Indignatie redactie 
In zijn levenslange boek “The One Dimensional Man” uit 1964 beschreef Herbert Marcuse zonder beroep of troost de onvermijdelijke sluiting van elk mogelijk alternatief voor de moderne kapitalistische wereld. .
Het systeem heeft elke vorm van oppositie ingeslikt, zelfs kiem, de media zijn de waakhond van de macht en manipuleren het geweten door een verhalend plot te weven dat hypnotiseert en tegelijkertijd machteloos maakt; gevangen in dit net als een sardine, heeft het individu geen andere keuze dan te produceren, te consumeren en te sterven. Marcuse’s grafzegel op liberale democratieën is radicaal.
Het is echter mogelijk dat de Duitse filosoof die in de jaren tachtig geliefd was een ongeluk noemt en dat precies bekend zal worden als het Marcuse-incident. De wanhopigen van de derde wereld.
Hard links heeft zich vastgeklampt aan het Marcuse-incident zoals men zich vastklampt aan een profetie of een reddingslijn.
Aangezien in het Oosten de revolutie het leven schonk aan Stalin (20 miljoen doden) Mao Zedong (30 miljoen doden in de twee jaar van de grote sprong voorwaarts) en Pol Pot (2 miljoen doden op 7 miljoen Cambodjanen), terwijl in het Westen het proletariaat de voorkeur gaf aan consumentisme boven communisme, en vanwege deze zwakte walgde van revolutionaire intellectuelen, moest het laatste bolwerk van de revolutie noodzakelijkerwijs de derde wereld zijn .
En zo konden de Westerse revolutionaire achterhoede, die de uitgebuitenen van de derde wereld verwelkomden en met hen versmelten en met hun vitale energie die het Westerse proletariaat, vetgemest en gentrificeerd, niet langer bezat, dat nieuwe historische subject bouwen dat in staat was om eindelijk de revolutie te realiseren.
De opstand die in Frankrijk uitbrak na de moord op een jongen van Algerijnse afkomst door de Franse politie heeft de fantasieën van links met revolutionaire ambities losgelaten. Zijn droom en zijn laatste hoop blijven kleven aan het Marcuse-incident waarvan de Franse opstanden de opmaat leken te zijn.
Frankrijk: mobiliseer de arbeidersklasse tegen politiemoorden en staatsrepressie!
Hoewel de puristen hun neus ophalen: het is een opstand geen revolutie, er rijden geen Mao-achtige ruiters op de tijger, er zijn alleen koetsiervliegen, de roep van de jungle blijft sterk maar één feit ontgaat ons: de Franse opstanden zijn noch modern noch postmodern, maar in alle opzichten vergelijkbaar met de oude barbaarse opstanden in het laat-Romeinse rijk, waar niet-geïntegreerde buitenlandse bevolkingsgroepen, in vrede of in oorlog migreerden, niet van plan waren volgens de Romeinse wetten, gebruiken en tradities te leven.
Geen opstanden tegen een machtssysteem en zijn meesters dus, maar tegen een beschaving, een cultuur en een geschiedenis die moest worden ingeperkt omdat ze vreemd was. Niet Spartacus maar Alaric. Het verhaal vertelt dat de zwakte van Rome zodanig was dat het rijk gedwongen werd om barbaarse enclaves te accepteren tot aan de erkenning van echte barbaarse koninkrijken in de voormalige Romeinse gebieden.
Omdat er dingen zijn die niet met geld te koop zijn, zoals blijkt uit het mislukken van het sociale beleid van de Franse staat door geld naar de buitenwijken van de stad te smijten in een poging om in de gunst te komen bij de wanhopigen en het probleem onder het tapijt te vegen.
De oprichting van overwegend islamitische etnisch-religieuze enclaves in de belangrijkste Europese steden, niet alleen in Frankrijk, kan in sommige gevallen worden vergeleken met de opkomst van extranationale gebieden met cultuur, waarden, politieke en religieuze oriëntaties gepantserd naar het gastland.
Een natie binnen een natie met imams die het pact versterken door een sterke identiteitsinhoud te bieden die de oprichtingsmythe viert van een nieuwe islamitische natie die voorbestemd is om te zegevieren over het Westen.
Want als ze, onder het voorwendsel van openbare rekeningen, stukje bij beetje gezondheidszorg privatiseren om die weg te geven aan grote particuliere investeringsfondsen, als ze het basisinkomen schrappen, een fatsoenlijk minimumloon weigeren en Afrikaanse arbeidskrachten met zoveel per kilo importeren, als ze de rente verhogen tarieven, consumentenprijzen en energieprijzen om hun oorlog tegen Rusland te financieren, het zal niet de Afrikaan zijn die in opstand komt met zijn koranperspectief die je zal redden.
Houd dat in gedachten, zou revolutionair zijn: het Marcuse-incident is onzin.
