Indignatie redactie 
Na de analyse van vorige week, willen we deze keer in praktische zin terugkijken op de grote demonstratie in Berlijn van 1 augustus. Er gebeurde immers zo veel zaken in een heel korte tijd, dat de lessen ook van belang zijn voor anti-Corona demonstraties in andere steden en landen. Daarom willen we nu kijken naar wat er precies is gebeurd, en wat er eventueel beter had gekund. Niemand heeft de wijsheid in pacht, dus als we van elkaar kunnen leren is dat winst voor ons allemaal. Zeker in deze onzekere tijden, waarin onze vrijheid ernstig wordt bedreigd.
Toen op zaterdag 1 augustus rond een miljoen mensen door Berlijn trokken om te protesteren tegen de Corona maatregelen van de Duitse regering, en een terugkeer naar de vrijheid eisten, sloeg het systeem volledig door. Het was zonder twijfel de grootste politieke demonstratie die Berlijn ooit zag, en dit was mogelijk omdat links en rechts de handen in een sloegen. Omdat er steeds meer sprake is van dictatuur en dwang werden oude dogma’s, die het volk verdelen, aan de kant gezet. Dit werd een groot succes, omdat plotseling de verdeel en heers spelletjes van het systeem niet meer functioneerde. Natuurlijk zijn er in beide politieke kampen nog steeds mensen die de noodzaak van dit alles niet inzien, en niets anders kunnen bedenken dan kritiek van de zijlijn. Zij willen in de oude vertrouwde ideologische bunkers blijven. Dat is hun keuze, maar gelukkig zijn er vele anderen die de huidige strijd wel begrijpen, en zich niet meer laten opsplitsen door achterhaalde gedachten.
Het waren deze mensen die in Berlijn de straat opgingen, en met groot succes. De reusachtige demonstratie trok door de hoofdstad zonder geweld, en zonder tegenstand van de politie. Iedereen, ook de politie, was verrast door de enorme opkomst. En wat nog meer opviel was dat de demonstranten uit alle lagen van de maatschappij kwamen. Natuurlijk hebben zij onderlinge politieke verschillen, en ook waren er velen die normaal gesproken niet zo snel aan een demo deelnemen. Maar allemaal begrepen zij dat er nu geen tijd meer is voor onderlinge strijd of voor wegduikgedrag. Het gaat nu om de vrijheid, om onze rechten, en om de rechten van de toekomstige generaties. Dan zijn kleinzielige meningsverschillen een overbodige en gevaarlijke luxe. Het gaat nu om eenheid, tegen het systeem en tegen de globalisten die naar een dictatuur streven.
Zoals gezegd verliep de demo zonder problemen. Deze problemen begonnen pas op het manifestatie terrein op de Strasse der 17de Juni. Op orders van de overheid probeerde de politie de vreedzame demo te ontbinden. Dit werd al aan de pers medegedeeld twee uur voordat het bericht de organisatoren bereikt. Het was dus allemaal van te voren gepland. Nadat de organisatoren op het podium het bericht kregen dat er ontbonden moest worden, besloten zijn in eerste instantie om gewoon door te gaan. Dat was een juiste beslissing, want er was geen enkele aanleiding voor de politieactie. Men maakte wel de fout om de politie op het podium te vragen om uitleg te geven. Dat was een verkeerde beslissing, want er kwam geen politie woordvoerder zoals verwacht, maar een heel commando, en opnieuw werd er opdracht gegeven om te stoppen. Weer weigerde de organisatie om hierop in te gaan. Ze vroegen de mensen alleen om zich aan de afstandsregels te houden. Terwijl het programma gaande was draaide de politie de stroom af. Later zei een commentator dat het afdraaien van de stroom het moment was, waarop de democratie in Duitsland de nek werd omgedraaid.
Tot nu toe was de organisatie standvastig geweest, maar het verlies van de stroom leidde tot chaos. Er was geen reservestroomvoorziening dus kon er niet meer met het reusachtige publiek gecommuniceerd worden. Men had alleen een kleine megafoon die compleet onvoldoende was. Verschillende organisatoren gingen toen hun eigen weg. Sommige begonnen een mars naar de Reichstag, terwijl anderen juist op het terrein wilden blijven om niet aan de politie en het regime toe te geven. Dit laatste standpunt was correct, en gelukkig begreep ook de meerderheid van de demonstranten dit. Wat de politie ook deed, men ging niet aan de kant en al helemaal niet naar huis. Via camera’s onder de menigte was te zien dat veel onervaren mensen op dat moment politiek volwassen werden. Het ging immers om verzet tegen het Merkel regime, en dat zouden ze laten zien ook. Weer was er geen geweld van de mensen, maar natuurlijk wel van de politie die zich opnieuw voor het karretje van Merkel liet spannen. Maar ook dat geweld werkte niet.
De sneeuwbal, die al een poosje rolde, was nu niet meer te stoppen. De wereld kon dit alles volgen, want er was een livestream vanaf het podium die de daden van de politie per seconde vastlegde. Een prima zet. De livestream liep via een Zwitserse provider en kon niet worden afgedraaid door de overheid, wat wel met alle andere livestreams gebeurde. Ook dat blokkeren van de livestreams was een nieuwe schanddaad van Merkel en Co. Urenlang duurde de loopgraven oorlog op het terrein tot de politie van het podium verdween, en uiteindelijk de organisatie de mensen opriep om te vertrekken. Ondanks de politieactie was de dag een geweldig succes. En zelfs het politieoptreden droeg er aan bij, want iedereen kon het waren gezicht van de machthebbers zien.
Toch zijn er lessen te leren van de gebeurtenissen in Berlijn. Het was duidelijk dat de organisatoren er nooit op hadden gerekend dat de politie bij zo’n megademo zou ingrijpen. Dat gebeurt ook weinig, maar nu de druk op de elite toeneemt, zullen ze vaker het bevel geven. Het is dus zaak om beter voorbereid te zijn. Ten eerste is het noodzakelijk dat alle organisatoren een lijn trekken als er iets gebeurd. Er moet beveiliging van het podium zijn, en de politie moet geweerd worden. Op 1 augustus waren er te veel mensen op het podium die een eigen weg kozen. Dat verzwakt en verward. Gelukkig werd dit opgevangen door de grote massa die standvastig bleef. Verder moet er altijd een extra stroomvoorziening zijn die onafhankelijk is van het net. Ook kleine luidspreker installaties in trekkoffers en meer megafoons zijn nodig. De communicatie moet altijd blijven draaien. En groot gemis was ook dat er geen radioverbinding met de ordedienst was. Alles moest van mond-tot-mond worden doorgegeven, en dat is erg moeizaam. Verder is het raadzaam om altijd op de manifestatieplek te blijven. Heen en weer geloop verzwakt de actie en ondermijnd een gesloten front.
De organisatie had gezamenlijk kunnen besluiten om naar de Reichstag te gaan aan het hoofd van de demonstranten. Ook dan was het gesloten front in stand gebleven. Helaas wilde iedereen iets anders, en hierdoor werd de onervarenheid zichtbaar. Een andere mogelijkheid was geweest om de demonstranten naar het podium te roepen en zo de politie te blokkeren. Als dit was gebeurd had de politie geen enkele kans gehad. De menigte was zo groot dat dit soort actie gewoon vreedzaam had kunnen plaatsvinden. Ook deze mogelijkheid werd pas later ontdekt, toen het al veel te laat was. Ondanks de verschillende fouten en de tekortkomingen bleef de leiding wel standvastig tegenover de politie, en dat was prima. Ze waren niet bang en bereid om risico’s te nemen. Dat is belangrijk want in de komende tijd zal de strijd alleen maar harder worden. Als de elite voor zijn positie gaat vrezen zijn er geen remmen meer.
Het blijft een niet te ontkennen feit dat de demo van 1 augustus een onverwacht topsucces was, en een teken dat pogingen om een dictatuur te vestigen op tegenstand zullen stuiten. De organisatoren hebben al gezegd dat ze van de gemaakte fouten hebben geleerd. Ze krijgen binnenkort de kans om dit te bewijzen, want op 29 augustus staat de volgende megademo in Berlijn op het programma. Deze keer met een aanmelding voor 3 miljoen mensen. Kortom; de strijd gaat gewoon door.
