rol die elke euro en cent van de Europese consument raakt. Het is Europa’s antikartelagentschap. Het moet ervoor zorgen dat groepen en kliekjes (of het nu regeringen, ondernemingen, vakbonden of geopolitieke machten zijn) de Europese economische troeven niet op onrechtvaardige wijze uitbuiten en “afzetten” tegen eerlijke handel en vrije concurrentie.
Onze eerste vraag gaat over openbare bescherming en veiligheid: waarom mengen leden van een antikartelbureau zich in het geheim met groepen van de machtigste bedrijven ter wereld? Waarom mengen ze zich met wereldwijde financiers? Waarom chatten met topspionnen? Waarom al die geheimhouding van commissarissen die verklaren voor transparantie te zijn? Waarom is er geen verslag van wat ze tegen elkaar zeggen?
Een tweede vraag: Als antikartelbureau heeft de Europese Commissie gerechtelijke en wettelijke bevoegdheden. Het werkt als een rechter. De EU heeft veel zaken, open en in beroep bij het Europees Hof. De hele Europese Commissie moet het eens worden over wanneer en of ze een rechtszaak moet aanspannen tegen een kartel wegens prijsopdrijving tegen de consument.
Denk aan een commissaris die optreedt als rechter in een mededingings-/ kartelzaak. Moet een rechter instructies aannemen of informatie ontvangen van een van de kartelpartijen met uitsluiting van de belangen van de consument? In het geval van kartels is de eiser de publieke consument. De Europese Gemeenschap was het eerste internationale bestuurssysteem dat de consument een wettelijke stem gaf. Waar is de stem van de consument voor eerlijkheid in de bijeenkomsten van de Bilderberg of het WEF? Nergens…..
Luistert een rechter in de rechtbank naar slechts één mening of ontvangt hij/zij slechts informatie van één kant terwijl een zaak wordt onderzocht? Nee. Het is de rechter verboden om informatie te nemen die onbekend is en niet is gezien door de eiser.
Een derde vraag: moeten commissarissen informatie zoeken en ontvangen die rechtstreeks van invloed is op hun werk en de belofte hebben deze geheime informatie nooit bekend te maken aan het publiek aan wie zij verantwoordelijk zijn? Dat is wel wat de Bilderberg Groep en het WEF van hun deelnemers en genodigden verlangt.
De laatste vraag: wie betaalt? Eurocommissarissen mogen geen geschenken en “gratis”’ luxe accommodatie aannemen van bedrijven en dergelijke belangen. Dat kunnen steekpenningen zijn of pogingen tot beïnvloeding op een belangrijk materieel niveau. Hebben de commissarissen de luxe hotelaccommodatie gedeclareerd en uit eigen zak terugbetaald? En wat bespraken ze met al die machtige mensen?
Het bekende spreekwoord “macht corrumpeert; absolute macht corrumpeert absoluut” is relevant voor het vastleggen van ontwikkelingen met de EU. De ervaring leert dat wanneer de macht van een persoon toeneemt zonder een regime van verantwoordelijkheid, zijn morele gevoeligheid afneemt. Dat geldt overigens niet alleen voor Brussel, maar ook voor onze landelijke politiek.
