Indignatie redactie 
Waarom het de hoogste tijd is dat de NAVO Poetin aanbiedt zich terug te trekken uit ten minste één ex-communistisch land in Oost-Europa: het Hongarije van Orbán.
Orban Sinds de bijeenkomst begin augustus in Jeddah, Saoedi-Arabië, zijn de gesprekken over een onderhandeld einde aan de oorlog in Oekraïne steeds intensiever geworden. De verschillende regeringsfunctionarissen die bijeen waren gekomen, probeerden uit te zoeken aan welke voorwaarden voldaan moest worden voordat de vredesbesprekingen konden beginnen.
Het wordt een ongrijpbare zoektocht
Het hardnekkige probleem bij het zoeken naar een haalbaar compromis is dat Rusland en Oekraïne zo ver uit elkaar liggen. De Russische voorwaarden voor vrede, zoals vermeld door Maria Zakharova, de woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, op de website van het ministerie, omvatten onder meer het volgende:
● Westerse landen moeten stoppen met het leveren van wapens aan Oekraïne
● Oekraïne moet ontwapend, gedemilitariseerd, niet-nucleair en niet-geallieerd worden
● De Russische annexatie van vijf Oekraïense regio’s moet worden erkend, waardoor Oekraïne de toegang tot de Zee van Azov wordt ontzegd.
De propagandistische waanideeën van Rusland
Geen enkele van deze voorwaarden is aanvaardbaar voor Kiev. Ze lijken allemaal uitsluitend te zijn gemaakt voor maximale positieve ontvangst thuis.
Afgezien van het verlies van grondgebied en bevolking zou Oekraïne opnieuw een Russische kolonie worden, zoals het eeuwenlang was geweest voordat de Sovjet-Unie dertig jaar geleden instortte.
En als Oekraïne zou weigeren zijn meesters in Moskou te gehoorzamen, zou het geen leger en geen wapens hebben om een toekomstige Russische invasie te weerstaan.
Toch is er sprake van een soort klim naar Poetin
Hoe onrealistisch ze ook zijn, deze Russische omstandigheden vertegenwoordigen een klim naar beneden vergeleken met het ultimatum dat Poetin in december 2021 had gesteld, twee maanden vóór het begin van zijn grootschalige invasie van Oekraïne.
Het ultimatum was destijds gericht tot de Verenigde Staten. Het Kremlin eiste dat de NAVO zou worden teruggebracht naar de status van 1997 – met andere woorden, naar een tijd voordat voormalige communistische landen in Oost-Europa en de drie Baltische staten zich bij het bondgenootschap aansloten.
Vice-minister van Buitenlandse Zaken Sergei Rjabkov formuleerde het nog grover: het is tijd, zo verklaarde hij, dat de NAVO “haar rotzooi opruimt en terugkeert naar de grenzen van vóór 1997.”
Natuurlijk had Poetin op dat moment verwacht dat hij Oekraïne binnen een paar weken zou innemen. Bovendien was de wereld nog steeds bang voor zijn ‘formidabele’ leger. Niet langer.
Een ongeorganiseerde horde, meer dan een moderne militaire macht
Na anderhalf jaar van een vijandige oorlog gevoerd door de Russen in Oekraïne, hebben de Russische strijdkrachten ruimschoots aangetoond slecht geleid en slecht uitgerust te zijn en, in het algemeen, meer een ongeorganiseerde horde dan een moderne militaire macht.
Maar misschien moet de NAVO Poetin een plezier doen. Het land zou dat oude ultimatum van hem moeten herzien als een gebaar van goede wil – om de paardenhandel met Moskou weer op gang te brengen.
Om te beginnen zou het Poetin moeten aanbieden zich terug te trekken uit ten minste één ex-communistisch land in Oost-Europa – namelijk Hongarije.
De mini-Poetin naar huis sturen naar het Russische rijk
De Hongaarse Viktor Orban is lange tijd een soort mini-Poetin geweest, behalve in omvang. Hij heeft op smerige wijze de historische grieven van het Hongaarse volk gemolken voor zijn persoonlijk electoraal voordeel.
Hij heeft hun latente antisemitisme en anti-Roma-racisme geïnstrumentaliseerd om voor altijd aan de macht te blijven. En hij heeft een kleptocratie in Poetin-stijl opgezet waarin de nauwe kring van de handlangers om hem heen rijkelijk wordt beloond – grotendeels met EU-geld.
Eindelijk een reactie tegen Orban in Hongarije
Op het eerste gezicht zou Orban blij moeten zijn dat hij uit de westerse alliantie wordt verwijderd en terugkeert naar het oude Warschaupact. Maar het echte politieke doel van deze stap is een heel ander doel.
Alleen al het aanbod om Hongarije terug te geven aan Poetin zou voldoende moeten zijn om al die Orban-sjouwende, al te goedgelovige Hongaren te ontnuchteren. Ze herinneren zich tenslotte nog heel goed hoe hun opstand tegen het communisme in 1956 werd neergeslagen door Sovjet-tanks in de straten van Boedapest.
Herinnerend aan de moedigere instincten van de Hongaren
Hoe vaag de herinneringen ook mogen zijn, het is de hoogste tijd om de moed van de Hongaren te herdenken nadat hun revolutie van 1956 was neergeslagen en jonge idealistische studenten die aan de revolutie deelnamen, werden gemarteld en geëxecuteerd.
Een kort bezoek aan het House of Terror, de locatie waar de Sovjet-geheime politie destijds gebruik van maakte, vertelt dit verhaal op meeslepende wijze.
Op de buitengevel van het gebouw aan een van de hoofdstraten van Boedapest (Andrassy Avenue), dat voorheen werd gebruikt als hoofdkwartier van de Duitse Gestapo, zorgen honderden zwart-witfoto’s met de gezichten van Hongaren die door de Sovjets zijn vermoord voor een levendig beeld van criminaliteit in Russische stijl.
Van de “Slager van Boedapest” van de KGB tot de KGB-Slager van Bucha
Dit alles gebeurde onder toezicht van de toenmalige Sovjet-ambassadeur in Hongarije, Yuri Andropov. Grotendeels dankzij zijn ‘heldendaden’ in Hongarije (de bijnaam die de Hongaren hem gaven was de ‘Slager van Boedapest’) werd Andropov in 1967 benoemd tot hoofd van de KGB.
Vanuit die functie klom hij op tot secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie en heerser van de Sovjet-Unie in 1982.
En natuurlijk was Andropov, de Slager van Boedapest, de ultieme baas van een jonge KGB-rekruut genaamd Vladimir Poetin, nu bekend als de Slager van Bucha.
De Hongaren zouden zeker niet willen dat het idee van oorlogsmisdaden gepleegd door Poetins soldaten in Bucha, Mariupol en elders in Oekraïne zich in hun eigen steden en dorpen herhaalt.
Het verjagen van de kanker van Orban
Tegen de achtergrond van de tegenwoordig grotendeels begraven, maar achteraf gezien zeer indrukwekkende geschiedenis van anticommunistische moed van jonge Hongaren bijna zeventig jaar geleden, is het moeilijk te doorgronden hoeveel hedendaagse Hongaren bereid zijn op de kar te springen.
Voor de toekomst van Hongarije, of het nu een land, een EU-lid of een NAVO-lid is, is het van cruciaal belang om te zien of de Hongaren zich opnieuw kunnen verbinden met deze indrukwekkende geschiedenis.
Het zou de Hongaren ook tot nadenken moeten aanzetten dat hun samenwerking met de charlatan Orbán op grote afkeuring stuitte in buurland Polen. Zelfs de PiS-regering, die vanuit democratisch perspectief nauwelijks een voorbeeld is vanwege haar demagogische instincten, is op zijn minst duidelijk dat men zich moet verzetten tegen Poetin – en, bij uitbreiding, tegen Oekraïne.
In dit opzicht zijn de Polen in beide politieke kampen zich er terdege van bewust dat de Hongaren, met Orbáns liefde voor Poetin, hun eigen aandeel in het Oost-Europese verhaal van bevrijding van de communistische onderdrukking verraden.
Viktor Orban, de altijd egoïstische overloper en grenzeloze zelfverheerlijker, zou gedwongen moeten worden om niet langer Poetins maatje en lid van de NAVO te zijn, terwijl hij ook grote subsidies van Brussel krijgt. Zo zal hij, ontmaskerd doordat de NAVO hem de hand opdringt, haastig moeten terugkeren naar het Westen.
En als hij dat niet doet, zouden de Hongaarse kiezers hem onmiddellijk moeten wegsturen
